Η Ιστορία, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει δείξει ότι οι πολιτικές ανατροπές, και όχι μόνο πολιτικές αλλαγές, γίνονται όταν υπάρχει κοινωνική πλειοψηφία. Ναι, επιμένω σε μια πρόταση συνεργασιών που αποτυπώνει μια πραγματική μεγάλη κοινωνική συμφωνία και συμμαχία. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Το έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία αυτό. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν αρνηθεί αυτό που θέλει η κοινωνία. Είναι ένα «όχι» στους πολίτες. Θα τους αφήσει πίσω η κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει γιατί δεν μπορεί η κοινωνία να περιμένει άλλο. Κοινωνική συμμαχία και προγραμματική συμφωνία είναι οι βασικές αρχές της δικής μας πρότασης προοδευτικής διεξόδου.

Στη Γάζα συντελείται μια γενοκτονία τόσο κοντά σε εμάς. Και δεν μιλάω μόνο για τη γεωγραφική απόσταση. Αρνούμαστε να κλείσουμε τα μάτια και να σιωπήσουμε, ιδίως στους θανάτους τόσων παιδιών. Ο λιμός, που έχει επιβληθεί με την απαγόρευση της ανθρωπιστικής βοήθειας, είναι όνειδος για τον σύγχρονο πολιτισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία απαιτεί να σταματήσει τώρα και ο αποκλεισμός και η γενοκτονία, και να υπάρχει μια δίκαιη επίλυση του Παλαιστινιακού. Είναι ένα έγκλημα στο οποίο δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί.

Κάτι μάλλον ασυνήθιστο (ακόμα και) για τα ελληνικά δεδομένα συμβαίνει εδώ. Απέναντι στα προβλήματα που πολιορκούν τη χώρα μοιάζει να έχει υψωθεί λευκή πετσέτα. Κάποια υπουργεία ξυπνούν μόνο για να υποδεχτούν τον πρωθυπουργό, η διεύθυνσή τους μοιάζει να έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο κι οι πολιτικές ηγεσίες τους επιδίδονται σε έναν προεκλογικό ακτιβισμό, αυτάρεσκα μιλώντας για κάποια μεγάλα και σπουδαία που έχουν πετύχει. Η κυβέρνηση φέρεται σαν πρόωρα να ολοκλήρωσε τη θητεία της και, πλέον, μόνο μέλημα έχει πώς θα γίνει αρκούντως ευχάριστη ώστε να ανακτήσει δημοσκοπικά ποσοστά που θα αρχίζουν με «3»,

Το χειρότερο ήταν τ’ ότι ο Μακρόν κατηγορήθηκε πως επέτρεψε να ταπεινωθεί από τη γυναίκα του, χωρίς να αντιδράσει. Δεν μπορεί να είναι άντρας, αφού δεν αντέδρασε. Άνδρας είσαι όταν κυριαρχείς, όταν επιβάλλεσαι στη γυναίκα (σου)

Το περιστατικό της απώθησης του Μακρόν από τη σύζυγό του έδωσε ένα από τα αθλιότερα παραδείγματα κάλυψης ενός γεγονότος από τα κανάλια και τους διάφορους ιστότοπους. Στο «καπάκι» ήρθε και ο πανικός για το όντως σοβαρό ζήτημα με τη Μονή Σινά και έδεσε το γλυκό. Αφορμή ήθελαν εθνικιστές πολιτικοί σαν τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά και «πατριωτό-πασόκοι» και «πατριωτό-συριζαίοι» για να ξεσπαθώσουν για τα δίκια της ορθοδοξίας και της φυλής.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να διατηρήσει τη ηθική και γεωπολιτική δέσμευση της υπέρ της Ουκρανίας, καθώς σε αυτή τη χώρα διακυβεύεται η ασφάλεια και η σταθερότητά μας. Αυτό απαιτεί τη διατήρηση και ενίσχυση της στρατιωτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία, την καταβολή κάθε δυνατής προσπάθειας για την αποτροπή μιας ειρηνευτικής συμφωνίας με δυσμενείς όρους για τη χώρα που δέχεται την επίθεση, καθώς και την επιτάχυνση της διαδικασίας ένταξής της στην ΕΕ. Η Ουκρανία είναι η ασπίδα της Ευρώπης και, αν αυτή υποχωρήσει, ολόκληρη η Ένωση θα απειληθεί άμεσα από τη Ρωσία.

Θα επιλυθεί το στεγαστικό πρόβλημα έτσι; Όχι. Μήπως, τουλάχιστον, έτσι αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή που ενδημεί στο πεδίο της οικοδομής γενικά και της κατοικίας ειδικότερα;

Ορισμένα μέτρα είναι σωστά, αλλά έρχονται να επιβεβαιώσουν την κυβερνητική-κρατική νωχέλεια: Παράδειγμα, τώρα, μόλις, σκέφτηκαν το αυτονόητο, να διασταυρώνονται τα στοιχεία για τις κατοικίες που δηλώνονται κλειστές με εκείνα για τις καταναλώσεις ηλεκτρικού ρεύματος, για να διαπιστωθεί αν πράγματι είναι κλειστές ή απλώς νοικιάζονται με μαύρα. Ορισμένα άλλα είναι μηδαμινής σημασίας

Από τις εκλογές που έγιναν τελευταία στον ευρωπαϊκό χώρο, οι πιο ενδιαφέρουσες για την Ελλάδα ήταν νομίζω εκείνες της Πορτογαλίας. Για τις αναδρομές και τις συγκρίσεις που ανακινούν, για τα μηνύματα που στέλνουν. Κυρίως ότι όπως αυτή, έτσι κι εμείς, βιώνουμε πια μια άλλη ιστορική εποχή όπου έχουν ανατραπεί βασικές εθνικές σταθερές και ισορροπίες. Υποτίθεται ότι οι τρεις χώρες της Νότιας Ευρώπης που γνώρισαν το δικτατορικό τραύμα, ήταν προστατευμένες από την επέλαση της Ακροδεξιάς που σημειωνόταν στην υπόλοιπη ήπειρο

Η κυβέρνηση της Ν.Δ μετά φανών και λαμπάδων επανέφερε το ζήτημα της αξιoλόγησης μόνο στον Δημόσιο τομέα με την λογική ότι ιδιωτικός τομέας αξιολογείται σε «καθημερινή βάση».

Η διαδικασία είναι απλή ,καθώς 5 εκατομμύρια πολίτες θα έχουν την δυνατότητα να αξιολογήσουν από το 1-10 οι ίδιοι τις δημόσιες υπηρεσίες όπως ο ΕΦΚΑ,το κτηματολόγιο,ΑΑΔΕ, δημόσιες συγκοινωνίες ,αλλά και την κατάσταση που επικρατεί στις γειτονιές,σε λίγα μόλις λεπτά.

Η κυβέρνηση επιδίδεται σε έναν (ιδιάζοντα) πρωταθλητισμό, αυτόν της υποδιαστολής: Πόσα δέκατα της μονάδας αυξάνεται το ΑΕΠ περισσότερο από τα ΑΕΠ άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Υποτίθεται ότι αυτό δείχνει πως η ελληνική οικονομία είναι πιο δυναμική κι οι τυχεροί ιθαγενείς αυτού του τόπου απολαμβάνουν τους καρπούς της κυβερνητικής μέριμνας. Αλλά ο δυναμισμός μιας οικονομίας κρίνεται, τελικά, απ’ το αν δημιουργεί καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Κι η ελληνική οικονομία πρωταγωνιστεί στην υπερπαραγωγή νεόπτωχων, φτωχών όχι επειδή είναι άνεργοι αλλά επειδή έχουν δουλειά, με γλίσχρους μισθούς:

Οι θριαμβολογίες του υπουργού, που παρουσιάζουν την απλή άσκηση των καθηκόντων του ως «ηρωικές αποκαλύψεις», αποτελούν μορφή επικοινωνιακού λαϊκισμού. Επιχειρούν να μεταθέσουν την ευθύνη σε «διεφθαρμένους» επιχειρηματίες και δημόσιους υπαλλήλους, αποσιωπώντας τις διαχρονικές ευθύνες της πολιτείας.

Αυτές τις μέρες συζητούνται στη Βουλή νέες τροπολογίες στον αναπτυξιακό νόμο 4887/2022, έναν νόμο που τροποποιείται σχεδόν κάθε χρόνο, επιβεβαιώνοντας τη θεσμική αστάθεια της αναπτυξιακής πολιτικής. Με 91 άρθρα που τροποποιούν εκτενώς βασικές διατάξεις του νόμου 4399/2016, το εν λόγω νομοθέτημα αποτελεί μνημείο κακοτεχνίας και κακής νομοθέτησης.

Είναι εύκολο να παριστάνεις τον μεταρρυθμιστή διαστρεβλώνοντας θεσμικά προβλήματα και διασύροντας τη δημόσια διοίκηση και τα στελέχη της. Στο Σύνταγμα προβλέπεται σαφώς η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και με αμερόληπτες διαδικασίες.

Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε την πρόθεση του κυβερνώντος κόμματος να αναθεωρήσει το Σύνταγμα στην κατεύθυνση της άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. H πρόταση αυτή φαίνεται σε έρευνες κοινής γνώμης να υποστηρίζεται από την πλειοψηφία των πολιτών.

Πού είναι τα δημοκρατικά κόμματα και πολιτικοί της αντιπολίτευσης που δεν αφήνουν τίποτε να πέσει χωρίς να καταγγείλουν την κυβέρνηση; Τόσο δύσκολο είναι να απαιτήσουν από κοινού -γιατί όχι και στη Βουλή- η κυβέρνηση να ζητήσει από το Ισραήλ την άμεση παύση της σφαγής και να διακόψουμε τη στρατιωτική συνεργασία με τον Νετανιάχου; Να αναγνωρίσουμε επίσημα την Παλαιστίνη; Να θέσουμε ζήτημα κυρώσεων στην Ε.Ε. και τον ΟΗΕ;