Εχω υποστηρίξει ότι μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θητεύσει στην αντιπολίτευση και αναλόγως με το τι θα πράξει θα φανεί αν κανονικοποιείται ή όχι. Μισή αλήθεια. Η κανονικοποίησή του θα εξαρτηθεί και από το τι είδους πολιτική θα ασκήσει στην τελευταία περίοδο της κυβερνητικής του θητείας και στην προεκλογική περίοδο. Και απʼ ό,τι δείχνει η επίθεσή του κατά των εφημερίδων «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα», «ο λύκος κι αν εγέρασε» κ.λπ., κ.λπ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ονόμασε «σκουπιδότοπο» «ΤΑ ΝΕΑ και «Το Βήμα», ενώ ο διευθυντής Γραφείου του Πρωθυπουργού τα θεωρεί «συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου, πυροβολαρχία θανάτου - της δημοσιογραφίας, της αλήθειας, της προσωπικότητας αθώων, της ενημέρωσης του πολίτη».

Το 1968 ήμουν 17 χρονών. Στην πέμπτη τάξη του 6τάξιου Γυμνασίου Κρανιδίου. Επαρχία Ερμιονίδας, συντηρητική περιοχή της ελληνικής περιφέρειας. Μακριά από τα γεγονότα, που είχαν συμβεί στη χώρα τα τρία τελευταία χρόνια με τον απόηχό τους να έρχεται, διαθλασμένος και όχι και τόσο έντονος. Οι πολιτικές εντάσεις και αντιπαλότητες δεν χαρακτήριζαν την περιοχή. ΕΔΑΐτικο, παραδοσιακά, το οικογενειακό περιβάλλον. Ο θείος μου τοπικό στέλεχος της ΕΔΑ, είχε περάσει, τον προηγούμενο χρόνο, ένα «προληπτικό» δεκαήμερο φυλάκισης με τις πρώτες μαζικές συλλήψεις σε όλη την επικράτεια.

...Πράγματι, στην ζωή όλα αλλάζουν. Όμως υπάρχουν δύο αγκάθια, που όλη η φιλολογία ως προς την «κανονικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, πέφτει στο κενό. Το πρώτο είναι ο συνεχιζόμενος εναγκαλισμός με τον ψεκασμένο. Ακόμα και προχθές, με εκείνον τον άθλιο, (πως τον λένε;) που ταύτισε την ομοφυλία με την παιδεραστία, δεν σηκώθηκε ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να τον κράξει και το έκανε ο δεξιός Βαρβιτσιώτης. Και δεύτερο, είναι το πολιτικό κλίμα που εκπορεύεται από την «παρέα του Μαξίμου». Βαρβαρότητα, κυνισμός, ηθικολογία μιας «περιούσιας» παράταξης που εκπροσωπεί το «καλό», όλη η χυδαία και ανιστόρητη μεταφυσική του «ή εμείς, ή οι άλλοι».

Υπάρχει ένα εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα της μεταμνημονιακής εποχής που δεν συζητιέται μεν εδώ αλλά ευρέως εκτός συνόρων και που πρέπει να ακυρωθεί . Το σενάριο αυτό είναι: Η χώρα στις 20 Αυγούστου βγαίνει από το πρόγραμμα (τρίτο μνημόνιο) και επιστρέψει στις αγορές (με τη βοήθεια του αποθεματικού που έχει σχηματίστει) αλλά παρά ταύτα μετά από σύντομο χρονικό διάστημα οι αγορές εκδηλώνουν τη δυσπιστία τους για διάφορους λόγους και επομένως η πρόσβαση σ’ αυτές καθίσταται ασύμφορη. Τότε προφανώς η μόνη επιλογή που θα έχει η χώρα είναι να προσφύγει και πάλι

Είναι επίκαιρη σήμερα μια συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής; Στο ερώτημα αυτό, που τελευταία έχει τεθεί με έμφαση -αλλά και με πολλές άκριτες δαιμονοποιήσεις... - στον δημόσιο διάλογο, η άποψή μου, όπως την εξέφρασα και σε πρόσφατη πολιτική εκδήλωση, συνοψίζεται στα εξής:

Α. Γενικά πιστεύω - και το έχω αναλύσει στο βιβλίο μου «Ποια Αριστερά;» (εκδόσεις Πόλις) - ότι στην Ευρώπη μόνο μια νέα πλουραλιστική και ρηξικέλευθη Αριστερά, που θα ενώσει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, μπορεί να σταθεί απέναντι στον φονταμενταλισμό των αγορών. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει άκριτη και μηχανιστική εφαρμογή ενός γενικού προτύπου, πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα με τόσο έντονες ιδιαιτερότητες

«Είμαι ανοιχτός στις ιστορίες των ανθρώπων και όταν με ρωτούν γιατί γράφω απαντάω πως γράφω διότι έχω ανάγκη να γράψω, διότι έχω δίψα για τη ζωή, διότι μου αρέσει να μυρίζω το χαρτί, διότι έχω πάθος, διότι το γράψιμο με κάνει ευτυχισμένο, αλλά και γράφω διότι μαθαίνω όλα όσα με κάνουν να θυμώνω αλλά και διότι γυρίζω τον κόσμο μέσα από τις σελίδες». Παραθέτω τα λόγια του νομπελίστα Ορχάν Παμούκ, κατά την πρόσφατη τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, επειδή θυμίζουν πως, σε μια εποχή που περισσεύουν γύρω μας τα προβλήματα με τη γείτονα χώρα, οι γέφυρες επαφής μέσα από τον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό εξακολουθούν να διεκδικούν πεισματικά το δικό τους μερίδιο