Η κανονικότητα των επετειακών επεισοδίων

Αθήνα και Θεςσαλονίκη τα περίμεναν τα χθεσινά επεισόδια. Και μόνο οι περίπου 5000 αστυνομικοί που είχαν προληπτικά κινητοποιηθεί το αποδεικνύει. Από τη μία καταυλισμοί των Ρομά που όλο και πιο συχνά μαθαίνουν για θάνατο δικού τους ανθρώπου από πυρά και που τώρα βράζουν μετά τον βαρύ τραυματισμό του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη , κι από την άλλη τα 14 χρόνια από το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου – ένα βήμα για να καταλογιστούν κι άλλοι αναίτιοι θάνατοι όπως του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου .

Συνισταμένη, η βία της αστυνομίας. Μια βαριά καχυποψία για το αν μπορεί η ΕΛΑΣ να ανταποκριθεί στη σημερινή εποχή. Ένα φάντασμα που πλανάται από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης -ευεξήγητα ανθεκτικό στην περίπτωση των Ρομά.

Όμως, τους δεύτερους (για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου), φαίνεται δύσκολο να τους καταλάβουμε αφού, εν προκειμένω, οι θεσμοί λειτούργησαν. Οι ένοχοι συνελήφθησαν και δικάστηκαν με κανόνες που δεν αμφισβητήθηκαν. Ωστόσο, αν αναλογιστούμε ότι ο Αλέξης θα ήταν σήμερα 30 χρόνων κι ότι η γενιά του ήδη έζησε 10 χρόνια κρίσης και 2 χρόνια πανδημίας ίσως αναζητήσουμε νέες προσεγγίσεις, λιγότερο αυστηρές αλλά και λιγότερο πατερναλιστικές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Δυτική Θεσσαλονίκη: Από τα επεισόδια στη Σταυρούπολη, πριν ένα χρόνο, μέχρι χθες είναι σαφές ότι στις δυτικές συνοικίες υπάρχει μια ριζοσπαστικοποίηση προς τα άκρα, απότοκος της απουσίας θεσμών , του Κράτους. Όπως είχε συμβεί στην Αθήνα (Άγιος Παντελεήμονας κλπ)–και οδήγησε τελικά στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Το μάθημα; Όσο είναι λάθος να ποντάρεις στην αίσθηση ασφάλειας του «νοικοκύρη» άλλο τόσο λάθος είναι , από την άλλη πλευρά, η δαιμονοποίηση των θεσμών. Οδηγούν σε κανονικότητα επετειακών επεισοδίων. Κι αυτή πουθενά…