ΔΗΜΑΡ, 58, κεντροαριστερά

Ι. Αποφεύγω, κατά το δυνατόν, να μιλάω για «εσωτερικά» ζητήματα, κομμάτων, παρατάξεων κλπ. Θεωρώ ότι κι αυτά λύνονται εν τοις πράγμασι, στο βαθμό που οι επιμέρους παρατάξεις και τα άτομα που τις απαρτίζουν ασχολούνται με τα ζητήματα τής κοινωνίας κι εκεί και μόνο τούτες ή οι άλλες λύσεις και απόψεις, κρίνονται. Και είτε συνενώνουν είτε και απομακρύνουν εσωκομματικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες ή ακόμα διαφορετικά κόμματα και παρατάξεις.

Μου ήρθε όμως κι εμένα να αναφερθώ. Επειδή δημόσια διεξάγεται μια κουβέντα με αφορμή τα τεκταινόμενα στο χώρο της «κεντροαριστεράς», τις δραστηριότητες της κίνησης των 58 (αυτό το 58 δεν μ΄ αρέσει καθόλου, ομαδοποιεί ανθρώπους διαφορετικούς, αλλά το χρησιμοποιώ συμβατικά, πώς αλλιώς να αναφερθώ;), της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ και άλλων μικρότερων συλλογικοτήτων. Η συζήτηση προς το παρόν γίνεται σε επίπεδο εποικοδομήματος, πολιτικών τακτικών και όχι για τα ζητήματα της κοινωνίας: Θα πρέπει να γίνει διάλογος; θα πρέπει να κατέβουν μαζί στις ευρωεκλογές; Θα πρέπει στελέχη ενός κόμματος να πηγαίνουν και να μιλούν σε συγκεντρώσεις άλλης παράταξης; Και ούτω καθεξής. Και επειδή είμαστε έλληνες η συζήτηση αποκτά υψηλούς τόνους, πλημμυρίζει με πάθος, το δίκιο είναι τόσο αυτονόητο για όλους. Το χειρότερο, οι περιβόητες εικασίες: Γιατί συμπεριφέρεται έτσι ο ένας, ο άλλος, ο παράλλος. ΄Εχει αυτό στο νου του, είναι ενεργούμενο του τάδε, προσδοκά τα τάδε.

΄Ολοι, ασφαλώς, κάτι έχουν στο νου τους. Αλλά η δημόσια απόδοση «ιδιοτελών προσδοκιών» σε οποιονδήποτε, με ενοχλεί αφάνταστα, δείχνει αγένεια. Και προσβάλλει κατάφωρα ανθρώπους, προσωπικότητες, συλλογικότητες. Κι όμως μπορεί να μην είναι κι έτσι, πόσες φορές δεν έχουν διαψευσθεί σενάρια. Η δημόσια συζήτηση καλό είναι να μένει στα γεγονότα και όχι στις δήθεν ερμηνείες των προθέσεων. Μάλιστα δίνουν και παίρνουν τα επίθετα, με αρνητικό ή και θετικό πρόσημο «ο μπάρμπας, το λαμόγιο, ο σταλινικός, ο ανανεωτής, ο δογματικός, κλπ». Ακόμα χειρότερα τις περισσότερες φορές τα επίθετα αυτά αναφέρονται σε πληθυντικό (νάτες αμέσως οι ομαδοποιήσεις), «εσείς οι σταλινικοί, εμείς οι εκσυγχρονιστές, εσείς οι τάδε, εμείς οι έτσι και σεις οι γιουβέτσι». Απαράδεκτο, μα απαράδεκτο εντελώς!!!.

ΙΙ. Τόσο η ΔΗΜΑΡ όσο και οι 58 , δηλώνουν ότι έχουν σαν στόχο μια ευρεία παράταξη στο χώρο μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Βεβαίως φαίνεται και από το διαφορετικό λεξιλόγιο ότι υπάρχουν διαφορές π.χ. οι περί τους 58 θεωρούν καταστροφή για τη χώρα τα συγκεκριμένα κόμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και θέτουν άμεσο καθήκον χρονικά την όσο το δυνατόν γρηγορότερη αποδόμησης αυτών, με κάθε τρόπο, ενώ η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να προτάσσει την «προοδευτική» κατεύθυνση του πόλου αυτού. Ας ξεπεράσουμε όμως αυτό, γιατί εμφανώς δεν συμπίπτουν στον τρόπο που θα γίνει η ευρεία αυτή παράταξη σήμερα. Είναι δεδομένο ότι στο πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ με πλειοψηφία πάνω από 75% αποφασίστηκε να μην κατέβει η ΔΗΜΑΡ σε κοινό ψηφοδέλτιο με το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, ενώ οι 58 θεωρούν ότι πρέπει όλοι μαζί να κατέβουν. Το ποιο είναι το σωστό από τα δύο, ας αφήσουμε να το δούμε.

Όμως, με βάση τα παραπάνω περί κοινού στόχου – γενικά (συγκρότησης μιας ευρείας μαζικής παράταξης), είναι δεδομένο τούτο: Η παράταξη αυτή κάποια στιγμή, στο μέλλον, κάπως θα οικοδομηθεί. Αν υποθέσουμε ότι φτάνει σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό του 25-30%, θα πρέπει να ψηφιστεί α) από τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που είναι όμως γύρω στο 5-6%. β) Από τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ που είναι όμως γύρω στο 3-4%. γ) Από τη συντριπτική πλειοψηφία σημερινών ανένταχτων ψηφοφόρων που δεν είναι όμως πάνω από 3-4%. Όλα μαζί μας δίνουν ένα 11-12%. Το υπόλοιπο ποσοστό για να φτάσει σε ένα 25-30%, από πού θα αντληθεί; Προφανώς κατά συντριπτικό ποσοστό από τους σημερινούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Με ό,τι αυτό σημαίνει, ας μην επεκταθώ.

ΙΙΙ. Επανέρχομαι λοιπόν στις σχέσεις ΔΗΜΑΡ, 58, ΠΑΣΟΚ, κάτω από το ανωτέρω δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους θα αποτελέσουν κάποτε, αν πρόκειται να γίνει τούτο, ψηφοφόρους της ευρείας παράταξης. Είναι απολύτως κρίσιμο οι αντιπαραθέσεις να μείνουν σε ένα πολιτισμένο και βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα (και όχι σε προθέσεις – εικασίες) επίπεδο. Αλλιώς θα υπάρξει μια ακόμη μακρά περίοδος και στο μέλλον καινούριων διαφοροποιήσεων και έλλειψης συνεννόησης. Κατά βασική αρχή οι άγονες αντιθέσεις δημιουργούν κουμπώματα, προσωπικές αντιδικίες, μια κάποια εκδικητικότητα κλπ, που διαρκεί στο χρόνο. Να μην ξαναζήσουμε ούτε τα «ΚΚΕες και ΚΚεξ», ούτε τα «αριστερά του σαλονιού» (Παπανδρέου προς Κύρκο), ούτε, ούτε, ούτε.

ΙV. Ως προς το αμέσως προηγούμενο η ΔΗΜΑΡ έχει δείξει μια ψυχραιμία και πολύ καλά κάνει. ΄Εχει βέβαια αναφέρει, αλίμονο, ότι η διαφωνία της έγκειται στις πολιτικές που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ, σήμερα και ακόμα ότι στις διακηρύξεις, ομιλίες, άρθρα κλπ των 58, διακρίνει μια ανάγνωση της πραγματικότητας «κεντροδεξιά», ας μου επιτραπεί συμβατικά. Μέχρι εκεί. Από την άλλη μεριά όμως έχουν ακουστεί πολλά περί κλειστοφοβικών, ή κομματικών πατριωτισμών, ή κομφορμισμού, ή μαγαζακίου, ή υπερφίαλης, ή συμπλήρωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και κυρίως σε εκδηλώσεις των 58 μιλούν και παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στελέχη της ΔΗΜΑΡ, μέλη της ΚΕ, βουλευτές της κλπ. Είναι δικαίωμά τους ασφαλώς των ιδίων, αλίμονο δημοκρατία έχουμε. Ο καθένας κρίνεται. Αλλά ερωτάται: Ποια και πόση πίεση (θεμιτό, κατ΄ αρχήν, να ασκεί μια πολιτική δύναμη πίεση στις άλλες για να κερδίσει αυτή σε σχέση με την αντίπαλη ή μια μειοψηφία προς την πλειοψηφία) είναι νοητή και εύλογη; Ειδικότερα. Η θέση των στελεχών της ΔΗΜΑΡ που πρωταγωνιστούν στις εκδηλώσεις των 58, όπως αποτυπώνεται από τους ίδιους, είναι πως θεωρούν ότι η ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να συμμετέχει στις διεργασίες και κάποια στιγμή ίσως το καταφέρουν, λέει. Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ που αποφάσισε (καλώς ή κακώς) αλλιώς, έγινε πριν 1,5 μήνα μόλις. Θεωρούν σοβαρά ότι υπάρχει τρόπος να ανατραπεί η απόφαση αυτή στο λίγο διάστημα που απομένει; Αδύνατον και χρονικά και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να γίνει ένα νέο συνέδριο κλπ. Συνεπώς, δεν μπορεί να θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια ανατροπή. Τότε προς τι τέτοια πίεση; Ποια μπορεί, αντικειμενικά, να είναι η επιδίωξη; Δεν μου μένει άλλη λογικά, παρά να αποδομηθεί κατά το δυνατόν η ΔΗΜΑΡ και να μειωθεί η όποια εκλογική της δύναμη υπέρ του ετοιμαζόμενου ευρωψηφοδελτίου των 58 με τους συμμάχους τους.

Επαναλαμβάνω, λοιπόν, ότι ο καθένας ως άτομο μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και κρίνεται. Όμως, στο θέμα αυτό δεν μπορεί η όποια ηγετική ομάδα των 58 να νίπτει τα χείρας της. Αυτή πραγματοποιεί τις εκδηλώσεις, αυτή προκρίνει τους ομιλητές. Αν, όπως νομίζω απέδειξα, η επιδίωξη είναι η αποδόμηση της ΔΗΜΑΡ και η μείωση της δικής της εκλογικής δύναμης, σε όφελος της εκλογικής δύναμης του δικού τους ευρωψηφοδελτίου, να τα ξαναδούν λίγο τα ζητήματα αυτά οι όποιοι ηγετικοί παράγοντες των 58. Μήπως είναι εντελώς αθέμιτο τούτο, με ό,τι συνεπάγεται και για τις όποιες σχέσεις στο μέλλον.

Τρίπολη 28 Ιανουαρίου 2014