Ντεκόρ εθνικής κυριαρχίας

Οσοι -ελάχιστοι είναι η αλήθεια- είχαν αυταπάτες για το ποιος πραγματικά κυβερνά αυτή τη χώρα, πρέπει να συνειδητοποιούν αργά και βασανιστικά ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας στην παρούσα φάση είναι ευφημισμός.

Δύο γεγονότα, όχι πρώτης σημασίας (ωστόσο εξ όνυχος τον λέοντα) με έντονο όμως συμβολικό περιεχόμενο, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση απλώς υλοποιεί αυτά που αποφασίζουν οι δανειστές μας και, συνεπώς, όσα κυκλοφορούν περί σκληρών διαπραγματεύσεων είναι προς το θεαθήναι.

*Στη συνέντευξη που έδωσαν οι εκπρόσωποι της τρόικας σε κεντρικό ξενοδοχείο για να ανακοινώσουν τις προβλέψεις και τις εντολές τους δεν υπήρχε μετάφραση στα ελληνικά, δηλαδή στη γλώσσα της χώρας, οι πολίτες της οποίας καλούνται να πληρώσουν το τίμημα πολιτικών επιλογών του συναινετικού δικομματισμού. Αβλεψία της κυβέρνησης; Επίδειξη ισχύος από την πλευρά της τρόικας; Οποια κι αν είναι η αλήθεια, το συμπέρασμα είναι μελαγχολικό. Ή έτσι κι αλλιώς ετεροβαρής σχέση δανειστή-δανειζόμενου στην περίπτωσή μας έχει πάρει διαστάσεις πνιγηρής υποτέλειας.

*Ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Πόουλ Τόμσεν, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι ο «κακός» της υπόθεσης, στις συνεντεύξεις που έδωσε λίγο πριν αναχωρήσει δεν άφησε περιθώρια παρερμηνειών για το ποιος κάνει κουμάντο. Ηταν ανατριχιαστικά ακριβής. Προσέξτε το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιεί. Αντιγράφω από το «Βήμα» (24-11-2010): «Πρέπει να είμαστε κοινωνικά δίκαιοι, πρέπει να φορολογήσουμε καλύτερα, πρέπει να φορολογήσουμε περισσότερο τα υψηλά εισοδήματα». Θα ρωτήσει κάποιος: «Μα, σωστά δεν είναι αυτά που προτείνει; Εχει λόγο μια κυβέρνηση, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι σοσιαλιστική, να πράξει κάτι διαφορετικό;». Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι η χώρα έφτασε στο εξευτελιστικό σημείο να έχει μια κυβέρνηση μηδενικής διαπραγματευτικής δύναμης. Αρα μια μη κυβέρνηση.

Για το έπαθλο «ερίζουν» αρκετοί. Ακλόνητο φαβορί ο πρώην καταλληλότερος. Πρόλαβε ωστόσο να δραπετεύσει από την εξουσία. Οχι όμως και από την κρίση της Ιστορίας η οποία, σύμφωνα με την πρόβλεψη του Θ. Πάγκαλου, θα τον εντάξει στην κατηγορία των «μικρών», δηλαδή των πολιτικών που υπήρξαν απλώς «αχθοφόροι μεγάλων ονομάτων».

Το δυστύχημα είναι ότι το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εξουσίας δείχνει να μην ενοχλείται μ’ αυτήν την κατάσταση περιορισμένης ευθύνης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα (η δυσφορία της ηγετικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας εξυπηρετεί αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες). Το αντίθετο, εμφανίζεται μάλλον ανακουφισμένο. Επιχειρεί μάλιστα να εξωραΐσει την πραγματικότητα με προσεγγίσεις του τύπου «το μνημόνιο είναι ευτυχία για την Ελλάδα», θυμίζοντας την αλήστου μνήμης τοποθέτηση για τη μετανάστευση, η οποία υποτίθεται ότι ήταν «ευλογία Θεού για τον τόπο».

Το πολιτικό προσωπικό με ακρωτηριασμένες τις άμυνές του, χωρίς κύρος, ανέμπνευστο, ανίκανο για οποιοδήποτε σχέδιο ανάταξης, πορεύεται αμήχανο- όταν δεν γίνεται αναιδές απεκδυόμενο των ευθυνών του και χρεώνοντας την κακοδαιμονία της χώρας στους πάντες. Αγωνίζεται να διασώσει ό,τι μπορεί προκειμένου να μην τεθεί εκτός παιχνιδιού.

Το μνημόνιο είναι όντως ευτυχία, όχι όμως για τη χώρα, αλλά για τους ίδιους, γιατί κάνει τη βρόμικη δουλειά για λογαριασμό τους. Αυτοί βολεύονται στο κρησφύγετο των ενοχών τους και μιλούν για αναγκαίο κακό γιατί επί πολλά χρόνια ζούσαμε χωρίς όρια. Ο πληθυντικός της συνευθύνης. Ολοι μαζί απολαμβάναμε τα αγαθά μιας δανεικής ευημερίας, όλοι μαζί βυθιζόμασταν στην ηδονή του αποχαυνωτικού ωχαδερφισμού.

Ετσι λένε, και δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που τους πιστεύουν και είναι πρόθυμοι να υποταχθούν θυσιάζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις για να υπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον - άλλη μια κακοποιημένη έννοια, η οποία επιστρατεύεται από τις ξιπασμένες ελίτ του χρήματος και της ενημέρωσης, για να δικαιολογηθούν αποκρουστικοί συμψηφισμοί. Δεν είναι πρωτοφανές το φαινόμενο της αυτολύπησης. Η δημιουργία συλλογικών ενοχών και η καλλιέργεια κλίματος πανικού για την επαπειλούμενη κατάρρευση είναι στρατηγική επιλογή του πολιτικού συστήματος για να ανακοπεί η πορεία του προς την πλήρη αποσταθεροποίηση. Στόχος ο ευνουχισμός κάθε προσπάθειας αντίδρασης.

Φροντίζουν γι’ αυτό οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί. Από την ανάποδη, συνεργεί δυστυχώς και μια αριστερά που δεν εννοεί να καταλάβει ότι τα προσκλητήρια ανυπακοής, χωρίς σχέδιο και προοπτική, εισπράττονται ως ασκήσεις τυχοδιωκτισμού και λειτουργούν αποσυσπειρωτικά. Ή μήπως το καταλαβαίνει και βολεύεται με την κατασκευή τελετουργικού χαρακτήρα διαμαρτυριών;