Αυτό που γίνεται, κάθε φορά όταν αναφέρει οτιδήποτε η Μαρία Ρεπούση (ΜΡ), να εξελίσσεται μια εκτεταμένη κουβέντα περί «εθνομηδενιστών, αντεθνικώς δρώντων» κλπ, προφανώς δεν μπορεί να έχει αντικειμενική βάση, κάτι τρέχει. Είναι σαν να δέχεται κανείς ότι όλοι οι «εθνομηδενιστές» και όλοι οι «αντεθνικώς δρώντες», αν υποθέσει κανείς ότι υπάρχουν τέτοιοι, βρήκαν μια και μοναδική εκπρόσωπο και της ανέθεσαν ρόλο. Αν πράγματι υπάρχει πρόβλημα επικράτησής τους στην Ελλάδα, ε .. δεν θα είναι τόσο λίγοι, να έχουν μια και μοναδική εκπρόσωπο, θα έχουν κι άλλους. Αν πάλι, είναι ελάχιστοι, και χωρίς προοπτικές να καταφέρουν το στόχο τους, ε …. είναι δυσανάλογα μεγάλη η έκταση που δίνεται.

Η συγκρότηση μιας ισχυρής κεντροαριστεράς παράταξης είναι μια μεγάλη αναγκαιότητα. Αφορά τη πολιτική σταθερότητα της χώρας και τη προώθηση μεταρρυθμίσεων και κοινωνικών αλλαγών. Το νέο διπολικό σκηνικό στη χώρα -με τη ΝΔ και τη ΣΥΡΙΖΑ- περικλείει πολλούς κινδύνους για το μέλλον.

Ο τρίτος πόλος μπορεί να αποτρέψει ακραίες καταστάσεις και να εξασφαλίσει συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας. Η βασική προϋπόθεση είναι η υιοθέτηση μιας πολιτικής συμφωνίας που απορρίπτει τόσο τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση όσο και τον αριστερό λαϊκισμό.

Με αφορμή τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις στην Γερμανία ξεκίνησε η συζήτηση και για την διαχείριση του ελληνικού χρέους, συζήτηση όμως που διεξάγεται στα ευρωπαϊκά και γερμανικά «σαλόνια», καθώς η ελληνική πλευρά φαίνεται να μην συμμετέχει ουσιαστικά αναμένοντας την ετυμηγορία των δανειστών για το αν και με τι όρους θα δοθεί νέα βοήθεια στην Ελλάδα.

Kαι ενώ ο αγώνας είναι αμφίρροπος, ο διαιτητής σφυρίζει την «εσχάτη των ποινών». Oι οπαδοί στις κερκίδες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τον «εκτελεστή». Aπό το εύστοχο χτύπημα κρίνεται το left dream. O αλυτρωτισμός του πρωταθλητισμού για μια ομάδα που, παρά τη σπουδαία αγωνιστική της παρουσία, ποτέ δεν κατάκτησε το τρόπαιο της εξουσίας.

Η πρόσφατη προσπάθεια αποκατάστασης του λαϊκισμού εκ μέρους μερικών διανοούμενων της αριστεράς έχει ενδιαφέρον, και δεν στερείται κάποιας αξίας (π.χ. ως πολεμική κατά του ελιτισμού). Το δυστύχημα είναι ότι ως απόπειρα ιδεολογικής κάλυψης της αντιπολιτευτικής ρητορικής του «αντιμνημονιακού» στρατοπέδου στην Ελλάδα της κρίσης, και μάλιστα με αριστερή επιχειρηματολογία, είναι εντελώς εσφαλμένη, αν και απολύτως αναμενόμενη.

Έχει από καιρό στηθεί το σκηνικό της πολιτικής εκμετάλλευσης κάθε στοιχείου ανάσχεσης της ύφεσης της οικονομίας και παράλληλα η κομματικοποίηση της αισιοδοξίας. Αν πιστεύεις ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα είσαι με την τρόικα και τον κυβερνητικό συνασπισμό.

Η χώρα ζει μέσα στο φόβο που πηγάζει από την κρίση και την αμφιβολία για το αν η καταστροφή μπορεί να γίνει δημιουργική. Για πάρα πολλούς η ανεργία έχει γίνει ο κανόνας και η κοινωνία έχει πειστεί ότι οι νέοι δεν μπορεί να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους.

Φθάνουμε λοιπόν στο τέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Ισως. Η διαδικασία που διαμόρφωσε τη μεταπολεμική Ευρώπη φαίνεται ότι για αρκετές χώρες-μέλη πρέπει να τερματισθεί, ενώ για άλλες ίσως αναστραφεί. Το επίπεδο της ενοποίησης/ολοκλήρωσης, δηλαδή, πρέπει να συρρικνωθεί με την επιστροφή εξουσιών από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) πίσω στα κράτη-μέλη.

Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στον φιλόξενο αυτό χώρο της ΔΕΘ, το Σεπτέμβριο του 2011, σας είχα μιλήσει για την τιτάνια προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει η χώρα μας για την αποφυγή της πτώχευσης, της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.

Σήμερα, δυο χρόνια μετά, ο λόγος μου θα είναι διαφορετικός. Έχουν εν τω μεταξύ λάβει χώρα τεράστιες αλλαγές στην πορεία του τόπου και ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό.

Η αγροτική ανάπτυξη και, κυρίως, η αειφόρος αγροτική ανάπτυξη που επιδιώκουμε δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη δική σας συμβολή. Το μέλλον και η προοπτική της αγροτικής μας οικονομίας πρέπει να στηρίζεται στην αύξηση και ποιοτική αναβάθμιση της παραγωγής, στην παραγωγή επώνυμων και πιστοποιημένων αγροτικών προϊόντων, στην προώθηση του συνόλου των ελληνικών διατροφικών προϊόντων στην εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά μέσω της προβολής του μεσογειακού μοντέλου διατροφής και με μεθόδους παραγωγής φιλικές στο περιβάλλον.

Πίστευα και πιστεύω ότι βασικές αρχές για την επιτυχία μίας μεταρρύθμισης στο χώρο της εκπαίδευσης, πέραν του οράματος, της γνώσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, του επεξεργασμένου σχεδίου και της πολιτικής βούλησης είναι, επίσης, η σύμπραξη της ίδιας της εκπαιδευτικής κοινότητας στην υλοποίηση εγχειρήματος, η κοινωνική και πολιτική συνεννόηση ως προς τους στόχους του, καθώς και η διαμόρφωση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος εκπαίδευσης για το μαθητή και τον καθηγητή.

Δεν θέλω να υπερασπιστώ το αυτονόητο αλλά δυστυχώς φθάσαμε στο σημείο να χρειάζεται. Το αυτονόητο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η θρησκεία του καθένα, το τι και πού πιστεύει καθώς και αν πιστεύει ή όχι είναι προσωπική του υπόθεση και ότι αυτή είναι μία από τις θεμέλιες αξίες της σύγχρονης Ευρώπης. Είναι ακόμα ότι το σχολείο αυτής της Ευρώπης είναι ουδετερόθρησκο. Δεν κάνει θρησκευτική προπαγάνδα. Η θρησκευτική εκπαίδευση όπου υπάρχει δεν είναι σε καμία περίπτωση κατήχηση αλλά στοχεύει στη γνωριμία των παιδιών με τις θρησκείες. Είναι άσκηση αποδοχής της θρησκευτικής ετερότητας και όχι επιβεβαίωση της θρησκευτικής υπεροχής κάποιας θρησκείας απέναντι στις άλλες. Αυτονόητο είναι τέλος ότι το είδος της θρησκευτικής εκπαίδευσης σε μια χώρα είναι ζήτημα της πολιτείας και όχι της εκκλησίας.