Κόκκινη κάρτα στο βαθύ κράτος...

Τα πλήγματα στο παρακρατικό δίκτυο «Εργκενέκον» καταγράφονται στην πιο λεπτή και κρίσιμη στιγμή της συγκυρίας που διαμορφώθηκε μετά τον εκλογικό θρίαμβο του Ερντογάν στις 22.7.2007. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των εξελίξεων είναι η άτυπη συμμαχία του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ με το εθνικιστικό κόμμα ΜΗΡ, μια σύμπλευση που έχει περιορίσει, αν δεν έχει συρρικνώσει, τα περιθώρια ελιγμών του κεμαλικού κατεστημένου. Πρόκειται για μια δυναμική που επέτρεψε την άνετη εκλογή Γκιούλ στην προεδρία, την προώθηση του νέου Συντάγματος, αλλά και την τροπολογία που τερματίζει την απαγόρευση της κεφαλομαντίλας στα πανεπιστήμια. Αυτό που αναδύεται στην Τουρκία δεν είναι μόνο ένα πιο δημοκρατικό θεσμικό-συνταγματικό πλαίσιο. Υπό διαμόρφωση βρίσκεται ένα νέο πολιτικό σύστημα, όπου δίπλα στο ΑΚΡ θα αναδυθεί ως δεύτερο κόμμα το ΜΗΡ, ολοκληρώνοντας έτσι τη συρρίκνωση και την περιθωριοποίηση του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος CHP του Μπαϊκάλ. Μια περιθωριοποίηση και διαρκώς διευρυνόμενη αναξιοπιστία που οφείλεται στο γεγονός ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την κρίση του Απριλίου μέχρι και σήμερα λειτουργεί σαν ενεργούμενο για το κεμαλικό κατεστημένο και το Βαθύ Κράτος.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό άρχισαν να επανεμφανίζεται η ρητορική της κινδυνολογίας για την «κρυφή ισλαμική ατζέντα» του ΑΚΡ και για τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του εθνικιστικού ΜΗΡ. Πρόκειται για μια ρητορική με μικρή αν όχι μηδενική αξιοπιστία: Το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ ήδη μεταλλαγμένο μετά από μια πενταετία κυβερνητικής διαχείρισης βρίσκεται σε πορεία υποχρεωτικής επανίδρυσης και επαναπροσδιορισμού μετά τις εκλογές της 22ας Ιουλίου 2007: Εχει κάθε λόγο να καταστήσει σταθερή κομματική στήριξη την ψήφο που του δόθηκε από εκατομμύρια πολίτες που δεν συμφωνούν με το στίγμα του αλλά το επέλεξαν για να πουν «όχι» στον πραξικοπηματικό παρεμβατισμό και την κηδεμονία της στρατιωτικής ηγεσίας. Κόμμα πλέον πολυσυλλεκτικό και ετερόκλητο το ΑΚΡ βρίσκεται στην πραγματικότητα να καλύπτει τον χώρο ενός διευρυμένου κέντρου.

Παρόμοια μετάλλαξη υφίσταται και το ΜΗΡ του Μπαχτσελί, που μέχρι πρόσφατα έφερε το στίγμα του κόμματος των «Γκρίζων Λύκων»: Οι δεσμοί και οι συμπλεύσεις με την Ακροδεξιά ανήκουν πλέον στο μακρινό παρελθόν, καθώς σήμερα πρόκειται για ένα κόμμα της Κοινοβουλευτικής Δεξιάς που καλύπτει το πολιτικό κενό που άφησε η κατάρρευση των δύο παραδοσιακών δεξιών κομμάτων, του κόμματος του Ορθού Δρόμου που ίδρυσε ο Ντεμιρέλ και του κόμματος της Μητέρας Πατρίδας που ίδρυσε ο Οζάλ, με τους δύο αυτούς σχηματισμούς να έχουν διατελέσει κληρονόμοι του Δημοκρατικού Κόμματος του Μεντερές. Σε ένα παρόμοιο σκηνικό συνολικής θεσμικής επανίδρυσης και αναδιάταξης των πολιτικών ισορροπιών έρχεται η εξάρθρωση του δικτύου «Εργκενέκον»: Αν γίνεται δίκη προθέσεων για τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια του Ερντογάν, για το κεμαλικό κατεστημένο και το Βαθύ Κράτος υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να γίνει πραγματική ποινική δική, όπου θα προβάλλει ανάγλυφη η διαπλοκή κράτους - παρακράτους, με μαφιόζικου τύπου συνενοχές και διαπλοκές, μπροστά στις οποίες θα ωχριούν οι αποκαλύψεις των αρχών της δεκαετίας του 90 στην Ιταλία για τις διασυνδέσεις των δικτύων του Γκλάντιο (ιταλικό σκέλος της ΝΑΤΟικής επιχείρησης ανορθόδοξου πολέμου με τον τίτλο Stay Behind) με τη σικελική μαφία και την παραμασονική στοά Ρ2.

Η διαπλοκή κεμαλικού κατεστημένου - παρακράτους στην Τουρκία δεν είναι εύκολα κατανοητή για τον εκτός συνόρων της χώρας παρατηρητή: Ο αυταρχισμός, τα στεγανά στη διακυβέρνηση της χώρας, οι παρακρατικές μέθοδοι και προβοκάτσιες γίνονταν στο όνομα της υπεράσπισης των αξιών του κοσμικού κράτους και της ενότητας της χώρας. Είναι γνωστό και επιβεβαιωμένο από την πρόσφατη ιστορία πολλών χωρών ότι ο σκοτεινός κόσμος των μυστικών υπηρεσιών και των κάθε είδους παρακρατικών οργανώσεων έχει ασαφή -αν όχι ανύπαρκτη- διαχωριστική γραμμή με το οργανωμένο έγκλημα. Οσα βγήκαν στο φως για τα έργα και ημέρες του δικτύου «Εργκενέκον» επιβεβαιώνουν στον υπερθετικό βαθμό την παραπάνω διαπίστωση για την Τουρκία: Το κεμαλικό κατεστημένο με εργολάβο το Βαθύ Κράτος και υπεργολάβο τους παρακρατικούς λειτούργησε σαν τον «προστάτη» του κοινού ποινικού δικαίου, καθώς πρώτα έστελνε τους «μπράβους του» να κάνουν γυαλιά καρφιά το μαγαζί και στη συνέχεια εμφανιζόταν για να εγγυηθεί έναντι αδράς αμοιβής ότι παρόμοια επεισόδια δεν θα ξανασυμβούν.