Τα φαινόμενα ακραίας καταστολής σε βάρος της ειρηνικής διαδήλωσης της περασμένης Πέμπτης ενάντια στο νομοσχέδιο για τις συναθροίσεις είναι χαρακτηριστικό δείγμα γραφής για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης.
Την ώρα που ο κ. Χρυσοχοΐδης επικαλούνταν την ασφάλεια των διαδηλωτών για να υποστηρίξει το νομοσχέδιό του, οι αστυνομικές δυνάμεις διέλυαν με τη βία μια ειρηνική μαζική διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν πολιτικά κόμματα, οι συνδικαλιστικοί φορείς και χιλιάδες πολίτες.
Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η ρύθμιση του πλαισίου, ώστε να αποφεύγεται το κυκλοφοριακό κομφούζιο και η ταλαιπωρία των πολιτών από μικρές διαδηλώσεις, κάτι που προβλεπόταν άλλωστε από την προϋπάρχουσα νομοθεσία, αλλά η εφαρμογή παντού του δόγματος «νόμος και τάξη».
Όμως, η προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ να επιστρέψει τη χώρα μας στις πιο σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της θα βρει απέναντι όλες και όλους που αγωνίζονται και διεκδικούν μια καλύτερη ζωή.

«Όταν δεν έχεις να επιδείξεις κανένα έργο, το μόνο που σου μένει είναι να αντιπολιτεύεσαι την αντιπολίτευση» δηλώνει ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος στην κυριακάτικη «Αυγή». Ο διευθυντής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. επιτίθεται στην κυβέρνηση για αδιαφάνεια και αυταρχισμό, για τη σκανδαλολογία και «την εφαρμογή του ακροδεξιού δόγματος ʼνόμος και τάξηʼ παντού» από φόβο για τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Επισημαίνει ότι η ακραία καταστολή στη διαδήλωση της περασμένης Πέμπτης κατά του νομοσχεδίου Χρυσοχοΐδη «είναι χαρακτηριστικό δείγμα γραφής για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης». Στην Ελλάδα, σχολιάζει, «η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»...

Δεν χρειάζεται βαθιά πολιτική σκέψη για να κατανοήσει κάποιος τις κινήσεις του Ερντογάν.

1. Ο Ερντογάν έχει κατ᾽ επανάληψη διακηρύξει τη φιλοδοξία του να αφήσει πίσω του μια Τουρκία αντάξια του μεγάλου πορθητή της Κωνσταντινούπολης. Την πρώτη μεγάλη ευκαιρία του την έδωσαν οι Δυτικοί οποίοι με την άφρονα πολιτική τους κατά την λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη" άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες του σουλτάνου, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και πάει λέγοντας για πλήρη γεωπολιτική αναθεώρηση και αναβίωση των νέο-οθωμανικών φιλοδοξιών. Οι θιασώτες του αναθεωρητισμού της ιστορίας στην Τουρκία άδραξαν την ευκαιρία απ᾽ τα μαλλιά.

Το υπό συζήτηση νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την μόνιμη παθογένεια που χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σκηνικό την τελευταία δεκαετία: την αδυναμία των πολιτικών κομμάτων, και ιδίως των δύο μεγάλων, να βρουν κοινά σημεία ακόμη και σε σημαντικά θεσμικά ζητήματα, η ρύθμιση των οποίων εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια.

Ολη η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών κινείται γύρω από το ζήτημα των αναδρομικών που διεκδικούν οι συνταξιούχοι από τις κριθείσες ως αντισυνταγματικές περικοπές των διατάξεων του ν.4387/2016, γνωστού και ως «νόμου Κατρούγκαλου». Καλά τα αναδρομικά, θα έλεγε κανείς, αλλά πρέπει να υπάρχουν και συνταξιούχοι για να τα πάρουν!

Την περίοδο 2012-2015 κυκλοφόρησαν στη δημόσια σφαίρα μια σειρά από μελέτες που προσπαθούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να προσδιορίσουν το χρηματοδοτικό κενό της ελληνικής οικονομίας, ώστε να καταστεί εφικτό να εξέλθει της ύφεσης που έτεινε να διαβρώσει έως και το 25% του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Η μελέτη π.χ. της McKinsey που εκπονήθηκε κατά παραγγελία του τότε πρωθυπουργού κ. Σαμαρά προσδιόριζε με κάπως υπερβολικό τρόπο το κενό στο ύψος των 100 δισ. ευρώ, ενώ με ανάλογο τρόπο η από το 2016 μελέτη της Grant Thorton προσδιόριζε το αντίστοιχο κενό για τις ΜμΕ στα 3,5-4 δισ. ευρώ.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού είναι το κατ’ επίφαση δεύτερο συνθετικό του. Επειδή ακριβώς επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων και άρα την αύξηση των ανισοτήτων, χρειάζεται ένα θεσμικό πλαίσιο περιστολής των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους οι εργοδότες εμφανίζουν τη σχετική «απροθυμία» είναι αφενός η διατήρηση σε ισχύ της εκ περιτροπής εργασίας που προβλέπεται από τον ν.3846/2010, με τον οποίο δίνεται η δυνατότητα να απασχολείται ο εργαζόμενος ακόμα και μία ημέρα την εβδομάδα, αφετέρου η πρόθεση των εργοδοτών να αναδιατάξουν τη σύνθεση του προσωπικού τους μέσω απολύσεων, καταγγέλλοντας τις συμβάσεις των πιο «ακριβών» εργαζομένων τους

Εχει, άραγε, κάποια πρακτική σημασία η συζήτηση αν η οικονομία πήγαινε «σφαίρα» μέχρι που συναντήθηκε με την COVID-19 ή αν, ήδη νωρίτερα, εξασθενούσε η δυναμική μιας πρώτης μετεκλογικής αισιοδοξίας; Πιστεύω ότι έχει, αλλά όχι μόνο δεν αναδεικνύεται, αντιθέτως ενταφιάζεται με άγονους διαξιφισμούς.