Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, σας ευχαριστώ θερμά για την υποδοχή σας… Με τόλμη, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση προχωράμε και ξεκινάμε σήμερα.

Ξεκινάμε μαζί ένα νέο σπουδαίο ιστορικό εγχείρημα για την αριστερά και το προοδευτικό κίνημα στη χώρα μας. Είμαστε εδώ, όλες και όλοι μαζί, προερχόμενοι από διαφορετικές πολιτικές καταγωγές, αλλά βαθιά πεπεισμένοι ότι η Ελλάδα, η πατρίδα μας, μπορεί να προχωρήσει μπροστά μόνο με ένα σχέδιο προοδευτικών αλλαγών που θα στηρίζεται στη κοινωνική δικαιοσύνη και στην εμβάθυνση της δημοκρατίας.

Στον απόηχο των εξελίξεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ο ίδιος υπενθυμίζει ότι «ο Τσίπρας άφησε ενεργά εργαλεία, όπως οι κυρώσεις», ενώ εξηγεί πως «πρέπει να σκεφτούμε επίσης το πού και για ποιο λόγο πρέπει η Ελλάδα να ξοδεύει πολιτικό κεφάλαιο και πού χρειάζεται να κλείνει μέτωπα και διαμάχες».

Και η νέα έρευνα PISA, που δόθηκε προχθές στη δημοσιότητα, επιβεβαιώνει πόσο το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Χρόνια τώρα, όταν όλες οι άλλες χώρες του ΟΟΣΑ τρέχουν…

Και όμως, τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις, διαδεχόμενες η μία την άλλη και όλοι/ες οι διαδοχικοί/ές υπουργοί Παιδείας για το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρονται ή να τους/τις απασχολεί ώστε να αφήσουν… έργο είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση και ακόμη ειδικότερα η αναμόρφωση του συστήματος εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια!

Η άνοδος της Ν.Δ. στην εξουσία έγινε με στόχο την παλινόρθωση των πιο συντηρητικών απόψεων και των πρακτικών που μας οδήγησαν στην κρίση, αλλά και με διάθεση ρεβανσισμού απέναντι στην Αριστερά και σε ό,τι αυτή πρεσβεύει. Έγινε με στόχο την αμφισβήτηση του ιδεολογικού παραδείγματος της μεταπολίτευσης. Της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της ανοιχτής και ανεκτικής κοινωνίας, που κατακτήθηκαν με τους αγώνες του ελληνικού λαού και την Αριστερά στην πρώτη γραμμή όλη την μεταπολεμική περίοδο.

Η κρίση του ΝΑΤΟ είναι μια κρίση του ευρωπαϊκού σκέλους της Συμμαχίας, καθώς οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν ότι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να καλύψουν το κενό ασφαλείας που δημιουργείται στην άμεση γειτονιά της Ευρώπης, τώρα που οι ΗΠΑ δείχνουν όλο και λιγότερη διάθεση να το κάνουν αυτές

Τι να σου κάνει και η βασίλισσα Ελισάβετ! Αφού το ΝΑΤΟ αποφάσισε να γιορτάσει στο Λονδίνο τα 70 χρόνια της ύπαρξής του, φρόντισε κι αυτή με τη σειρά της να στολίσει τα ανάκτορα του Μπάκινγκχαμ για να δεξιωθεί την Τρίτη τους ηγέτες των κρατών - μελών. Επίσημο ένδυμα και κουβεντούλα, ευκαιρία για φωτογραφικά στιγμιότυπα - ίσως το μοναδικό... ευχάριστο διάλειμμα στους ατέλειωτες καυγάδες που μαίνονται εντός της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, η οποία βιώνει μία ακόμη κρίση στην ιστορία της.

"Βρισκόμαστε στον πέμπτο μήνα κυοφορίας μιας απόπειρας πολιτισμικής απορρύθμισης που αφορά την πολιτική του υπουργείου και το εν γένει πολιτισμικό πεδίο" λέει η Μυρσίνη Ζορμπά.

Με την εμπειρία από τη θητεία της στον υπουργικό θώκο της οδού Μπουμπουλίνας, αλλά και από την πολύχρονη ενασχόλησή της με τα θέματα πολιτισμού, η πρώην υπουργός καταγράφει τους πρώτους μήνες της πολιτιστικής πολιτικής που εφαρμόζεται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και μιλάει για όλα τα μεγάλα ζητήματα που επανέρχονται στο προσκήνιο σε μια επιχείρηση αποδόμησης όλων όσα πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη τετραετία.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια έκκεντρη περίπτωση, μια ανορθογραφία. Αποδείχθηκε το πιο ανθεκτικό από τα κόμματα που «γέννησε» η κρίση και είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά απείλησαν τα κατεστημένα κόμματα. Ηταν το μοναδικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που κυβέρνησε, αλλά και το μόνο που έγινε δεκτό μετά βαΐων και κλάδων στις συνόδους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών».

Τα «Αποσπάσματα του Ακροδεξιού Λόγου», που εκφωνούν οι Γεωργιάδης, Βορίδης, Μπογδάνος και τα διάφορα πουλέν της Δεξιάς διακυβέρνησης, δεν συνιστούν υπερβολές, στρεβλώσεις, περιθωριακές γραφικότητες του δημόσιου λόγου της Ν.Δ. Ανήκουν οργανικά στον σκληρό του πυρήνα. Διεκδικούν, βήμα βήμα, μια διακριτική ηγεμονία, σε μια διελκυστίνδα με τα κατάλοιπα ενός δυσδιάκριτου πια πολιτικού φιλελευθερισμού. Η επικέντρωση στο πολιτισμικό υπόβαθρο και στα μορφωτικά κενά των εκφωνητών αποτελεί γελοιογραφική υποτίμηση ενός προβληματικού στοιχείου της πολιτικής εξέλιξης.

Μια ακόμη κολοβή και εν πολλοίς ανούσια αναθεώρηση είναι πλέον επί θύραις, για να επιβεβαιώσει, με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, ότι τα δύο μεγάλα κόμματα ήταν τελικά όχι μόνον ανέτοιμα αλλά και απρόθυμα για έναν ώριμο, απροκατάληπτο και εποικοδομητικό συνταγματικό αναστοχασμό. Αντί να ξεκινήσουν από τις θεσμικές δυσλειτουργίες που ανέδειξε ή μεγέθυνε η κρίση –παρά την αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα του ισχύοντος Συντάγματος– και να επεκταθούν και σε κάποια άλλα χρονίζοντα προβλήματα της σύγχρονης Δημοκρατίας μας, αρχικά μεν επιδόθηκαν σε άγονους μαξιμαλισμούς και στη συνέχεια περιχαρακώθηκαν πεισματικά στις θέσεις τους, τόσο στην πρώτη όσο και στην δεύτερη Βουλή. Το αποτέλεσμα ήταν να απορριφθούν όλες σχεδόν οι ενδιαφέρουσες προτάσεις, ένθεν κακείθεν, και να καταλήξουμε, εν τέλει, σε έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

Τα τριάντα χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έδωσαν την αφορμή για έναν πλούσιο διεθνή διάλογο Στο επίκεντρο ήταν η διάψευση των προβλέψεων ότι οι πρώην κομμουνιστικές χώρες θα είχαν μια ομαλή σχετικά πορεία που θα κατέληγε στη σταθερή εγκατάσταση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της καπιταλιστικής οικονομίας. Η σημερινή τροπή προς καθεστώτα «ανελεύθερης δημοκρατίας» έχει ψαλιδίσει τις προηγούμενες ελπίδες. Από όσα σχετικά διάβασα, σταμάτησα σε μια λεπτομέρεια. Η λέξη-κλειδί το 1989 στις χώρες αυτές ήταν «κανονικότητα».