Φοροδιαφυγή - σπατάλη - διαφθορά
Κώστας Κάρης, Κυριακάτικη Αυγή, Δημοσιευμένο: 2009-11-22
Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ μπήκαν για τα καλά στο γνωστό πρόβλημα: πώς θα είναι διαφορετικοί από τη Ν.Δ. και συγχρόνως αποτελεσματικοί στη διακυβέρνηση;
Πώς δεν θα ξηλώσουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις και συγχρόνως θα μειώσουν το έλλειμμα όσο τους ζητούν Κομισιόν και τράπεζες-δανειστές;
Το σχέδιο - όποιο υπήρχε - δοκιμάζεται στην οικονομία, για την ακρίβεια στα δημοσιονομικά. Είναι προφανές πλέον ότι η κυβέρνηση παγιδεύτηκε (ή κατ’ άλλους αυτοπαγιδεύτηκε) με την τρομερή μετεκλογική διόγκωση του ελλείμματος. Ήταν μια κατάσταση δρομολογημένη από τη Ν.Δ.; Ήταν η έλξη της καταγγελίας της προηγούμενης κυβέρνησης και η πονηρή ευκαιρία για την αθέτηση των υπεσχημένων; Ήταν η προσπάθεια διόρθωσης των αριθμών για να είναι πιο εύκολη η μείωση των ελλειμμάτων στις επόμενες χρονιές; Το βέβαιο είναι ότι οι πιέσεις της Κομισιόν είναι πολύ ισχυρές και οδηγούν σε ανατροπή των προεκλογικών δεσμεύσεων. Η πτώση της αξιοπιστίας (ως οφειλέτη) του ελληνικού Δημοσίου οδήγησε σε νέα ανηφόρα τα επιτόκια δανεισμού, δηλαδή σε διόγκωση της επιβάρυνσης των προϋπολογισμών των επομένων ετών.
Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να μην περιοριστεί σε μέτρα βιτρίνας - που θα τα παρουσιάσει ως “τομές” - αλλά να ξανασκεφτεί το μεγάλο πρόβλημα, για το οποίο μας διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει. Πώς, με ποια μέτρα θα περιοριστεί εντυπωσιακά η φοροδιαφυγή, η σπατάλη στο Δημόσιο ώστε να χρηματοδοτηθούν μέτρα κοινωνικής πολιτικής, ενίσχυσης της παιδείας, νέων αναπτυξιακών πρωτοβουλιών;
Αρκούν οι μηχανισμοί της εφορίας; Ποια μέτρα θα ληφθούν κατά της διαφθοράς που τείνει να ανθεί όποτε το κρατικό ταμείο είναι “μείον” και ανακοινώνονται έκτακτα φορολογικά μέτρα; Έχει προηγηθεί η καλλιέργεια του αναγκαίου κλίματος στην κοινωνία που να στηρίζει τον συνεπή φορολογούμενο;
Το γενικό ζήτημα είναι αν με τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης θα ενισχυθεί η προοπτική μιας διαφορετικής πορείας της οικονομίας και της κοινωνίας ή αν θα αναστηθούν και πάλι ο μονόδρομος και οι νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Ας μην κρυβόμαστε από την αλήθεια. Η αριστερά, με την ποικιλία και την πολυχρωμία της, δείχνει να χάνει για άλλη μια φορά τη μάχη, αυτή τη φορά εν μέσω οικονομικής κρίσης. Αρκείται στην καταγγελία καταστάσεων, των κυβερνητικών στόχων και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, αλλά δεν τολμά στα δύσκολα να πάρει θέση. Το χειρότερο είναι ότι στις συζητήσεις και στις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις αριστερές δυνάμεις κυριαρχούν φλυαρίες περί σχημάτων και δεν συζητείται αυτό, το κεντρικό ερώτημα των πολιτών, η αγωνία των αριστερών: Ποια είναι η αριστερή απάντηση στη δημοσιονομική κρίση;
Απαιτείται μια ουσιαστική στροφή υπέρ της πολιτικής πράξης. Οι γενικές θέσεις και διαθέσεις να μετασχηματιστούν σε απτούς, σαφείς στόχους στη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Φοροδιαφυγή-σπατάλη- διαφθορά είναι ο μηχανισμός που υπονομεύει τη σχέση του κράτους, του δημόσιου ταμείου με τους πολλούς, τους εργαζόμενους, τους νέους, τις μητέρες, τους δημιουργούς, τους συνταξιούχους. Είναι ο μηχανισμός που “τρώει” τα χρήματα και τα αφαιρεί από τις κοινωνικές πολιτικές υπέρ του πελατειακού κράτους. Άρα είναι οι μεγάλοι εχθροί για την αριστερά. Που θα κερδίζει αν προωθεί μέτρα (και στηρίζει την εφαρμογή τους) που διευρύνουν τη φορολογική βάση, καταπολεμούν παντού, κεντρικά και σε κάθε υπηρεσία, τη σπατάλη, τσακίζουν τη διαφθορά και τη μεγάλη και τη μικρή.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι αν θα βουλιάξει στην αναξιοπιστία, που βεβαίως δεν κρίνεται, ούτε επικεντρώνεται στις αυξήσεις για τους μισθούς άνω των 2.000 ευρώ. Το πρόβλημα της κοινωνίας είναι να μπορέσουν να εκφραστούν ως σύνολο, ως πραγματική συμμαχία - και όχι ως λυκοφιλία σπαρασσομένων και κατατμημένων ομάδων - οι πολλοί πολίτες. Διεκδικώντας να ελέγξουν πού πάει ο πλούτος που παράγεται στη χώρα. Το πρόβλημα των δυνάμεων της αριστεράς είναι να ξεφύγουν από τα γενικόλογα επαναστατικά λόγια και την τακτική της αναμονής της “αποκάλυψης” των κυβερνώντων. Για να οργανώσουν τις αναγκαίες κρίσιμες μάχες στο κράτος και την οικονομία, με ρεαλιστικές προγραμματικές προτάσεις και ενωτική λαϊκή δράση, υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, υπέρ δηλαδή της πλειοψηφίας της κοινωνίας μας.
Πώς δεν θα ξηλώσουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις και συγχρόνως θα μειώσουν το έλλειμμα όσο τους ζητούν Κομισιόν και τράπεζες-δανειστές;
Το σχέδιο - όποιο υπήρχε - δοκιμάζεται στην οικονομία, για την ακρίβεια στα δημοσιονομικά. Είναι προφανές πλέον ότι η κυβέρνηση παγιδεύτηκε (ή κατ’ άλλους αυτοπαγιδεύτηκε) με την τρομερή μετεκλογική διόγκωση του ελλείμματος. Ήταν μια κατάσταση δρομολογημένη από τη Ν.Δ.; Ήταν η έλξη της καταγγελίας της προηγούμενης κυβέρνησης και η πονηρή ευκαιρία για την αθέτηση των υπεσχημένων; Ήταν η προσπάθεια διόρθωσης των αριθμών για να είναι πιο εύκολη η μείωση των ελλειμμάτων στις επόμενες χρονιές; Το βέβαιο είναι ότι οι πιέσεις της Κομισιόν είναι πολύ ισχυρές και οδηγούν σε ανατροπή των προεκλογικών δεσμεύσεων. Η πτώση της αξιοπιστίας (ως οφειλέτη) του ελληνικού Δημοσίου οδήγησε σε νέα ανηφόρα τα επιτόκια δανεισμού, δηλαδή σε διόγκωση της επιβάρυνσης των προϋπολογισμών των επομένων ετών.
Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να μην περιοριστεί σε μέτρα βιτρίνας - που θα τα παρουσιάσει ως “τομές” - αλλά να ξανασκεφτεί το μεγάλο πρόβλημα, για το οποίο μας διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει. Πώς, με ποια μέτρα θα περιοριστεί εντυπωσιακά η φοροδιαφυγή, η σπατάλη στο Δημόσιο ώστε να χρηματοδοτηθούν μέτρα κοινωνικής πολιτικής, ενίσχυσης της παιδείας, νέων αναπτυξιακών πρωτοβουλιών;
Αρκούν οι μηχανισμοί της εφορίας; Ποια μέτρα θα ληφθούν κατά της διαφθοράς που τείνει να ανθεί όποτε το κρατικό ταμείο είναι “μείον” και ανακοινώνονται έκτακτα φορολογικά μέτρα; Έχει προηγηθεί η καλλιέργεια του αναγκαίου κλίματος στην κοινωνία που να στηρίζει τον συνεπή φορολογούμενο;
Το γενικό ζήτημα είναι αν με τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης θα ενισχυθεί η προοπτική μιας διαφορετικής πορείας της οικονομίας και της κοινωνίας ή αν θα αναστηθούν και πάλι ο μονόδρομος και οι νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Ας μην κρυβόμαστε από την αλήθεια. Η αριστερά, με την ποικιλία και την πολυχρωμία της, δείχνει να χάνει για άλλη μια φορά τη μάχη, αυτή τη φορά εν μέσω οικονομικής κρίσης. Αρκείται στην καταγγελία καταστάσεων, των κυβερνητικών στόχων και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, αλλά δεν τολμά στα δύσκολα να πάρει θέση. Το χειρότερο είναι ότι στις συζητήσεις και στις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις αριστερές δυνάμεις κυριαρχούν φλυαρίες περί σχημάτων και δεν συζητείται αυτό, το κεντρικό ερώτημα των πολιτών, η αγωνία των αριστερών: Ποια είναι η αριστερή απάντηση στη δημοσιονομική κρίση;
Απαιτείται μια ουσιαστική στροφή υπέρ της πολιτικής πράξης. Οι γενικές θέσεις και διαθέσεις να μετασχηματιστούν σε απτούς, σαφείς στόχους στη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Φοροδιαφυγή-σπατάλη- διαφθορά είναι ο μηχανισμός που υπονομεύει τη σχέση του κράτους, του δημόσιου ταμείου με τους πολλούς, τους εργαζόμενους, τους νέους, τις μητέρες, τους δημιουργούς, τους συνταξιούχους. Είναι ο μηχανισμός που “τρώει” τα χρήματα και τα αφαιρεί από τις κοινωνικές πολιτικές υπέρ του πελατειακού κράτους. Άρα είναι οι μεγάλοι εχθροί για την αριστερά. Που θα κερδίζει αν προωθεί μέτρα (και στηρίζει την εφαρμογή τους) που διευρύνουν τη φορολογική βάση, καταπολεμούν παντού, κεντρικά και σε κάθε υπηρεσία, τη σπατάλη, τσακίζουν τη διαφθορά και τη μεγάλη και τη μικρή.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι αν θα βουλιάξει στην αναξιοπιστία, που βεβαίως δεν κρίνεται, ούτε επικεντρώνεται στις αυξήσεις για τους μισθούς άνω των 2.000 ευρώ. Το πρόβλημα της κοινωνίας είναι να μπορέσουν να εκφραστούν ως σύνολο, ως πραγματική συμμαχία - και όχι ως λυκοφιλία σπαρασσομένων και κατατμημένων ομάδων - οι πολλοί πολίτες. Διεκδικώντας να ελέγξουν πού πάει ο πλούτος που παράγεται στη χώρα. Το πρόβλημα των δυνάμεων της αριστεράς είναι να ξεφύγουν από τα γενικόλογα επαναστατικά λόγια και την τακτική της αναμονής της “αποκάλυψης” των κυβερνώντων. Για να οργανώσουν τις αναγκαίες κρίσιμες μάχες στο κράτος και την οικονομία, με ρεαλιστικές προγραμματικές προτάσεις και ενωτική λαϊκή δράση, υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, υπέρ δηλαδή της πλειοψηφίας της κοινωνίας μας.