Περί διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων
Γιώργος Γιάνναρος, http://www.notepaper.gr/, Δημοσιευμένο: 2016-06-13
Με αφορμή τη συγκέντρωση «παραιτηθείτε» που διοργανώνεται στις 15 Ιουνίου έχει ξεσπάσει πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ συγκυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η αμηχανία της συγκυβέρνησης, ένα χρόνο μετά το κίνημα «μένουμε Ευρώπη», είναι έκδηλη μιας και νιώθει να χάνει το μονοπώλιο του πεζοδρομίου και των διαδηλώσεων που νόμιζε ότι κατείχε δια νόμου. Η στάση αυτή είναι απόλυτα κατανοητή και συμβαδίζει πλήρως με τον καταγγελτικό λόγο κυβερνητικών στελεχών που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά μεταξύ αντιπολίτευσης και κυβέρνησης στη διαχείριση πραγματικών προβλημάτων. Δεν έχω καμμία διάθεση να προτρέψω κάποιον να πάει ή να αποτρέψω να πάει στη συγκέντρωση μιας και θεωρώ ότι ο καθένας μπορεί να σκεφτεί και να αποφασίσει για τον εαυτό του χωρίς να επηρεάζεται από απόψεις τρίτων. Θα ήθελα όμως να καταθέσω κάποιες σκέψεις για τις διαδηλώσεις γενικότερα και πως εκφράζονται στη χώρα μας.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μπορώ να φέρω στο νου μου πολλές και διαφορετικές μαζικές διαδηλώσεις που άλλοτε είχαν αποτέλεσμα άλλοτε όχι. Από τις διαδηλώσεις κατά του Γεράσιμου Αρσένη για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία («κάτσε καλά Γεράσιμε»), το ασφαλιστικό του Γιαννίτση και τις ταυτότητες με τις ευλογίες του Χριστόδουλου, στο άρθρο 16, στο Δεκέμβριο του 2008, στους αγανακτισμένους και στο «Μένουμε Ευρώπη». Το κοινό που έχουν οι περισσότερες εξ αυτών είναι ότι αφορούν την εναντίωση της κοινωνίας σε κάτι που είχε προταθεί από την εκάστοτε κυβέρνηση με εξαίρεση τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 που έχουν πιο περίπλοκη εξήγηση και δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» ξεκίνησε πολύ πριν το δημοψήφισμα και δεν αφορά ούτε στο ελάχιστο τα οικονομικά μέτρα που προτάθηκαν αλλά με το σύνολο αξιών και δικαιωμάτων που απορρέουν από την ευρωπαϊκή ιστορία και το κοινωνικό κεκτημένο. Η συκοφάντηση του κινήματος και όσων συμμετείχαμε με παρρησία σε αυτο απο εκατομυριούχους υπουργούς είναι σκανδαλώδης. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν κάποιοι (λίγοι ή πολλοί θα το δείξει η ιστορία) που δεν ενεργούν με γνώμονα μόνο το ατομικό οικονομικό συμφέρον.
Όμως πόσες φορές η ίδια η κοινωνία κατέβηκε στο δρόμο για να διαδηλώσει απαιτώντας καλύτερες υπηρεσίες υγείας και παιδείας χωρίς «ερέθισμα» από την κυβερνητική πολιτική; Πόσες φορές η κοινωνία αποφάσισε να δημιουργήσει εκείνη τις εξελίξεις και να επιβάλλει την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων που την ενδιαφέρουν σε τομείς όπως η διαφθορά και η δικαιοσύνη; Από τη δεκαετία του 2000 και μετά δεν θυμάμαι πολλές τέτοιες πρωτοβουλίες και αν θέλουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μπορούν να με διαφωτίσουν.
Σε θέματα αλληλεγγύης όπως οι αντιπολεμικές πορείες (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ) είμαστε πολύ ενεργοί και τα αντανακλαστικά μας είναι πολύ γρήγορα. Όμως για τα εσωτερικά μας προβλήματα, επειδή είναι πιο δύσκολο να βρεθεί μια συνισταμένη ή το πλαίσιο της κάθε συγκέντρωσης να καλύπτει τον κάθε φορέα που θέλει να συμμετέχει, οι πρωτοβουλίες χωρίς άμεσα συντεχνιακά και οικονομικά καθαρά αιτήματα είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Όπως έχουν γράψει διαφοροι αναλυτές, η Κοινωνία των Πολιτών στη χώρα μας είναι ακρωτηριασμένη. Σε τομείς όπως το περιβάλλον και τα τελευταία χρόνια η ανθρωπιστική κρίση σε συνδυασμό με το προσφυγικό, η Κοινωνία των Πολιτών είναι πολύ δραστήρια κι έχει αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου το βάρος των παρεμβάσεων με το Κράτος να παρακολουθεί αμέτοχο. Σε άλλους τομείς όμως που τα προβλήματα δεν είναι εφήμερα αλλά έχουν εδραιωθεί, υπάρχει μία στασιμότητα και μία αδράνεια. Πόσες κινητοποιήσεις έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών ή για το πρόβλημα της ανεργίας; Χωρίς κομματικές σημαίες, χωρίς πομπώδη συνθήματα! Το πρόβλημα της ανεργίας για όσους δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη πριν το 2010, υπήρχε σε μεγάλο ποσοστό σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες όπως οι γυναίκες και οι νέοι πολύ πριν μπούμε στο μνημόνιο. Σε τέτοια σημεία εδράζεται ακριβώς και η αντίθεση μου με το δόγμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Τα περισσότερα προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα (με εξαίρεση τη χρηματοδότηση δηλαδή) προϋπήρχαν του μνημονίου όμως γιγαντώθηκαν τα τελευταία έξι χρόνια.
Εκεί θα έπρεπε να εστιάσει μία «κανονική» αριστερή κυβέρνηση και όχι να διαιωνίζει τα προβλήματα που παρέλαβε αποδομώντας ταυτόχρονα όσα θετικά έγιναν τα τελευταία χρόνια (πχ ισότιμη συμμετοχή στην ΕΕ και στην ΟΝΕ). Όμως αντί αυτών, στοχοποιεί συστηματικά όσους διαφωνούν μαζί της, είτε είναι δημοσιογράφοι είτε απλοί πολίτες. Μάλλον η φράση «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» που έχει αποδωθεί στο Βολταίρο (;) είναι άγνωστη στους κυβερνώντες. Κλείνοντας και για να μη φανεί ότι υπεκφεύγω , το πιθανότερο είναι να μη συμμετέχω στη συγκέντρωση της Τετάρτης αλλά θα την παρακολουθήσω με ενδιαφέρον και γι΄ αυτό θα παρακαλούσα να αναλυθούμε σε συζήτηση επιχειρημάτων και οχι σε άναρθρες κραυγές.
ΥΓ Ας μας κάνουν τη χάρη διάφοροι ΓΓ που έχουν δώσει νέα ερμηνεία στη λέξη οπορτουνισμός κι επιτίθενται με χυδαίες εκφράσεις σε όσους διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική. Γιατί σε αντίθεση με εκείνους, κάποιοι από εμάς δεν προσδοκούμε σε κανένα όφελος (πολιτικό ή οικονομικό). Όμως τους είναι τόσο ξένη αυτή η στάση που ούτε να το διανοηθούν δε μπορούν.