Στράτευση στα 18; Οχι, ευχαριστώ
Ηλίας Μαγκλίνης, Η Καθημερινή, Δημοσιευμένο: 2016-11-26
Η όλη συζήτηση που προέκυψε περί υποχρεωτικής στράτευσης στα 18 θα ήταν πολύ κωμική αν δεν γινόταν σε καιρούς άκρως σοβαρούς. Σε επίπεδο τακτικής, εάν η Νέα Δημοκρατία επιθυμεί ψήφους κεντρώων ή και κεντροαριστερών, ας τις αποχαιρετήσει. Και μόνον η σύμπνοια με τον τωρινό υπουργό Αμυνας αρκεί για να της γυρίσουν την πλάτη ψηφοφόροι που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ανάγκη.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ηθικό ή ουσίας αν θέλετε, η στράτευση στα 18 είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αν μη τι άλλο, δείχνει πως πολιτικά πρόσωπα συνεχίζουν να μην έχουν επαφή με τον κόσμο και με την πραγματική ζωή. Διότι εάν είχαν θα ήξεραν πολύ καλά σε τι κατάσταση βρίσκεται το στράτευμα προκειμένου να αποτελέσει χώρο μύησης των εφήβων στην ενήλικη ζωή, όχι τώρα αλλά εδώ και χρόνια.
Κατ’ αρχάς, και μόνον το παρωχημένο στερεότυπο «Ο στρατός σε κάνει άνδρα» δεν αντέχει εν έτει 2016 σε οποιαδήποτε κριτική. Ανδρας ή γυναίκα (σε αντίθεση με το αγόρι ή το κορίτσι) γίνεσαι με τη συνειδητή ανάληψη προσωπικών, ατομικών ευθυνών. Δεν γίνεται με το να έρχεται σε επαφή ο κληρωτός με μια διαρκή και βαθύτατη ευθυνοφοβία, που διαχέεται σε όλη σχεδόν τη στρατιωτική ιεραρχία. Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν συνήθως οι απόφοιτοι των τριών μεγάλων στρατιωτικών σχολών και οι μόνιμοι των μάχιμων ειδικοτήτων. Δυστυχώς όμως ακόμα και κάποιοι από τους άξιους, τον «αφρό» των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, υποκύπτουν από ένα σημείο κι έπειτα σε μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του χειρίστου είδους.
Θυμάμαι ότι ακόμα και για να χρεωθούν έναν απλό φάκελο υπαξιωματικοί και ειδικά αξιωματικοί που δεν προέρχονταν από Ευελπίδων, Ναυτικών Δοκίμων και Ικάρων, γινόταν ολόκληρη φασαρία. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: παθολογική φοβία ευθύνης, έλλειψη πρωτοβουλίας και γενικά οι παθογένειες που συναντά κανείς στο ελληνικό Δημόσιο είναι η καθημερινή εμπειρία του στρατευσίμου, με λίγες εξαιρέσεις.
Σε αυτό το νοσηρό πνεύμα επιθυμεί η Νέα Δημοκρατία να σμιλεύσει τον 18χρονο Ελληνα; Το στράτευμα, ως τμήμα της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, πάσχει και αυτό. Είναι πολύ λυπηρό αυτό, αλλά από εκεί πρέπει να ξεκινήσει όποιο κόμμα αποζητά την εξουσία με σοβαρότητα και όχι από λογικές ενός βαθέος παρελθόντος.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ηθικό ή ουσίας αν θέλετε, η στράτευση στα 18 είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αν μη τι άλλο, δείχνει πως πολιτικά πρόσωπα συνεχίζουν να μην έχουν επαφή με τον κόσμο και με την πραγματική ζωή. Διότι εάν είχαν θα ήξεραν πολύ καλά σε τι κατάσταση βρίσκεται το στράτευμα προκειμένου να αποτελέσει χώρο μύησης των εφήβων στην ενήλικη ζωή, όχι τώρα αλλά εδώ και χρόνια.
Κατ’ αρχάς, και μόνον το παρωχημένο στερεότυπο «Ο στρατός σε κάνει άνδρα» δεν αντέχει εν έτει 2016 σε οποιαδήποτε κριτική. Ανδρας ή γυναίκα (σε αντίθεση με το αγόρι ή το κορίτσι) γίνεσαι με τη συνειδητή ανάληψη προσωπικών, ατομικών ευθυνών. Δεν γίνεται με το να έρχεται σε επαφή ο κληρωτός με μια διαρκή και βαθύτατη ευθυνοφοβία, που διαχέεται σε όλη σχεδόν τη στρατιωτική ιεραρχία. Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν συνήθως οι απόφοιτοι των τριών μεγάλων στρατιωτικών σχολών και οι μόνιμοι των μάχιμων ειδικοτήτων. Δυστυχώς όμως ακόμα και κάποιοι από τους άξιους, τον «αφρό» των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, υποκύπτουν από ένα σημείο κι έπειτα σε μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του χειρίστου είδους.
Θυμάμαι ότι ακόμα και για να χρεωθούν έναν απλό φάκελο υπαξιωματικοί και ειδικά αξιωματικοί που δεν προέρχονταν από Ευελπίδων, Ναυτικών Δοκίμων και Ικάρων, γινόταν ολόκληρη φασαρία. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: παθολογική φοβία ευθύνης, έλλειψη πρωτοβουλίας και γενικά οι παθογένειες που συναντά κανείς στο ελληνικό Δημόσιο είναι η καθημερινή εμπειρία του στρατευσίμου, με λίγες εξαιρέσεις.
Σε αυτό το νοσηρό πνεύμα επιθυμεί η Νέα Δημοκρατία να σμιλεύσει τον 18χρονο Ελληνα; Το στράτευμα, ως τμήμα της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, πάσχει και αυτό. Είναι πολύ λυπηρό αυτό, αλλά από εκεί πρέπει να ξεκινήσει όποιο κόμμα αποζητά την εξουσία με σοβαρότητα και όχι από λογικές ενός βαθέος παρελθόντος.