Για προγράμματα θα μιλήσει κανείς;

Η έναρξη της προεκλογικής περιόδου ενόψει των εκλογών της αυτοδιοίκησης και η ανακοίνωση των διαφόρων υποψηφιοτήτων και συνδυασμών δεν συνοδεύεται ασφαλώς και από τη γνωστοποίηση προγραμματικών θέσεων, προτάσεων, ιδεών και πρωτοβουλιών για τη στήριξη και ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν μέσα σε τρεις μήνες οι υποψήφιοι να προλάβουν να αποτυπώσουν προτάσεις, να τις ελέγξουν για τη βιωσιμότητα και τη ρεαλιστικότητά τους, να τις ανακοινώσουν και να δώσουν τον απαραίτητο χρόνο στους πολίτες να τις αξιολογήσουν, να τις συγκρίνουν με άλλες και με ωριμότητα να καταλήξουν στην εκλογική επιλογή τους.

Προσωπικά νομίζω πως ο χρόνος δεν επαρκεί, ιδιαίτερα για όσους υποψήφιους δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ ξανά με την αυτοδιοίκηση κάθε επιπέδου και θέλουν τώρα, εν μέσω κρίσης, να μας πείσουν για τις ικανότητες και το πρόγραμμά τους. Με βάση αυτό το πρίσμα, όσοι ήδη ασχολούνται με την αυτοδιοίκηση θα έπρεπε να έχουν πλεονέκτημα. Φευ, όμως, δυστυχώς αρκετοί πολίτες δεν αποφασίζουν με κριτήριο τα προγράμματα και τις λύσεις, που αυτά προσφέρουν στην τοπική κοινωνία, αλλά με βάση κομματικές τοποθετήσεις, τα κοινωνικά και ιδεολογικά στερεότυπα που ο καθένας έχει ριζωμένα στο μυαλό του, τις δημόσιες σχέσεις, ακόμη και με το εάν ένας υποψήφιος είναι ευπαρουσίαστος ή όχι.

Προφανώς στη σύγχρονη επικοινωνία και δη προεκλογικού χαρακτήρα, όλα παίζουν ρόλο και γι’ αυτό ένας υποψήφιος οφείλει να καλύπτει όσα περισσότερα κριτήρια και προϋποθέσεις δύναται για να είναι σίγουρος πως η υποψηφιότητά του είναι όσο το δυνατόν πιο πολυσυλλεκτική. Ωστόσο, στην Ελλάδα του 2014 χρειάζεται από τους ψηφοφόρους μεγαλύτερη περίσκεψη και αναζήτηση του κατάλληλου υποψηφίου.

Στο πλαίσιο αυτό, τα κριτήρια, κατά τη γνώμη μου, απαιτείται να είναι τα ακόλουθα, όσον αφορά στο περιεχόμενο ενός προγράμματος για την αυτοδιοίκηση: α) Πρωτοβουλίες και προτάσεις για τον περιορισμό της ανεργίας στο επίπεδο του δήμου με την αξιοποίηση εθνικών και κοινοτικών πόρων και αντίστοιχων προγραμμάτων. β) Καινοτόμες ιδέες για μεγάλα project, πιθανότατα και διαδημοτικού χαρακτήρα, που μπορούν να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια για την υλοποίηση σημαντικών επενδύσεων. γ) Αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων με την υλοποίηση δράσεων για την ομαλότερη καθημερινή κινητικότητα όλων των πολιτών, ακόμη και των ειδικών ομάδων (με κινητικά προβλήματα, υπέργηροι κ.τ.λ.)/ δ) Ενα ή δύο το πολύ εγχειρήματα, που θα μπορούσαν να προβάλλουν τον δήμο εντός της επόμενης πενταετίας σε εγχώριο και σε διεθνές επίπεδο (π.χ. η Θεσσαλονίκη ανέλαβε ως Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας φέτος, η Λάρισα στοχεύει να αναδειχθεί Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης κ.τ.λ.). ε) Προγράμματα κοινωνικής πολιτικής για την ανακούφιση και στήριξη των ευπαθών ομάδων με καταγραφή του τρόπου χρηματοδότησής τους. ζ) Πλάνο οικονομικής ενίσχυσης των ταμείων του δήμου με εξυγίανση (όπου απαιτείται) και εξεύρεση νέων ανταποδοτικών πηγών εσόδων. η) Ξεκάθαρη δέσμευση και πλάνο ενεργειών για την πάταξη της παραβατικότητας, όπως αυτή αποτυπώνεται στα άλυτα προβλήματα πολλών δήμων της χώρας (τραπεζοκαθίσματα, παρεμπόριο, κατάληψη δημοσίου χώρου από ιδιωτικές δραστηριότητες ακόμη και παράνομη στάθμευση, παρ’ όλο που η έλλειψη της δημοτικής αστυνομίας είναι πασιφανής). θ) Ειδικό σχέδιο δράσεων με άξονα τη νεολαία και τις μικρότερες ηλικίες για να αυξηθούν οι διαθέσιμες επιλογές ψυχαγωγίας, μάθησης, επιμόρφωσης, εκπαίδευσης και αναζήτησης πορείας με στόχο την επαγγελματική αποκατάσταση.

Είναι σίγουρο πως τα παραπάνω είναι ενδεικτικά και πολλοί ενεργοί αυτοδιοικητικοί ή δυνητικοί υποψήφιοι μπορούν να καταθέσουν και να περιγράψουν πολλά περισσότερα. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν πρέπει να επιχειρήσει να κρυφτεί πίσω από το σαθρό επιχείρημα πως έχουν περικοπεί οι πόροι στην αυτοδιοίκηση και λεφτά δεν υπάρχουν. Προφανώς οι πόροι έχουν περιοριστεί, αλλά και ο «καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται».