Και τώρα τι κάνουμε;
Δημήτρης Χρήστου, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2010-02-03
Σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική συμφωνία για να τα καταφέρει σε αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες συνθήκες. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις;
Εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο, και ειδικά μετά την εξέγερση των νέων τον Δεκέμβρη του 2008, αρκετοί αναλυτές άρχισαν να μιλούν για το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου. Δηλαδή, για την αδιέξοδη σκυταλοδρομία του δικομματισμού, που δεν επιλύει τα σοβαρά εθνικά προβλήματα εμμένοντας στη διαχείριση της εξουσίας, απολαμβάνοντας τα αγαθά της και μεταφέροντας όλες τις εκκρεμότητες και τα χρέη στους επόμενους. Μάλιστα, στην ομιλία του στο πλαίσιο ψήφισης του προϋπολογισμού, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Πάγκαλος ήταν συγκλονιστικά κυνικός. “Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε και άλλοι. Πάντως δεν φταίει ο Χατζηπετρής. Διορίζαμε, διορίζατε και φτιάξαμε αυτό το τέρας της δημόσιας διοίκησης που καταβροχθίζει τεράστιους εθνικούς πόρους”. Κάπου εκεί τελειώσαμε και όλοι παρέγραψαν τα εγκλήματα, ανακαλύπτοντας τους νέους αντιπάλους του έθνους στις Βρυξέλλες.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ τη δεκαετία του 1980 έκανε, τηρουμένων των αναλογιών, σημαντικά βήματα προόδου, αντιλαμβανόμενη τις ευθύνες και τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τόσο το ΚΚΕ όσο και οι ανανεωτικές δυνάμεις διέθεταν πολιτική σύνεση και υπευθυνότητα και προχωρούσαν ενίοτε σε δυναμικές παρεμβάσεις για να αποκρούσουν αριστερίστικες τάσεις και διαθέσεις. Ανέπτυσσαν πολιτικές συνεργασιών σε όλα τα επίπεδα και μάλιστα στα πλαίσια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το μερίδιό τους στον έλεγχο των δήμων με συνεργαζόμενες δυνάμεις ήταν εντυπωσιακό, ειδικά στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ και ειδικότερα μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον Συνασπισμό και τον παροπλισμό του Χαρίλαου Φλωράκη, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το ΚΚΕ σήμερα είναι κόμμα κλειστού τύπου που δεν το αφορά καμιά μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των εργαζομένων. Η βασική του θεώρηση είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει να εξωραΐσουμε τον καπιταλισμό, διότι κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί στα πλαίσια αυτού του συστήματος και όλα θα επιλυθούν στον σοσιαλισμό. Για τον οποίο σοσιαλισμό, καλούν 313 μέρες τον χρόνο (τις Δευτέρες δεν κυκλοφορεί ο "Ριζοσπάστης") τα πλατιά λαϊκά στρώματα να συμμαχήσουν με τη μικρομεσαία αγροτιά και να αντεπιτεθούν.
ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση στη δεκαετία του 1980, εφόσον είχες δυνάμεις και επιρροή στους αγρότες, να αφήνεις αυτούς του απελπισμένους εργάτες γης τόσο εκτεθειμένους και απομονωμένους στα μπλόκα; Λέει σήμερα η κυβέρνηση πως δεν έχει χρήματα για επιδοτήσεις. Μπλοφάρει; Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Κατά συνέπεια όλη η συνδικαλιστική τέχνη είναι να αποσπάσεις κάτι για να δικαιολογήσεις την αποχώρησή σου και να αποφύγεις την απογοήτευση της ήττας χωρίς να χάνεις το δικαίωμα να επανέλθεις. Αν όμως συνεχίσεις τυφλά, πέρα από την οργή της κοινωνίας, μετατρέπεις την εργατική κινητοποίηση σε πολιτική απεργία με αίτημα να πέσει η κυβέρνηση. Πώς μπορείς να συρθείς σε αυτή την εξέλιξη, απέναντι σε μια κυβέρνηση με νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή; Η λογική λέει πως δεν μπορείς, αλλά το θέμα μας είναι ακριβώς αυτό. Δεν υπάρχει λογική, σύνεση και υπευθυνότητα. Πολλοί θεωρούν και πιστεύουν πως αγωνίζονται για να λύσουν το πρόβλημα, αλλά στην ουσία γίνονται μέρος του προβλήματος.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ που ψαρεύει την πελατεία της -συνειδητά ή ασυνείδητα ελάχιστη σημασία έχει- στη φτώχεια και τη μιζέρια, προσωπικά δεν με αφορά. Η αριστερά που θα ανοίγει σαμπάνιες, επειδή κατάφερε να μπει στο κοινοβούλιο, ενδιαφέρει την κομματική γραφειοκρατία. Τους πολίτες που τους συγκινούν ακόμα οι αρχές και οι αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό της νέας εποχής τούς αφορά μια αντίστοιχη σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Μια πολιτική δύναμη που θα αντιμετωπίζει τα ζητήματα, ακόμα και στη θέση της τέταρτης αντιπολίτευσης, με την υπευθυνότητα (και τις προτάσεις) που θα τα αντιμετώπιζε αν συμμετείχε στην κυβέρνηση. Σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική συμφωνία για να τα καταφέρει σε αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες συνθήκες. Και το πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, που αδυνατεί να εκφράσει το ΠΑΣΟΚ, αν δεν το κάνει σαφές η αριστερά, θα το καλύψει πάλι ο δικομματισμός, παρατείνοντας τον βίο του. Σε αυτή τη φάση της παραγωγικής κατάρρευσης και της αρνητικής ανάπτυξης, κάτι τέτοιο θα ήταν ολέθριο.
d.xristou@avgi.gr
Εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο, και ειδικά μετά την εξέγερση των νέων τον Δεκέμβρη του 2008, αρκετοί αναλυτές άρχισαν να μιλούν για το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου. Δηλαδή, για την αδιέξοδη σκυταλοδρομία του δικομματισμού, που δεν επιλύει τα σοβαρά εθνικά προβλήματα εμμένοντας στη διαχείριση της εξουσίας, απολαμβάνοντας τα αγαθά της και μεταφέροντας όλες τις εκκρεμότητες και τα χρέη στους επόμενους. Μάλιστα, στην ομιλία του στο πλαίσιο ψήφισης του προϋπολογισμού, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Πάγκαλος ήταν συγκλονιστικά κυνικός. “Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε και άλλοι. Πάντως δεν φταίει ο Χατζηπετρής. Διορίζαμε, διορίζατε και φτιάξαμε αυτό το τέρας της δημόσιας διοίκησης που καταβροχθίζει τεράστιους εθνικούς πόρους”. Κάπου εκεί τελειώσαμε και όλοι παρέγραψαν τα εγκλήματα, ανακαλύπτοντας τους νέους αντιπάλους του έθνους στις Βρυξέλλες.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ τη δεκαετία του 1980 έκανε, τηρουμένων των αναλογιών, σημαντικά βήματα προόδου, αντιλαμβανόμενη τις ευθύνες και τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τόσο το ΚΚΕ όσο και οι ανανεωτικές δυνάμεις διέθεταν πολιτική σύνεση και υπευθυνότητα και προχωρούσαν ενίοτε σε δυναμικές παρεμβάσεις για να αποκρούσουν αριστερίστικες τάσεις και διαθέσεις. Ανέπτυσσαν πολιτικές συνεργασιών σε όλα τα επίπεδα και μάλιστα στα πλαίσια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το μερίδιό τους στον έλεγχο των δήμων με συνεργαζόμενες δυνάμεις ήταν εντυπωσιακό, ειδικά στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ και ειδικότερα μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον Συνασπισμό και τον παροπλισμό του Χαρίλαου Φλωράκη, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το ΚΚΕ σήμερα είναι κόμμα κλειστού τύπου που δεν το αφορά καμιά μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των εργαζομένων. Η βασική του θεώρηση είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει να εξωραΐσουμε τον καπιταλισμό, διότι κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί στα πλαίσια αυτού του συστήματος και όλα θα επιλυθούν στον σοσιαλισμό. Για τον οποίο σοσιαλισμό, καλούν 313 μέρες τον χρόνο (τις Δευτέρες δεν κυκλοφορεί ο "Ριζοσπάστης") τα πλατιά λαϊκά στρώματα να συμμαχήσουν με τη μικρομεσαία αγροτιά και να αντεπιτεθούν.
ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση στη δεκαετία του 1980, εφόσον είχες δυνάμεις και επιρροή στους αγρότες, να αφήνεις αυτούς του απελπισμένους εργάτες γης τόσο εκτεθειμένους και απομονωμένους στα μπλόκα; Λέει σήμερα η κυβέρνηση πως δεν έχει χρήματα για επιδοτήσεις. Μπλοφάρει; Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Κατά συνέπεια όλη η συνδικαλιστική τέχνη είναι να αποσπάσεις κάτι για να δικαιολογήσεις την αποχώρησή σου και να αποφύγεις την απογοήτευση της ήττας χωρίς να χάνεις το δικαίωμα να επανέλθεις. Αν όμως συνεχίσεις τυφλά, πέρα από την οργή της κοινωνίας, μετατρέπεις την εργατική κινητοποίηση σε πολιτική απεργία με αίτημα να πέσει η κυβέρνηση. Πώς μπορείς να συρθείς σε αυτή την εξέλιξη, απέναντι σε μια κυβέρνηση με νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή; Η λογική λέει πως δεν μπορείς, αλλά το θέμα μας είναι ακριβώς αυτό. Δεν υπάρχει λογική, σύνεση και υπευθυνότητα. Πολλοί θεωρούν και πιστεύουν πως αγωνίζονται για να λύσουν το πρόβλημα, αλλά στην ουσία γίνονται μέρος του προβλήματος.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ που ψαρεύει την πελατεία της -συνειδητά ή ασυνείδητα ελάχιστη σημασία έχει- στη φτώχεια και τη μιζέρια, προσωπικά δεν με αφορά. Η αριστερά που θα ανοίγει σαμπάνιες, επειδή κατάφερε να μπει στο κοινοβούλιο, ενδιαφέρει την κομματική γραφειοκρατία. Τους πολίτες που τους συγκινούν ακόμα οι αρχές και οι αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό της νέας εποχής τούς αφορά μια αντίστοιχη σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Μια πολιτική δύναμη που θα αντιμετωπίζει τα ζητήματα, ακόμα και στη θέση της τέταρτης αντιπολίτευσης, με την υπευθυνότητα (και τις προτάσεις) που θα τα αντιμετώπιζε αν συμμετείχε στην κυβέρνηση. Σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική συμφωνία για να τα καταφέρει σε αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες συνθήκες. Και το πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, που αδυνατεί να εκφράσει το ΠΑΣΟΚ, αν δεν το κάνει σαφές η αριστερά, θα το καλύψει πάλι ο δικομματισμός, παρατείνοντας τον βίο του. Σε αυτή τη φάση της παραγωγικής κατάρρευσης και της αρνητικής ανάπτυξης, κάτι τέτοιο θα ήταν ολέθριο.
d.xristou@avgi.gr
