Αριστερισμός και μεταφυσική

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της ΠΟΣΔΕΠ, ο σύλλογος διδασκόντων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών έβγαλε ανακοίνωση, η οποία κατέγραφε τα κρούσματα βίας που είχαν σημειωθεί μέσα στο κτίριο της σχολής με θύματα επιτηρητές των εξετάσεων και ζητούσε να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα. Η πρωτοβουλία τους έγινε αντικείμενο σχολίου στην «Αυγή», που έφερε τον ειρωνικό τίτλο «Αστυνομικό δελτίο διά χειρός πανεπιστημιακών». Το σχόλιο δεν αμφισβητεί τα κρούσματα βίας ούτε καν τα σχολιάζει, αλλά αποδίδει σε εκείνους που τα καταδίκασαν την πρόθεση να εισαγάγουν τα ιδιωτικά ΜΑΤ σε ένα ιδιωτικοποιημένο πανεπιστήμιο.

Πριν συνεχίσουμε, υπενθυμίζω κάποια αυτονόητα: Η «Αυγή» είναι πολυφωνική, και το ίδιο ισχύει για τον Συνασπισμό, όπου κυκλοφορούν πολλές και διαφορετικές απόψεις, ακόμα και μέσα στις περιβόητες τάσεις του. Συνεπώς, θα ήταν από ανακριβές μέχρι κακόπιστο να ισχυριστεί κανείς ότι το εν λόγω σχόλιο εκφράζει την πολιτική του κόμματος. Σίγουρα όμως αποτελεί δείγμα μια στάσης αρκετά διαδεδομένης, την οποία εκπροσώπησε με ολέθρια αποτελέσματα η απελθούσα ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ.

Για τους λεγόμενους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ, το κύριο πρόβλημα δεν είναι εκείνοι που ασκούν τη βία στα πανεπιστήμια, αλλά εκείνοι που την καταγγέλλουν. Γι’ αυτό και στις επίσημες ανακοινώσεις -σπάνιες όταν πρόκειται για τραμπουκισμούς της Αριστεράς, συνήθως καθυστερημένες και με βαριά καρδιά, κάτι σαν αγγαρεία- το βασικό επιχείρημα είναι ότι οι πράξεις βίας δίνουν την ευκαιρία στους εχθρούς να συκοφαντήσουν το φοιτητικό κίνημα και να εντείνουν την καταστολή. Θα περίμενα από μια συνδικαλιστική παράταξη της Αριστεράς, που διατηρεί το επίθετο «ανανεωτική», να καταδικάσει πρώτη, απερίφραστα και για λόγους αρχής κάθε επίθεση εναντίον μελών της που συμβαίνει να ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους, την αρπαγή καλπών ή τον βίαιο τσαμπουκά εντός του ασύλου, στο οποίο υποτίθεται ότι ανθεί η κριτική σκέψη. Αλλά η αντίδρασή τους θυμίζει πρόεδρο ποδοσφαιρικού σωματείου που δηλώνει ότι αποδοκιμάζει τη βία των οργανωμένων χούλιγκαν, προσθέτοντας κατ’ ιδίαν ότι αυτοί κρατάνε την ομάδα στα δύσκολα. Δεν ισχυρίζομαι ότι υποκινούν τέτοιες ενέργειες. Λέω όμως ότι δεν τους ενοχλούν αρκετά για τις καταγγείλουν με το πάθος που τους διακατέχει όταν η βία προέρχεται από την άλλη πλευρά. Ισως επειδή οι τραμπουκισμοί αποπνέουν ένα άρωμα ριζοσπαστικότητας, η οποία παραμένει ακαθόριστη για να δικαιολογήσει τον αυταρχισμό και τη μισαλλοδοξία εκεί όπου η Αριστερά έχει το πάνω χέρι.

Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους αριστερούς που κάνουν πολιτική και τους αριστεριστές που ενσαρκώνουν την (πλατωνική) έννοια της Δικαιοσύνης. Διότι όταν η πολιτική εγγραφεί σε ένα τέτοιο μεταφυσικό και κατ’ επέκταση μανιχαϊκό φόντο, οτιδήποτε συμβαίνει ανάγεται σε μία και μοναδική αιτία, και η όποια απόσταση μεταξύ του πραγματικού και του ιδανικού μυρίζει συμβιβασμό και σε τελική ανάλυση προδοσία. Ετσι, η μαχητικότητα υποκαθιστά την πολιτική, κι όποιος δεν βροντοφωνάξει «όχι σε όλα», είναι σαν να λέει «ναι σε όλα». Ενα συγκεκριμένο παράδειγμα της μεταφυσικής σκέψης του αριστερισμού: στις δηλώσεις και στην αρθρογραφία για τις εκλογές των πανεπιστημιακών χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές η φράση «οι δυνάμεις της αντι-ΠΟΣΔΕΠ», για να χαρακτηρίσει όσους αντιτάχτηκαν στην ηγεσία της «Συσπείρωσης». Προσοχή! Οχι αντι-Συσπείρωση, αλλά αντι-ΠΟΣΔΕΠ. Γλώσσα λανθάνουσα... Δηλαδή, όποιος διαφώνησε πολιτικά με τον κ. Απέκη δεν άσκησε το δημοκρατικό του δικαίωμα, αλλά, ως όργανο της σατανικής αντίδρασης, συγκρούστηκε με τον εκπρόσωπο της καθαρής αριστεροσύνης στο συνδικάτο, που με τη σειρά του υπάρχει πραγματικά μόνον όταν ελέγχεται από την Αριστερά. Και να σκεφτεί κανείς πως όταν αυτά τα λένε στον Περισσό τους αποκαλούμε σταλινικούς!