Η νέα κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνάδουν με το πρόγραμμα μιας αριστερής διακυβέρνησης. Ως εκ τούτου θα επιλέξει ένα ελληνικό «τρίτο δρόμο» με κύρια χαρακτηριστικά τη συνέχισή τους σε επιλεγμένους τομείς όπως κάποια ακίνητα, και ίσως κάποιο μικρό αριθμό επιχειρήσεων, οι οποίες δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Βεβαίως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τις απέρριψε συλλήβδην στον τομέα του. Και ο Αλέκος Φλαμπουράρης δήλωσε ότι «το νερό και την ενέργεια- ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ- δεν τα πειράζει κανείς.

Οποιαδήποτε αποτίμηση κυβερνητικού έργου σε μόλις ένα μήνα κρίνεται πρόωρη και ευάλωτη σε υποκειμενισμό. Ιδιαίτερα στην περίπτωση που το κόμμα ή τα κόμματα που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση βρίσκονται για πρώτη φορά σε αυτή τη θέση. Όμως ας μας επιτραπεί μία παρέκκλιση, μία εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Είναι τόσο πυκνός ο πολιτικός χρόνος, είναι τόσο κρίσιμες οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους που κάθε λανθασμένη στρατηγική, κάθε λανθασμένη τακτική, κάθε ολιγωρία και λανθασμένη εκτίμηση οδηγεί τους φορολογούμενους στο κρατικό ταμείο και τις δημόσιες δαπάνες στο κρεβάτι του Προκρούστη. Μερικά σημεία αυτού του μήνα.

Το ζητούμενο σήμερα για τη ΔΕΗ δεν είναι να αυξήσει τις παροχές προς τους εργαζόμενους της, να επαναφέρει προνόμια σε συνδικαλιστές και να κάνει προσλήψεις ( αν δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη) με σκοπό να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ανεργίας.
Όποιες δυνατότητες έχει η ΔΕΗ πρέπει να αξιοποιηθούν α) για την υποστήριξη των συμπολιτών μας που ζουν σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας και γενικότερα την ενίσχυση του κοινωνικού τιμολογίου β) για τη συνέχιση της λήψης μέτρων μείωσης της τιμής του παρεχόμενου ρεύματος προς τις παραγωγικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις ώστε αυτές να μειώσουν το κόστος τους και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους.

Η επιλογή της κυβέρνησης για τη Συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015 στο Eurogroup ήταν η αναγκαία πράξη προκειμένου η χώρα να παραμείνει στο ευρώ και να αποφύγει την χρεοκοπία. Συνιστά ένα συμβιβασμό, που επικαθορίζεται από τη ανισοβαρή σχέση δανειζόμενου-εταίρου και δανειστή. Διασφαλίζει επιπλέον στη νέα ελληνική κυβέρνηση χρόνο τεσσάρων μηνών προκειμένου να έλθει σε επαφή με την αμείλικτη πραγματικότητα των πραγματικών δεδομένων της ελληνικής οικονομίας και να προετοιμάσει μια επωφελέστερη για τη χώρα μας διάδοχη Συμφωνία. Η κυβέρνηση οφείλει βέβαια να φέρει στη Βουλή προς ψήφιση τη Συμφωνία.

Ανάσα για τέσσερις μήνες; Ισως. Ο στόχος της μη άμεσης εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη επετεύχθη. Η κυβέρνηση επιμένει ότι η τρόικα είναι παρελθόν. Τώρα, ισχυρίζεται, υπάρχουν μόνο οι «θεσμοί», δηλαδή η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ας μη χαλάσουμε από τώρα το όνειρο.
Η κυβέρνηση κατέθεσε τις προτάσεις της για τη φοροδιαφυγή, την πάταξη της διαφθοράς και τη διοικητική μεταρρύθμιση. Ανεξάρτητα από τον βαθμό αποδοχής τους και πολύ περισσότερο από τον βαθμό υλοποίησής τους, δεν πρέπει να παραβλέψουμε πως το δημοσιονομικό κενό μετά τις εκλογές αυξάνεται και τα προτεινόμενα μέτρα ίσως δεν αρκούν για να το καλύψουν.

...Η κυβέρνηση διαπράττει σοβαρό σφάλμα με την επιμονή της για λόγους επικοινωνιακούς να προσπαθεί να εμφανίσει ότι η Συμφωνία της 20/02/15 είναι σε ευθεία αντιστοίχιση με την προεκλογική ρητορική της κατάργησης των Μνημονίων, του κουρέματος του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Η συνέχιση της ρητορικής του λαϊκισμού, πέραν των εσωκομματικών δυσκολιών στο κυβερνητικό πλέον κόμμα, θα δυσκολέψει, αν δεν ακυρώσει, τη ρεαλιστική στροφή σε πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν χρόνια και τη διασφάλιση σταθερής ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Δεν θα είναι ξανά υποψήφιος για τη θέση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ στο συνέδριο του κόμματος ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος δήλωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την ηγεσία, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την ήττα του κόμματος στις εκλογές.

«Προσωπικά, νοιώθω την ευθύνη της ήττας. Μένω στη θέση μου έως το συνέδριο ώστε να λειτουργήσουν οι προβλεπόμενες εσωκομματικές διαδικασίες και το κόμμα να πορευτεί συντεταγμένα. Δεν θα θέσω υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου» είπε.

Ο Φ. Κουβέλης στην ομιλία του στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ έκανε αυτοκριτική για την εκλογική ήττα του κόμματος, αν και τόνισε την ανάγκη η ΔΗΜΑΡ να παραμείνει ενεργή και να προχωρήσει σε επανεκκίνηση.

Ολόκληρη η ομιλία του στην ΚΕ

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, είμαστε εδώ, όπως έλεγε και το σύνθημά μας στις εκλογές, μετά από ένα πολύ αρνητικό και επώδυνο εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Πρέπει να μιλήσουμε καθαρά, “έξω από τα δόντια”, χωρίς δεύτερες σκέψεις και τακτικισμούς. Είναι απαραίτητο να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή. Γιατί δεν πρέπει να φθάσουμε στο σημείο, αν δεν έχουμε ήδη φθάσει, όπου θα θεωρούμε ότι “εάν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με εμάς τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα”. Πρέπει να δείξουμε με τις πράξεις μας ότι κατανοούμε τι έχει συμβεί στο κόμμα, στη χώρα και στην κοινωνία και ποιο είναι το νέο πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί.

Τελικά σε πρώτη φάση επικράτησε η σύνεση και στις δυο πλευρές. Η ελληνική κυβέρνηση και οι ευρωπαίοι εταίροι δείχνουν να ακολουθούν τη λογική του συμβιβασμού. Μια λογική που υπό πάρα πολλές προϋποθέσεις, ίσως ανοίξει και τον δρόμο για μια μελετημένη κοινή ευρωπαϊκή έξοδο από τα αδιέξοδα των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας και του στασιμοπληθωρισμού.

Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται μόνο στις διαφωνίες για την αναγκαία κυβερνητική «κυβίστηση». Είναι στην ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ήδη ο ένας εκ των εταίρων, οι ΑΝΕΛ, έσπευσε να ζητήσει εξεταστική επιτροπή για τον τρόπο που η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο. Για τέτοιες ενέργειες μας προϊδεάσουν και ανάλογες αναφορές του Πρωθυπουργού.

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, ιδρύσαμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστερά. Το πρώτο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε λίγον καιρό αργότερα, επικύρωσε την ύπαρξή του και η ιδρυτική του διακήρυξη παραμένει ένα από τα σημαντικότερα αριστερά ντοκουμέντα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα.

Από τα πρώτα του βήματα όμως το κόμμα μας άρχισε να υπονομεύεται και μάλιστα από ανώτερα στελέχη του. Πολλά στελέχη του κόμματός μας είτε προέρχονταν από τον Συνασπισμό, είτε από άλλα πολιτικά κόμματα και ομάδες, είτε από το χώρο των ανένταχτων, δεν είχαν σαν στόχο την οικοδόμησή του, αλλά πως θα το οδηγήσουν από την αρχή σε άλλες κατευθύνσεις, δηλαδή σε άλλους πολιτικούς χώρους!

Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΕΛ στο πλαίσιο της παράτασης του μνημονίου όπως περιγράφεται στο email του κου Βαρουφάκη αποτελεί μια συνέχεια της πολιτικής λιτότητας, καθόσον δεν περιέχει την παραμικρή πρόταση μείωσης φόρων ή φορολογικών συντελεστών ή την οποιαδήποτε αναφορά σε καθαρή αύξηση δημοσίων δαπανών. Παράλληλα, δεν προβλέπει για αλλαγή στις χρηματοπιστωτικές συνθήκες στη χώρα που θα περιόριζαν το κόστος χρηματοδότησης ή θα βελτίωναν την πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό. Κατά τα άλλα, συνιστά ένα ευχολόγιο μεταρρυθμίσεων σε κατευθύνσεις ευρωπαϊκής συνολοκλήρωσης της οικονομίας, χωρίς ωστόσο σχεδιασμό εφαρμογής και τον οποιοδήποτε υπολογισμό για το σχετικό χρόνο-κόστος, ενώ σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις υπεισέρχεται σε κάποια συγκεκριμενοποίηση.

Η συμφωνία με το Eurogroup την περασμένη Παρασκευή είναι μια σημαντική εξέλιξη. Συντηρεί την χώρα στην Ευρωζώνη και απομακρύνει τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεοκοπίας. Σύμφωνα με πληροφορίες αν δεν είχε γίνει αυτό το βήμα σήμερα ήταν πιθανό να ήταν κλειστές οι τράπεζες .
Φυσικά οι χειρισμοί που έχουν γίνει έχουν θέσει σε μεγάλη αβεβαιότητα την εικόνα της ελληνικής οικονομίας και έχουν επαναφέρει το Grexit στο τραπέζι. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε σε μια πολύ μεγάλη στροφή από τις προεκλογικές της διακηρύξεις.Το μνημόνιο δεν καταργήθηκε με ένα νόμο, σε μια μέρα, ούτε φυσικά σκίστηκε! Αντίθετα το 70% κρίθηκε μη τοξικό. Ούτε τελειώσαμε με τα μειλ και την τρόικα που μετονομάστηκε σε “θεσμοί”.

Οι δραματικές στιγμές που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες δεν είναι οι τελευταίες. Θα υπάρξουν κι άλλα δύσκολα ραντεβού με τους «εταίρους». Και η τύχη της χώρας, όπως και του εγχειρήματος της αλλαγής, θα κριθεί σε ένα μακρύτερο χρονικό διάστημα και κυρίως από το έργο της κυβέρνησης. Όμως οι πρόσφατες εξελίξεις επιτρέπουν κάποιες πρώτες σκέψεις και συμπεράσματα, παρόλο που η κατάσταση είναι ευμετάβλητη και τα όσα λέγονται σήμερα δεν αποκλείεται να μην ισχύουν αύριο.
1. Η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έριξε τη χώρα στα βράχια, όπως προεξοφλούσαν τρομοκράτες και τρομοκρατημένοι κατά την προεκλογική περίοδο. Μολονότι υπό αφόρητη πίεση, ο Τσίπρας δεν επέλεξε τη φυγή προς τα μπρος. Έδειξε πως είναι σταθερός στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και έχει τελικά επίγνωση του συσχετισμού των δυνάμεων.

Ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης με άρθρο του που δημοσιεύεται στην Αυγή με τίτλο «Από πού πάνε για το Κούγκι», γελοιοποιεί και καλά κάνει τον «τραγελαφικό, αλλά και επικίνδυνο» λόγο του κ. Καμμένου. Δεν διέκρινα όμως κάτι αντίστοιχο για τα πολύ χειρότερα που λέει ο κ. Βαρουφάκης. Ο δεύτερος δήλωνε πρόσφατα ότι «δεν υπάρχει plan B, ας γίνει Αρμαγεδδών», σε συνέχεια άλλης δήλωσής του, όπου ταύτιζε την τρόικα με τους βασανιστές της CIA. Οι λεκτικοί παλληκαρισμοί αυτών των δύο κυρίων δεν είναι μόνο ζήτημα προσωπικής αισθητικής.

Προσγείωση στη μνημονική πραγματικότητα ή οριστική στροφή προς τους κανόνες της κοινοτικής Ευρώπης; Όπως και αν το δει κανείς, η ενδιάμεση συμφωνία της περασμένης Παρασκευής ισοδυναμεί με πράξη αυτό-διορισμού του Αλέξη Τσίπρα στο αξίωμα του πραγματικού Πρωθυπουργού μιας πραγματικής χώρας. Ως εκείνη τη στιγμή ήταν επικεφαλής μιας άλλης κυβέρνησης, σε άλλη χώρα, μέλος μιας άλλης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το αποτέλεσμα του Eurogroup αποτελεί αναμενόμενη τεράστια ήττα του πολιτικού βερμπαλισμού της ελληνικής κυβέρνησης που έχει και συνέχεια.

Η κυβέρνηση εγκατέλειψε την όποια αμφισβήτηση του χρέους και την παραμικρή υπεκφυγή επί των ευθυνών αποπληρωμής του. Συμφώνησε στην 4μηνη παράταση του μνημονίου αποδεχόμενη την αξιολόγηση. Επικαιροποίησε την εξάρτηση των εκταμιεύσεων της οικονομικής βοήθειας από την αξιολόγηση επί της πορείας εφαρμογής των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό.

Πάνε 55 χρόνια από τότε που ο Ντάνιελ Μπελ έγραφε το «Τέλος της ιδεολογίας». Εκεί ισχυριζόταν ότι οι ιδεολογίες δεν έχουν πλέον να παίξουν κανένα ρόλο στη συγκρότηση του μεταπολεμικού κόσμου. Οι όποιες αντιθέσεις συμφερόντων και αξιών θα μπορούσαν να επιλυθούν στο πλαίσιο της πλουραλιστικής συναίνεσης και της τήρησης των «κανόνων του παιχνιδιού».

Σχεδόν 30 χρόνια μετά ο Φράνσις Φουκουγιάμα πρόβλεψε το τέλος της Ιστορίας και τον θρίαμβο του φιλελευθερισμού. Σήμερα από πολλούς τίθεται το ερώτημα αν έχουμε ήδη εισέλθει στην εποχή του τέλους της ίδιας της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Στη διαπραγμάτευση των Βρυξελλών υπάρχουν κάποια δεδομένα τα οποία η κυβέρνηση έδειξε εξαρχής ότι πήρε αψήφιστα, αν δεν αγνόησε πλήρως. Αυτό εξηγεί γιατί θεωρεί τη διαπραγματευτική αναδίπλωση στην οποία την οδηγεί η κοινή -και η κοινοτική- λογική και θα επιδοκιμάσει η διεθνής πλειοψηφία, ως «κωλοτούμπα» που δεν θέλει να κάνει, για να μην την αποδοκιμάσει μια εσωτερική μειοψηφία.
Στις διεργασίες των ημερών αυτοί που εναντιώνονται πρωτίστως στις ελληνικές επιδιώξεις δεν είναι οι Γερμανοί, όπως καλλιεργεί μια συγκεκριμένη προπαγάνδα.
Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά τη χώρα – στην οποία έχει εμπεδωθεί ως αδιανόητη η οριστική ρήξη με τους εταίρους, για οποιονδήποτε λόγο και οι πολίτες θα στηρίξουν την αποτροπή της

Οι ρητορείες δεν συγκινούν το Eurogroup (το είχε διαπιστώσει ο κ. Βενιζέλος το 2011, την Τετάρτη ίσως το έμαθε και ο νυν υπουργός Οικονομικών...), καθώς αυτό συζητά πολιτικές, δράσεις, νούμερα. Καθώς δεν έχει γίνει η αναγκαία προετοιμασία, θα είναι άθλος αν ο κ. Γ. Χουλιαράκης (ένας άξιος οικονομολόγος, πρόεδρος του ΣΟΕ) προλάβει να καταρτίσει ένα συνεκτικό πρόγραμμα-γέφυρα, ώστε να εγκριθεί από το Eurogroup, αύριο. Αν τα καταφέρει, θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Κι αν δεν προλάβουμε πάντως, τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους. Εφόσον δεν αποκλίνουμε από αυτόν, κι αν ακόμη σημειωθεί ορισμένη καθυστέρηση και η χώρα χρειαστεί κεφάλαια στο μεσοδιάστημα, είναι εφικτό να της διατεθούν από τα 12 δισ. του ΤΧΣ.

Τις εποχές που κυβερνούσουν μόνο οι ιδέες του κ. Καμμένου και όχι και ο ίδιος, στα μοναστήρια δάκρυζαν οι εικόνες της Παναγίας, σήμερα στο κοινοβούλιο δακρύζει ο Πρωθυπουργός, όταν δηλώνει ότι «είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού». Αυτή την μετατόπιση των δακρύων θα την έλεγα και πρόοδο. Ε, όπως και νάναι άλλο να δακρύζουν οι δεισιδαιμονίες και άλλο να δακρύζει ο ζωντανός με σάρκα, οστά και πνεύμα Πρωθυπουργός.
Μετά όμως συνέχισε λέγοντας «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας». Η μεγάλη πλειοψηφία, το 80% αριστερών και δεξιών, ρίγησε στο άκουσμα αυτής της φράσης.

Η επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους, δεν θα είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο πρώτος στόχος είναι να περάσουμε σε αυτή τη διαδικασία, χωρίς τον κίνδυνο χρηματοδοτικής ασφυξίας.
Η αναγνώριση του δικαιώματος της ελληνικής κυβέρνησης να διαπραγματευτεί το δικό της πρόγραμμα, συνιστά πράξη γενικότερης σημασίας για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων εντός της Ε.Ε στη βάση της ισοτιμίας. Είναι κοινή παραδοχή ότι τα τελευταία χρόνια έχει υποχωρήσει στην Ε.Ε η διαβούλευση και ο συγκερασμός των διαφορετικών αποφάσεων που λαμβάνονται δημοκρατικά σε επίπεδο κρατών – μελών και έχει κυριαρχήσει η μεθοδολογία της λήψης των τελικών αποφάσεων στη βάση των θέσεων της Γερμανίας.

Είναι προφανές ότι η απόφαση της EKT, υπό την προεδρία του κ. Ντράγκι, να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων αποτελεί μια πραγματική στροφή στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από καθαρά οικονομικής άποψης το πρόγραμμα έχει ως στόχο να αυξήσει τον πληθωρισμό προς το επίπεδο του 2% για να βοηθήσει την οικονομική ανάπτυξη της ευρωζώνης. Σε αυτό το πλαίσιο ο πληθωρισμός, λέει η ΕΚΤ, λειτουργεί ως εργαλείο για την αύξηση της ζήτησης και τη μείωση των χρεών.
Ο Ντράγκι κάνει εδώ σκριν (ένας παίκτης κλείνει τον δρόμο στον αντίπαλο, έτσι ώστε ο συμπαίκτης του να βρει διάδρομο για σουτ, πάσα ή διείσδυση) στον Ολάντ, στον Ρέντσι, στην ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και γιατί όχι και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση ζητεί εύλογο χρόνο για να ολοκληρώσει την πρότασή της για μια νέα συμφωνία με τους εταίρους μας. Οι τελευταίοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να τον δώσουν. Ποια είναι η κατάσταση;
Οι ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτούνται μέσω του μηχανισμού έκτακτης χρηματοδότησης (ELA), από τον οποίο έχουν λάβει 59,8 δισ. ευρώ συνολικά (το 2012 είχαν φτάσει στα 123 δισ. ευρώ ) και θα λαμβάνουν όσα κι αν χρειαστούν, υπό την προϋπόθεση (α) ότι η χώρα θα βρίσκεται σε πρόγραμμα και (β) η ΕΚΤ θα δίνει, ανά 15νθήμερο, την έγκρισή της. Ομως, τα κρατικά ταμεία μπαίνουν στο κόκκινο περί τις 20 Φεβρουαρίου. Απαιτείται νέος δανεισμός, με έκδοση εντόκων γραμματίων. Μοναδικός αγοραστής, οι ελληνικές τράπεζες.