Από την ατομική πολιτική ελευθερία στην αναξιοπρέπεια;

Σκουριά και σκόνη
καλύπτουν
την αίγλη των πραγμάτων
Ντίνα Καραβίτη, Χαμένη Μνήμη

Από τα εκατοντάδες «μηνύματα» που έστειλε (ή δεν έστειλε) ο λαός στις εκλογές και που πήραν (ή δεν πήραν) οι κομματικοί μηχανισμοί θέλω να κρατήσω δύο:

* Την ολοκληρωτικού χαρακτήρα πολιτική άποψη ότι όλοι οι υποψήφιοι ενός συνδυασμού κουβαλάνε εν είδει στίγματος ή σταυρού μαρτυρίου όλα τα «κακά» του κόμματος (ή των κομμάτων) που τους στηρίζουν.

ΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ο ηγέτης του κόμματος είναι αναποτελεσματικός, τότε όλοι οι δημαρχιακοί υποψήφιοι καταγγέλλονται ως αναποτελεσματικοί. Αν είναι ακραία δογματικός, τότε όλοι είναι ύποπτοι για ακραίο δογματισμό. Αν είναι θρησκευόμενος, τότε όλοι αναζητούν διασυνδέσεις με παραεκκλησιαστικούς κύκλους.

ΓΚΟΛΝΤΕΝ ΜΠΟΪΣ, λαμόγια, εθνικιστές, σταλινικοί, αριστεριστοαναρχικοί: ιδού τα πολιτικά (;) «κοσμητικά» επιχειρήματα με τα οποία η μία δημοτική παράταξη απέρριπτε (και καταψήφιζε) συλλήβδην τους υποψηφίους της άλλης παράταξης στον δεύτερο γύρο. Λες και όποιος μπαίνει σ’ ένα κόμμα γίνεται αυτομάτως ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά ίδιος με τους προϋπάρχοντες (ζωντανούς ή και πεθαμένους), χωρίς δική του προσωπικότητα και χωρίς δικό του κώδικα. Πέραν του θεωρητικού εγκλήματος μιας τέτοιας αντίληψης και πρακτικής (που καταλήγει στον «Θαυμαστό Κόσμο» του Χάξλεϊ, όπου όλοι θα ’ναι ομοιόμορφοι), προκαλεί και ανεπανόρθωτα ρήγματα στην κοινωνική λειτουργία (αφού οι ψευδοδιαχωριστικές αυτές γραμμές καλλιεργούν και πολιτισμικά στερεότυπα).

* Την απολογητικού χαρακτήρα δημόσια αυτομαστίγωση όλων των πολιτικών που διαφωνούν με την κεντρική κομματική γραμμή, οι οποίοι «καλούνται» (όχι πάντοτε ευγενικά) να υπογράψουν δήλωση μετανοίας για τα όσα πιστεύουν ή για τα όσα υποστήριξαν. Στις περιπτώσεις αυτές δεν εξετάζεται το κατά πόσον τελικά ή μακροπρόθεσμα είχε δίκιο ο παρεκκλίνων, αλλά τιμωρείται το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, δηλαδή η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του.

ΤΩΡΑ, γιατί το δέχονται αυτοί οι υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι κ.ά. και προβαίνουν σε τηλεοπτικές κωλοτούμπες ή σε δηλώσεις-σοφίσματα ας ερωτηθούν οι ίδιοι.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ όμως ότι οι αρχές πρέπει να τίθενται υπεράνω του αρχηγού. Αλλωστε όποιος «πέφτει» μία φορά θα ξαναπέσει (πιστεύοντας ότι οι εκ-πτώσεις είναι «τακτική»).

Μ’ ΑΥΤΑ και μ’ αυτά δεν χτίζουμε «Πολιτεία και πολίτες», αλλά γεμίζουμε τη χώρα με «κακόμοιρους πετυχημένους», με «αφωνούντες-διαφωνούντες» και με άψυχα ρομποτάκια. Αυτές τις πολιτικές στάσεις υπερ-ψηφίσαμε;

ΥΓ. Ανάπτυξη χωρίς ευτυχισμένους πολίτες δεν είναι νοητή. Εθνική επιβίωση χωρίς νέους με οράματα δεν είναι δυνατή. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Ιστορία τιμωρεί και τους νικητές (;) και τους χαμένους των εκλογικών διαδικασιών.

www.giannispanousis.gr