Ρολίστες στην... κυβέρνηση
Γιώργος Μπράμος, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2009-05-13
Η εγχώρια τηλεόραση έχει, κατ’ αναλογία, τα περισσότερα σίριαλ και σειρές από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Το τηλεοπτικό μοντέλο που ακολουθείται στην Ελλάδα μοιάζει πολύ με το λατινοαμερικάνικο, εξού και η πρόσφατη πληθωρική εισαγωγή format απ’ αυτές τις περιοχές. Είναι γνωστόν πως είμαστε η πατρίδα της τραγωδίας και της κωμωδίας, άρα οι εγχώριες ανάγκες για κλάψες, γέλια, χαζέματα, πασατέμπους και εκτονώσεις είναι αυξημένες.
Τα σίριαλ όμως δεν προορίζονται και δεν κατασκευάζονται μόνο για τις τηλεοπτικές ζώνες του prime time. Ξεκινούν από το πρωί και -το κυριότερο- δεν είναι μόνο τηλεοπτικής εκμετάλλευσης. Κάθε μέρα και ξεχωριστά επεισόδια, κάθε μέρα νέες -ή και παλιές, τι αξία έχει;- εκπλήξεις. Το παν όμως είναι η σταθερότητα των ρόλων.
Κάποιοι πρέπει από τα χαράματα να είναι οι οργισμένοι. Τα πρωινά «παιδιά του λαού» οδύρονται για το καλάθι της νοικοκυράς και η παράστασή τους γεμίζει τις τσέπες τους με ακριβά συμβόλαια. Η δημοσιογραφία δεν είναι είδηση, αποκάλυψη, κριτική, αλλά γουρλωμένα μάτια, ύφος συμπάσχοντος, γραφείο παραπόνων. Προς τις οχτώ ορισμένοι αναλαμβάνουν ρόλο τιμητή και αργά το βράδυ υπάρχει η μεγάλη παράδοση ενός συγκεκριμένου ρέκτη στους ρόλους εισαγγελέα.
Πρωταγωνιστικούς ρόλους στα σίριαλ κρατάνε επίσης κάποιοι, που από συνήθεια, σύμβαση ή εθελοτυφλία χαρακτηρίζουμε ως πολιτικούς. Στη μια περίπτωση ερμηνεύουν τους ρόλους των καυγατζήδων. Στην άλλη διαγωνίζονται για την επιγραμματική φράση, την περιβόητη «ατάκα», με μπόλικες δόσεις μεταφορών, παραδοξολογίας, παροιμιών και ανεκδότων.
Η οικονομική κρίση είναι βέβαιον ότι, πριν απ’ όλους, θα χτυπήσει τη show biz. Ηδη και στη χώρα μας και παγκοσμίως «κόβονται» πολλά σίριαλ. Αυτό θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους στον τομέα αυτόν, αλλά νομίζω πως δεν θα επηρεάσει τη λαιμαργία του φιλοθεάμονος κοινού για γέλιο και δάκρυ. Υπάρχουν, λοιπόν, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που μπορούν εξίσου αποτελεσματικά και άνετα να καλύψουν τα κενά. Χωρίς ηθοποιούς, σεναριογράφους και σκηνοθέτες, με εφόδια έναν πρωτόγονο έστω, αλλά και απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεσματικό και φθηνό αυτοσχεδιασμό, το show biz μπορεί να αντέξει την κρίση. Οι μαϊμούδες κοστίζουν φθηνότερα.
Αλλωστε, κυκλοφορεί ένας θρύλος, για ένα νεαρό αρχηγό που ήρθε στα πράγματα -στην κυβέρνηση δηλαδή- επειδή κουνούσε τα χέρια, μιλούσε ωραία, τα έβαζε με όλους, παραβίαζε, με μέτρο βέβαια, το πολιτικό σαβουάρ βιβρ, έλεγε διάφορα καλοπουλημένα περί διαφθοράς, μεταρρυθμίσεων και επανίδρυσης. Απέναντί του είχε έναν τύπο με μπλοκάκι, που έκανε σαρδάμ και πάσχιζε να βάλει τη χώρα του σε μια πολυεθνική ενότητα, με κοινό νόμισμα, να τη σέβονται οι άλλοι και να εξασφαλίζεται μια εγγυημένη σταθερότητα. Ο ίδιος έφτιαξε δρόμους, αεροδρόμια, μετρό. Ενας χαριτωμένος μόδιστρος σχολίασε πως ο πρώτος, ο νεαρός αρχηγός, είχε λάμψη, ενώ ο δεύτερος ήταν μουντός. Με τέτοια εφόδια, φυσικά νίκησε και σάρωσε ο νεαρός. Σύμφωνα με τους νόμους της σύγχρονης ζωής, η λάμψη κερδίζει την αποτελεσματικότητα. Με τον θρίαμβό του που, μάλιστα σημειώθηκε δύο φορές, ίδρυσε, κατά κάποιον τρόπο, ένα νέο επάγγελμα που, απ’ ό,τι δείχνει, θα εκτοπίσει από την τηλεόραση τις ειδικότητες που σχετίζονται με τη μυθοπλασία.
Αυτού του είδους οι ρολίστες δεν είναι μόνο μια φθηνή λύση, στην κρίση που μαστίζει τη show biz. Μπορούν να καλύψουν κενά στη διακυβέρνηση της χώρας και να διασκεδάζουν ολημερίς και ολονυχτίς το πλήθος που θέλει να ξεφύγει λίγο από τα βάσανά του.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως το συγκεκριμένο επάγγελμα απαιτεί κάποιες αντοχές. Δεν είναι εύκολο πράγμα ο καθημερινός αυτοσχεδιασμός και η ακατάπαυστη παραγωγή φραστικού οίστρου. Κουράζει. Σύμφωνα με κάπως παλαιότερες πληροφορίες, ο μέγας ιδρυτής αυτού του επαγγέλματος, από τότε που απέλυσε τον πρώτο σκηνοθέτη, σεναριογράφο του και συμπρωταγωνιστή του και προσπάθησε να τα κάνει όλα μόνος του, άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα κόπωσης. Ετσι παρουσιάζονται κενά στη ροή του προγράμματος, που είτε λέγονται Βατοπέδι, είτε ομόλογα, είτε κάτι άλλα, περίεργα. Καιρός για ένα διαλειμματάκι, όπως λέει ο μέγας πατριώτης και Ελληνας Γ. Αυτιάς το break.
Το τηλεοπτικό μοντέλο που ακολουθείται στην Ελλάδα μοιάζει πολύ με το λατινοαμερικάνικο, εξού και η πρόσφατη πληθωρική εισαγωγή format απ’ αυτές τις περιοχές. Είναι γνωστόν πως είμαστε η πατρίδα της τραγωδίας και της κωμωδίας, άρα οι εγχώριες ανάγκες για κλάψες, γέλια, χαζέματα, πασατέμπους και εκτονώσεις είναι αυξημένες.
Τα σίριαλ όμως δεν προορίζονται και δεν κατασκευάζονται μόνο για τις τηλεοπτικές ζώνες του prime time. Ξεκινούν από το πρωί και -το κυριότερο- δεν είναι μόνο τηλεοπτικής εκμετάλλευσης. Κάθε μέρα και ξεχωριστά επεισόδια, κάθε μέρα νέες -ή και παλιές, τι αξία έχει;- εκπλήξεις. Το παν όμως είναι η σταθερότητα των ρόλων.
Κάποιοι πρέπει από τα χαράματα να είναι οι οργισμένοι. Τα πρωινά «παιδιά του λαού» οδύρονται για το καλάθι της νοικοκυράς και η παράστασή τους γεμίζει τις τσέπες τους με ακριβά συμβόλαια. Η δημοσιογραφία δεν είναι είδηση, αποκάλυψη, κριτική, αλλά γουρλωμένα μάτια, ύφος συμπάσχοντος, γραφείο παραπόνων. Προς τις οχτώ ορισμένοι αναλαμβάνουν ρόλο τιμητή και αργά το βράδυ υπάρχει η μεγάλη παράδοση ενός συγκεκριμένου ρέκτη στους ρόλους εισαγγελέα.
Πρωταγωνιστικούς ρόλους στα σίριαλ κρατάνε επίσης κάποιοι, που από συνήθεια, σύμβαση ή εθελοτυφλία χαρακτηρίζουμε ως πολιτικούς. Στη μια περίπτωση ερμηνεύουν τους ρόλους των καυγατζήδων. Στην άλλη διαγωνίζονται για την επιγραμματική φράση, την περιβόητη «ατάκα», με μπόλικες δόσεις μεταφορών, παραδοξολογίας, παροιμιών και ανεκδότων.
Η οικονομική κρίση είναι βέβαιον ότι, πριν απ’ όλους, θα χτυπήσει τη show biz. Ηδη και στη χώρα μας και παγκοσμίως «κόβονται» πολλά σίριαλ. Αυτό θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους στον τομέα αυτόν, αλλά νομίζω πως δεν θα επηρεάσει τη λαιμαργία του φιλοθεάμονος κοινού για γέλιο και δάκρυ. Υπάρχουν, λοιπόν, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που μπορούν εξίσου αποτελεσματικά και άνετα να καλύψουν τα κενά. Χωρίς ηθοποιούς, σεναριογράφους και σκηνοθέτες, με εφόδια έναν πρωτόγονο έστω, αλλά και απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεσματικό και φθηνό αυτοσχεδιασμό, το show biz μπορεί να αντέξει την κρίση. Οι μαϊμούδες κοστίζουν φθηνότερα.
Αλλωστε, κυκλοφορεί ένας θρύλος, για ένα νεαρό αρχηγό που ήρθε στα πράγματα -στην κυβέρνηση δηλαδή- επειδή κουνούσε τα χέρια, μιλούσε ωραία, τα έβαζε με όλους, παραβίαζε, με μέτρο βέβαια, το πολιτικό σαβουάρ βιβρ, έλεγε διάφορα καλοπουλημένα περί διαφθοράς, μεταρρυθμίσεων και επανίδρυσης. Απέναντί του είχε έναν τύπο με μπλοκάκι, που έκανε σαρδάμ και πάσχιζε να βάλει τη χώρα του σε μια πολυεθνική ενότητα, με κοινό νόμισμα, να τη σέβονται οι άλλοι και να εξασφαλίζεται μια εγγυημένη σταθερότητα. Ο ίδιος έφτιαξε δρόμους, αεροδρόμια, μετρό. Ενας χαριτωμένος μόδιστρος σχολίασε πως ο πρώτος, ο νεαρός αρχηγός, είχε λάμψη, ενώ ο δεύτερος ήταν μουντός. Με τέτοια εφόδια, φυσικά νίκησε και σάρωσε ο νεαρός. Σύμφωνα με τους νόμους της σύγχρονης ζωής, η λάμψη κερδίζει την αποτελεσματικότητα. Με τον θρίαμβό του που, μάλιστα σημειώθηκε δύο φορές, ίδρυσε, κατά κάποιον τρόπο, ένα νέο επάγγελμα που, απ’ ό,τι δείχνει, θα εκτοπίσει από την τηλεόραση τις ειδικότητες που σχετίζονται με τη μυθοπλασία.
Αυτού του είδους οι ρολίστες δεν είναι μόνο μια φθηνή λύση, στην κρίση που μαστίζει τη show biz. Μπορούν να καλύψουν κενά στη διακυβέρνηση της χώρας και να διασκεδάζουν ολημερίς και ολονυχτίς το πλήθος που θέλει να ξεφύγει λίγο από τα βάσανά του.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως το συγκεκριμένο επάγγελμα απαιτεί κάποιες αντοχές. Δεν είναι εύκολο πράγμα ο καθημερινός αυτοσχεδιασμός και η ακατάπαυστη παραγωγή φραστικού οίστρου. Κουράζει. Σύμφωνα με κάπως παλαιότερες πληροφορίες, ο μέγας ιδρυτής αυτού του επαγγέλματος, από τότε που απέλυσε τον πρώτο σκηνοθέτη, σεναριογράφο του και συμπρωταγωνιστή του και προσπάθησε να τα κάνει όλα μόνος του, άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα κόπωσης. Ετσι παρουσιάζονται κενά στη ροή του προγράμματος, που είτε λέγονται Βατοπέδι, είτε ομόλογα, είτε κάτι άλλα, περίεργα. Καιρός για ένα διαλειμματάκι, όπως λέει ο μέγας πατριώτης και Ελληνας Γ. Αυτιάς το break.
