Δύο εξελίξεις έρχονται να υπενθυμίσουν πόσο εύθραυστη είναι η δημοσιονομική κατάσταση και πόσο ευάλωτη είναι η ανάκαμψη από μια λαθεμένη πολιτική διαχείρισης της πανδημίας.

Μία είναι το πάγωμα όλων των δημοσίων έργων. Επειδή υποτιμήθηκε ο ρυθμός εκτέλεσης των έργων και, κυρίως, επειδή μοιράστηκαν περισσότερα από όσα είχαν προϋπολογιστεί με αφορμή την κρίση και τις καταστροφές από πυρκαγιές, πλημμύρες κλπ, ο προϋπολογισμός δημοσίων επενδύσεων 8,3 δισ. ευρώ έχει τελειώσει εδώ και λίγες βδομάδες κι η ρευστότητα κόπηκε.

Από τότε που ενέσκηψε η οικονομική κρίση με τα μνημόνια και ταυτόχρονα μπήκαν στη ζωή μας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η θεμιτή και απαραίτητη κόντρα ανάμεσα στην αντιπολίτευση και την κυβέρνηση διεξάγεται κυρίως στο επίπεδο της ατάκας που παίζει στα τηλεοπτικά δελτία.

Δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιταχύνει την εφαρμογή του αντικοινωνικού της σχεδίου, συσσωρεύοντας υπερκέρδη για επίλεκτους συμπαραστάτες της και αδιαφορώντας για τα σωρευμένα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ τίθεται μοιραία το ερώτημα: Με ποιον θα συνεργαστεί μετεκλογικά; Τι μας επιφυλάσσουν άραγε οι επόμενες Βουλευτικές Εκλογές, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πρόωρες και θα διεξαχθούν εντός του 2022 και μάλιστα με απλή αναλογική;

Η ΝΔ προφανώς θα ζητά αυτοδυναμία, την οποία βεβαίως και δεν μπορεί να κερδίσει. Η προοπτική Κυβέρνησης συνεργασίας με τον Κ. Βελόπουλο, δεν φαίνεται πιθανή.

Οφείλουμε να μετουσιώσουμε την οργή των νέων σε μια νέα πολιτική πρόταση. Και εδώ ήμασταν και θα είμαστε ανοιχτοί. Χωρίς βεβαιότητες και έτοιμες λύσεις, αλλά πρωτίστως ανοίγοντας ερωτήματα. Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, σε κάθε χώρο που δημιουργεί η νέα γενιά.

Η σημερινή πολιτική συγκυρία καθιστά πλέον πολύπλευρα την κυρίαρχη αντίθεση που διαμορφώνεται στην κοινωνία. Στους πολίτες το δίλημμα καθημερινά θα γίνεται και πιο πιεστικό: ή θα γίνεται ανεκτή με τη σιωπή ή την ανοχή η συνέχιση των πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη που απροκάλυπτα πλέον κάνει δώρο μερίδια αγοράς της εγχώριας παραγωγικής βάσης στις συστημικές δυνάμεις που πλέον χωρίς κανόνες κερδοσκοπούν, ή θα γίνει διακριτή η διεκδίκηση προοδευτικής διακυβέρνησης για να ξεδιπλωθούν πολιτικές αλλαγής του παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου.

Η μεγάλη συναισθηµατική φόρτιση που δημιούργησε ο τόσο πρόωρος θάνατος της Φώφης Γεννηματά, το άνοιγμα του εσωκομματικού ανταγωνισμού και, προπάντων, η υποψηφιότητα-έκπληξη του Γιώργου Παπανδρέου έφεραν –με τρόπο δυστυχώς δραματικό, αλλά πολιτικά εντυπωσιακό– στο κέντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ. Και όμως, πριν από τη φρενήρη αυτή αλληλουχία γεγονότων τίποτε δεν έδειχνε ότι το Κίνημα «κινείται».

Η σχέση με τον «λόγο», την κεντρική άποψη του κόμματος, διαταράσσεται από πολλές αιτίες. Πρώτον, δεν υπάρχει κομματικός λόγος ενιαίος και συμπαγής με τους όρους της μεταδικτατορικής Αριστεράς και των πειθαρχιών της και, δεύτερον, δεν υπάρχει κοινό, παραλήπτες με ισχυρή ενοποιητική βάση, όπως, σε ένα βαθμό, ήταν το κοινό της Αριστεράς της ίδιας περιόδου. Υπάρχει και μια σημαντική τρίτη αιτία.

Όπως ξεκαθάρισε ο Άδ. Γεωργιάδης («δεν θα μας πουν οι γιατροί τι θα κάνουμε»), τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχει η κυβέρνηση

Είναι φανερό ότι η κατάσταση με την πανδημία καθημερινά επιδεινώνεται. Οι ευθύνες της κυβέρνησης, που έσπευσε να κηρύξει περίπου λήξασα την πανδημία, είναι επίσης δεδομένη. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η επιτροπή ειδικών λοιμωξιολόγων έχει πλέον παραμεριστεί.

Προχτές, ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος, ο οίκος Springer, κυκλοφόρησε ένα ασυνήθιστο βιβλίο. Θέμα, οι μαζικές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες που ξεσπάνε παγκοσμίως
στο άνοιγμα του 21ου αιώνα (World Protests: A Study of Key Protest Issues in the 21st Century). Γράφτηκε με στόχο να ακούσουν, να καταλάβουν και να δράσουν αναλόγως οι ανά
τον κόσμο πολιτικές ηγεσίες. Στο βιβλίο αναλύονται 2.809 εκδηλώσεις μαζικής διαμαρτυρίας στην 15ετία 2006-2020, σε 101 χώρες όπου ζει το 93% του ανθρώπινου πληθυσμού.

Η συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ΜΕΓΚΑ ανέδειξε ότι ο πρωθυπουργός… τρέχει ακόμη το μίλι του για την έξοδο από την πανδημία, ενώ ταυτόχρονα επιμένει να «τρέχει» τους πολίτες της χώρας εφαρμόζοντας πολιτικές και πρακτικές που ανοίγουν διαρκώς βαθιές πληγές στο σώμα της κοινωνίας.

Για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, όμως, οι όποιες προσπάθειες παρουσίασης ενός αφηγήματος επιτυχίας για μια κυβερνητική θητεία 28 μηνών εξακολουθούν να προσκρούουν σε μια ζοφερή πραγματικότητα και στην καθημερινότητα.

1.Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα της σημερινής πολιτικής συγκυρίας. Οι πολίτες έχουν στην ουσία δύο επιλογές: ʼΗ τη συνέχιση των πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη που απροκάλυπτα πλέον υπηρετεί τις συστημικές δυνάμεις. Ή την προοδευτική διακυβέρνηση που διεκδικεί την αλλαγή του παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου. Με στήριξη της εγχώριας παραγωγικής βάσης και των συντελεστών που τη διαμορφώνουν. Με άρση των κοινωνικών και γεωγραφικών ανισοτήτων, για την πρόσβαση όλων στα κοινωνικά αγαθά, την πράσινη μετάβαση και τις νέες τεχνολογίες.