Ξαναβλέποντας το τρένο να περνά
Γιάννης Τσαμουργκέλης, Έθνος, Δημοσιευμένο: 2015-03-19
Το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης που ξεκίνησε τα αλλάζει όλα. Αποτελεί τη μεγάλη διεκδίκηση για μία άλλη Ευρώπη απέναντι στη μονολιθική προσέγγιση της Γερμανίας, που ύστερα από προσπάθεια 4 ετών εδραιώθηκε και πέτυχε. Οι χώρες της ΕΕ που έχουν ενταχθεί βλέπουν ήδη τα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης. Τα επιτόκια στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία περιορίστηκαν σημαντικά. Οι τραπεζικές χρηματοδοτήσεις στην πραγματική οικονομία αυξάνονται, η ζήτηση αναθερμαίνεται…, οι οικονομίες παίρνουν μπροστά. Και εμείς;
Εμείς για ακόμα μία φορά εμφανιζόμαστε άπραγοι θεατές της ανάπτυξης των άλλων. Κανείς δεν ασχολείται για την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Κανείς δεν προβληματίζεται για αλλαγές που θα βοηθήσουν να μειωθεί το κόστος χρήματος, να αυξηθεί η παραγωγικότητα, να επιτύχουμε όπως και οι άλλοι. Ολη η προσπάθεια της χώρας έχει επικεντρωθεί να πάρουμε λεφτά. Οχι για να συγκλίνουμε με τον μέσο ευρωπαϊκό πρότυπο, να περιορίσουμε το κράτος, τα ειδικά συμφέροντα και το πελατειακό πολιτικό σύστημα, ή για να εξασφαλίσουμε ίσες ευκαιρίες, επιχειρηματικότητα, πρωτοβουλία, δημιουργικότητα, αλλά για να γυρίσουμε πίσω. Στην Ελλάδα των συνδικαλιστών, των διορισμών, της κρατικοδίαιτης «ανάπτυξης» και των ειδικών συμφερόντων που διαπλέκονται με την πολιτική και κομματική εξουσία. Κι αυτά τα ονομάζουμε «πολιτική διαπραγμάτευση», καθώς η «δημιουργική ασάφεια» του όρου επιτρέπει την υπέρβαση των λογικών επιχειρημάτων στο όνομα της βούλησης του ελληνικού λαού… που, ως εκ θαύματος, αναδύθηκε ενιαία και ομοούσιος με τον σχηματισμό της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Και, στο μεταξύ, η αποσάθρωση της οικονομίας συνεχίζεται και η ανεργία αυξάνει. Υστερα από κυβερνήσεις που κατανάλωσαν πέντε χρόνια αντίστασης στις μεταρρυθμίσεις προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των ημετέρων (γιατρών, φαρμακοποιών, ταξιτζήδων κ.λπ.), ανέλαβε μία κυβέρνηση που αντιστεκόμενη εξίσου στις μεταρρυθμίσεις εξασφάλισε ήδη τα συμφέροντα των δικών της ημετέρων (ΔΕΗ, ΕΡΤ, ΕΒΖ κ.λπ.), ενώ κοινή είναι η άνευ εξαιρέσεων μέριμνα για τους κακοπληρωτές της Εφορίας.
Και αυτοί που δουλεύουν, που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, που αναζητούν ίσες ευκαιρίες, που προσπαθούν… παρακολουθούν πώς θα ήταν η ζωή τους στην αναπτυξιακή πορεία των «κακών» εταίρων της Ευρώπης…, που δεν καταλαβαίνουν την ερμηνεία του κόσμου κατά τη δική μας άπραγη θέαση…
Μήπως ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστήσουμε αλλάζοντας κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, αρνούμενοι επιτέλους το πελατειακό πολιτικό και οικονομικό σύστημα της κοτζαμπάσικης μετεξέλιξής μας;