Οι μαζικές κινητοποιήσεις με αφορμή τον θάνατο του Αφροαμερικανού, Τζορτζ Φλόϊντ, από αστυνομικό στη Μινεάπολις των ΗΠΑ συνεχίζονται. Απαιτούν αμερόληπτη έρευνα και απόδοση δικαιοσύνης. Θέτουν όμως και το μείζον θέμα: την μεταρρύθμιση των δομών της Αστυνομίας και του συστήματος της Δικαιοσύνης στην χώρα αυτή.

Είναι θετικό το γεγονός, ότι η αντιπαράθεση δεν είναι μεταξύ "λευκών" και "μαύρων", αλλά ότι πολλοί λευκοί ακτιβιστές, διανοούμενοι και πολιτικοί πιέζουν ανοιχτά για να ληφθούν μέτρα εξάλειψης του ρατσισμού και της λογικής του, από όλα τα επίπεδα της δημόσιας και κοινωνικής ζωής στις ΗΠΑ.

Ο Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, προσπαθεί να παίξει το χαρτί "Νόμος και Τάξη", για να συσπειρώσει γύρω του την συντηρητική βάση του και την "βαθιά" Αμερική. Και μπορεί να το πετύχει, αν συνεχιστούν οι εκδηλώσεις βίας και λεηλασιών, που συνοδεύουν ορισμένες από τις διαδηλώσεις. Η πόλωση και το θέαμα που δίνει, είναι πιθανό να παίξουν περίεργα παιχνίδια στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.

Το ζητούμενο είναι μια ειρηνική, πολιτική απάντηση στον ρατσισμό και τις πολιτικές που τον συνοδεύουν. Αυτό θα επιτευχθεί με την μαζική εγγραφή των διαμαρτυρομένων στους εκλογικούς καταλόγους. Και στην συνέχεια με την υπερψήφιση του προεδρικού υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος, Τζο Μπάϊντεν. Το παιχνίδι θα κριθεί, στο αν επιτευχθεί η πολιτική αλλαγή.

Θ.Τ.

Η πανδημία του COVID-19 άλλαξε ριζικά την κατάσταση σε όλα τα επίπεδα. Τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις για το κοινωνικό κράτος και την οικονομία αποδείχθηκε ότι δεν μπορούν να δώσουν λύσεις για την κοινωνία.

Οι θέσεις της Αριστεράς για ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα Υγείας, αλλά και για δημόσιες παρεμβάσεις στην οικονομία, όταν αυτό είναι αναγκαίο, είναι πιο επίκαιρες από ποτέ απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λογική για ιδιωτικοποίηση της Υγείας και αυτορρύθμιση της αγοράς.

Η τραγική ιστορία του Φλόιντ ξεπερνά τα σύνορα των ΗΠΑ και φτάνει σε όλο τον κόσμο. Γιατί μαζί με τον ρατσισμό, αναδεικνύει και τις ανισότητες που βαθαίνουν όλο και περισσότερο. H ιστορία του Φλόιντ αφορά όλες τις κοινωνίες, αφορά τους φτωχούς, τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, τα θύματα των πολέμων, τους πρόσφυγες, τους πρόσφυγες της φτώχειας –τους μετανάστες δηλαδή– και τα θύματα της ρατσιστικής βίας, της μισαλλοδοξίας, της μισανθρωπιάς, της κοινωνικής περιθωριοποίησης.

Τα προβλήματα στο Αιγαίο αποτελούν ασφαλώς τον «σκληρό πυρήνα» των ελληνοτουρκικών διαφορών. Η κάθε πλευρά ισχυρίζεται ότι έχει το απόλυτο δίκαιο και ότι η άλλη είναι προκλητική και βρίσκεται εν αδίκω. Είναι αναγκαίο οι δύο χώρες να ξεφύγουν από τη λογική του «μηδενικού αθροίσματος», σύμφωνα με την οποία ό,τι κερδίζει ο ένας το χάνει ο άλλος.

Με απόφαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη συστάθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2019 επιτροπή για τη διερεύνηση της αστυνομικής βίας, επικεφαλής της οποίας ορίστηκε ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος και στα μέλη της συγκαταλέγονταν η καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου Βασιλική Χρήστου και ο Βαγγέλης Μάλλιος, διδάκτωρ Νομικής και εκπρόσωπος του υπουργείου στην Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αντικείμενο της επιτροπής, σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου, ήταν η «τακτική παρακολούθηση της διαδικασίας υλοποίησης παρατηρήσεων και πορισμάτων του Συνηγόρου του Πολίτη που αφορούν στη διοικητική διερεύνηση πειθαρχικών παραπτωμάτων» της Αστυνομίας.

Ανήκετε στους αισιόδοξους, που πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί να μείνει ο ίδιος, δεν μπορεί χθες να χειροκροτούσαμε στα μπαλκόνια τους νοσηλευτές και αύριο να τους ξεχάσουμε; Στους απαισιόδοξους, που φοβούνται ότι η τηλε-ζωή μας θα είναι εφιαλτική; Ή στους κυνικούς, που υποστηρίζουν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, όπως συμβαίνει πάντα;

Φιλόδοξες οι προτάσεις για μια στρατηγική ανάκαμψης της ΕΕ που πρότεινε η Ursula von der Leyen.
Τα κεφάλαια έως 750 δισ. Ευρώ για ανάκαμψη(2:1 επιχορήγηση: δάνεια) και το πάνω από 1,1 τρισεκατομμύρια από το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο, εάν δεν μειωθούν, θα μπορούσε να είναι ενα θετικό πεδίο συμβιβασμού!
Οι εθνικοί ηγέτες,τελικά, θα επιδείξουν υπευθυνότητα και αλληλεγγύη;
Η χώρα μας, μαζί με άλλες χώρες της Ε.Ε., και πρώτα απ΄ολες τις χώρες του Νότου, οφείλει να κρατήσει σθεναρή στάση, να λάβει πρωτοβουλίες και να έχει ενεργητικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν.
Επιπλέον άμεσα η χώρα μας πρέπει να προετοιμαθεί για τη νέα ευρωπαϊκή στρατηγική, ώστε να μπορέσει να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του διαμορφούμενου Ταμείου Ανάκαμψης και των άλλων χρηματοδοτικών εργαλείων που έχουν αποφασισθεί. Αν αυτό δεν γίνει από την κυβέρνηση της ΝΔ, ο κίνδυνος να χάσουμε την ευκαιρία διοχέτευσης στην οικονομία πόρων, που δικαιούμαστε και που θα συμβάλουν στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης και της ανάπτυξης θα είναι υπαρκτός.

Υπάρχουν τα τρέχοντα θέματα προστασίας επιχειρήσεων/εργασίας. Αυτά χρειάζονται λεφτά αλλά και καθαρά λόγια – όχι σαν το «υπουργείο-που-αυξάνει-τις-συντάξεις», που αποσιώπησε ότι οι μισθοί που θα επιδοτούνται από το πρόγραμμα Συνεργασία θα είναι 20% μειωμένοι. Και διάθεση διαβούλευσης – ολοσχερώς έχουν χαθεί τα ίχνη της. Με προτεραιότητα σε επενδύσεις και μισθωτή εργασία – για αυτές συγχωρούνται/επιβάλλονται φορολογικές ελαφρύνσεις, όχι για τη μείωση ΦΠΑ στους καφέδες, για να δοθούν 120 εκατ. που ο κλάδος θα μπορούσε εύκολα να τα πάρει απ’ την αγορά βάζοντας 10-20 σεντς στην τιμή του καφέ. Και αίσθημα ευθύνης από όλους – ας ευχηθούμε να διαψευστούν οι φόβοι επιδείνωσης της φοροδιαφυγής, προκειμένου να εμφανιστούν μειωμένοι τζίροι και κάθε πικραμένος να μπει σε κάποιο πρόγραμμα…

Ο διάλογος για το Αιγαίο συνεχίζει και παραμένει στις ελληνικές καλένδες λόγω της διστακτικής ελληνικής στάσης. Κατόπιν αυτού οι παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου συνεχίζονται αμείωτες με αντίστοιχες εικονικές αερομαχίες και μεγάλο οικονομικό κόστος, με σχεδόν καθημερινό τον κίνδυνο εναέριας σύγκρουσης, πτώσης αεροσκάφους, θάνατο πιλότων. Γιατί όμως «οι παραβιάσεις»; Επειδή η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που παρουσιάζει το ανορθόδοξο να διαθέτει εναέριο χώρο ευρύτερο κατά τέσσερα ναυτικά μίλια από τα χωρικά της ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη), κάτι που καταφανώς αντιβαίνει προς τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ιστορία της ενοποίησης, σαν οικονομική πρωτίστως πραγματικότητα. Τέτοιοι ήταν άλλωστε οι μεγάλοι σταθμοί της πορείας της. Κοινότητα άνθρακα και χάλυβα, οικονομική κοινότητα, ενιαία αγορά, νομισματική ένωση χωρίς κράτος. Τέτοια ήταν και η επικρατούσα στρατηγική της ενοποίησης: η διαρκής πύκνωση της οικονομικής συνεργασίας θα απαιτούσε αυξανόμενη πολιτική ενοποίηση. Αυτή η θεώρηση της ΕΕ ως «οικονομικής» πραγματικότητας είναι τόσο εδραιωμένη στην κοινή γνώμη ώστε να ξεχνάμε ότι όλοι οι μεγάλοι σταθμοί της ευρωπαϊκής ενοποίησης έγιναν υπό την επίδραση των παγκόσμιων γεωπολιτικών μεταβολών.