Η αριστερά και ο πολύ κακός λύκος

Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα. Αμέσως μετά το τελευταίο, για τον Τσιατούρα τουλάχιστον, «ντου» στα Εξάρχεια, τους προπηλακισμούς και τις συλλήψεις ανήλικων μαθητών αλλά και ενήλικων αριστερών, τις σφοδρές αντιδράσεις από την αριστερά και όχι μόνο, να βλέπουμε μάλλον αιφνιδιασμένοι τον αρμόδιο υπουργό του ΠΑΣΟΚ:

* Πρώτον, να παίρνει το κεφάλι του αρχηγού της αστυνομίας, καταλογίζοντάς του το αίσχος της συγκεκριμένης εισβολής και το γενικότερο χάλι της αστυνομίας.

* Δεύτερον, να ζητάει δημοσίως συγνώμη από τους κακοποιηθέντες και συλληφθέντες. Και να χαρακτηρίζει «απαράδεκτη» την όντως απαράδεκτη εισβολή αστυνομικών στον πολυχώρο όπου γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου του Χριστόφορου Κάσδαγλη με τον ταιριαστό για την περίπτωση τίτλο: Η αριστερά και ο κακός λύκος.

* Τρίτον, να δηλώνει ότι «η νομιμότητα δεν αφορά μόνο τους πολίτες, αφορά πρωτίστως και πάνω απʼ όλα το ίδιο το κράτος» και να στέλνει μήνυμα στα καλά παιδιά των σωμάτων ασφαλείας ότι τέρμα ο υπερβάλλων ζήλος και «οι λογικές σερίφη και Ράμπο».

* Τέταρτον, να εξαγγέλλει το τέλος του κουκουλονόμου και μέτρα για την άμεση τιμωρία όσων αστυνομικών ξεχνούν τη νομιμότητα στο αλισβερίσι με πολίτες. Και να εμφανίζεται ανοιχτός στην πρόταση για διακομματική που θα ελέγχει την αστυνομία.

Το «γιατί» για τη στάση αυτή σηκώνει ασφαλώς πολλά και διάφορα «διότι». Και τα επικοινωνιακά κίνητρα δεν λείπουν, και ευκαιρία να ξηλώσει την παλιά ηγεσία ήταν για τον υπουργό, και ευκαιρία να κάνει σαφές σε όλους ποιος είναι το αφεντικό στη δημόσια τάξη, και ευκαιρία να δείξει ότι υπολογίζει την αριστερά. Όποιο όμως συνδυασμό από αυτά τα «διότι» -και πιθανότατα και άλλα- κι αν επιλέξει κανείς, η χειρότερη στάση απέναντι στα πράγματα είναι η πολιτική γαργάρα, η αριστερή αμηχανία, η δυσκοίλια προσπάθεια να μείνει στις αντιφάσεις και να μη σημειώσει ότι, ναι: Κάτι έγινε. Κάτι είναι όλα αυτά. Κάτι πετυχαίνει η αντίσταση στη βαρβαρότητα της καταστολής, κάτι μένει τελικά από τις φωνές, τις συνεντεύξεις τύπου, τις διαδηλώσεις, το αδιέξοδο της αστυνομικής βίας που έγινε πεντακάθαρο τον τελευταίο χρόνο. Με την αποφασιστική συνδρομή της αριστεράς, οφείλουμε να πούμε, η οποία πλήρωσε μάλιστα βαρύ πολιτικό τίμημα για τη στάση της.

Αν, αντίθετα, η δημόσια συγνώμη ενός υπουργού είναι σιγά τα ωά, η αποπομπή ενός ανώτατου αξιωματούχου σιγά τα λάχανα και κάποιες θετικές εξαγγελίες σιγά τον πολυέλαιο, τότε σιγά να το συζητήσουμε: Τι ακριβώς κάνει η αριστερά; Γιατί ξελαρυγγιάζεται, διαδηλώνει, καταγγέλλει, ακτιβίζεται; Για να ξενερώνει μόλις πετύχει τελικά κάτι, έστω κι αν αυτό το κάτι δεν είναι το όλον που επιδιώκει; Θέλει πραγματικά να γίνεται ένα βήμα μπρος, να βγαίνει λίγο ψωμί για την ξεχασμένη κοινωνία από το φούρνο των αγώνων, ή θέλει να γίνονται δύο βήματα πίσω, για να έχει αλεύρι να ζυμώνει τη στρατηγική της και να αλευρώνει τον Παπανδρέου για να τον τηγανίσει κάποτε;

Το ΛΑΟΣ έσπευσε να συμπεράνει ότι ο Χρυσοχοΐδης υποχώρησε μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η σκοπιμότητα είναι εμφανής, αλλά έχει εκατό τοις εκατό άδικο; Ο ίδιος ο υπουργός πέντε τουλάχιστον φορές ανέφερε το όνομα του Τσίπρα, μιλώντας στην τηλεόραση για τα μέτρα του - σας πήραμε, σας πήραμε, φλουρί κωνσταντινάτο. Είναι πολιτικά πειστική και έξυπνη η απάντηση μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο; Η υποτίμηση, μέχρι μηδενισμού, αυτού που εν πολλοίς οφείλεται στην αριστερά, μήπως και βγει κερδισμένο το ΠΑΣΟΚ; Δεν θα ήταν πιο παραγωγικό, αλλά και πολύ πιο αληθινό, να πούμε χωρίς γλωσσοδέτες: Ναι, κάτι έγινε, που δεν θα γινόταν χωρίς εμάς! Έχασε λίγα δόντια ο κακός λύκος, αν και παραμένει λύκος... Αλλιώς τι σημαίνει «δεν θα είμαστε μόνο μια δύναμη καταγγελίας, αλλά θα αντιπροτείνουμε κιόλας»; Ότι αν κάποιες από τις προτάσεις μας «περνούν», θα προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι δεν πέρασαν, αντί να αποδείξουμε ότι δεν θα περνούσαν χωρίς εμάς; Και τελικώς, έχει η αριστερά τόσο πολλή ανάγκη να είναι τόσο πολύ κακός ο λύκος;