Η φωτό από την χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική! Ο κ. Τσακαλώτος εμφανίζεται ως ο μοναδικός υπουργός , που δεν συμμερίζεται την χαρίεσσα ατμόσφαιρα. Γιατί, πέρα από την κυβερνητική επικοινωνιακή διαχείριση, φαίνεται ότι είναι και ο μοναδικός που γνωρίζει πως το μόνο θετικό που προσφέρει το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης, είναι ακριβώς ότι έκλεισε και έτσι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Αυτά που θα συνέβαιναν αν η αξιολόγηση δεν έκλεινε!

Ο Υπουργός Οικονομικών ξέρει πως η κυβέρνηση εισέπραξε τα τρία ΟΧΙ

Μια φωτό 1000 λέξεις

Πασπαρτού ή Τιραμόλας ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης;

Αλ. Τσίπρας, Δρ Τζέκιλ στο εξωτερικό , Μίστερ Χάιντ στο εσωτερικό

Το Συνέδριο της ΔΗΣΥ, ανοικτό και η αφετηρία για τον οδικό χάρτη προς το ενιαίο κόμμα

H εκδήλωση του Πολιτικού Εργαστηρίου για την σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία με θέμα: Σοσιαλισμός και Φιλελευθερισμός πραγματοποιήθηκε σήμερα.

Μετά τις εισηγήσεις των Παν. Ιωακειμίδη, Θ. Μαργαρίτης, Χρ. Πρωτόπαπα και Φ. Σαχινίδη και με το συντονισμό της Σ. Τσιτήλου ακολούθησε ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος με το πολυπληθές ακροατήριο.

Εκεί, παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων από τη ΔΗΜΑΡ ο πρόεδρος Θανάσης Θεοχαρόπουλος ο γραμματέας της ΚΕ Γιώργος Μπουλμπασάκος, τα μέλη της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ Εφη Παγκάλου, Γιώργος Σιακαντάρης, Δημήτρης Χαλαζωνίτης, τα μέλη της ΚΕ του κόμματος Σωκρ. Βατάλης, Γ. Γιάνναρος, Κ. Καρατέγος, Γαβρ. Λαμπάτος, Δ. Ναυπλιώτης, Κ. Πανδής, Χρ. Παπαδοπούλου, Ι. Ρελάκης, Χρ Σπίγγος, από το ΠΑΣΟΚ οι Γιάννης Μανιάτης, Μανώλης Όθωνας, Πάρις Κουκουλόπουλος, Κατερίνα Μπατζελή, Θάνος Μωραίτης. Aπό τις Κινήσεις Πολιτών οι Νίκος Διακουλάκης και Γιάννης Τούντας και από το ΚΙΔΗΣΟ ο συντονιστής Γιώργος Ελενόπουλος και ο Θ. Τσίκας.

Επίσης παραβρέθηκαν οι Νίκος Χριστοδουλάκης (πρώην υπουργός ΠΑΣΟΚ), Γιάννης Ραγκούσης (πρώην υπουργός ΠΑΣΟΚ), Νίκος Μπίστης (μέλος της οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης) και ο Γεράσιμος Γεωργάτος.

...Σήμερα για πολλούς η σχέση Σοσιαλδημοκρατίας και Πολιτικού Φιλελευθερισμού είναι αυτονόητη. Όμως η σοσιαλδημοκρατία -αν και όχι σε όλες τις εκδοχές της- κρατά μια στάση αντιπαλότητας απέναντι στον οικονομικό φιλελευθερισμό και στο πρόταγμα του για ελεύθερες και ανεξέλεγκτες αγορές.

Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία οδηγούν σε ανανέωση του ενδιαφέροντος για τη σχέση αυτή και ο όρος σοσιαλφιλελευθερισμός χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις ιδέες της πολιτικής πλατφόρμας του νικητή των Προεδρικών εκλογών της Γαλλίας. Είναι δύσκολο να προδικάσει κανείς τι ακριβώς περιεχόμενο θα επιχειρήσει να προσδώσει ο Μακρόν στο Φιλελεύθερο Σοσιαλισμό.

Η αντιπαλότητα μας με τον λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η δυσφορία ότι μια ορισμένη συνθηματολογία οδήγησε στο κύκλο της πολιτικής ψευδολογίας που σήμερα επικρατεί δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε υπαναχώρηση, σε κάποιου είδους παραίτηση από τις προτεραιότητες μας. Η υπόθεση των κοινωνικών ανισοτήτων είναι και δική μας υπόθεση. Δεν θα την αφήσουμε στα χέρια του αριστερού λαϊκισμού να κακοπάθει και άλλο. Δεν την χαρίζουμε.. Επομένως η σύγκρουση με τις συντηρητικές πολιτικές που παράγουν τις ακραίες κοινωνικές ανισότητες είναι μέσα στους σχεδιασμούς της κεντροαριστεράς.

..Το κυρίαρχο δίλημμα είναι για μας πάντα μεταξύ «προόδου-συντήρησης», μεταξύ «αριστεράς-δεξιάς».

Αλλά μιας αριστεράς σύγχρονης, μεταρρυθμιστικής, ευρωπαϊκής, βαθειά δημοκρατικής.

Που πιστεύει στις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες στην ανθρωποκεντρική και βιώσιμη ανάπτυξη, στην κοινωνική συνοχή, που αντιμετωπίζει τις διευρυμένες ανισότητες, που έχει ευρωπαϊκή και διεθνή προοδευτική ταυτότητα.

Οι δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη Ντάισελμπλουμ για τους «Νότιους που τα έφαγαν στις γυναίκες» φανερώνουν ένα μεγάλο κενό στη σκέψη μιας πλευράς της Σοσιαλδημοκρατίας. Το κενό της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Από την άλλη, η δήθεν αριστεροποίηση των γάλλων, ισπανών, γερμανών και ελλήνων σοσιαλδημοκρατών δεν φαίνεται να αποδίδει.

Η δήθεν αριστερή στροφή όμως του Κόρμπιν φάνηκε να αποδίδει στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά από πότε η τρίτη συνεχόμενη από το 2010 εκλογική ήττα ενός κόμματος είναι νίκη; Τελευταία νίκη το 1997. Μια άλλη βρετανική φιλοευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία ίσως κέρδιζε ακόμη και τις εκλογές.

...Μετά το αποτέλεσμα του Eurogroup είναι να απορεί κανείς, γιατί καθυστερούσαν τόσους μήνες και εντεινόταν η αβεβαιότητα. Πέρασε η γραμμή του Σόιμπλε και έχουν το θράσος να πανηγυρίζουν! Έφτασαν στο σημείο να υπογράψουν στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2055 και το 2060! Αν είναι δυνατόν! Αυτά δεν έχουν συμβεί σε κανένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής στον κόσμο. Το ΔΝΤ αντιμετωπίζει πλέον την χώρα μας όπως τις τριτοκοσμικές χώρες χωρίς να βάζει χρήματα καθώς ουσιαστικά δεν θεωρεί πλέον το χρέος βιώσιμο. Μένει μόνο για να ελέγχει την εφαρμογή μέτρων λιτότητας! Η κυβέρνηση πέτυχε το χειρότερο μίγμα στην διαπραγμάτευση.

Την επομένη των βρετανικών εκλογών, οι προσκείμενες στην κυβέρνηση εφημερίδες, ακόμα και οι ακροδεξιές φυλλάδες που με τον συνήθη εκλεπτυσμένο λόγο τους προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η Τερέζα Μέι είναι το τελευταίο ανάχωμα στον κατήφορο προς την κόλαση όπου μας οδηγεί ο Εωσφόρος Τζέρεμι Κόρμπιν, έκαναν επιτόπου στροφή.

Και από ενσάρκωση της κοινής λογικής, η Τερέζα Μέι έγινε άκαμπτη και απόμακρη, ψυχρή, αλαζών και συγκεντρωτική, περιστοιχισμένη από πρόσωπα που αποθάρρυναν οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα, ενώ η αγοραφοβία της δεν της επέτρεψε να επικοινωνήσει με τον απλό λαό και να πιάσει τον σφυγμό της κοινωνίας.

Τα επτά τελευταία χρόνια που ζούμε την κρίση και τις επιπτώσεις της σε πρώτο βαθμό και πολλοί από εμάς σε πρώτο πρόσωπο. Παρακολουθούμε παράλληλα με τα πραγματικά γεγονότα και μια ιστορία για τους καλούς και τους κακούς πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου. Έτσι οικοδομήθηκε και ένα αφήγημα με τους φίλους και τους εχθρούς της Ελλάδας, με τους κακούς και τους καλούς που πάντα όμως στα τέλος νικάνε οι καλοί !

«Καημένε Αλέξη Τσίπρα» χλευάζει η επιθεώρηση Politico σχολιάζοντας τα συνεχή τηλέφωνα στη Μέρκελ. Παρότι είχαμε συμφωνήσει, «οι Ελληνες είχαν ζητήσει τρεις επιπλέον εβδομάδες για επικοινωνιακούς λόγους» επιβεβαιώνει ο Σόιμπλε - αυτό που ήδη ξέραμε από τα πρακτικά του προηγούμενου Eurogroup και από τον Τσακαλώτο. Και από την άλλη, η «Libération» προτρέπει «Κύριε Μακρόν, απλώστε το χέρι στον ελληνικό λαό»! Η κοινωνία ζει σε ένα κλίμα καταπιεσμένης οργής και μοιρολατρίας. Τα όσα όμως διαμείφθηκαν στην πρόσφατη διαπραγμάτευση για τη δόση προσθέτουν ένα συναίσθημα εθνικής απαξίωσης.

Αν νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει με την «Πλατεία» μάλλον κάναμε μεγάλος λάθος. Οι αντιδράσεις τύπου Φιλιππάκη στη δολοφονική απόπειρα κατά του κ. Παπαδήμου, οι ημιαναλφάβητες υπουργικές φωνές για «γκεστα(μ)πίτες και μενουμευρωπαίους», τα ποσταρίσματα της κυρίας Αφροδίτης Μάνου, το σόου της κυρίας Κωνσταντοπούλου κατά του γερμανού πρεσβευτή και η κατακραυγή κατά του κ. Γλέζου που την επανέφερε στην τάξη - μέχρι ότι ξαναέβαλε τη ναζιστική σημαία ακούστηκε - δεν μας εφησυχάζουν. Καθόλου.

Εδώ και καιρό, με κεντρικούς πρωταγωνιστές αρκετά (νυν και πρώην) σημαίνοντα στελέχη της (νυν και πρώην) Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η δημόσια σφαίρα έχει εισέλθει σε μια μάλλον γκροτέσκα φάση επικοινωνίας. Τα πρόσφατα γεγονότα στο Δίστομο, με πρωταγωνιστή την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον κ. Μανώλη Γλέζο[1], επιβεβαιώνουν δυστυχώς ότι η παρωδία «αντιστασιακής ταυτότητας» που στήθηκε στα χρόνια της μεγάλης «αυταπάτης» και του σύντομου «αντι-μνημονιακού αγώνα», απειλεί πλέον την ίδια την ιστορική μνήμη αλλά και την εξωτερική πολιτική της χώρας.

... Το μεταβατικό πολιτικό - προγραμματικό Συνέδριο του Ιουνίου οφείλει να αποτελέσει μία ανοιχτή διαδικασία προγραμματικής ανανέωσης και ανοιχτής επικοινωνίας με τους πολίτες. Να είναι ένα βήμα διαλόγου για όλα τα μέλη και στελέχη των κομμάτων και κινήσεων της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Να αποφασισθεί μία πολιτική πρόταση και ένα προγραμματικό πλαίσιο με τομές και ανατροπές για την υπέρβαση της κρίσης, ένα νέο σύμβολο και ο οδικός άξονας που θα οδηγεί στον ενιαίο προοδευτικό φορέα. Για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και ενόψει του Συνεδρίου κρίνουμε σκόπιμο να συγκληθεί το Κεντρικό Συντονιστικό Συμβούλιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Εντός του 2017 θα πρέπει να γίνει το ιδρυτικό συνέδριο στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο για ενιαίο φορέα που θα ενώσει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και του προοδευτικού κέντρου, με υπέρβαση της ομοσπονδιακής δομής και στην συνέχεια η εκλογή επικεφαλής από τη βάση.

Μόλις πρόσφατα, με μεγάλη (όπως συνήθως...) καθυστέρηση, η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι εμείς έχουμε υποχρέωση να κάνουμε ό,τι πρέπει για να διαμορφωθεί ένα νέο πρότυπο καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι εταίροι μας έχουν την υποχρέωση να κάνουν ό,τι πρέπει για να μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές. Αν αυτό (που ήταν ολοφάνερο σε όποιον δεν είχε παρωπίδες...) είχε κατανοηθεί έγκαιρα, πολλά δεινά θα είχαν αποφευχθεί και αρκετά θετικά θα είχαν ήδη επιτευχθεί. Η κατάσταση, σήμερα, θα ήταν διαφορετική.

Αλλά κυριάρχησε η γοητεία των τακτικισμών της πλάκας και των επικοινωνιακών τρικ – που εξέθεσαν τη χώρα και απομείωναν (όχι το χρέος, αλλά) την ήδη περιορισμένη αξιοπιστία της.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη χαιρετίζει την επιτυχία του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία.

Η επιτυχής καταγραφή της κεντροαριστεράς με την μεγάλη άνοδο των ποσοστών και την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού με βάση την μέχρι τώρα απόλυτη επικυριαρχία των συντηρητικών είναι μια σοβαρή εξέλιξη για όλη την Ευρώπη.

Η ισχυροποίηση του Εργατικού κόμματος με την ριζική επαναφορά του στα λαϊκά στρώματα και στη νεολαία είναι ένα ακόμα ελπιδοφόρο μήνυμα για την σοσιαλδημοκρατία.

Η υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, η κριτική στο κυρίαρχο οικονομικό δόγμα της λιτότητας και η επιμονή στη μεταρρυθμιστική αντίληψη αποτελούν τα κοινά θεμέλια των δημοκρατικών σοσιαλιστικών δυνάμεων.

Σε αυτή τη κατεύθυνση εργάζεται αποφασιστικά και η Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Τέλος Ιουνίου παραγματοποιείται το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα αποφασίσει τον οδικό χάρτη για το ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα. Με εκλογή ηγεσίας από καθολική ψηφοφορία και οργάνων του νέου φορέα από το συνέδριο. Με νέο όνομα και σύμβολα. Και με ερώτημα προς τα κόμματα που συναπαρτίζουν την ΔΗΣΥ η συζητούν την συμμετοχή τους: αν συμφωνούν με την αυτοδιάλυση των κομμάτων η επιθυμούν για ένα μεταβατικό διάστημα την διατήρηση του πολυκομματικού χαρακτήρα του νέου σχήματος.

Στις 29 Μαΐου 2008, πέθανε ο Άγγελος Ελεφάντης. Στις 26 Μαϊου 2009, πέθανε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Στη συγχρονική —και μάλλον επιλεκτική— μνήμη πολλών παλαιών συντρόφων και φίλων, ο πρώτος συνδέθηκε εξακολουθητικά με την ύστατη έκκληση του για οργάνωση των αριστερών πολιτών «στο κόμμα που μας έλαχε», ενώ ο δεύτερος με τη δήλωση πως θα «κλείσει τελευταίος την πόρτα» στον παλαιό ΣΥΝ. Και οι δύο δηλώσεις είναι υπαρκτές, και βέβαια διατυπωμένες μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά και πολιτικά συμφραζόμενα. Η ιδιοτελής χρήση τους, η μονότονη επανάληψη τους, καθώς και η ενίοτε προεκλογική εργαλειοποίησή τους κολάκεψαν τη διανοητική τεμπελιά της «ριζοσπαστικής αριστεράς», ενώ ταυτόχρονα προσέφεραν το τέλειο πολιτικό άλλοθι σε κάποιους / κάποιες

Η Ελλάδα είχε αναλάβει την υποχρέωση να κάνει ό,τι πρέπει στο εσωτερικό για να διευκολύνει την οικοδόμηση ενός διαφορετικού, βιώσιμου μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ είχαν την υποχρέωση να κάνουν ό,τι πρέπει με το δημόσιο χρέος μας, για να μπορέσουμε να βγούμε στις διεθνείς αγορές.
Εμείς, παρά τις γνωστές αδυναμίες, κάναμε πολλά και δύσκολα. Εταίροι και ΔΝΤ, σήμερα, δείχνουν απρόθυμοι να ανταποκριθούν στη δική τους υποχρέωση. Ειδικά το ΔΝΤ, με την ακραία στάση του, υπονομεύει την έξοδό μας στις αγορές και το πιο επείγον, την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι. Η δε αποκλειστική μέριμνα του κ. Σόιμπλε για τον «κουρέα του Μονάχου» ενόψει εκλογών, εμποδίζει την ευελιξία που απαιτείται προκειμένου να συναφθεί μια θετική συμφωνία πριν από τον Οκτώβριο.

Μέσα σε μια εβδομάδα η ελληνική πολιτική κατάσταση άλλαξε ριζικά και σε βάθος, πέρα από τους κομματικούς συσχετισμούς. Αρχικά με την επαναλαμβανόμενη κυβερνητική ιλαροτραγωδία του ενθουσιασμού, των μεγάλων προσδοκιών και έπειτα του αυτογκόλ. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισε το Μνημόνιο σχεδόν με ενθουσιασμό. Αναμφισβήτητα ήταν το πιο χαρούμενο Μνημόνια! Ο πρωθυπουργός με τη σειρά του υποσχέθηκε κάτι too good. Σε εικοσιτέσσερις όμως ώρες το Eurogroup τους έκοψε τη χαρά και η κυβέρνηση επιστράτευσε κατά το συνήθειό της, ένα σωρό ψέματα για να διασκεδάσει την κατάσταση.

Την Άνοιξη του 2010 πραγματοποιείται στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων μια εκδήλωση, το θέμα της οποίας δεν έχει τόση σημασία. Στο ακροατήριο βρίσκεται ο Λεωνίδας Κύρκος. Τον παρατηρώ και αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τον «τρώει». Μετά από λίγο, σηκώνεται και με πολύ αργά βήματα πλησιάζει τη Λιλή Σφήκα Παπαγιαννάκη. «Τον άνθρωπο αυτόν, τον αδικήσαμε», της λέει και σχεδόν (της) απολογείται για τον τρόπο που αντιμετώπισε η ανανεωτική αριστερά τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Πράγματι, ο χώρος πότε δεν είδε με καλό μάτι την ευρύτητα της σκέψης του, τον αταλάντευτο ευρωπαϊσμό του και τον μεταρρυθμιστικό του λόγο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έμπαινε η σκέψη του σε καλούπια.

Αμηχανία και απογοήτευση κυριαρχούν σε μια μεγάλη μερίδα των προοδευτικών συμπολιτών μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαψεύσει κάθε προσδοκία και η ΝΔ φαίνεται ότι κινείται στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής συντηρητικής παλινόρθωσης.
Η Κεντροαριστερά μπορεί; Μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς και να αποτελέσει μια εναλλακτική επιλογή;
Η απάντηση είναι θετική. Στον βαθμό που ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στη Δεξιά και στη ριζοσπαστική Αριστερά προχωρήσει σε μια σοβαρή επανεκκίνηση.

Κρίσιμες προϋποθέσεις είναι ο αναστοχασμός για τα σφάλματα του παρελθόντος και η σταθερή προσπάθεια για μια νέα ταυτότητα