Επειδή ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική μπορώ με θάρρος να το πω... Θα περίμενα έναν κυβερνητικό αξιωματούχο - σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα - έστω ΜΙΑ ΦΟΡΑ να πει: «Παραιτούμαι! Δεν τα κατάφερα! Ηθελα κάποια πράγματα να τα αλλάξω, αλλά δεν μπόρεσα. Είτε γιατί με νίκησε η γραφειοκρατία είτε γιατί με κέρδισε η ρουτίνα είτε γιατί δεν "χτύπησα το χέρι στο τραπέζι". Προφανώς δεν είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για μια κοινωνική τραγωδία. Ομως δεν μπόρεσα να αλλάξω τη φορά των πραγμάτων. Και αυτό έχει σημασία. Γιʼ αυτό παραιτούμαι!». Εναν τέτοιο πολιτικό θα τον εκτιμούσα πάρα πολύ. Ειδικά αν έχει βρεθεί σε πόστο κυβερνητικής ή κρατικής εξουσίας.
Υποχρέωση της πολιτείας αποτελεί τόσο η ουσιαστική στήριξη των πληγέντων από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική και στην Κινέττα, όσο και η ενεργή συμβολή της για την αποκατάσταση των ζημιών.
Οι αναγκαίοι πόροι μπορούν να αντληθούν από: -Το Αποθεματικό του Κρατικού Προϋπολογισμού (το οποίο αυτή τη στιγμή διαθέτει 500 εκ. ευρώ περίπου). -Την Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του Προέδρου και του αρμόδιου Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. -Την συμβολή Ιδιωτών και Φορέων
Για την διαφάνεια και την αποτελεσματική διαχείριση των πόρων και συντονισμού των ενεργειών προτείνουμε την σύσταση Συντονιστικού Οργάνου με ευθύνη της πολιτείας και συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης (και έλεγχο από διακομματική επιτροπή της Βουλής).
Κάποιοι, ενώ αρνούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται, δεν «διστάζουν» να τον κατατάξουν στις δυνάμεις της προόδου. Από εδώ και το εύκολο συμπέρασμα. Αφού δεν υπάρχει δυνατότητα συνεργασίας με τον «σοσιαλδημοκράτη» ΣΥΡΙΖΑ, μήπως να «τα βρούμε» με τον «προοδευτικό» ΣΥΡΙΖΑ; Θεωρώ αυτή την άποψη πολύ πιο «πονηρή» από αυτήν τής με το ζόρι σοσιαλδημοκρατικοποίησής του. Πίσω από τη θεωρία του «προοδευτικού» ΣΥΡΙΖΑ κρύβονται οι προσδοκίες όλων όσοι ελπίζουν να τον κρατήσουν και μετεκλογικά στο κυβερνητικό κάδρο.
Με τη λήξη του τρίτου Μνημονίου, οι πολίτες που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις συνέπειες της δεκαετούς κρίσης θέτουν προς τις πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα τα χρόνια αυτά τα ακόλουθα ερωτήματα. Το πρώτο είναι αν έχουμε υπερβεί την κρίση οριστικά και με ασφάλεια. Αν δηλαδή έχει ολοκληρωθεί το σύνολο των αναγκαίων αλλαγών ώστε η οικονομία να είναι περισσότερο ανθεκτική στο ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης στο μέλλον. Το δεύτερο είναι αν, έπειτα από μια χαμένη δεκαετία, η μετάβαση σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης το 2017 θα έχει συνέχεια ώστε η χώρα να εισέλθει σε τροχιά πραγματικής σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη.
O Ερικ Χομπσμπάουμ τιτλοφόρησε το σημαντικό βιβλίο του «Η εποχή των άκρων» με τον υπότιτλο «Ο Σύντομος Εικοστός Αιώνας 1914-1991». Χαρακτηρίζει τον εικοστό αιώνα ως σύντομο, αφού τον βάζει να ξεκινάει με τον 1ο Μεγάλο Πόλεμο το 1914, να συμπεριλαμβάνει τον 2ο Μεγάλο Πόλεμο το 1939-1945 και στη συνέχεια τον Ψυχρό Πόλεμο και ο αιώνας να τελειώνει με τη σοβιετική κατάρρευση το 1991. Στη διάρκειά του παρακολουθούμε την πορεία της μεγάλης αφήγησης του σοσιαλισμού και κομμουνισμού και την ένοπλη ήττα του φασισμού. Παραδοξολογώντας θα χαρακτήριζα τον 20ό αιώνα, όχι ως «Σύντομο Αιώνα» από το 1914 ώς το 1991, αλλά ως «Μακρύ Εικοστό Αιώνα» που φτάνει σχεδόν μέχρι τις μέρες μας!
...προβλέποντας μεγάλη εκλογική ήττα στις προσεχείς ευρωεκλογές αλλά κυρίως στις βουλευτικές εκλογές - αν γίνουν ταυτοχρόνως και αυτές -, φροντίζουν να αποδυναμώσουν τους αντιπάλους από το πλεονέκτημα του να μπορούν τα στελέχη της Αυτοδιοίκησης, με τη σημαντική επιρροή που έχουν στο εκλογικό σώμα, να ριχθούν απερίσπαστα στη μάχη των βουλευτικών εκλογών. Η εμπειρία, άλλωστε, των διπλών εκλογών του 2014 είναι νωπή! Ποιος μπορεί να ζητήσει από τους υποψήφιους δημάρχους/περιφερειάρχες ή δημοτικούς/περιφερειακούς συμβούλους να κινηθούν και να δώσουν βάρος σε Βουλή και Ευρωβουλή, έχοντας ταυτοχρόνως το βάρος και τις υποχρεώσεις των δικών τους εκλογών.
Στην κατακλείδα του βιβλίου του «Περί Ελευθερίας» ο Τζον Στιούαρτ Μιλ υποστήριζε ότι «ένα κράτος που μικραίνει τους ανθρώπους του, για να είναι πιο πειθήνια όργανα στα χέρια του, ακόμη και για αγαθούς σκοπούς, θα διαπιστώσει ότι με μικρούς ανθρώπους δεν γίνονται μεγάλα πράγματα». Το ελληνικό πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια παρήγε μικρούς ανθρώπους από τους οποίους τώρα ζητεί μεγάλα πράγματα. Οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με την αντιπολίτευσή τους απελευθέρωσαν τα αποθέματα μίσους ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο κατασκήνωνε στην άνω και κάτω πλατεία
Ξέρετε γιατί θα υπάρξει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χάσει μόνο για την κυνική του μεταστροφή σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και για τις ανεπάρκειες του στο μέτωπο της καθημερινότητας του πολίτη. Το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει γιατί αλλάξαν -ή μάλλον μετεξελίχθηκαν- τα ρεύματα στην Ελληνική κοινωνία που διαμορφώσαν πολιτικούς συσχετισμούς. Εξηγούμαι…
Από το 2010 με αφορμή τα μνημόνια και την οικονομική κρίση διαμορφώθηκε ένα ισχυρό εθνολαϊκίστικό ρεύμα με πρόσχημα το μνημόνιο και την εργαλειακή χρήση του όρου «λαός».
Η πρόσφατη εκλογική νίκη του Ερντογάν μονοπώλησε την επικαιρότητα, επισκιάζοντας τις υπόλοιπες ειδήσεις από τη γείτονα χώρα. Στα «ψιλά» πάντως της έντυπης, ηλεκτρονικής και διαδικτυακής δημοσιογραφίας, υπήρχε και μια άλλη είδηση που μάλλον συμπυκνώνει το ύφος της νέας εξουσίας στην Τουρκία. Το ανώτατο Συμβούλιο Ραδιοφωνίας της Τουρκίας (RTÜK) επέβαλε πρόστιμο σε δυο μουσικούς σταθμούς «επειδή θεώρησε προκλητικό το περιεχόμενο των στίχων του γνωστού τραγουδιού «Wild Thoughts» της Rihanna και του Αμερικανού Dj Khaled, καθώς και του τραγουδιού «Sex, Love & Water» του Ολλανδού Dj Armin van Buuren.
Η ανακίνηση για πολλοστή φορά, του θέματος χωρισμού Κράτους -Εκκλησίας, ευπρόσδεκτη πάντα, δεν πρέπει να προκαλέσει ανησυχία για το πόσο βαθιά θα πάει. Αλλά για το ακριβώς αντίθετο: να μην μείνει κι αυτή την φορά στα λόγια, ή (το πιθανότερο) να προταθούν μερικές μόνο, μικρές και ανεπαίσθητες τροποποιήσεις.
Η συζήτηση όμως που άνοιξε, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πολλές φορές στην Ελλάδα, όσον αφορά ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, το αυτονόητο παραβλέπεται.
Και δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητο στην εποχή μας ότι, το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να θρησκεύεται.
Oι φιέστες και οι πανηγυρισμοί είναι εντελώς ακατανόητοι σε ένα θέμα που απαιτείται υπευθυνότητα και να ειπωθεί επιτέλους η αλήθεια στον ελληνικό λαό. Δεν δικαιολογούνται ούτε κατ’ ελάχιστον από τα δεδομένα και την πραγματικότητα. Το Ζάππειο είχε την σημειολογία του καθώς περάσαμε από τον αντιπολιτευτικό λαϊκισμό των Ζαππείων του Σαμαρά στον κυβερνητικό λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εγώ δεν θα πω ότι “η επιμήκυνση για το χρέος είναι ένα μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε” όπως έλεγε ο Τσίπρας το 2012, χωρίς καν να πει σήμερα ένα γενναίο mea culpa. H επιμήκυνση δέκα χρόνων για το χρέος που συμφωνήθηκε είναι ένα βήμα αλλά δεν συνιστά λύση για το χρέος.
Toν Νοέμβριο 212.ΟΟΟ πολίτες έδωσαν στήριξη στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς. Ανέδειξαν επικεφαλής την Φ. Γεννηματά και ταυτόχρονα έδωσαν ισχυρή εντολή για έναν νέο ευρύτερο φορέα. Με τις επιλογές αυτές έστειλαν μήνυμα ενότητας και προώθησης των ιδεών της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς. Το αποτύπωμα του Νοεμβρίου δεν μπορεί να σβηστεί. Ούτε με την αμφισβήτηση της ηγετικής λύσης στην κορυφή ούτε με την επαναφορά σε ένα σχήμα «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Ισχύουν και οι δυο κατευθύνσεις. Οι οποίες συνέχισαν με το συνέδριο του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ τον Μάρτιο. Με την έγκριση ενός πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος, τις βασικές προγραμματικές επιλογές ,την ανάδειξη συλλογικών οργάνων και ενός νέου συμβόλου.
.jpg)
