Νέα πλειοψηφία. πως και με ποιους;

Το τελευταίο διάστημα διατυπώνονται από τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Αλέξη Τσίπρα οι προτάσεις για μια προοπτική νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας ως διέξοδο στη σημερινή κρίση του πολιτικού συστήματος.

Κατ’ αρχήν οι αναζητήσεις αυτές είναι θετικές, εφόσον προσπαθούν να δώσουν πολιτικές απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν από τη συνεχή πτώση του δικομματισμού και την άνοδο της Αριστεράς, ιδιαίτερα μάλιστα του ΣΥΝ.

Όμως η επιλογή να προσεγγίσεις αυτό το δύσκολο ζήτημα που προφανώς υπερβαίνει την σχετικά πιο εύκολη αντιπολιτευτική κριτική και τις θέσεις διαμαρτυρίας, απαιτεί σοβαρότητα και ρεαλισμό.

Η νέα πλειοψηφία, ας πούμε, δεν μπορεί να είναι το αίτημα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως υπονόησε εμμέσως πλην σαφώς ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής. Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται και η άνοδος του ΣΥΝ (υπενθυμίζω ότι το πραγματικό εκλογικό ποσοστό μας είναι 5% και όλα τα άλλα είναι συγκυριακές δημοσκοπήσεις με προφανείς βεβαίως δυνατότητες νέων αυξημένων καταγραφών), δεν οδηγεί σε εκείνη τη διαμόρφωση συσχετισμών με κυβερνητικό ορίζοντα. Θα έλεγα ότι είναι μια εκπληκτική φαντασίωση.

Την ίδια ώρα, ορισμένες άλλες αναλύσεις που επίσης διατυπώνονται, για τη «νέα πλειοψηφία χωρίς τα φθαρμένα υλικά του δικομματικού πολιτικού συστήματος» επίσης κινούνται στο φαντασιακό πεδίο. Είτε γιατί απέχουν πολύ από κάθε ρεαλιστική εκτίμηση που πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει εξαφάνιση ή διάλυση των δύο μεγάλων παραδοσιακών πολιτικών σχηματισμών (Κεντροδεξιά / Κεντροαριστερά, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), είτε γιατί με πιο λάιτ τρόπο επαναφέρουν την παλαιοκομμουνιστική αντίληψη μιας πολιτικο-κοινωνικής συμμαχίας με άγνωστες ή πανομοιότυπες με τον ΣΥΝ δυνάμεις. Εννοώ δηλαδή τη συγγενή με το ΚΚΕ ανάλυση περί προοπτικής εξουσίας, όπου ο Περισσός διατυπώνει μια αφηρημένη αντίληψη για κάποιες παράξενες και ασαφείς κοινωνικές συμμαχίες για τη νέα εξουσία (το Αγροτικό Κόμμα του παρελθόντος; Λαϊκή πλειοψηφία χωρίς κόμματα; Ποιος ξέρει…)

Η κριτική που διατυπώνω είναι απλή. Η προοπτική μίας νέας πλειοψηφίας έχει τα προαπαιτούμενα μιας στοιχειώδους βασικής ανάλυσης: Ότι δηλαδή αν υλοποιηθεί, αν διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις -με προγραμματικούς και κινηματικούς όρους-, θα αφορά τις πραγματικές πολιτικές δυνάμεις. Με δυο λόγια το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να κινείται πιο αριστερά, το ΚΚΕ πιο ανανεωτικά και ίσως οι Οικολόγοι-πράσινοι πιο αποτελεσματικά.

Όλα τα άλλα είναι φλυαρίες…

Σήμερα είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, γιατί το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να παραμένει σε δεξιόστροφες θεωρήσεις και το ΚΚΕ αναπαράγει το σταλινικό φαινόμενο.

Όμως, η μόνη ρεαλιστική προοπτική για να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα των πολιτών, είναι η ανάγκη να ενισχυθεί ο ΣΥΝ, να αλλάξουν οι συσχετισμοί και με μικρές ή μεγάλες ανακατατάξεις στα κόμματα της «γειτονιάς» μας (όπως είπε ο Αλ. Αλαβάνος), να ανοίξουν οι δρόμοι της εναλλακτικής λύσης στο σημερινό δικομματικό στερεότυπο. Αυτή η ανάλυση είναι πιο εφικτή. Πιέζει για αλλαγές και ανατροπές. Δίνει συνέχεια και πολιτικό ορίζοντα στην ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων. Ενισχύει τον αυτόνομο ρόλο του ΣΥΝ και την προώθηση ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών. Σε αυτή την κατεύθυνση υπάρχουν ρίσκα, κίνδυνοι και αντίπαλοι σχεδιασμοί. Είναι όμως πιο κοντά στην πραγματικότητα και επομένως περισσότερο πειστική.