Πολλοί Γάλλοι σήμερα θέλουν να απαλλαγούν από το διπολισμό
Ζαν Φρανσουά Καν, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2007-03-11
Ο Ζαν Φρανσουά Καν πριν από δέκα περίπου χρόνια, στη Γαλλία, έβαλε το στοίχημα της έκδοσης ενός εβδομαδιαίου πολιτικού περιοδικού σε έναν χώρο που θεωρείται κορεσμένος. Σήμερα όχι μόνο το έχει κερδίσει, αλλά το "Μαριάν" είναι και πρώτο σε κυκλοφορία. Ο έμπειρος δημοσιογράφος και διανοούμενος (έχει πολλά βιβλία στο ενεργητικό του), εκδότης και διευθυντής του "Μαριάν", έκανε για την "Κ.Α." μια "ακτινογραφία" της προεκλογικής εκστρατείας και εξηγεί το "φαινόμενο" του κεντρώου Μπαϊρού, που στις δημοσκοπήσεις "πιάνει" πλέον 25% "αγγίζοντας" τη Ρουαγιάλ, ενώ είναι σε απόσταση αναπνοής από τον Σαρκοζί. Bayrou president; Τίποτε πλέον δεν φαίνεται απίθανο σε αυτή την πολύ "ανοικτή" εκστρατεία.
* Έχετε μεγάλη εμπειρία προεκλογικών εκστρατειών. Ποιο είναι το καινούργιο στη φετινή εκστρατεία;
Τα πάντα είναι καινούργια. Πρώτον, η δεξιά έχει τον καλύτερο υποψήφιό της από την εποχή του Ζισκάρ ντ Εστέν. Ο Σαρκοζί είναι ίσως καλύτερος και από τον ντ Εστέν! Δεν συσπειρώνει μόνο όλη την οικογένεια της δεξιάς, η οποία στη Γαλλία είναι μειοψηφία, αλλά την κινητοποιεί, την ενθουσιάζει, είναι πολύ ταλαντούχος. Δεύτερον, η αριστερά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, έχει την πιο πρωτότυπη υποψηφιότητα από την εποχή του Μιτεράν. Η Ρουαγιάλ, πέραν του ότι είναι χαρισματική, είναι γυναίκα, έχει έναν λόγο που διαφέρει από τον παραδοσιακό αριστερό λόγο, όπως τον γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες. Και αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στα δύο αυτά καινούργια στοιχεία προστίθεται και ένα τρίτο, την άνοδος του "τρίτου ανθρώπου", του κεντρώου Φρανσουά Μπαϊρού. Δηλαδή μέχρι σήμερα στη Γαλλία το κέντρο ή η κεντροδεξιά αποτελούσε τμήμα, συνολικά, της δεξιάς. Τώρα που ενοποιήθηκε η δεξιά, ένα κομμάτι του κέντρου αρνήθηκε αυτή τη συγχώνευση, "απελευθερώθηκε" από τη δεξιά κηδεμονία και κατά κάποιον τρόπο δημιούργησε έναν πραγματικό κεντρώο χώρο, που ήλθε σε ρήξη με τη δεξιά και την αριστερά. Προς γενική έκπληξη, αυτό το πραγματικό κέντρο του Φρανσουά Μπαϊρού, που ξεκίνησε από 5%-6%, στις πρώτες δημοσκοπήσεις, φθάνει τώρα στο 25%! Και υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι μπορεί να περάσει ακόμη και στον δεύτερο γύρο!
Θα δημιουργήσει τη μεγάλη έκπληξη...
Μα την έχει ήδη δημιουργήσει. Και πολλοί αναρωτιούνται αν μπορεί να καταφέρει την τεράστια έκπληξη περνώντας στον δεύτερο γύρο και εκλεγόμενος και πρόεδρος! Αυτό το "φαινόμενο Μπαϊρού" αποκαλύπτει κάτι που ήδη γνωρίζαμε, ότι δηλαδή εδώ και καιρό στη Γαλλία υπάρχει μια πλειοψηφία που θέλει να υπερβεί αυτό που ονομάζουμε διπολισμό. Που θέλει να υπερβεί το σημερινό σύστημα που κυριαρχεί εδώ και πάνω από 40 χρόνια, της δεξιάς και της αριστεράς, της χωρισμένης στα δύο Γαλλίας. Ένας μεγάλος αριθμός Γάλλων θέλει να απαλλαγεί από αυτόν το διπολισμό, από αυτόν τον "εμφύλιο πόλεμο" και θέλει κάτι διαφορετικό, έναν τρίτο δρόμο και τον βρίσκει στον Μπαϊρού.
* Αν τελικά δεν σημειωθεί η έκπληξη και στον δεύτερο γύρο περάσουν οι Σαρκοζί και Ρουαγιάλ, που θα πάνε οι ψήφοι που θα πάρει ο Μπαϊρού στον πρώτο γύρο;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ακρίβεια. Αυτό εξαρτάται από τη συμπεριφορά των μεν και των δε. Η αριστερά, στις δημοσκοπήσεις, συμπεριλαμβανομένων όλων των ρευμάτων της, συγκεντρώνει 40%. Με το ποσοστό αυτό καταρχήν δεν εκλέγεται κανείς. Αλλά από την άλλη, για πρώτη φορά, το σύνολο της δεξιάς, δηλαδή το UMP και ο ντε Βιλιέ και ο Λεπέν, συγκεντρώνουν 43%, δηλαδή μειοψηφούν. Τρίτο στοιχείο: υπάρχουν 54% με 55% Γάλλων που δεν θέλουν τον Σαρκοζί, που τους προκαλεί φόβο. Σας ανέφερα προηγουμένως ότι πρόκειται μεν για έναν πολύ καλό υποψήφιο, αλλά, πέραν τούτου, είναι εντελώς τρελός! Και πολλοί τον φοβούνται. Αυτά λοιπόν είναι τα δεδομένα. Έτσι, είτε η Σεγκολέν Ρουαγιάλ θα καταφέρει να επιβληθεί, να διασφαλίσει, να ανοιχθεί προς τους ψηφοφόρους του Μπαϊρού και τελικά θα εκλεγεί είτε δεν θα τα καταφέρει και θα στρέψει προς τη δεξιά τους ψηφοφόρους του Μπαϊρού και θα ηττηθεί.
* Πρόσφατα ο Λιονέλ Ζοσπέν βρέθηκε στην Αθήνα για μια εκδήλωση και αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις, αποφεύγοντας έτσι να τοποθετηθεί για την προεκλογική εκστρατεία... Πώς κρίνετε τη μέχρι τώρα στάση του πρώην πρωθυπουργού;
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος στη Γαλλία δεν αντέχει πλέον τον Ζοσπέν. Και δεν θέλει να τον βλέπει. Όσο περισσότερο υποστηρίζει τη Ρουαγιάλ τόσο το χειρότερο για τη Ρουαγιάλ. Όσο το λιγότερο τη στηρίζει τόσο το καλύτερο για την ίδια!
* Τι συμβαίνει με τις δημοσκοπήσεις; Η χώρα κατακλύζεται - σχεδόν καθημερινά, σε λίγο δεν θα χρειάζεται να πάνε οι πολίτες να ψηφίσουν, θα έχουμε να κάνουμε με τη δημοκρατία των δημοσκοπήσεων!
Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Η Γαλλία πάντως δεν είναι η μόνη χώρα όπου γίνεται αυτό, στις ΗΠΑ τα πράγματα είναι χειρότερα. Αλλά με λυπεί αυτή κατάσταση. Θεωρώ ότι οι δημοσκοπήσεις επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, είναι σαφές ότι, αν ο κόσμος δεν αντιλαμβανόταν τη διαρκή άνοδο του Φρανσουά Μπαϊρού στις δημοσκοπήσεις, δεν θα βρισκόταν τώρα αυτός με 25%! Οι πολίτες τον έβρισκαν συμπαθή, αλλά πίστευαν ότι η ψήφος τους προς αυτόν θα ήταν χαμένη. Και όταν ξαφνικά αντιλαμβάνονται ότι ο Μπαϊρού ανεβαίνει, αρχίζουν να σκέφτονται ότι τελικά δεν πρόκειται για χαμένη ψήφο. Αυτός είναι ο μηχανισμός ανόδου του Μπαϊρού. Αντιθέτως, όταν η Ρουαγιάλ είχε πέσει στις δημοσκοπήσεις, πολλοί την εγκατέλειψαν, λέγοντας ότι είναι "τελειωμένη" κ.ο.κ. Οι δημοσκοπήσεις αξίζουν μόνο οκτώ ημέρες πριν από τις εκλογές. Νωρίτερα είναι της πλάκας και προκαλούν μεγάλες ζημιές...
* Πώς κρίνετε τη στάση των μεγάλων ΜΜΕ έναντι της Σεγκολέν Ρουαγιάλ;
Το θέμα είναι σύνθετο. Όλοι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομίλων των ΜΜΕ, δηλαδή ο κ. Μπούιγκ που είναι ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης ιδιωτικής τηλεόρασης, της TF1, ο κ. Λαγκαρντέρ του πρώτου ομίλου Τύπου, ο κ. Ντασό του άλλου ομίλου Τύπου κ.ά., όλοι τους είναι υπέρ του Σαρκοζί και φίλοι του. Και για έναν ακόμη λόγο που εύκολα καταλαβαίνετε: ότι ο Σαρκοζί υπήρξε δήμαρχος της πόλης του Νεϊγί, όπου διαμένει η μεγάλη αστική τάξη. Όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες του Τύπου έχουν σπίτια στο Νεϊγί. Άρα υπάρχουν αυτοί οι δεσμοί. Ωστόσο τούτο δεν σημαίνει ότι και όλοι οι δημοσιογράφοι είναι υπέρ του Σαρκοζί. Σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς δημοσιογράφους, δεν είναι πολλοί εκείνοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Και αυτοί οι πολιτικοί δημοσιογράφοι της ραδιοτηλεόρασης λειτουργούν ενισχυτικά μιας τάσης. Αν δηλαδή κάποιος υποψήφιος βρίσκεται σε άνοδο, τον ενισχύουν, αν πέφτει λίγο, τον "δολοφονούν". Αυτό έγινε με τη Σεγκολέν, αλλά το ότι αντιστάθηκε στο "λυντσάρισμα" και επέζησε, της έδωσε νέα δύναμη. Φάνηκε να επιστρέφει από την "κόλαση"...
* Πρόσφατα, σε άρθρο του στη "Μοντ" ο Ρεζίς Ντεμπρέ δήλωνε απογοητευμένος από το επίπεδο της προεκλογικής εκστρατείας, την οποία χαρακτήρισε "αμερικανοποιημένη"... Συμβαίνει πράγματι κάτι τέτοιο;
Είναι αλήθεια, με δύο τρόπους. Καταρχήν γιατί η αντιπαράθεση εικόνων, κινήσεων έχει γίνει πλέον σημαντικότερη από την αντιπαράθεση λόγων... Και δεύτερον, και εδώ σημειώθηκε εξαμερικανισμός, και από τις δύο πλευρές, του Σαρκοζί και της Ρουαγιάλ, κυρίως, έχουν αποκτήσει ομάδες που αποστολή τους είναι να "καταστρέψουν" τον αντίπαλο ό,τι κι αν λεει. Τα δύο στρατόπεδα έχουν προσλάβει "φονιάδες" που πρέπει να καταστρέψουν τον αντίπαλο. Η διαδικασία λοιπόν καταστροφής έγινε σημαντικότερη από εκείνη της οικοδόμησης των προγραμμάτων, των προτάσεων.
* Ο Αλέν Φινκελκρότ δήλωνε απογοητευμένος από την κατάσταση της αριστεράς στη χώρα. Συμφωνείτε;
Είναι σύνθετο το θέμα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα παραμένει αρτηριοσκληρωμένο, εγκλωβισμένο σε σχηματοποιήσεις, με παλιά ρητορική, χωρίς να λαμβάνει υπόψη σοβαρές αλλαγές στον κόσμο. Για παράδειγμα συνεχίζει να μιλά για τον φιλελευθερισμό χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός, ο νεοκαπιταλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό του χθες. Το ίδιο ισχύει και με την αριστερά στα αριστερά του Σ.Κ., τους τροτσκιστές κ.ά.: λέει πράγματα χωρίς ενδιαφέρον, γερασμένα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή η αριστερά πιστεύει ό,τι λέει, ενώ πολλοί σοσιαλιστές δεν πιστεύουν λέξη από όσα λένε! Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ είναι πολύ διαφορετική και αυτό την καθιστά ενδιαφέρουσα για πολλούς Γάλλους. Χειρίστηκε με καινοτόμο τρόπο το θέμα της ανασφάλειας, των προαστίων, της μετανάστευσης, τόλμησε να πει ότι το 35ωρο είχε θετικές συνέπειες, αλλά και αρνητικές σε κοινωνικό επίπεδο. Είπε πολλά που η αριστερά δεν λέει και απελευθερώθηκε από το βάρος των "ελεφάντων" του κόμματος. Πράγματι λοιπόν η αριστερά είναι σε κακή κατάσταση, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την άνοδο της Ρουαγιάλ.
* Αν στη θέση της ήσαν ο Φαμπιούς ή ο Στρος Καν;
Η αριστερά δεν θα είχε καμία τύχη να κερδίσει. Μόνο η Ρουαγιάλ μπορεί.
* Έχετε μεγάλη εμπειρία προεκλογικών εκστρατειών. Ποιο είναι το καινούργιο στη φετινή εκστρατεία;
Τα πάντα είναι καινούργια. Πρώτον, η δεξιά έχει τον καλύτερο υποψήφιό της από την εποχή του Ζισκάρ ντ Εστέν. Ο Σαρκοζί είναι ίσως καλύτερος και από τον ντ Εστέν! Δεν συσπειρώνει μόνο όλη την οικογένεια της δεξιάς, η οποία στη Γαλλία είναι μειοψηφία, αλλά την κινητοποιεί, την ενθουσιάζει, είναι πολύ ταλαντούχος. Δεύτερον, η αριστερά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, έχει την πιο πρωτότυπη υποψηφιότητα από την εποχή του Μιτεράν. Η Ρουαγιάλ, πέραν του ότι είναι χαρισματική, είναι γυναίκα, έχει έναν λόγο που διαφέρει από τον παραδοσιακό αριστερό λόγο, όπως τον γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες. Και αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στα δύο αυτά καινούργια στοιχεία προστίθεται και ένα τρίτο, την άνοδος του "τρίτου ανθρώπου", του κεντρώου Φρανσουά Μπαϊρού. Δηλαδή μέχρι σήμερα στη Γαλλία το κέντρο ή η κεντροδεξιά αποτελούσε τμήμα, συνολικά, της δεξιάς. Τώρα που ενοποιήθηκε η δεξιά, ένα κομμάτι του κέντρου αρνήθηκε αυτή τη συγχώνευση, "απελευθερώθηκε" από τη δεξιά κηδεμονία και κατά κάποιον τρόπο δημιούργησε έναν πραγματικό κεντρώο χώρο, που ήλθε σε ρήξη με τη δεξιά και την αριστερά. Προς γενική έκπληξη, αυτό το πραγματικό κέντρο του Φρανσουά Μπαϊρού, που ξεκίνησε από 5%-6%, στις πρώτες δημοσκοπήσεις, φθάνει τώρα στο 25%! Και υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι μπορεί να περάσει ακόμη και στον δεύτερο γύρο!
Θα δημιουργήσει τη μεγάλη έκπληξη...
Μα την έχει ήδη δημιουργήσει. Και πολλοί αναρωτιούνται αν μπορεί να καταφέρει την τεράστια έκπληξη περνώντας στον δεύτερο γύρο και εκλεγόμενος και πρόεδρος! Αυτό το "φαινόμενο Μπαϊρού" αποκαλύπτει κάτι που ήδη γνωρίζαμε, ότι δηλαδή εδώ και καιρό στη Γαλλία υπάρχει μια πλειοψηφία που θέλει να υπερβεί αυτό που ονομάζουμε διπολισμό. Που θέλει να υπερβεί το σημερινό σύστημα που κυριαρχεί εδώ και πάνω από 40 χρόνια, της δεξιάς και της αριστεράς, της χωρισμένης στα δύο Γαλλίας. Ένας μεγάλος αριθμός Γάλλων θέλει να απαλλαγεί από αυτόν το διπολισμό, από αυτόν τον "εμφύλιο πόλεμο" και θέλει κάτι διαφορετικό, έναν τρίτο δρόμο και τον βρίσκει στον Μπαϊρού.
* Αν τελικά δεν σημειωθεί η έκπληξη και στον δεύτερο γύρο περάσουν οι Σαρκοζί και Ρουαγιάλ, που θα πάνε οι ψήφοι που θα πάρει ο Μπαϊρού στον πρώτο γύρο;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ακρίβεια. Αυτό εξαρτάται από τη συμπεριφορά των μεν και των δε. Η αριστερά, στις δημοσκοπήσεις, συμπεριλαμβανομένων όλων των ρευμάτων της, συγκεντρώνει 40%. Με το ποσοστό αυτό καταρχήν δεν εκλέγεται κανείς. Αλλά από την άλλη, για πρώτη φορά, το σύνολο της δεξιάς, δηλαδή το UMP και ο ντε Βιλιέ και ο Λεπέν, συγκεντρώνουν 43%, δηλαδή μειοψηφούν. Τρίτο στοιχείο: υπάρχουν 54% με 55% Γάλλων που δεν θέλουν τον Σαρκοζί, που τους προκαλεί φόβο. Σας ανέφερα προηγουμένως ότι πρόκειται μεν για έναν πολύ καλό υποψήφιο, αλλά, πέραν τούτου, είναι εντελώς τρελός! Και πολλοί τον φοβούνται. Αυτά λοιπόν είναι τα δεδομένα. Έτσι, είτε η Σεγκολέν Ρουαγιάλ θα καταφέρει να επιβληθεί, να διασφαλίσει, να ανοιχθεί προς τους ψηφοφόρους του Μπαϊρού και τελικά θα εκλεγεί είτε δεν θα τα καταφέρει και θα στρέψει προς τη δεξιά τους ψηφοφόρους του Μπαϊρού και θα ηττηθεί.
* Πρόσφατα ο Λιονέλ Ζοσπέν βρέθηκε στην Αθήνα για μια εκδήλωση και αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις, αποφεύγοντας έτσι να τοποθετηθεί για την προεκλογική εκστρατεία... Πώς κρίνετε τη μέχρι τώρα στάση του πρώην πρωθυπουργού;
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος στη Γαλλία δεν αντέχει πλέον τον Ζοσπέν. Και δεν θέλει να τον βλέπει. Όσο περισσότερο υποστηρίζει τη Ρουαγιάλ τόσο το χειρότερο για τη Ρουαγιάλ. Όσο το λιγότερο τη στηρίζει τόσο το καλύτερο για την ίδια!
* Τι συμβαίνει με τις δημοσκοπήσεις; Η χώρα κατακλύζεται - σχεδόν καθημερινά, σε λίγο δεν θα χρειάζεται να πάνε οι πολίτες να ψηφίσουν, θα έχουμε να κάνουμε με τη δημοκρατία των δημοσκοπήσεων!
Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Η Γαλλία πάντως δεν είναι η μόνη χώρα όπου γίνεται αυτό, στις ΗΠΑ τα πράγματα είναι χειρότερα. Αλλά με λυπεί αυτή κατάσταση. Θεωρώ ότι οι δημοσκοπήσεις επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, είναι σαφές ότι, αν ο κόσμος δεν αντιλαμβανόταν τη διαρκή άνοδο του Φρανσουά Μπαϊρού στις δημοσκοπήσεις, δεν θα βρισκόταν τώρα αυτός με 25%! Οι πολίτες τον έβρισκαν συμπαθή, αλλά πίστευαν ότι η ψήφος τους προς αυτόν θα ήταν χαμένη. Και όταν ξαφνικά αντιλαμβάνονται ότι ο Μπαϊρού ανεβαίνει, αρχίζουν να σκέφτονται ότι τελικά δεν πρόκειται για χαμένη ψήφο. Αυτός είναι ο μηχανισμός ανόδου του Μπαϊρού. Αντιθέτως, όταν η Ρουαγιάλ είχε πέσει στις δημοσκοπήσεις, πολλοί την εγκατέλειψαν, λέγοντας ότι είναι "τελειωμένη" κ.ο.κ. Οι δημοσκοπήσεις αξίζουν μόνο οκτώ ημέρες πριν από τις εκλογές. Νωρίτερα είναι της πλάκας και προκαλούν μεγάλες ζημιές...
* Πώς κρίνετε τη στάση των μεγάλων ΜΜΕ έναντι της Σεγκολέν Ρουαγιάλ;
Το θέμα είναι σύνθετο. Όλοι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομίλων των ΜΜΕ, δηλαδή ο κ. Μπούιγκ που είναι ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης ιδιωτικής τηλεόρασης, της TF1, ο κ. Λαγκαρντέρ του πρώτου ομίλου Τύπου, ο κ. Ντασό του άλλου ομίλου Τύπου κ.ά., όλοι τους είναι υπέρ του Σαρκοζί και φίλοι του. Και για έναν ακόμη λόγο που εύκολα καταλαβαίνετε: ότι ο Σαρκοζί υπήρξε δήμαρχος της πόλης του Νεϊγί, όπου διαμένει η μεγάλη αστική τάξη. Όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες του Τύπου έχουν σπίτια στο Νεϊγί. Άρα υπάρχουν αυτοί οι δεσμοί. Ωστόσο τούτο δεν σημαίνει ότι και όλοι οι δημοσιογράφοι είναι υπέρ του Σαρκοζί. Σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς δημοσιογράφους, δεν είναι πολλοί εκείνοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Και αυτοί οι πολιτικοί δημοσιογράφοι της ραδιοτηλεόρασης λειτουργούν ενισχυτικά μιας τάσης. Αν δηλαδή κάποιος υποψήφιος βρίσκεται σε άνοδο, τον ενισχύουν, αν πέφτει λίγο, τον "δολοφονούν". Αυτό έγινε με τη Σεγκολέν, αλλά το ότι αντιστάθηκε στο "λυντσάρισμα" και επέζησε, της έδωσε νέα δύναμη. Φάνηκε να επιστρέφει από την "κόλαση"...
* Πρόσφατα, σε άρθρο του στη "Μοντ" ο Ρεζίς Ντεμπρέ δήλωνε απογοητευμένος από το επίπεδο της προεκλογικής εκστρατείας, την οποία χαρακτήρισε "αμερικανοποιημένη"... Συμβαίνει πράγματι κάτι τέτοιο;
Είναι αλήθεια, με δύο τρόπους. Καταρχήν γιατί η αντιπαράθεση εικόνων, κινήσεων έχει γίνει πλέον σημαντικότερη από την αντιπαράθεση λόγων... Και δεύτερον, και εδώ σημειώθηκε εξαμερικανισμός, και από τις δύο πλευρές, του Σαρκοζί και της Ρουαγιάλ, κυρίως, έχουν αποκτήσει ομάδες που αποστολή τους είναι να "καταστρέψουν" τον αντίπαλο ό,τι κι αν λεει. Τα δύο στρατόπεδα έχουν προσλάβει "φονιάδες" που πρέπει να καταστρέψουν τον αντίπαλο. Η διαδικασία λοιπόν καταστροφής έγινε σημαντικότερη από εκείνη της οικοδόμησης των προγραμμάτων, των προτάσεων.
* Ο Αλέν Φινκελκρότ δήλωνε απογοητευμένος από την κατάσταση της αριστεράς στη χώρα. Συμφωνείτε;
Είναι σύνθετο το θέμα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα παραμένει αρτηριοσκληρωμένο, εγκλωβισμένο σε σχηματοποιήσεις, με παλιά ρητορική, χωρίς να λαμβάνει υπόψη σοβαρές αλλαγές στον κόσμο. Για παράδειγμα συνεχίζει να μιλά για τον φιλελευθερισμό χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός, ο νεοκαπιταλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό του χθες. Το ίδιο ισχύει και με την αριστερά στα αριστερά του Σ.Κ., τους τροτσκιστές κ.ά.: λέει πράγματα χωρίς ενδιαφέρον, γερασμένα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή η αριστερά πιστεύει ό,τι λέει, ενώ πολλοί σοσιαλιστές δεν πιστεύουν λέξη από όσα λένε! Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ είναι πολύ διαφορετική και αυτό την καθιστά ενδιαφέρουσα για πολλούς Γάλλους. Χειρίστηκε με καινοτόμο τρόπο το θέμα της ανασφάλειας, των προαστίων, της μετανάστευσης, τόλμησε να πει ότι το 35ωρο είχε θετικές συνέπειες, αλλά και αρνητικές σε κοινωνικό επίπεδο. Είπε πολλά που η αριστερά δεν λέει και απελευθερώθηκε από το βάρος των "ελεφάντων" του κόμματος. Πράγματι λοιπόν η αριστερά είναι σε κακή κατάσταση, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την άνοδο της Ρουαγιάλ.
* Αν στη θέση της ήσαν ο Φαμπιούς ή ο Στρος Καν;
Η αριστερά δεν θα είχε καμία τύχη να κερδίσει. Μόνο η Ρουαγιάλ μπορεί.
