Οι εκλογές τελείωσαν. Οι πανηγυρισμοί κόπασαν γρήγορα. Έρχεται η προσαρμογή στην πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας κατάφεραν να μετατρέψουν ένα περιθωριακό κόμμα διαμαρτυρίας σε κυβερνητικό κόμμα. Τους αξίζουν φυσικά συγχαρητήρια. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό, από άποψη αντικειμενικών συνθηκών, εξαιτίας της οργής για τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και στη συνέχεια της επιτυχημένης ταύτισης στο «πρόσωπο» του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα δυο συναισθημάτων: της οργής για τα όσα είχαν συμβεί και της επιθυμίας περιθωριοποίησης των δυο κομμάτων εξουσίας που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, ωστόσο υπάρχουν περιθώρια αλλαγών, ακόμα και άμεσων. Εξαρτάται από τον Πρωθυπουργό και μια ηγετική ομάδα 8-10 ατόμων. Κατά πόσο είναι αποφασισμένοι να ενεργήσουν γρήγορα και στοχευμένα. Η Ιστορία τής χώρας αυτό διδάσκει. Όταν έγιναν μείζονες και ουσιαστικές αλλαγές, έγιναν από έναν στενό πυρήνα κάποιας φωτισμένης ομάδας ηγετών (Ελ. Βενιζέλος, Κων. Καραμανλής της μεταπολίτευσης) σε οξεία κόντρα πολλές φορές και με το εσωτερικό των κομμάτων τους.

Οι στιγμές είναι ιστορικές. Πρώτη φορά η Ριζοσπαστική Αριστερά αναδεικνύεται σε κυβέρνηση της χώρας. Θέλουμε να πετύχει. Ζητούμενο είναι η νέα διακυβέρνηση να προωθήσει ένα νέο υπόδειγμα αντιμετώπισης της κρίσης με όρους δημοκρατίας, δίκαιης ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής. Αυτό προϋποθέτει την επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους στη βάση ενός εναλλακτικού σχεδίου και συμμαχιών στην Ευρώπη με στόχο την επίτευξη μας νέας συμφωνίας.

Ποιές είναι οι παράμετροι που δεν πρέπει να ξεχάσει μια προοδευτική κυβέρνηση;

Οι επιθέσεις στο «Charlie Hebdo» και στο εβραϊκό παντοπωλείο δεν ανοίγουν μόνο τη συζήτηση για τα όρια της ελευθερίας του λόγου αλλά και τη συζήτηση για τα όρια του ανθρώπινου λόγου. Μπορούμε με τη λογική να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της σύγχρονης πραγματικότητας ή η πίστη, οποιαδήποτε μορφή ή χαρακτήρα έχει αυτή, αποτελεί το κλειδί για τη λύση των όλο και αυξανόμενων κοινωνικών ανισοτήτων;

Οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας δεν είναι «δυτικές» αξίες, είναι καθολικές, παγκόσμιες. Στηρίζονται όμως σε μια «δυτική» αξία, αυτή της προτεραιότητας της ανθρώπινης λογικής έναντι της πίστης στο μεταφυσικό.

Αύριο Κυριακή θα κριθούν ζητήματα σχεδόν υπαρξιακά.

Το μέλλον της χώρας. Με ποια κυβέρνηση θα δοκιμάσει η χώρα να βγει από την κρίση; Είναι εξασφαλισμένη η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας; Υπάρχουν σοβαρά περιθώρια ανακούφισης αυτών που έχουν πληγεί από την κρίση; Των ανέργων και των φτωχών;

Ποια πολιτική δύναμη μπορεί να διαμορφώσει και να υπηρετήσει ένα πολιτικό σχέδιο πραγματικής αλλαγής, αλλά με ρεαλισμό και εξασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας;

Η ΔΗΜΑΡ από το καλοκαίρι απηύθυνε μια συνολική πρόταση διαλόγου προς ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ. Με τους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ-ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ αυτή η κίνηση απέδωσε. Το ΠΟΤΑΜΙ δεν προσήλθε στο διάλογο ισχυριζόμενο μάλιστα ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι διεργασίες στην κεντροαριστερά. Με το ΠΑΣΟΚ υπήρχαν διαφωνίες. Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ ο διάλογος συνεχίστηκε. Επέμεινε όμως στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Σεβαστό! Το πρόγραμμα αυτό όμως δεν μπορούσε από την πλευρά μας να αποτελέσει βάση προγραμματικής συμφωνίας. Εμπεριέχει επιλογές που μπορεί εύκολα να καταγραφούν ως μονομερείς ενέργειες στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και το σύνολο του υπερβαίνει κατά πολύ μια ρεαλιστική δημοσιονομική πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στη λογική «να πάρουμε τις εκλογές και μετά βλέπουμε». Δεν είναι ορθή.

-Εναλλακτική πολιτική λύση, που να προσφέρει ελπίδα και λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και οικολογικά προβλήματα

-Ουσιαστική πολιτική και κυβερνητική αλλαγή που θα προωθήσει σύγχρονες, κοινωνικά δίκαιες, ισορροπημένες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις κι ανατροπές, παράλληλα με τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και του μοντέλου παραγωγής – κατανάλωσης, στο πλαίσιο μιας νέας ισορροπημένης σχέσης ΕΕ-Ελλάδας,

-Μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος και του μοντέλου διακυβέρνησης καθώς και ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων που επηρεάζουν τη ζωή τους

Τα προβλήματα της νεολαίας, της νέας γενιάς, των νέων άνεργων, των μαθητών και των σπουδαστών καταλάμβαναν πολύ μικρό χώρο στο δημόσιο και προεκλογικό διάλογο.

Στο ζήτημα αυτό της διαγενεακής διάστασης της κρίσης συναρθρώνονται περισσότερα πολιτικά ζητήματα όπως ο χαρακτήρας της ανάπτυξης, η νεανική επιχειρηματικότητα, η διοικητική μεταρρύθμιση του κράτους και όλη η ατζέντα των μεταρρυθμίσεων.

Mία προοδευτική πολιτική πρόταση δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά σε αυτή τη διάσταση της κρίσης. Η αλληλεγγύη γενεών, αναγκαία συνθήκη για την διατήρηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, δυστυχώς στην Ελλάδα εκφυλίστηκε σε επιβάρυνση των μελλοντικών γενεών.

Τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές, το σύνολο των δημοσκοπήσεων για ένα θέμα δεν επιτρέπει αμφισβητούμενη προσέγγιση. Αυτό που αφορά στον νικητή των εκλογών. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη!
Ανοικτά είναι όλα τα άλλα ζητήματα, τα οποία, βεβαίως, έχουν εξαιρετικά μεγάλη σημασία για την πορεία της χώρας μετά τις 25 Ιανουαρίου, για τη δυνατότητα να υπάρξει κυβέρνηση αλλαγής σε σταθερή προοδευτική κατεύθυνση.
Κατά συνέπεια οι παράγοντες, που θα καθορίσουν το αποτέλεσμα των εκλογών, από σήμερα ως τις 17:40 της Κυριακής(25/01/15) εξαρτώνται πλέον από την απάντηση των Ελλήνων πολιτών στο πραγματικό δίλλημα: «Πώς και με Ποιόν θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;». Ή, αλλιώς διατυπωμένο: «Μόνος του με αυτοδυναμία ή σε κυβέρνηση συνεργασίας;».

Παρακολουθώντας την επίθεση που γίνεται κατά των εμφυλιοπολεμικών δηλώσεων του Βορίδη, σχεδόν απ’ όλα τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, δεν μπορεί παρά κάθε προοδευτικός και δημοκράτης, ακόμη και αν δεν είναι αριστερός, να αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση. Είναι μια εικόνα από το μέλλον που θα θέλαμε. Δυστυχώς όμως βορίδηδες δεν υπάρχουν μόνο στη Νέα Δημοκρατία. Υπάρχουν και στους κατ’ ευφημισμό Έλληνες και Ελληνίδες «φιλελεύθερους».
Η Σώτη Τριανταφύλλου σ’ άρθρο της στην Athens Voice γράφει «ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί το αριστερό κατεστημένο και το αριστερό παρακράτος – αντίθετα από όσα διατείνεται, αποτελεί μέρος της εξουσίας και έχει συμμετάσχει σε όλες τις φρικαλεότητες που έχουν συμβεί στην Ελλάδα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με μια δόση ωριμότητας και ρεαλισμού της ύστατης ώρας, προσπαθεί σε όλους τους τόνους να μας πείσει πως όσοι επαναφέρουν το ζήτημα του καταραμένου GREXIT υπηρετούν την «πολιτική του φόβου» και ανήκουν στην κατηγορία των «ζόμπι του παρελθόντος». Πράγματι, έτσι είναι όπως τα λέει ο κ. Τσίπρας. Κανείς προοδευτικός και δημοκρατικός πολίτης δεν θα επιθυμούσε να υιοθετήσει την κινδυνολογία ως κριτήριο της κάλπης. Έτσι, τουλάχιστον, θα θέλαμε να είναι, όσοι εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην αταλάντευτη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, χωρίς αστερίσκους και δεύτερες σκέψεις. Από αυτή την άποψη, είναι εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει υιοθετήσει οριστικά και αμετάκλητα τον ευρωπαϊκό δρόμο, ακόμη και για το δικό του σχέδιο «επιθετικής διαπραγμάτευσης».

Είσαι νέος/νέα; Νιώθεις νέος/νέα; Είμαστε εδώ! Αλλά όχι για σένα. ΜΕ σένα! ΠΩΣ;
Νέα ποιότητα στην πολιτική. Διάλογος. Συμμετοχή. Μαζί να φέρουμε την αλλαγή, με ρεαλισμό και όραμα. Νέα μοντέλα υπεύθυνης παραγωγής και κατανάλωσης. Νεανική και κοινωνική επιχειρηματικότητα, προς όφελος της κοινωνίας, του περιβάλλοντος και του πολιτισμικού πλούτου. Για να αποκτήσουν οι νέοι τα δικαιώματά τους, ευκαιρίες για αξιοπρεπή εργασία και μέλλον που τους αξίζει.
Είσαι ικανοποιημένος/η από την κατάσταση; Ούτε κι εμείς! Να αλλάξουμε την κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Πώς; Σηκωνόμαστε από τον καναπέ; Πάμε να ψηφίσουμε; Κάθε ψήφος μετράει. Αν δεν ψηφίσεις, οι άλλοι θα αποφασίζουν για σένα, χωρίς εσένα. Δεν σε καλούμε μόνο να ψηφίσεις ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Στις εκλογές του 2012 δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα τα κόμματα (με εξαίρεση το νεότευκτο Ποτάμι) που διεκδικούν σήμερα την πρωτιά ή την τρίτη θέση και συνακόλουθα τη συμμετοχή τους σε κυβέρνηση συνεργασίας, ήταν αντιμνημονιακά και είχαν ως βασική επιδίωξη και στόχο, την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου, όπως και αν την αποκαλούσαν (απεγκλωβισμό, απαγκίστρωση κ.λ.π.), με τις αποχρώσεις και διαφορές τους.
Αυτό διευκόλυνε κάποια κόμματα (κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) να δηλώνουν, ενόψει των δεύτερων εκλογών του Ιουνίου 2012 ότι θα συμβάλουν στη διακυβέρνηση της χώρας, όποιο και από τα δύο κόμματα (ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ) αναδειχθεί πρώτο, μέσα από ένα κοινά αποδεκτό πρόγραμμα, στην κατεύθυνση της διαπραγμάτευσης και αλλαγής των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων.

Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της ευρωζώνης ή ας υποθέσουμε ότι μονομερείς κινήσεις, όπως το δημοσιονομικό κενό που δημιουργεί η εφαρμογή του Προγράμματος Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, θα την θέσουν εκτός, θα έπαυε τότε να υπάρχει πρόβλημα με το ευρώ; Το πρόβλημα στη Νομισματική Ένωση είναι απλά οι σπατάλες του τεμπέλη Νότου ή μόνο η κακή αρχιτεκτονική του ευρώ;
Η κρίση εξηγείται με την επίκληση κάποιων ιδιαίτερα «δημοφιλών» μύθων. Για όλα φταίνε αποκλειστικά οι δημόσιες δαπάνες του σπάταλου Νότου. Η ανάπτυξη της Ευρώπης, υποστηρίζουν αυτοί οι μύθοι, θα προέλθει μόνο μέσα από πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης: μείωση των μισθώ

Γεγονότα και δηλώσεις περνούν «κάτω από τα ραντάρ» μας, ιδιαίτερα σε μια χρονική περίοδο όπως αυτή που διανύουμε κάποιες εβδομάδες τώρα, εν μέσω προεκλογικού πυρετού. Σαν υπεύθυνη του Τομέα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής της Δημοκρατικής Αριστεράς, θα ήθελα να σταθώ σε δήλωση του Υπουργού Παιδείας κ. Λοβέρδου, η οποία μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, αφενός λόγω της χρονικής στιγμής που επέλεξε (ακριβώς πριν την προκήρυξη των εκλογών) και αφετέρου, για το περιεχόμενο αυτής.
Ο κ. Λοβέρδος εξήγγειλε ότι «μετά από πολύμηνη συνεργασία» με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, αποφασίσθηκε να απεμπλακεί η εισαγωγή των μελλοντικών μαθητών – σπουδαστών των στρατιωτικών σχολών (ΑΣΕΙ – ΑΣΣΥ) από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Ως μοναδικό επιχείρημα, ο κ. Λοβέρδος ανέφερε πως για να υπηρετήσει κάποιος στις Ένοπλες Δυνάμεις, «θα πρέπει να το έχει σκοπό του».

Γιατί δεν γίνονται επενδύσεις και παραμένει ισχνή η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας; Ένας ισχυρισμός (με ακραία ταξικό περιεχόμενο) είναι ότι φταίει το υψηλό «εργατικό κόστος». Άλλος, ότι φταίει η κυβερνητική αστάθεια και η αβεβαιότητα που προκαλεί. Πιστεύω ότι βοηθά στην προσέγγιση του πυρήνα του ελληνικού προβλήματος η άποψη ότι ο καθοριστικός παράγοντας που αποτρέπει τις επενδύσεις είναι το ίδιο το μοντέλο της «δήθεν επιχειρηματικότητας», το ευρέως διαδεδομένο μοντέλο του παρασιτικού πλουτισμού, με πελατειακά έως προκαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Οτι οι παρασιτικές σχέσεις (αυτό που αποκαλείται καθεστώς κλεπτοκρατίας) εμποδίζουν τις επενδύσεις και την ίδια την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτές πρέπει να ανατραπούν.

Ο στόχος μας είναι η προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Σ’ αυτή την υπόθεση η ΔΗΜΑΡ και οι σύμμαχοί της, οι Πράσινοι, θα συμβάλουν με όλες τις δυνάμεις τους, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν προγραμματικές συμπτώσεις και κυβερνητικό πλαίσιο με ευρωπαϊκό ορίζοντα. Το θέμα δεν είναι να υπάρξει απλώς μια νέα διακυβέρνηση, αλλά ένα προοδευτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, που θα δώσει ελπίδα στους πολίτες και θα απεγκλωβίσει την οικονομία από το τέλμα που τη βύθισαν οι αδιέξοδες υφεσιακές πολιτικές.

Είναι αναμφίβολο ότι οι επικείμενες εκλογές έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον του τόπου, ο οποίος έχει βρεθεί, τα τελευταία χρόνια, σε δεινή κατάσταση λόγω σωρευμένων λαθών, παραλείψεων, καθεστωτικών πρακτικών και πελατειακών παρεκτροπών των πολιτικών δυνάμεων που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή μετά την μεταπολίτευση. Ωστόσο, πέρα από την πολιτική σημασία τους καθεαυτήν, που αφορά το ποια κυβέρνηση θα αναλάβει να διαχειρισθεί τις τύχες της χώρας στην επόμενη κρίσιμη περίοδο, οι εκλογές αυτές συνδέθηκαν με κομματικούς χειρισμούς και τακτικισμούς που είχαν ως συνέπεια την ραγδαία επιδείνωση της κρίσης των θεσμών, η οποία, ούτως ή άλλως, έχει αναδειχθεί σε μείζονα παράπλευρη απώλεια της οικονομικής κρίσης.

...η ΔΗΜΑΡ μπορεί να λάθεψε σε χειρισμούς αλλά όλοι αυτοί -και αυτές- οι δήθεν Μαγδαληνές που την υπονόμευσαν με τη σύμπραξη των “μεγάλων” των ΜΜΕ κι τρέχουν να στεγαστούν τώρα εδώ κι εκεί, αυτήν κατά προτεραιότητα χτύπησαν στο όνομα μιας αριστεροκάτι “κεντροαριστεράς” και μιας ιδεολογικής υποταγής είτε στον Βενιζέλο είτε στους οπαδούς του νεοφιλελεύθερου “κέντρου” που κολυμπάει τώρα στα νερά του Ποταμιού.

Ελπίζω να βρεθούν πολλοί που θα επιλέξουν να μην ρίξουν στην κάλπη μια ένοχη ψήφο.

Είναι δίκαιη η αγανάκτηση και τα υποτιμητικά σχόλια για τις μετεγγραφές πολιτικών «πρώτης γραμμής» από το ένα κόμμα στο άλλο. Δίκαιη η αγανάκτηση, αλλά όχι και η έκπληξη. Αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι κάτι το αναμενόμενο. Οφείλεται στην απόλυτη αποϊδεολογικοποίηση του.
Η πολιτική κινητικότητα είναι υγιές στοιχείο σε κάθε σύστημα. Υπό αυτή την έννοια είναι απαραίτητη και για το πολιτικό σύστημα. Η κινητικότητα είναι αποδεκτή, όταν αυτή συνοδεύεται και από σαφή έκθεση των δεδομένων. Είναι γνωστή η απάντηση του Κέινς όταν μια φορά τον ρώτησαν γιατί αλλάζει θέσεις και απόψεις. Η απάντησή του ήταν «μα καλά, όταν αλλάζουν τα δεδομένα, εσείς τι κάνετε; Δεν αλλάζετε θέσεις;».

Σήμερα με την εντεινόμενη κυριαρχία της οικονομίας στην πολιτική και την κοινωνία τίθεται μετ’ επιτάσεως το δίλημμα: ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας;
Στη χώρα μας το δίλημμα παρουσιάζεται με ένταση στα χρόνια της κρίσης. Καλλιεργείται η απαξίωση του δημόσιου, που εσφαλμένα ταυτίζεται με το κρατικό. Μια ταύτιση η οποία έχει ισχυρές ιστορικές καταβολές με δεδομένη την ιδιότυπη εξελικτική πορεία και διαχρονική παρουσία του ελληνικού κράτους.

Από τις αρχές της δημιουργίας του το νεώτερο ελληνικό κράτος ενσωμάτωσε τα πελατειακά δίκτυα της προνεωτερικής εποχής, τα οποία σταδιακά εξελίχθηκαν σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς ελέγχου της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Ίσως, η πιο ενδιαφέρουσα έκπληξη των εκλογών του 2012, ήταν ηΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Ένα νεοπαγές κόμμα που προέκυψε από διάσπαση του -μικρού ακόμη- ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε στη Βουλή με 16 έδρες. Οι ψηφοφόροι που αποσπάσθηκαν από το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως και δε ήθελαν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, βρήκαν καταφύγιο στη νηφάλια παρουσία του Κουβέλη.
Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά. Η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε στο έλεος του μιντιακού συστήματος, δίκην τιμωρίας, επειδή αποχώρησε από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Έδειχνε όμως να αντέχει μέχρι στιγμή που άρχισαν τα πραγματικά λάθη. Τα βασικότερα ήταν η κοινή εμφάνιση του Φώτη Κουβέλη με τον Γ. Παπανδρέου στις Ευρωεκλογές και εν συνεχεία η αμφισημία του ιδίου στο θέμα της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Δημοκρατίας.

Πέρα από τις διάφορες ερμηνείες για τα αίτια της σημερινής κρίσης που έχουν αναφερθεί, θα αντιπαραθέσω μια πιο απλή που πιστεύω ότι έχει μεγάλο ποσοστό αλήθειας μέσα της. Πιστεύω πως εμείς, οι απλοί πολίτες είμαστε στην καρδιά του προβλήματος μέσα από τη νοοτροπία και την άποψη για τη ζωή που αναπτύξαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Είχαμε απέναντί μας διάφορους που μας κουνούσαν καταναλωτικέ καθρεφτάκια και πέσαμε στη παγίδα τους. Πιστέψαμε στη συνεχή οικονομική άνοδο, βάλαμε σα στόχο το γκλάμουρ και την πολυτέλεια, πιστέψαμε ότι όσο περισσότερα και ακριβότερα έχουμε τόσο καλύτερα θα ζήσουμε.

Δυο πολιτικοί χώροι, οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» και η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», αναλαμβάνουν πρωτοβουλία για να συμβάλλουν στην αλλαγή των σημερινών αδιέξοδων πολιτικών, με τρόπο που θα δώσει λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Πρόκειται για μια ισότιμη συνάντηση του χώρου της ανανεωτικής Αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Για μία ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας σε ενεργούς πολίτες, κοινωνικά κινήματα και ομάδες, που εκφράζουν κοινωνικά και οικολογικά καινοτόμες πρωτοβουλίες. Υπηρετούμε και αγωνιζόμαστε για την ουσιαστική πολιτική αλλαγή που θα προωθήσει σύγχρονες κοινωνικά δίκαιες, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, παράλληλα με τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και του μοντέλου παραγωγής στο πλαίσιο μιας νέας ισορροπημένης σχέσης της Ε.Ε. με την Ελλάδα.

Οι εκλογές δεν γίνονται για να λυθούν οι διαφορές ούτε ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τον Σύριζα ούτε ανάμεσα στα αποσυντιθέμενα και επανασυντιθέμενα κομμάτια του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου. Αλλού βρίσκεται η σημασία τους. Αφορούν συνολικά τη χώρα, τους εργαζόμενους –την κοινωνική βάση του σοσιαλισμού, για όποιους θυμούνται ακόμη αυτή τη λέξη-, τους ανέργους, την κοινωνική μας συνοχή, ασφαλώς και την Ευρώπη ευρύτερα. Η εσωστρέφεια λοιπόν και ο αυτισμός, όσο υπάρχει, δεν δικαιολογεί ούτε το «Αριστερά», ούτε το «ανανεωτική», ούτε το «κυβερνώσα», ούτε το «ευρωπαϊκή». Ο λόγος περί του εαυτού, λοιπόν, για ανθρώπους όπως εγώ δεν θεωρούν την ΔΗΜΑΡ ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σχήμα αυτοσκοπό, λίγη αξία έχει, ελάχιστη.

Η Ιρλανδία μπήκε σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε μετά μια 3ετία. Η Πορτογαλία μπήκε Απρίλιο 2011, πήρε 78 δισ. και βγήκε μετά μια 3ετία. Εμείς μπήκαμε τον Μάιο 2010, έχουμε πάρει περίπου 230 δισ., αλλά παραμένουμε εκτός αγορών. Η Ελλάδα μπήκε σε πρόγραμμα με ανεργία 12,6% κι έχει 26,6%, η Ιρλανδία με 13,9% και τη μείωσε στο 13,1%, η Πορτογαλία με 12% και την έφτασε στο 16,5%. Στην Ελλάδα οι επενδύσεις μειώθηκαν 40%, στην Ιρλανδία 6%, στην Πορτογαλία 30%. Η Ελλάδα έχασε 25% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6%, η Πορτογαλία έχασε 4,4%. Οι δικές τους εξαγωγές αυξάνονταν, οι ελληνικές μειώνονται. Γιατί η Ελλάδα απέτυχε;

Σήμερα το μεσημέρι κτύπησε το τηλέφωνο και απαντώντας διαπίστωσα ότι επρόκειτο περί αυτόματης δημοσκοπήσεως για την πρόθεση ψήφου στις επερχόμενες εκλογές από την εταιρία Pulse....

Αποδέχθηκα τη συμμετοχή και αμέσως ξεκίνησε η δημοσκόπηση. Όμως με μεγάλη μου έκπληξη στο επίμαχο σημείο για την πρόθεση ψήφου διαπίστωσα ότι υπήρχε ερώτηση για τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ (Γ.Α.Π.), της ΧΑ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του ΚΚΕ και των ΑΝΕΛ και απουσίαζε παντελώς η ΔΗΜ.ΑΡ..

Αυτή η επιστημονική αντιμετώπιση της ΔΗΜ.ΑΡ. δηλαδή ο αποκλεισμός ενός κόμματος που έλαβε 6,1% στις προηγούμενες εκλογές από το ερωτηματολόγιο, καθιστά από μόνο του, τη δημοσκόπηση μη έγκυρη ως προς το αποτέλεσμα της.

Είναι προφανές ότι η ΔΗΜΑΡ περνά δύσκολες ώρες. Βρίσκεται σε μια δοκιμασία που οφείλεται σε λάθη και ανεπάρκειες αλλά κυρίως σε μια πρωτοφανή εικόνα προσωποκεντρικών στρατηγικών έξω από κάθε όριο συλλογικότητας, έξω από κάθε συνθήκη κοινών πολιτικών στοχεύσεων. Τα υπέρ και τα κατά της κυβερνητικής εμπειρίας γρήγορα μετατράπηκαν σε φυγόκεντρες επιλογές με βάση το δίλημμα “με τη κυβέρνηση ή με τον ΣΥΡΙΖΑ” και όχι σε μια πολύτιμη γνώση που μπορεί να συνδυάζει τις εναλλακτικές προτάσεις με το κριτήριο του ρεαλισμού.
Αυτή όμως είναι δυστυχώς και η εικόνα όλης της κεντροαριστεράς. Προσωπικές στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης, προσωπικές διαπραγματεύσεις για μεταγραφές, υποτίμηση των συλλογικών αξιών. Δεν εξαιρείται ούτε το ΠΟΤΑΜΙ που επιδιώκει τη συσπείρωση ενός ετερογενούς προσωπικού με όρους ενός νέου κομματικού παραγοντισμού

Η απόρριψη της συνεργασίας ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν όμως; Πριν εισέλθω στην ουσία του θέματος οφείλω μια μικρή διευκρίνιση. Επιδιώκω να κρίνω τις αντίθετες με μένα απόψεις με τρόπο και κριτήρια που θα ήθελα και οι άλλοι να κρίνουν τις δικές μου. Ενστερνιζόμουν πάντα την κατηγορική προσταγή «ενέργησε με τρόπο, ώστε οι αρχές σου να μπορούν να γίνουν καθολικός κανόνας». Δεν διανοούμαι, ακόμα και όταν κάνω λάθη, την πολιτική και συγγραφική μου δράση έξω απ’ αυτόν τον κανόνα.

Στη δημοκρατία, τα κόμματα προτείνουν για να αλλάξουν τον κόσμο… Αντ” αυτού συνθηματολογούν και κραυγάζουν μήπως καλύψουν τις κραυγές των άλλων. Είναι αρκετό; Οι οικονομικοί-κοινωνικοί-πολιτικοί σχηματισμοί συγκροτούνται από δομές, θεσμούς και ιδεολογία. Δομές είναι ο τρόπος που συναρθρώνονται οι θεσμοί. Θεσμοί είναι σύνολα κανόνων επιμέρους λειτουργιών. Ιδεολογία είναι φιλοσοφικές αρχές περί τις οποίες αναπτύσσονται συμπεριφορές πολιτών και επιχειρήσεων, της κοινωνίας και των πολιτικών.

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, στην πρώτη σκηνή της ταινίας του “Ιστορίες του Καντέρμπουρυ”, καθώς διασχίζει τα τείχη της πόλης, στρέφει προς το κοινό και λέει “Με το χιούμορ μπορείς να πεις πολλές αλήθειες”. Το χιούμορ και η σάτιρα απελευθερώνουν, είναι επαναστατικά, όπως άλλωστε και ο έρωτας που δεν γνωρίζει καλούπια και γι’ αυτό χιούμορ και έρωτας έχουν κυνηγηθεί λυσσαλέα στο διάβα των αιώνων από συντηρητικές μερίδες κοινωνίας και πληθυσμούς.

Η “Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ”, του Αντρέ Μπρετόν, θεωρητικού των Γάλλων σουρεαλιστών, συλλογή κειμένων και ποιημάτων διαφόρων συγγραφέων, είχε απαγορευτεί στη Γαλλία από το φασιστικό καθεστώς του στρατηγού Πεταίν στον Β παγκόσμιο πόλεμο.

Η τρομοκράτηση των πολιτών αποτελεί και πάλι το κύριο αν όχι και μοναδικό όπλο των δυνάμεων της συγκυβέρνησης και του παλαιοκομματισμού στην απελπισμένη τους προσπάθεια να παραμείνουν αγκιστρωμένες στην εξουσία. Στον πυρήνα της επιχείρησης αυτής είναι ο ισχυρισμός πως «η Ευρώπη» δεν μπορεί να ανεχθεί ή να συνυπάρξει με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Άρα κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα με κορμό το κόμμα αυτό (η μόνη δυνατή σήμερα) σημαίνει διαζύγιο της χώρας μας με την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Όμως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την ημέρα που προκηρύχθηκαν οι εκλογές, η χώρα μας βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της προσοχής των πολιτικών ηγεσιών και των μέσων ενημέρωσης. Τα μηνύματα που εκπέμπονται είναι αντιφατικά. Πολλές έγκυρες φωνές αντικρούουν το σκηνικό του φόβου.

Είδα την ταινία του Κορνέλ Μοντρούτσο «Λευκός Θεός» λίγες μόνο ώρες πριν τη δολοφονική επίθεση κατά των σκιτσογράφων, των δημοσιογράφων και των εργαζόμενων στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo.

Μια πρώτη ανάγνωση, όχι απαραιτήτως λανθασμένη, της ταινίας θα έλεγε ότι αυτή εμπεριέχει αρκετά στοιχεία απλοϊκότητας. Αν όμως δεχτούμε τον ορισμό του Βίνκελμαν για την ανάπτυξη της τέχνης ως μορφή εκδήλωσης της ελευθερίας, τότε αυτό το έργο αποτελεί ένα βήμα προς την ελευθερία, την ανεκτικότητα στο διαφορετικό και την αγάπη. Ότι ακριβώς μισούν οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές που επιτέθηκαν στο σατιρικό περιοδικό.

Δυο πολιτικοί χώροι, οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» και η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» αναλαμβάνουν πολιτική πρωτοβουλία για να αλλάξουμε τις κυρίαρχες σήμερα πολιτικές, με ένα τρόπο, όμως, που θα προσφέρει λύσεις τόσο στα άμεσα προβλήματα των πολιτών όσο και στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και δημοσιονομικά. Προσκαλούμε ενεργούς πολίτες και κοινωνικές ομάδες να συμμετάσχουν σε ένα ευρύ ψηφοδέλτιο «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ». Είναι μια υπέρβαση των αδυναμιών μας αλλά και ανάδειξης των θετικών των χώρων της οικολογίας και της ανανεωτικής αριστεράς. Ισότιμης συνάντησης, επίσης, με πολίτες που εκφράζουν κοινωνικά και οικολογικά καινοτόμες πρωτοβουλίες.

Με ευρύτατη πλειοψηφία το Διαρκές Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε την κοινή κάθοδο σε εκλογική σύμπραξη με το κόμμα ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ Αλληλεγγύη.

Το σχήμα θα είναι ανοικτό και γιοα την προοπτική συμπράξεων και άλλων σχημάτων .

Τρία τα σημεία της απόφασης του Διαρκούς Συνεδρίου:
1. Ο ενδεικτικός τίτλος του συνδυασμού
2. Επικεφαλής ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και ο συντονιστής του κόμματος ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ Αλληλεγγύη
3. Κοινή προγραμματική Συμφωνία

Ο αγώνας που θα δώσουμε είναι δύσκολος. Έχουμε συναίσθηση των δυσκολιών και των εμποδίων. Η προεκλογική περίοδος θα είναι περίοδος ιδιαίτερα δύσκολη. Δεν πτοούμαστε. Θα δώσουμε τη μάχη αυτή με τα όπλα μας, το θάρρος και την αποφασιστικότητά μας.

Θα δώσουμε τον αγώνα με την πίστη ότι μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση και να εκφράσουμε προοδευτικές δυνάμεις που αισθάνονται και είναι ανέστιες. Με πίστη ότι θα μπορέσουμε να εκφράσουμε δυνάμεις που θέλουν άλλες πολιτικές, διαφορετικό μέλλον για την Ελλάδα εντός της Ευρώπης, με οικολογική εγρήγορση και αυθεντική περιβαλλοντική ευαισθησία, με διαρκή μάχη κατά των ανισοτήτων.

Εκλογική κάθοδος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ με τους Οικολόγους.

Αν δεν ευοδωθεί η συνεργασία, σε κάθε περίπτωση, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ κατεβαίνει με τους εκλογικούς της συνδυασμούς

Προτείνω σε κάθε περίπτωση η απόφασή μας να είναι ξεκάθαρη: Κατερχόμαστε στις εκλογές. Με αξιοπρέπεια και σεβόμενοι την ιστορική μας διαδρομή και δράση!
Στη συγκυρία μάλιστα αυτή μας δίνεται και η δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε και ένα βήμα στο δρόμο της ιδρυτικής κατεύθυνσης του κόμματός μας για τη συνάντηση της Αριστεράς με την Οικολογία. Όχι στο επίπεδο των ιδεών και των θέσεων αλλά στην πράξη. Με τους ανθρώπους, τα μέλη και στελέχη σχημάτων του οικολογικού χώρου, που στη συνείδηση ενός μεγάλου μέρους των πολιτών της χώρας μας είναι αυτοί και αυτές που εκφράζουν το οικολογικό κίνημα στον ελληνικό χώρο και βρίσκονται σε σχέση και με το κίνημα των ευρωπαίων πρασίνων.

Προτείνω: Να αποφασίσουμε την εκλογική κάθοδο του κόμματός μας με τους Οικολόγους. Συγκεκριμένα πρώτα και κύρια με το κόμμα ΠΡΑΣΙΝΟΙ –Αλληλεγγύη και να επιδιώξουμε να διασφαλίσουμε και την συμπόρευση και κοινή κάθοδο και με το κόμμα ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ. Αν αυτό δεν γίνει κατορθωτό, δηλαδή, αν δεν ευοδωθεί η συνεργασία, σε κάθε περίπτωση, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ κατεβαίνει με τους εκλογικούς της συνδυασμούς στις προσεχείς εκλογές.

Ούτε σχεδόν 24 ώρες δεν πέρασαν από τη δημοσίευση του άρθρου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην Αυγή, με βασική πολιτική διατύπωση «Πλατιά εκλογική συμμαχία για έναν νέο συνασπισμό εξουσίας», μέχρι την εκφώνηση του «ναυαγίου» της συνεργασίας με τη ΔΗΜΑΡ, στην ομιλία του στον Κεραμεικό… Οχι, ο κ. Τσίπρας ήθελε και επεδίωκε τη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ! Και προφανώς είχε συνδιαμορφωθεί ένα «κοινά αποδεκτό πλαίσιο». Ομως όταν ήρθε η στιγμή να το «περάσει» από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, «μπλοκαρίστηκε».
Οι «φρουροί της καθαρότητας» (προσχηματικό εάν ληφθεί υπόψη ποιοι μέχρι τώρα έχουν ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, και σε ποιους βουλευτές έχουν υποσχεθεί εκλογικές συμμετοχές) απεδείχθησαν πιο ισχυροί της ηγεσίας. Και στο «μπλοκ» αυτό, δεν ήταν μόνο η τάση του κ. Λαφαζάνη, αλλά και αρκετοί… προεδρικοί!

Με ένα μάλλον βιαστικό και επιπόλαιο τρόπο, η ΔΗΜΑΡ έσπευσε, το τελευταίο διάστημα, να αυτοεξαιρεθεί από τις μείζονες πολιτικές εξελίξεις, επιβεβαιώνοντας πλέον τον φθίνοντα ρόλο της στην κομματική γεωγραφία. Η έμφαση με την οποία επαναλάμβανε την προκαταβολική άρνηση της σε μια συναινετική εκλογή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η μονομερής συνέχεια του διαλόγου για την «προοδευτική διακυβέρνηση» αποκλειστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η εμμονή της σε έναν ιδιότυπο απομονωτισμό- στο όνομα πάντα του «κομματικού πατριωτισμού»-, συνθέτουν σήμερα μια πολιτική φυσιογνωμία, που δεν ανταποκρίνεται ούτε στην ιδρυτική της ταυτότητα ούτε στις απαιτήσεις των καιρών.

Στις 14 Ιανουαρίου θα πραγματοποιηθεί η ανακήρυξη των συνδυασμών των κομμάτων από το Α΄ Τμήμα του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με τον πίνακα με τις κυριότερες προθεσμίες που αφορούν τη διενέργεια των βουλευτικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015, τον οποίο έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα το υπουργείο Εσωτερικών.

Ειδικότερα

– Την 31 Δεκεμβρίου έγινε επισήμως η έναρξη προεκλογικής περιόδου.
– Στις 9 Ιανουαρίου 2015 λήγει η προθεσμία των εννέα ημερών, μετά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, για τη δήλωση του ονόματος και εμβλήματος των κομμάτων προς τον πρόεδρο της Βουλής και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Σπύρος Λυκούδης ανακοίνωσαν την εκλογική τους συνεργασία στο όνομα της συνομωσίας του καλού. Ο κ. Θεοδωράκης ανέφερε ότι ο κ. Λυκούδης «εκπροσωπεί την αριστερά που θα θέλαμε, αυτή που επαναστατεί με λόγο, την Αριστερά του Παπαγιαννάκη και του Κύρκου». Είχα μείνει με την εντύπωση ότι για τον επικεφαλής του Ποταμιού η διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είναι ξεπερασμένη, πως σήμερα το μόνο που έχει σημασία είναι οι «99 προτάσεις» του. Δεν ήξερα ότι υπάρχει και μια Αριστερά, έστω του Παπαγιαννάκη και του Κύρκου, την οποία επιθυμούν στο Ποτάμι.

Εσχάτως κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόμενοι στη ΔΗΜΑΡ της ζητούν «να κάνει δημόσια αυτοκριτική για τις επιλογές της το προηγούμενο διάστημα» ως προαπαιτούμενο για μια ενδεχόμενη συνεργασία της με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ζητούν ανανήψαντες σε λάθος πολιτικό χώρο και σε μια πολιτική συγκυρία που θέτει άλλα πολιτικά προτάγματα .
Όσοι σήμερα παραμένουν στη ΔΗΜΑΡ έχουν δώσει τις εξετάσεις τους μέσα από δοκιμασίες. Τη δοκιμασία να είσαι αριστερός και να μετέχεις σε μια κυβέρνηση για να βοηθήσεις τη χώρα σου να παραμείνει στον ευρωπαϊκό δρόμο. Τη δοκιμασία να δίνεις μάχη μέσα σε μια κυβέρνηση με αρνητικούς συσχετισμούς για να προωθηθεί η γραμμή της επαναδιαπραγμάτευσης των επαχθών όρων του μνημονίου