...Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα χρειάζεται να γίνουν περισσότερα και πιο γενναία βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Με ανοιχτές μαζικές διαδικασίες συμμετοχής στη διαμόρφωση της πολιτικής μας. Με ηλεκτρονική διαβούλευση κατά τη διαδικασία συγγραφής του προγράμματος. Για να δοθεί νέα ώθηση στο άνοιγμα του φορέα και στην βελτίωση της αντιστοίχισης ψηφοφόρων/μελών, ανάγκη την οποία ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει επισημάνει, υπάρχουν δύο προϋποθέσεις: πρώτον η πολιτική, να εμπνεύσουμε πολιτικά τους προοδευτικούς πολίτες και να απαντήσουμε στα κρίσιμα πολιτικά επίδικα της εποχής και δεύτερον η οργανωτική δημιουργώντας πραγματικά ανοιχτές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα χωρίς διαφόρου είδους προσκόμματα.

Μετά από ένα εξάμηνο, στη διάρκεια του οποίου περίσσεψε η «ευαισθησία για τις ευάλωτες ομάδες», η «ικανότητα» των «αρίστων» και η έμφαση στην επικοινωνία, οι αρρυθμίες και η προϊούσα αποδιοργάνωση στο σύστημα Υγείας δεν μπορούν πια να κρυφτούν.

Τα χαμηλά αντανακλαστικά του υπουργείου Υγείας και κρίσιμων εποπτευόμενων φορέων, όπως ο ΕΟΦ, για την έγκαιρη αντιμετώπιση των καθημερινών δυσλειτουργιών στο ΕΣΥ και των ελλείψεων στην αγορά φαρμάκου είναι πλέον ευδιάκριτα και ευρέως παραδεκτά.

«Η επαναδημιουργία του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την αποδοτική διαχείριση του προβλήματος. Αν δεν αλλάξει η πολιτική, κι αυτή η κίνηση θα είναι αποτυχημένη» τονίζει στην «Αυγή» ο Γιάννης Μουζάλας σχετικά με την επανασύσταση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής από την κυβέρνηση. Ο πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής θυμίζει ότι η κυβέρνηση άλλαξε έξι φορές οργανωτική δομή στις δομές διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού, με αποτέλεσμα ισάριθμες αποτυχίες. «Η λάθος πολιτική οδηγεί σε οργανωτική αποτυχία» σημειώνει χαρακτηριστικά.

«Οι χρήσιμες τριμερείς συνεργασίες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη συνεννόησης με την Τουρκία, πολύ περισσότερο να αποσκοπούν ή να φαίνεται ότι αποσκοπούν στον αποκλεισμό της Τουρκίας».

«Ας μη διαφεύγει της προσοχής μας ότι και η Τουρκία, ως παράκτια χώρα, έχει νόμιμα συμφέροντα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Όχι βέβαια στην έκταση που αυτή ισχυρίζεται, αλλά πάντως υπαρκτά, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας».

Εκτός ευρώ μάς ήθελαν, όπως αποδείχτηκε, ο Σόιμπλε και οι πιο αντιδραστικοί κύκλοι της Ευρώπης. Που θεωρούσαν, συχνά με ρατσιστικό τρόπο, τη χώρα μας μαύρο πρόβατο και σχεδίαζαν την «εθελούσια» έξοδό της από τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. Μια τέτοια εξέλιξη όμως θα ήταν μοιραία.

«Δεν θα εξαντλήσει την τετραετία ο Κ. Μητσοτάκης, έχει αρχίσει η φθορά της κυβέρνησής του», υπογραμμίζει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του, ακριβώς πέντε χρόνια από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015. Επισημαίνει ότι η Δεξιά κέρδισε τις εκλογές του Ιουλίου ξεγελώντας τον ελληνικό λαό, «η απάτη της όμως αποκαλύπτεται».

Εκτιμά ότι το ασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης έχει έντονο άρωμα αδικίας και οπισθοδρόμησης. Πιστεύει ότι είναι πιθανό να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα το μοντέλο κυβερνητικής συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, όπως στην Πορτογαλία και την Ισπανία, σημειώνοντας ότι «οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να έχουν προνομιακές σχέσεις με τη Δεξιά, όπως δεν μπορεί να έχουν τα πρόβατα με τον λύκο».

Παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα ή αναμενόμενα, το κυβερνητικό νομοσχέδιο για το εκλογικό σύστημα επιβεβαίωσε δυστυχώς την πάγια μεταπολιτευτική αντιμετώπιση του κρίσιμου αυτού θέματος από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος (για να μην θυμηθούμε και τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα της μετεμφυλιακής περιόδου[1]).

Πρόκειται, ειδικότερα, για μια (ακόμη) αντισυνταγματική και αντιδημοκρατική επιλογή, η οποία όχι μόνον δεν αποπνέει οποιαδήποτε διάθεση για συναινέσεις, συνθέσεις και συγκλίσεις με τα κόμματα της αντιπολίτευσης –διαψεύδοντας πλήρως τις σχετικές εξαγγελίες– αλλά και τραυματίζει το κύρος των θεσμών, υποτάσσοντάς τους, κατά τρόπο κυνικό και αδίστακτο, σε προδήλως μικροκομματικές σκοπιμότητες. Οι σκοπιμότητες αυτές, μάλιστα, όχι μόνον ομολογήθηκαν απροκάλυπτα, με την απαράδεκτη θεσμικά δήλωση ότι η ΝΔ θα προκαλέσει διπλές εκλογές, για να «κάψει» την απλή αναλογική –δήλωση ανάλογη με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, το 2014, ότι δεν θα ψηφίσει Πρόεδρο για να προκαλέσει εκλογές…– αλλά και αναμένεται να επαναληφθούν, όπως διέρρευσε, και στο πεδίο του εκλογικού συστήματος των δημοτικών εκλογών, για να ολοκληρωθούν έτσι οι επίσης αντισυνταγματικές παρεμβάσεις που έγιναν αμέσως μετά την ανάδειξη των τελευταίων δημοτικών και περιφερειακών αρχών[2].

«Σε κάθε μεταρρύθμιση της νέας κυβέρνησης διακρίνει κανείς ένα ιδεοληπτικό υπόστρωμα που παραπέμπει στις χειρότερες μέρες της μνημονιακής επιτήρησης», υπογραμμίζει, κατηγορώντας ότι «η ΝΔ αδυνατεί να ομολογήσει ότι στραβά αρμενίζει γιατί είναι συνεπής στον ιδεολογικό χάρτη που υπαγορεύει την πορεία της».

Δεν είναι πρώτη φορά που σε παραμονές εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας υπάρχει κομματική αντιπαράθεση και εκτόξευση εκατέρωθεν κατηγοριών για μικροκομματική εκμετάλλευση ενός θεσμού που σύμφωνα με το Σύνταγμα θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από όλες τις πολιτικές πτέρυγες με συναινετικό πνεύμα. Δεν πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση που να μη συνέβη κάτι παρόμοιο.

Ας ξεκινήσουμε από ένα βασικό αξίωμα της πολιτικής επιστήμης και της εκλογικής ανάλυσης: δεν είναι ο (εκάστοτε) εκλογικός νόμος αυτός που καθορίζει τους εκλογικούς συσχετισμούς ή την περίφημη «κυβερνησιμότητα». Το αντίστροφο είναι που ισχύει. Ο εκλογικός νόμος είναι το αποκρυστάλλωμα των κοινωνικών διεργασιών και των εκλογικών τους εκφράσεων.