Μετά την εκλογική συντριβή της ΔΗΜΑΡ στις Ευρωεκλογές πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση ανάκαμψης του κόμματος και με ποιες προϋποθέσεις;

Η Δημοκρατική Αριστερά θα παλέψει και θα πετύχει γιατί η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται έναν χώρο όπως ο δικός μας, που θα ανασυγκροτήσει το προοδευτικό τόξο και θα δοκιμάσει να μειώσει τις αποστάσεις που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ της κεντροαριστεράς και της αριστεράς. Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς οφείλει και πρέπει να συνεχιστεί ως μία πολιτική δύναμη που θέλει και μπορεί να συμβάλλει στη συνεργασία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε μία εναλλακτική κατεύθυνση, απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές.

Η Δημοκρατική Αριστερά θα παλέψει και θα πετύχει την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Όχι γιατί αυτό είναι αυτοσκοπός, αλλά γιατί το έχει ανάγκη η χώρα. Σας το είπα και εισαγωγικά: η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται έναν χώρο όπως ο δικός μας, που θα ανασυστήσει το προοδευτικό τόξο και θα δοκιμάσει να μειώσει τις αποστάσεις που δημιούργησε μεταξύ της κεντροαριστεράς και της αριστεράς ο νέος διπολισμός.

H χώρα πρέπει να βγει από το τούνελ, στο οποίο παραμένει εγκλωβισμένη. Μπορεί και πρέπει να κατακτήσει μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση, στην οποία έχουν θέση όλοι όσοι αντιπαρατίθενται στις συντηρητικές πολιτικές και συμφωνούν στη θέση ότι η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει σε σταθερή ευρωπαϊκή πορεία.

Τον Ιούλιο του 1974 δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την «πτώση της χούντας» ούτε με την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Οι ιδέες αυτές και τα ερμηνευτικά αυτά σχήματα επικράτησαν στις ανοιχτές διαβουλεύσεις της δημόσιας πολιτικής σφαίρας, αλλά δεν απέκτησαν ποτέ τη θεωρητική δυναμική της ριζικής ερμηνείας του ίδιου του πράγματος, που είναι η πολιτική συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

- Αυτή την εβδομάδα ξεκίνησε ο διάλογος των αντιπροσωπειών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ για την Κεντροαριστερά και την ανασυγκρότηση του χώρου. Παρά τις καλές προθέσεις, υπάρχουν κρίσιμα ζητήματα όπου οι διαφωνίες παραμένουν. Ποια εκτιμάτε ότι θα είναι η πορεία και η κατάληξη των συζητήσεων;

- Καταρχήν εκτιμώ ως θετικό το γεγονός της έναρξης αυτού του διαλόγου. Υποστηρίζω σταθερά την ανάγκη ανασυγκρότησης του ευρύτερου χώρου των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Κεντροαριστεράς και προσωπικά μετέχω ενεργά εδώ και καιρό σ’αυτόν τον διάλογο. Ο τόπος νομίζω ότι χρειάζεται αυτόν τον χώρο, μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δηλώνει σε κάθε δημοσκόπηση ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την συγκρότηση του και η πολιτική σταθερότητα στην χώρα ενισχύεται αναμφισβήτητα από την ισχυροποίησή του.

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται σε εκρηκτικό αδιέξοδο. Παρ’ όλα τα «μικρομπαλώματα» που επιχειρήθηκαν κατά καιρούς, με βαρύγδουπες εξαγγελίες «περί τομών» και «ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων», τα πράγματα χειροτέρεψαν...

Οι λόγοι πολλοί. Η μεγάλη σπατάλη των πόρων των Ταμείων. Η καταλήστευση των αποθεματικών τους (ομόλογα, «κουρέματα» κ.λπ.). Το ανορθολογικό σύστημα των παροχών σε σχέση με τα έσοδα. Η εισφοροδιαφυγή. Η μαύρη εργασία. Η μεγάλη κρίση που εκτίναξε την ανεργία στα ύψη. Αλλά και η απερισκεψία των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και της ώθησης πολλών υπαλλήλων στη σύνταξη, για να επιτευχθούν άλλοι στόχοι, όπως η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. Οι ετεροκαθορισμοί από πλευράς εσόδων (φόροι υπέρ τρίτων) ή δαπανών (κοινωνική πολιτική) μέσω των ασφαλιστικών ταμείων ήταν μια πολιτική μη ορθολογική, που ανταποκρινόταν σε μια άλλη εποχή, με άλλα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα.

Η εμφάνιση στην Ελλάδα ενός κόμματος, του Ποταμιού, που κάνει σημαία του τον μεταμοντερνισμό δεν ήταν απρόβλεπτη εξέλιξη. Οι βασικές ιδέες του postmodern έχουν μπολιάσει επί δεκαετίες την κοινωνία μας, έχουν προβληθεί κατά κόρον από τα ΜΜΕ, έχουν διαμορφώσει συνειδήσεις στις νεότερες ηλικίες. Το ακροατήριο ήταν έτοιμο λοιπόν από καιρό.

Για να είμαστε βέβαια ακριβείς, ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν αξιοποιεί το σύνολο των απόψεων του μεταμοντερνισμού στο πολιτικό του εγχείρημα. Με τον εκλεκτικισμό που συνηθίζεται στην πολιτική, διαλέγει μια – δυο βασικές και εύπεπτες έννοιες και πάνω σ’ αυτές χτίζει το πολιτικό και κυρίως επικοινωνιακό οικοδόμημα του.

Οι έννοιες αυτές είναι η αποδόμηση των συλλογικών εννοιών και ταυτοτήτων και η άρνηση των βασικών αντιθέσεων. Με αυτές σαν εργαλεία, το Ποτάμι προβάλλει έναν απλό, κατανοητό ως και φαινομενικά αυτονόητο πολιτικό λόγο, ιδιαίτερα ελκτικό στους νέους.

Ποιο είναι το μεμπτό από την οπτική γωνία της αριστεράς ( η οποία κατά δήλωση του δεν ενδιαφέρει καθόλου τον κ. Θεοδωράκη, αλλά εξακολουθεί να ενδιαφέρει τον υπογράφοντα και άλλους ξεροκέφαλους σ’ αυτή τη χώρα) ;

1 Ως κόμμα της λεγόμενης τρικομματικής κυβέρνησης η ΔΗΜΑΡ προώθησε σημαντικές, όπως πιστεύω, νομοθετικές ρυθμίσεις ή άφησε έτοιμα νομοσχέδια για τον επόμενο υπουργό και γενικότερα εφάρμοσε μια άλλη αντίληψη στην άσκηση εξουσίας.
Παράλληλα, η ΔΗΜΑΡ αντέκρουσε σχέδια νόμων ή ΠΝΠ (π.χ. ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΑΔΜΗΕ) ή ρυθμίσεις που γύριζαν την κοινωνία στο δικαιοπολιτικό περιβάλλον της δεκαετίας 1950.
Αυτά παρά την ιστορικά εξηγήσιμη ενοχικότητα που συνόδευσε συγκεκριμένες επιλογές της, κυρίως όμως παρά τις αντιδράσεις από παράγοντες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, που αρνούνταν ή υπονόμευαν την προώθηση νομοθετικών ή άλλων πρωτοβουλιών.
Οι σχετικές παρεμβάσεις του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλη, ήταν αλλεπάλληλες, η κουλτούρα όμως συνεργασίας νομίζω ότι ηττήθηκε από τον επεκτατικό–συντηρητικό παλαιοκομματισμό.

Η επιστολή - απάντηση του επικεφαλής του Ποταμιού κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη στην πρόσκληση για διάλογο του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κυρίου Φώτη Κουβέλη δείχνει πόσο κοντά είναι η (νέα) πολιτική με την αλαζονεία.

Ο κύριος Θεοδωράκης αρνείται να συζητήσει με πρόσωπα «και πολιτικούς που μετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση». Δεν θέλει να συζητά με ανθρώπους που έχουν «αντικειμενική πολιτική ευθύνη (και ορισμένοι από αυτούς και προσωπική ευθύνη) για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα». Ναι, είναι ο ίδιος που προεκλογικά υποστήριζε ότι μόνο κυβερνήσεις του 51% θα έχουν τη νομιμοποίηση για να προχωρήσουν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τώρα πώς μπορεί να προκύψει μια τόσο μεγάλη πλειοψηφία όταν χαράσσεις μια κόκκινη γραμμή μεταξύ των «νέων» και όσων έχουν κυβερνήσει κατά τη Μεταπολίτευση, μόνο η υπερβατολογική «διαλεκτική» μπορεί να γνωρίζει.

Μέρες που είναι (40 χρόνια από την Μεταπολίτευση), δύο γενιές (του 114 και του Πολυτεχνείου), γεμάτες ενοχές για τα συντρίμια που παραδίδουν στις επόμενες γενιές, κάθονται στον καναπέ του δημόσιου ψυχαναλυτή και πασχίζουν σε κάτι έστω να αυτοδικαιωθούν... Έτσι, ο Κώστας Σημίτης μας λέει από την Καθημερινή ότι «το επίτευγμα της Μεταπολίτευσης είναι ότι μετέτρεψε μια χώρα αυταρχισμού και μισαλλοδοξίας σε μια λειτουργούσα δημοκρατία με ελευθερίες που ποτέ άλλοτε δεν είχαν υπάρξει σ’ αυτόν τον τόπο» και ότι ​«η οικονομική κρίση δεν ήταν αναπόφευκτο προϊόν της μεταπολίτευσης. Ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών μετά το 2004». Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει η ʼμπάραʼ της καταστροφής του 2004 που επικαλείται ο πρώην πρωθυπουργός. Η καταστροφή της χώρας ξεκίνησε από το 1981, σταδιακά και σε πολλά επεισόδια σαπουνόπερας.

Μέρες που είναι, το μυαλό τριγυρίζει στο Κυπριακό∙ βαρύ τίμημα της χούντας των συνταγματαρχών. Πάνε σαράντα χρόνια τώρα που η λύση παραμένει σε διαρκή εκκρεμότητα, ενώ στο μεταξύ διάφορες ενδιάμεσες προτάσεις από διεθνείς οργανισμούς έχουν ναυαγήσει, στο όνομα πάντα μιας καλύτερης μελλοντικής λύσης, που, όμως, ολοένα και περισσότερο, αργεί να φανεί. Εντωμεταξύ οι μαξιμαλισμοί, οι μαχητικές κορώνες και οι αμοιβαίες καχυποψίες καλά κρατούν, τρέφοντας το τέρας το εθνικισμού και στις δύο ζώνες του νησιού. Με τον καιρό, η Κύπρος έγινε κομμάτι της «δικής μας» μεταπολίτευσης. Από κάποιους χρησιμοποιήθηκε εργαλειακά σαν να ήταν το τελευταίο ναυάγιο της νεοελληνική Μεγάλης Ιδέας ∙ από κάποιους άλλους χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο μιας ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας ∙ άρα, και εύκολου αντιαμερικανισμού. Λίγοι, πολλοί λίγοι, θέλησαν να κοιτάξουν το πρόσωπό της Ελλάδας στον καθρέφτη της Κύπρου.

I. <<`Αρθρον 41 του Συντάγματος του 1975.

1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύναται να διαλύση την Βουλήν μετά γνώμην του Συμβουλίου της Δημοκρατίας, εάν αύτη ευρίσκεται εν προφανεί δυσαρμονία προς το λαϊκόν αίσθημα ή εάν η σύνθεσις αυτής δεν εξασφαλίζη κυβερνητικήν σταθερότητα.

΄Αρθρο 41 του ισχύοντος Συντάγματος.

1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διαλύσει τη Βουλή, αν έχουν παραιτηθεί ή και καταψηφιστεί από αυτή δύο Κυβερνήσεις και η σύνθεσή της δεν εξασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα>>.

Η διαφορά των δύο διατυπώσεων σαφής. Στο Σύνταγμα του 1975 προβλεπόταν η δυνατότητα του ΠτΔ να διαλύει τη Βουλή λόγω δυσαρμονίας με το λαϊκό αίσθημα. Η διάταξη είχε δεχτεί τότε σφοδρή κριτική από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Με τις αναθεωρήσεις του Σ. που ακολούθησαν η δυνατότητα αυτή εξαλείφτηκε.

Με το ισχύον Σ. δυνατότητα διάλυσης της Βουλής προβλέπεται μόνο στο άρθρο 41 του Σ. όπου αναφέρεται κατά λέξη: « Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας ….».

Συζητείται πάλι (παραδόξως, και στο ΤΧΣ...) η δημιουργία μιας κεντρικής bad bank, ενός δημόσιου φορέα που θα απαλλάξει τις τράπεζες από τα «κόκκινα» δάνεια. Σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, bad bank δημιουργείται μόνο εφόσον οι τράπεζες τελούν υπό κατάρρευση, όταν είναι τόσο βεβαρημένες ώστε αδυνατούν να αντλήσουν νέα κεφάλαια, και συνοδεύεται από προσωρινές κρατικοποιήσεις και αλλαγές διοικήσεων. Αυτό το μοντέλο δεν ίσχυσε για τις ελληνικές τράπεζες, που έχουν ενισχυθεί με 40 δισ. ευρώ ζεστό χρήμα των φορολογουμένων και, επιπλέον, άντλησαν κεφάλαια μέσω αυξήσεων κεφαλαίου (8,3 δισ. ευρώ το τελευταίο δίμηνο).

Η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κόμμα που αποδεδειγμένα έχει δείξει ότι σέβεται τη διαφορετική άποψη. Ταυτόχρονα υπάρχουν και οι συλλογικές αποφάσεις που λαμβάνονται στα όργανα και οι οποίες πρέπει να υπηρετούνται για να υπάρχει κόμμα. Οι αποχωρήσεις ορισμένων στελεχών και βουλευτών οφείλονται στο ότι από ένα σημείο και έπειτα τα στελέχη αυτά δεν μπορούν να υπηρετήσουν αυτές τις συλλογικές αποφάσεις που δημοκρατικά λαμβάνονται. Όσον αφορά το στίγμα μας, ήταν όντως θολό και το γεγονός αυτό αποτέλεσε μία από τις αιτίες του εκλογικού αποτελέσματος. Ευκαιρία όμως για να γίνει το στίγμα πιο καθαρό αποτελεί η αποσαφήνιση της πολιτικής κατεύθυνσης του κόμματος που έγινε στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και κυρίως θα γίνει στο Συνέδριο του κόμματος και όχι οι αποχωρήσεις.

Ο μετεκλογικός χάρτης ανέδειξε μια νέα κομματική γεωγραφία. Η «ελεύθερη πτώση» του ΠαΣοΚ, η αμφίβολη δυναμική της Ελιάς, η εκλογική συντριβή της ΔΗΜΑΡ και η μεταπολιτική γοητεία του Ποταμιού συνθέτουν σήμερα την εικόνα μιας κατακερματισμένης «Κεντροαριστεράς», που μετεωρίζεται ανάμεσα στην πολιτική αυτονομία της και τον πειρασμό της ενσωμάτωσής της στον «μικρό δικομματισμό» (ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ). Με αυτοκριτική τόλμη και πολιτική γενναιότητα, ήδη από την επόμενη ημέρα των εκλογών, η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να υλοποιήσει τις πρόσφατες αποφάσεις της για την «ισχυρή Κεντροαριστερά» και για την «προοδευτική διακυβέρνηση».

Οι επιστολές του Φώτη Κουβέλη προς όλα τα κόμματα που συνθέτουν αυτόν τον χώρο δείχνουν πως ο ιδρυτικός και στρατηγικός στόχος της ΔΗΜΑΡ για την «ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού» αποτελεί σήμερα πρώτη προτεραιότητα για μια προοδευτική έξοδο από την κρίση.

Το εκλογικό αποτέλεσμα οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Μια ορθή ανάλυσή του προϋποθέτει : νηφαλιότητα, εξέταση όλων των πτυχών και σωστή στάθμιση της επίδρασης κάθε παράγοντα. Βασική επιδίωξη πρέπει να είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων που δε θα έχουν εκ προοιμίου σκοπό να επιβεβαιώσουν τη μια ή την άλλη άποψη.

Πολλοί θεωρούν ως μια βασική αιτία της ήττας είτε την είσοδο είτε την έξοδο από την κυβέρνηση και εξαντλούν την κριτική τους στα δύο αυτά κομβικά σημεία.

Σειρά άρθρων(4) του Σ.Π.

Το επόμενο μεγάλο πολιτικό ζήτημα που έχουμε μπροστά μας και που θα καθορίσει τις εξελίξεις, είναι η δυνατότητα ή μη της παρούσας βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ως γνωστόν, το Σύνταγμά μας προβλέπει έμμεση εκλογή του Προέδρου από τη βουλή με διαδοχικές ψηφοφορίες και με διάλυσή της, αν δεν επιτευχθεί στην 3η ψηφοφορία αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, ενώ μετά από τις εθνικές εκλογές, προβλέπεται στην τελική ψηφοφορία στη βουλή, η εκλογή Προέδρου και με 151 ψήφους.
Δεν είναι εκ πρώτης όψεως παράλογη η σκέψη ότι η ίδια πλειοψηφία των 151 ψήφων θα μπορούσε να προβλέπεται ως τελική διαδικασία και πριν από τη διάλυση της βουλής, πλην όμως, ο συντακτικός νομοθέτης θέλησε να συνδέσει την παραπάνω αριθμητική πλειοψηφία και με ουσιαστική πολιτική νομιμοποίησή της, δηλαδή με κοινοβουλευτική σύνθεση που θα έχει προκύψει από πρόσφατη λαϊκή εντολή, επιθυμώντας προφανώς να προσδώσει στον αρχηγό του πολιτεύματος, αυξημένο κύρος και αδιαμφισβήτητη ή έστω ευρύτερη, αποδοχή.

Μια κριτική που ασκείται συχνά τον τελευταίο καιρό στη ΔΗΜΑΡ είναι ότι η πολιτική κατεύθυνση της και πάλι «δεν είναι ξεκάθαρη». Πιο συγκεκριμένα, υποστηρίζουν πολλοί και από διάφορες πλευρές ότι δεν είναι συμβατός ο στόχος της εναλλακτικής, προοδευτικής, αριστερής διακυβέρνησης με πλήρη οριοθέτηση προς την ΝΔ με τον στόχο της συσπείρωσης της κεντροαριστεράς. Βασικό επιχείρημα τους είναι:
Η δεδομένη πολιτική σύμπλευση και συγκυβέρνηση ενός μέρους της κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, Ελιά) με την ΝΔ.
Η άρνηση ενός άλλου μέρους της (Ποτάμι) έστω και να συζητήσει για μια κυβέρνηση της αριστεράς και κεντροαριστεράς, άρνηση που αποκαλύπτει τις στρατηγικές επιλογές της ηγεσίας του Ποταμιού.

Η κυβέρνηση και μετά την τελευταία σύσκεψη για την οικονομία, την Παρασκευή, επιμένει στην εφαρμογή του «συνολικού σχεδίου» που έχει, και την επιτυχία του. Σε πολιτικό επίπεδο το «σχέδιο», όπως έχει γενικώς διατυπωθεί, έχει πέντε κεντρικούς άξονες: Φορολογικές ελαφρύνσεις, με διορθώσεις λαθών και αποκατάσταση αδικιών. Ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά. Τήρηση προαπαιτουμένων. Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Και σταδιακή έξοδος στις αγορές δανεισμού, ώστε να μη χρειαστεί νέος δανεισμός από τους εταίρους - δανειστές, που προφανώς θα ζητήσουν πρόσθετα μέτρα, εγγυήσεις και ηυξημένη επιτήρηση.

Αυτό που συνέβη στην Πορτογαλία είναι γνωστό. Ο πορτογαλικός όμιλος Espirito Santo International, που κατέχει 25% στην τράπεζα Banco Espirito Santo, μία από τις μεγαλύτερες πορτογαλικές αλλά όχι μεγάλη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα τράπεζα με 43 δισ. ευρώ ενεργητικό, καθυστέρησε να αποπληρώσει βραχυπρόθεσμο χρέος που είχε πουλήσει σε πελάτες του. Παρότι η Banco Espirito Santo διευκρίνισε ότι αυτή η καθυστέρηση δεν αφορά και δεν επηρεάζει τους δικούς της πελάτες, ο φόβος εξαπλώθηκε αστραπιαία. Την Τετάρτη, οι μετοχές του ομίλου έκαναν βουτιά. Την Πέμπτη (όταν η Ελλάδα επέμεινε να βγει στις αγορές για 3 δισ. ευρώ...) ο πανικός επεκτάθηκε σε όλες τις αγορές

Πολλοί θα εύχονταν να είναι Διάλυση, αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ, αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Το κόμμα μας είναι προφανές ότι βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, αλλά η επιλογή να μιλήσει η βάση στο συνέδριο του Σεπτεμβρίου θα λειτουργήσει καταλυτικά. Όσο για τις αποχωρήσεις, αυτό που έχω να πω είναι ότι ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς δεν σέβεται απλά τη διαφορετική άποψη. Τη θεωρεί συστατικό στοιχείο της εσωκομματικής δημοκρατίας. Για να υπάρχει όμως εσωκομματική δημοκρατία πρέπει να υπάρχει κόμμα, δηλαδή συλλογικότητα. Κι αυτή τη συλλογικότητα είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να την προστατεύσουμε.

Είναι λάθος του Φώτη Κουβέλη ότι διέγραψε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ έναν βουλευτή του; Ή μήπως το λάθος είναι ότι άργησε να το κάνει; Μήπως ήταν και αυτό μία από τις πηγές της εκλογικής κακοδαιμονίας του τον περασμένο Μάιο; Με όρους επικοινωνίας, πάντως, είναι μια ακόμη εξέλιξη που δείχνει τη δυσμενή μεταχείριση του πρόεδρου της ΔΗΜΑΡ από το μιντιακό σύστημα. Οι διαγραφές στο ΠαΣοΚ και στη ΝΔ ήταν επίδειξη αποφασιστικότητας των αρχηγών τους. Για τον κυρ Φώτη είναι αυτοδιάλυση.

Την ένταξη του στη ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσε το παλαιό στέλεχος της «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος» και του Συνασπισμού Γιώργος Βεργόπουλος. Μετά από συνάντηση που είχε με τον Γραμματέα της Κ.Ε. του κόμματος Θ. Θεοχαρόπουλο, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Η μόνη διέξοδος από τον φαύλο κύκλο των συντηρητικών πολιτικών, του νεοφιλελεύθερου δογματισμού και της διάλυσης της οικονομίας και της κοινωνίας που επιτείνουν αυτές οι πολιτικές, είναι η αλλαγή πορείας της χώρας την οποία μπορεί να εγγυηθεί μια κυβέρνηση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς.

Παρέμβαση στην εκδήλωση του «Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» με θέμα «Το εθνικό μας… χρέος στη συναίνεση»

Η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους σχετίζεται με δύο βασικές παραμέτρους.
Η πρώτη αφορά την κατανομή των δαπανών εξυπηρέτησής του στο χρόνο. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι το δημόσιο χρέος της χώρας είναι πέντε (5) φορές υψηλότερο από το σημερινό, αλλά ότι η πρώτη δόση πρέπει να καταβληθεί σε 200 χρόνια. Κανείς δεν υποστήριζε ότι έχουμε πρόβλημα χρέους. Αντιθέτως, εάν το δημόσιο χρέος ήταν μόλις στο 20% του ΑΕΠ αλλά έληγε όλο αύριο το πρωί η στάση πληρωμών και η χρεοκοπία θα ήταν βέβαιη.
Η δεύτερη παράμετρος αφορά τις δαπάνες εξυπηρέτησης των τόκων.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φ. Κουβέλης, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας που αποφάσισαν η Ε.Ε και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος για το διάλογο της κεντροαριστεράς και τη διαμόρφωση μιας προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας, απέστειλε σήμερα σχετικές επιστολές προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλο, τον επικεφαλής του «Ποταμιού» Στ. Θεοδωράκη, τον πρόεδρο της «Συμφωνίας για τη νέα Ελλάδα» Αντ. Λοβέρδο, την πρόεδρο της «Κοινωνικής Συμφωνίας για την Ελλάδα στην Ευρώπη» Λ. Κατσέλη, καθώς και στα κόμματα «Οικολόγοι – Πράσινοι», «Ευρώπη – Οικολογία», «Πράσινοι (Αλληλεγγύη-Δημιουργία-Οικολογία)». Επιστολές εστάλησαν και σε ανεξάρτητους βουλευτές.

Τα πλήρη κείμενα των δύο επιστολών του Φ. Κουβέλη

Μετά την απόφαση για πώληση του πλειοψηφικού πακέτου του ΑΔΜΗΕ (των μεγάλων δικτύων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας), από την κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ νοείται πως η απελευθέρωση της αγοράς της ενέργειας πρέπει να ολοκληρωθεί με την πώληση της «ΜΙΚΡΗΣ ΔΕΗ», δηλαδή του 30% της όλης δραστηριότητας της ΔΕΗ.

Αυτό έχει προκύψει από την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου τον περσινό Ιούλιο, αμέσως μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και τα προαπαιτούμενα προς ψήφιση εντός του τρέχοντος Ιουλίου για την εκταμίευση της επόμενης δόσης που οδήγησαν στο προετοιμαζόμενο σχέδιο νόμου που θα συζητηθεί την προσεχή Τρίτη στη Βουλή.

Αυτό το νομοσχέδιο δεν ακουμπάει πάνω στην αυξημένη εγκληματικότητα ή τη σωφρονιστική πραγματικότητα αλλά στοχεύει στην εξουδετέρωση, την εξουθένωση, τον εκφοβισμό των όποιων «εσωτερικών εχθρών» του κράτους. Δεν πρόκειται στην ουσία για τη διατήρηση της ασφάλειας εντός/εκτός φυλακών αλλά για την τιμωρητική [πέρα και έξω από το κράτος δικαίου ή τους ευρωπαϊκούς σωφρονιστικούς κανόνες του 2006 ή ακόμα και του ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 2 §1, 5 §1) ή και του ισχύοντος Σωφρονιστικού Κώδικα (Ν. 2776/99)] αχρήστευση ορισμένων κατηγοριών κρατουμένων ή συγκεκριμένων προσώπων.

Κι όλα αυτά, με βάση την επικίνδυνη έννοια της «επικινδυνότητας» την οποία ερμηνεύει αυθεντικά ο εισαγγελέας Εκτέλεσης Ποινών, ο εισαγγελέας Εφετών ή και ο υπουργός Δικαιοσύνης. Αναρωτιέμαι ποιους θα μπορούσε να αφορά αυτή η νέα «μεσαιωνικής σύλληψης» φυλακή.

Για εμάς, οι ζυμώσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν μπορούν να οδηγήσουν σε φορέα - δεκανίκι της συντηρητικής και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ούτε σε γενικές προτάσεις για μελλοντικά σχήματα και ιδέες, χωρίς τοποθέτηση πάνω στις τρέχουσες πολιτικές και το κυβερνητικό ζήτημα. Όμως διεργασίες σε προοδευτική κατεύθυνση διεξάγονται σε όλους αυτούς τους χώρους, περιλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, και οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αγνοήσουμε. Πολλώ μάλλον που και στον ΣΥΡΙΖΑ η διαδικασία πολιτικής του ωρίμανσης από κόμμα του 3% σε κόμμα κυβερνητικό είναι αργή και συχνά βασανιστική.

Τον Νοέμβριο 2011, παρότι σοβούσε η πολιτική θύελλα, τα δύο κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν έκαναν κάτι μοναδικό στα χρονικά τους. Στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας συμφώνησαν σε μια σειρά ώριμες αλλαγές για Γυμνάσιο, Λύκειο και εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ, που θα ίσχυαν μια 10ετία, ώστε να γλιτώσουν οι μαθητές από την αυθαιρεσία όποιου υπουργού φιλοδοξούσε να κάνει τη δική του «μεταρρύθμιση». Το σχέδιο νόμου ήταν έτοιμο. Η κυβέρνηση Παπαδήμου υποχρεώθηκε να το θέσει στο αρχείο, διότι η Ν.Δ. έθεσε βέτο, να μην ψηφιστεί οτιδήποτε δεν είχε σχέση με το PSI…

Η κ. Α. Διαμαντοπούλου παραιτήθηκε από υπουργός Παιδείας. Οι αλλαγές στοίχειωσαν.

Ανήκω στα μελή της Δημοκρατικής Αριστεράς που εντάθηκαν ενεργά μόλις ένιωσαν τη δυναμική της κυβερνώσας αριστεράς όπως αυτή εκφράστηκε στο ξεκίνημα, από τότε πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια, στο διάστημα αυτό το κόμμα μας πέρασε από διαφορετικές πολιτικές καταστάσεις και στην παρούσα φάση προσγειώθηκε ανώμαλα αλλά όχι τυχαία σε πολύ χαμηλό εκλογικό ποσοστό.

Δεδομένου του αποτελέσματος θα ήταν αποπροσανατολιστικό για τα μέλη μας και θα έστελνε εντελώς λάθος μήνυμα στους συμπολίτες μας ανεξάρτητα εάν μας ψήφισαν, εάν δεν το αποδεχτούμε όπως απλά είναι, δηλαδή μια μεγάλη αποτυχία.

Μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός μας, έδωσα όλες τις προσωπικές και πολιτικές διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να πάμε σε ένα συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αλλά σε ένα συνέδριο συνθέσεων. Κι αυτή τη διαδικασία την έχει ανάγκη η Δημοκρατική Αριστερά. Ορισμένοι επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται και να αντιμετωπίζουν την προσφυγή στη συλλογικότητα του κόμματός μας με καχυποψία. Είναι επιλογή τους. Θέλω απλώς να τους υπενθυμίσω ότι στις σημαντικές πολιτικές καμπές -και τέτοια είναι για τη Δημοκρατική Αριστερά η στιγμή που διανύουμε- δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη δημοκρατική λύση, από τον βαθύ, ειλικρινή και δημοκρατικά οργανωμένο διάλογο.

Η ΔΕΗ αποτελεί πυλώνα σταθερότητας στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, είναι κερδοφόρα, δημιουργεί προστιθέμενη αξία για τις επόμενες γενιές και εξυπηρετεί με σταθερότητα και κοινωνική ευαισθησία το δημόσιο συμφέρον και τους Έλληνες καταναλωτές.

Ο διαχωρισμός της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης της χώρας με τη δημιουργία της μικρής ΔΕΗ προς πώληση τους ιδιώτες δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και τους καταναλωτές ούτε και τον ανταγωνισμό αφού δεν αποδεικνύεται, το αντίθετο μάλλον, από την υπάρχουσα εμπειρία ότι μειώνονται με τέτοιες πρακτικές οι τιμές του ρεύματος.

...Η πρόσκληση για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού προέρχεται από την κοινωνία. Και έχετε πολλά να προσφέρετε σε αυτό το πεδίο. Όμως δεν πρέπει να αγνοούμε ότι τα κόμματα παρά τις αδυναμίες τους είναι πυλώνες της δημοκρατίας. Άλλωστε και το Ποτάμι γίνεται κόμμα. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν στο πλαίσιο του διαλόγου να μην συζητάμε με κόμματα αλλά μόνο με πρόσωπα.

Ούτε γίνεται πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν. Εξάλλου σε λίγα χρόνια και όσοι ασχολούνται σήμερα για πρώτη φορά με κόμματα θα έχουν κομματικό παρελθόν.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι υπέρ του διαλόγου για τη συγκρότηση μίας ευρύτερης προοδευτικής συμπαράταξης. Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι συμμαχίες με βαθιά προοδευτικό περιεχόμενο.

ο πρόβλημα των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων είναι μεγάλο, γνωστό και λιμνάζον. Επισήμως, το ύψος τους ανέρχεται σε 39 δισ. ευρώ (33% του συνόλου των επιχειρηματικών δανείων), στην πραγματικότητα είναι υψηλότερο, εφόσον κάποια δάνεια εμφανίζονται ενήμερα χάρη σε τεχνικές λογιστικού ή πελατειακού τύπου. Η οικονομική κρίση είναι μια εύλογη, εν πολλοίς αληθινή εξήγηση του φαινομένου. Ωστόσο, δεν είναι η μόνη – στην Ελλάδα ζούμε...

Δύο κλάδοι είναι στην επικαιρότητα για τον υπερδανεισμό τους. Ο ξενοδοχειακός, όπου μεγάλες επιχειρήσεις εμφάνιζαν ζημίες και αύξαναν τον δανεισμό τους ακόμα και σε χρυσές τουριστικές περιόδους. Κι οι ιχθυοκαλλιέργειες, όπου, σε εποχές υψηλών εξαγωγικών επιδόσεων, επιχειρήσεις έδειχναν ζημίες και αύξαναν αλματωδώς τον δανεισμό τους.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει κατ΄ επανάληψη τονίσει ότι τάσσεται υπέρ της απελευθέρωσης της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά είναι ριζικά αντίθετη με τις επιλογές τόσο για την πώληση των δικτύων του ΑΔΜΗΕ όσο και τη μεθόδευση για την κατάτμηση και πώληση της ΔΕΗ.

Κάθε συζήτηση των κυβερνητικών εταίρων για «επανεξέταση» προειλημμένων αποφάσεων θα μπορούσε να είναι θετική εφόσον αποφασισθούν και προωθηθούν αλλαγές επί της ουσίας.

Αυτό που δεν μπορεί να αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία είναι η όποια κοροϊδία μιας δήθεν διαπραγμάτευσης , που σύντομα θα εξαντληθεί προ της επιμονής της «αδηφάγου τρόικας» .

Στη Δημοκρατική Αριστερά, που αποφάσισε συνέδριο το φθινόπωρο, υπάρχει μια πλειοψηφία και μία μειοψηφία που επιβεβαιώθηκαν από όλα τα όργανα και στο προηγούμενο συνέδριο και ξανά σήμερα. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις του κατασυκοφαντημένου “Φώτη”, που δεν είναι … Ζαχαριάδης, έχουν δημοκρατικά συζητηθεί και εγκριθεί από την πλειοψηφία.

Η μειοψηφία δεν θέλει να αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν έχει πείσει τα μέλη της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από μέρους των ανώνυμων “ψηφοφόρων”, με την αμέριστη ως παθιασμένη συμπαράσταση των ΜΜΕ, έστω κι ας μην έχει χαράξει η μειοψηφία και ο υποτιθέμενος αρχηγός της ο κ. Λυκούδης, μια συγκεκριμένη γραμμή για να μάθουμε τι θα κάνουν και που θα πάνε αφού δεν θα πάνε στο συνέδριο.

Μπορεί να κυβερνήσει για πρώτη φορά ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς την Ελλάδα; Το ερώτημα αυτό, που έχει τεθεί σε διάφορους τόνους κατά και μετά τις τελευταίες εκλογές, είναι κατά την άποψή μου παραπλανητικό ως προς το ένα σκέλος του. Το ζήτημα δεν ανέκυψε για πρώτη φορά τώρα αλλά μετά τη Μεταπολίτευση, με την εμφάνιση και στη συνέχεια την εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο τότε ήταν ένα ιδιότυπο κόμμα της σοσιαλιστικής Αριστεράς, με πολλούς οπαδούς της προδικτατορικής ΕΔΑ στις τάξεις του, με έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και με ρηξικέλευθες θέσεις που υπερακόντιζαν κατά πολύ, σε όλα τα επίπεδα, τις σημερινές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς κατά τη μονοήμερη συνεδρίασή της ενέκρινε κατά πλειοψηφία την εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής για το εκλογικό αποτέλεσμα και την πορεία της ΔΗΜΑΡ.

Η Κεντρική Επιτροπή, εν όψει του Εκτάκτου Συνεδρίου του κόμματος, όρισε επίσης Επιτροπή Θέσεων, Επιτροπή Οργανωτικού και Επιτροπή Καταστατικού.

Ολόκληρη η Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής

Τα μέλη των τριών επιτροπών

Μετά το πολύ κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει ανοίξει ένας κύκλος περίσκεψης και αναζήτησης των αιτιών. Διατυπώνονται όπως είναι λογικό, ερωτήματα, απόψεις και προτάσεις για το μέλλον της Δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι μια διαδικασία αυτή επίπονη και φορτισμένη, όμως ταυτόχρονα αναγκαία. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει με τρόπο συντεταγμένο, νηφάλιο και ενωτικό. Με τρόπο που να επιδιώκει τις συνθέσεις και όχι τις διαιρέσεις.

Η ανάλυση των αιτιών πρέπει να αποφύγει τις μονοδιάστατες προσεγγίσεις και την περιπτωσιολογία, τις προσωπικές αναγνώσεις. Δεν πρέπει να χάσουμε το θάρρος μας, δεν πρέπει να κυριαρχήσει το προσωπικό άγχος έναντι της συμβολής μας στη συλλογική μας υπόθεση.

Πολύ πριν τις ευρωεκλογές, αλλά πολύ περισσότερο μετά και τα εκλογικά αποτελέσματα, στον «χώρο» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η αναγκαιότητα της παρουσίας μιας συγκροτημένης πολιτικής έκφρασης των υπαρκτών κοινωνικά και πολιτικά υποκειμένων είναι πρόδηλη. Για να σηματοδοτήσει και να επιχειρήσει να βάλει τη σφραγίδα της στην πορεία στην ύστερη μνημονιακή περίοδο και κυρίως στη μετάβαση στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Αναφέρομαι στη πολυσυζητημένη ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Είθισται η κουβέντα για τον ζητούμενο εναλλακτικό πόλο που επικράτησε να ονοματίζεται κεντροαριστερά να γίνεται φιλολογικά και μακροσκοπικά. Πόσο καλή είναι η ενότητα, η συσπείρωση των προοδευτικών ευρωπαϊστών, η ευθύνη για τη χώρα μπροστά στην κρίση, τα συμφέροντα του λαού και άλλα τέτοια. Συνέχεια αυτού του γενικόλογου προσδιορισμού είναι η γεωγραφική προσέγγιση επί του προσανατολισμού μιας ενδεχόμενης συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ ή η παραγοντική, που εξαντλείται στα πρόσωπα που θα υλοποιήσουν τη συνεργασία στο όνομα νεφελωδών ιδεολογημάτων.

Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα προκαλούσε, το λιγότερο, καχυποψία στους κόλπους όλων των εκδοχών της Αριστεράς (κομμουνιστογενούς, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής). Ανεξάρτητα από τις ιστορικές και ιδεολογικές αιτίες γι’ αυτήν την καχυποψία, νομίζω ότι αξίζει να αναφερθώ εν συντομία στο τι διαφορετικό κόμισε αυτή στην πολιτική ζωή της ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Η διαμορφούμενη ακόμη από την εποχή του Μπερνστάιν Σοσιαλδημοκρατία απέρριψε τον οικονομισμό, ο οποίος ήταν η κυρίαρχη σκέψη στην Αριστερά της εποχής. Ιστορικά η Σοσιαλδημοκρατία δεν αποτέλεσε κάποιο συμβιβασμό μεταξύ του Φιλελευθερισμού και του Μαρξισμού, αλλά μια νέα πρόταση για το πρωτείο της πολιτικής έναντι της οικονομίας.

Τα μέσα επικοινωνίας που αποκαλύπτουν τις κυρίαρχες τάσεις του ελληνικού καπιταλιστικού μορφώματος οργανώνουν την επανάκαμψη της «Μεγάλης Ιδέας» του 2000 περί τους «εθνικούς πρωταθλητές». Με βάση αυτή τη θεωρία, πολιτική και οικονομία (βλέπε φορολογούμενοι), καλούνται να συμπράξουν ώστε να στηρίξουν συγκεκριμένες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις κατά κλάδο ώστε αυτές να αποκτήσουν το ικανό εκείνο μέγεθος που θα τις κατατάξει ανάμεσα στις σημαντικές επιχειρήσεις σε ευρωπαϊκό και ίσως παγκόσμιο επίπεδο. Και μετά η οικονομία στο σύνολο της θα αναπτυχθεί γύρω από τις επιχειρήσεις – «πρωταθλητές» που θα εξασφαλίζουν την ευμάρεια όλων στο βαθμό που όλοι θα εξασφαλίσουν την ευμάρεια των «πρωταθλητών».

Η συζήτηση για το μέλλον της πολύπαθης Κεντροαριστεράς άρχισε με έναν μάλλον περίεργο τρόπο, αφού ήδη προεξοφλεί το τέλος της. Βουλευτές, κομματικά μέλη, ομάδες ή ακόμη και τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων που συναπαρτίζουν τον προοδευτικό χώρο προτείνουν, υπονοούν και συχνά υποδεικνύουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως προκαταβολικό στρατηγικό σύμμαχο, σε μια επόμενη κυβέρνηση με κορμό τη ριζοσπαστική Αριστερά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι αυτό το σενάριο είναι θεμιτό και νόμιμο, ιδίως για κόμματα που έχουν διακηρύξει (και έχουν αποδείξει) πως ενδιαφέρονται για κυβερνήσεις συνεργασίας.

Σύμφωνα με το Πρωτοδικείο Αθηνών, η κατάταξη των υποψηφίων ευρωβουλευτών με το ψηφοδέλτιο της συμπαράταξης «Δημοκρατική Αριστερά - Προοδευτική Συνεργασία» έχει ως εξής:

1. ΧΑΤΖΗΣΩΚΡΑΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ 10746
2. ΚΟΠΠΑ ΜΑΡΙΛΕΝΑ, ΕΠΙΚΟΥΡΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ – ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ 9260
3. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ 6524
4. ΑΜΟΙΡΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 5663
5. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 4105
6. ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ – ΠΡΩΗΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – ΠΡΩΗΝ ΠΡΥΤΑΝΗΣ 3891
7. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ, ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ 3498
8. ΑΡΣΕΝΗ ΕΥΓΕΝΙΑ (ΤΖΕΝΗ), ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΣ – ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ 3326
9. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΓΙΑΤΡΟΣ – ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΧΑΝΙΩΝ 2806
10. ΑΛΕΒΙΖΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 2596

Στον δημόσιο διάλογο η Κεντροαριστερά - η όποια Κεντροαριστερά, μεγάλη, μικρή, κυβερνώσα ή όπως αλλιώς προσδιορίζεται - αντιμετωπίζεται, κατά κανόνα, ως πολιτικό Ελντοράντο. Η μέση αίσθηση τη θέλει, εφόσον ενωθεί, μαζική και ανταγωνιστική, ικανή να σπάσει την πολιτική κυριαρχία του νέου διπολισμού και να συγκροτήσει έναν τρίτο - γιατί όχι; - πλειοψηφικό πόλο.
Η αλήθεια είναι ότι, μεταπολιτευτικά, οι κοινωνικές δυνάμεις που συνέθεσαν το μείγμα της Κεντροαριστεράς και εκπροσωπήθηκαν κομματικά από το ΠαΣοΚ συγκρότησαν πράγματι πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία, η οποία παρέμενε ζωντανή και συνεκτική μέχρι τις παραμονές της κρίσης

Το περίεργο στην «κόντρα» Μητσοτάκη - Λοβέρδου είναι ότι και οι... δυο εκφράζουν την κυβερνητική πολιτική παρότι διαφωνούν!

Το περίεργο στην «κόντρα» Μητσοτάκη - Λοβέρδου είναι ότι και οι... δυο εκφράζουν την κυβερνητική πολιτική παρότι διαφωνούν! Το πρόβλημα είναι η ίδια η εξαγγελθείσα νέα κυβερνητική πολιτική που «πατάει σε δύο βάρκες», όπως εξάλλου προκύπτει και από τη σύνθεσή της... Ο κ. Μητσοτάκης εκφράζει τη «συνέχεια» της συμφωνημένης με την τρόικα «μεταρρυθμιστικής πολιτικής» στον δημόσιο τομέα, που προβλέπει 15 χιλ. απολύσεις μέχρι το τέλος του χρόνου, μέρος των οποίων είναι και η απόλυση των 383 διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, όπως επικαλείται ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Μεταπολεμικά, έχουμε δαπανήσει πέντε «σχέδια Μάρσαλ», ένα αμερικανικό και τέσσερα ευρωπαϊκά, χωρίς να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε βιώσιμες και αποτελεσματικές δομές ανάπτυξης. Το μέγεθος της συστημικής αποτυχίας της χώρας φαίνεται (και είναι) τραγικό, αρκεί να αναλογιστούμε ότι η χρηματοδότηση της χώρας από αυτές τις εξωτερικές πηγές, μαζί με τα 26 δισ. του νέου ΕΣΠΑ 2014-2020, υπερβαίνει τα 100 δισ. ευρώ. Αν είχαμε πετύχει να τα αξιοποιήσουμε με τον μέσο όρο σύνεσης και διορατικότητας που επέδειξαν άλλες χώρες στην αξιοποίηση ανάλογων ή (κατά κανόνα) πολύ μικρότερων πόρων, η Ελλάδα θα ήταν μια τελείως διαφορετική χώρα. Δεν το πετύχαμε.

Η αθηναϊκή κοινωνία δεν ήταν αναδιανεμητική. Η δημοκρατία της δεν επεδίωκε να επιφέρει μια οικονομική ισότητα μεταξύ των πολιτών, ήταν μια πολιτική δημοκρατία, η ισότητα ήταν πολιτική. Το πολίτευμα όμως πάντοτε προστάτευε - εφόσον η εξουσία βρισκόταν πάντοτε στα ευρύτερα στρώματα και όχι στα ολιγάριθμα και πιο εύπορα - τις διάφορες κοινωνικές τάξεις από ακραίες μορφές εκμετάλλευσης. Το πλήθος δεν ξέπεφτε, δεν υποδουλωνόταν. Η περιουσία των πλουσίων δεν κινδύνευε, οι πλούσιοι όμως δεν αφήνονταν να υπερβούν το μέτρο: αυτό ήταν το σταθερό χαρακτηριστικό της αθηναϊκής κοινωνίας σε όλες τις ομαλές φάσεις του πολιτεύματός της. Χωρίς να ξεχνάμε, βεβαίως, ότι εκείνη η κοινωνία είχε ένα απόθεμα ανθρώπινου δυναμικού να εκμεταλλεύεται και να τη στηρίζει

Χρειαζόμαστε ένα προοδευτικό μπλοκ εξουσίας, που θα εκφράσει την εναλλακτική προοδευτική λύση. Με συγκεκριμένο προγραμματικό σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας, απέναντι στις ασκούμενες συντηρητικές πολιτικές, με σαφή και αδιαπραγμάτευτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Με στόχο μια παραγωγική ανάπτυξη που θα δίνει θέσεις εργασίας, με αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και αντιμετώπιση της ανεργίας.

Χρειαζόμαστε ένα νέο μπλοκ εξουσίας της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θα είναι απαλλαγμένη από τον λαϊκισμό και μιας κεντροαριστεράς που θα είναι σε αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Αυτό που έχουμε τονίσει είναι ότι, με βάση και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τις νέες διαμορφούμενες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις χρειαζόμαστε ένα νέο μπλοκ εξουσίας της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θα είναι απαλλαγμένη από τον λαϊκισμό και μιας κεντροαριστεράς που θα είναι σε αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Σ’ αυτό το νέο μπλοκ εξουσίας συμπεριλαμβάνονται όλες οι δυνάμεις που κινούνται σε προοδευτική κατεύθυνση, από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τον χώρο της Οικολογίας.
Σ’ ένα τέτοιο μπλοκ εξουσίας, η κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ-ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΜΑΡ και άλλες κινήσεις και προσωπικότητες), ως εν δυνάμει συμμαχικό σχήμα οφείλει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο.

Το κακό αποτέλεσμα δίνει τη δυνατότητα , να δικαιολογούνται τα πάντα. Πολλές φορές , περισσότερο από την πραγματική αξία τους και να μην αξιολογούνται επίσης τα συστηματικά και οργανωμένα πλήγματα που δέχτηκε η ΔΗΜΑΡ, ο Πρόεδρός της και η εικόνα της.

Επίσης, το κακό αποτέλεσμα, δίνει τη δυνατότητα , σε απόψεις που είχαν υποστηριχτεί, να εμφανίζουν σωτηριολογικά χαρακτηριστικά χωρίς να έχουν αυταπόδεικτο χαρακτήρα.

Η ήττα, δυστυχώς, δημιουργεί τη δική της πραγματικότητα, που είμαστε υποχρεωμένοι να τη λάβουμε απολύτως υπ΄όψιν . Χωρίς να σημαίνει ότι όλα που κάναμε ήταν λάθος. Η εμπειρία της Ανανεωτικής Αριστεράς είναι χαρακτηριστική. Έχασε πολλές φορές, παρ΄ότι έλεγε σωστά πράγματα.

Το νέο πολιτικό δεδομένο που προέκυψε από τις ευρωεκλογές είναι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Από μόνο του αυτό το δεδομένο προκαλεί τον ανακαθορισμό του πολιτικού πεδίου, ακόμη και αν η ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος δείχνει ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός έχασε σημαντικό ποσοστό των δυνάμεων που είχε στις εκλογές του 2012, ενώ αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ συγκράτησε τις δικές του. Το βέβαιο είναι ότι οι ευρωεκλογές δεν έχουν χαρακτήρα εθνικών εκλογών, αλλά και ότι ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας της εκλογικής αναμέτρησης δεν υιοθετήθηκε από τους πολίτες.

Η ΔΗΜΑΡ είναι δημιούργημα της ακλόνητης πίστη ενός πυρήνα ανθρώπων για την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που οι ρίζες της φτάνουν πίσω στο ’68, έχοντας διαγράψει από τότε μια μακρά, επίπονη και συνεπή πορεία, άλλοτε αυτόνομη και άλλοτε συνεργαζόμενη, χωρίς όμως ποτέ να απομακρυνθεί από τις θεμελιώδεις ιδεολογικές αρχές της.
Στόχος της ΔΗΜΑΡ είναι να εκφράσει την σοσιαλιστική- οικολογική- ανανεωτική αριστερά διαμορφώνοντας μια άλλη πολιτική πρόταση που εκτιμήσαμε ότι έλειπε από την χώρα μας. Ένα κόμμα που θα έχει στο επίκεντρο της πολιτικής του, τις ανάγκες και τα προβλήματα του μέσου ανθρώπου, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, στηριζόμενη στις αρχές, το ήθος και τις αξίες που σηματοδοτούσαν όλα αυτά τα χρόνια την διακριτότητα της ανανεωτικής αριστεράς.

Tο εκλογικό ποσοστό αυτής της αναμέτρησης συνιστά εξέλιξη για την οποία οφείλουμε μια συγγνώμη στον κόσμο της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Μια συγγνώμη στη γενιά της ανανέωσης, στους νεότερους αριστερούς, στους σοσιαλδημοκράτες, στους οικολόγους και στους ανένταχτους πολίτες που έσπευσαν πριν από τρία χρόνια να αγκαλιάσουν με θέρμη το εγχείρημά μας.

Οφείλουμε μια συγγνώμη. Και μια υπόσχεση: ότι στις δύσκολες μέρες που έρχονται θα κάνουμε, όλες και όλοι, ό, τι περνάει από το χέρι μας για να αναστηλώσουμε το κύρος του χώρου μας, να ξαναφέρουμε την ελπίδα, να ξαναζήσουμε το όνειρο, να στήσουμε ξανά το κόμμα στα πόδια του…

Η ΔΗΜ.ΑΡ γνώρισε μεγάλη ήττα στις ευρωεκλογές. Με δημοκρατικές διαδικασίες θα εξετάσει τις αιτίες. Είναι δυνατόν να αναταχθεί με την προϋπόθεση ότι θα προχωρήσει σε βαθιές αλλαγές που θα στηρίζονται στις ιδέες και τις αρχές της.
Κρίσιμα ζητήματα για την προοπτική της είναι οι θέσεις που θα λάβει για τις κυβερνητικές λύσεις και για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.

α) Για την εναλλακτική κυβερνητική πρόταση

Σήμερα ζητούμενο είναι μια προοδευτική πολιτική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση αλλά και για την πορεία που θα ακολουθηθεί αμέσως μετά. Αυτή η πρόταση δεν μπορεί να είναι ουδέτερη σε σχέση με τα διλήμματα της πραγματικής ζωής.

Τα δυσμενή εκλογικά αποτελέσματα για τη ΔΗΜΑΡ, η νέα εκλογική υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, η κατώτερη των προσδοκιών καταγραφή του ΠΟΤΑΜΙΟΥ άνοιξαν εκ των πραγμάτων μια σοβαρή πολιτική συζήτηση στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι προφανές ότι η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση. Αδυνατεί να συγκροτηθεί ως πλειοψηφικό ρεύμα και να διατυπώσει ένα εναλλακτικό σχέδιο εξουσίας.

Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τη πρώτη θέση στη μάχη των Ευρωεκλογών. Σημαντική επιτυχία η οποία όμως περιορίζεται στα ποσοστά του κόμματος στις προηγούμενες εθνικές εκλογές χωρίς να δημιουργεί δυναμική ανατροπής. Η απουσία ρεαλιστικής πολιτικής συμμαχιών από τον ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμώνει τη κυβερνησιμότητα του και εντείνει ένα κλίμα αβεβαιότητας για το μέλλον.

Στις πρόσφατες εκλογές, η ΔΗΜΑΡ υπέστη μια βαριά εκλογική ήττα ∙ μια ήττα δυσανάλογη με το πολιτικό της ανάστημα και, πάντως, αναντίστοιχη με την προσφορά της στον τόπο. Είναι ώρα, λοιπόν, να συζητήσουμε για τα λάθη αλλά κυρίως να συζητήσουμε για την προοπτική αυτού του χώρου, έχοντας συνείδηση ότι από το ύφος και το ήθος αυτού του διαλόγου θα κριθεί και η πολιτική επανεκκίνηση της κοινής μας προσπάθειας. Ας εξηγηθούμε, επομένως, από την αρχή :

Η κεντροαριστερά έχει ταξινομηθεί ως ο χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Όμως με τον τρόπο αυτό αποκλείονται πολίτες που μπορούν να προσεγγιστούν σε βασικά ζητήματα όπως στο ρόλο των ρυθμιστικών αρχών στην εποπτεία των αγορών, στην απαίτηση για ένα σύγχρονο, μικρό, ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος ή στον απόλυτο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και την υπεράσπιση τους ανεξαρτήτως της προέλευσης των βιαστών τους. Δεν υπάρχουν θιασώτες αυτών των αρχιακών ζητημάτων και στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί αποκλείονται από το κεντροαριστερό φάσμα; Η κεντροαριστερά αντί να χρησιμοποιεί τις ιδέες της ως εμβολο διείσδυσης στους γειτνιάζοντες χώρους καταλήγει διεμβολούμενη από αυτούς.

Αλιεύς ελπίδων, επιμένω, αδιόρθωτος μυθοποιός. Ξεσκαρτάρω τα δίχτια μου στην μετεκλογική Ελλάδα. Από τα δίχτια της παιδικής μνήμης ανασύρω μια ξεχασμένη εικόνα, μισός αιώνας πέρασε. Ο ηλιοκαμένος ψαράς, καθισμένος στην άκρη της σκάλας, δίπλα στο βίντσι, ξυπόλυτος με γυμνές τις γάμπες, το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, πολυεργαλείο, διευκολύνει τη δουλειά των χεριών, στο τελάρο τα καλά, πίσω στη θάλασσα τα σκάρτα. Δε διαθέτω τη φωνή του, δεν τραγουδώ όπως αυτός, σκέφτομαι μόνο. Πλησιάζει η ετήσια ημέρα περιβάλλοντος. Ως πότε θα γιορτάζουμε τις μέρες και θα κηδεύουμε τα χρόνια. Ως πότε οι πανηγυρικοί θα ντύνουν το κουφάρι της εθνικής μας παρακμής.

Η ΔΗΜ.ΑΡ γνώρισε μεγάλη ήττα στις ευρωεκλογές. Όμως η πολιτική της επιρροή είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το 1,2%. Μπορούμε να διαψεύσουμε την απόφανση ότι «η ΔΗΜΑΡ τελείωσε ».
Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι ευελπιστούν πως ο πανικός είναι προ των πυλών. Πως θα στραγγαλίσει την καρδιά και θα παραλύσει το νου των μελών και στελεχών της ΔΗΜΑΡ. Μας προτρέπουν να αποδεχθούμε, εδώ και τώρα, όλα τα πολιτικά προσκλητήρια που λάβαμε και που είχαμε αρνηθεί το προηγούμενο διάστημα.
Στελέχη μας, παρελαύνουν από τηλεοπτικά πάνελ και ραδιόφωνα συνηγορώντας υπέρ της απαξίωσης της πολιτικής που ακολούθησε η ΔΗΜΑΡ απαντώντας σε «απαντημένες» ερωτήσεις δημοσιογράφων και βεβαίως αποσείοντας κάθε δικό τους μερίδιο ευθύνης στην ήττα.

Συμπληρώνεται αύριο ένα τέταρτο του αιώνα από τις πρώτες ημιελεύθερες εκλογές στη «Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας». Βεβαίως το λαϊκή και το δημοκρατία μόνο ως αστεία μπορούσαν να γίνουν δεκτά, κάπως σαν το διάσημο «Αστείο» του Κούντερα, ο οποίος παρουσίαζε τον ήρωα του ομώνυμου μυθιστορήματος να μετράει χρόνια διώξεων και φυλακίσεων.

Οταν οι κομμουνιστές μετά το 1948 εδραιώθηκαν στην εξουσία, ήταν μια ομάδα εντελώς ξένη στη βούληση της τεράστιας πλειοψηφίας των πολωνών πολιτών για αστική φιλελεύθερη δημοκρατία. Μετά τη σταλινική περίοδο, η Πολωνία βάδιζε από το καθεστώς των «επιλεκτικών διώξεων» (1956-81) στο κίνημα της Αλληλεγγύης του 1980 που επιχειρήθηκε να καταπνιγεί με το πραξικόπημα της 13ης Δεκεμβρίου 1981

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η πολιτική συμμαχιών, τόσο από την μειοψηφία όσο και από την πλειοψηφία, ήταν προβληματικός. Σε ό,τι αφορά τη μειοψηφία, αυτή ουσιαστικά προσχώρησε στο δίλλημα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Θεωρώντας την ενδεχόμενη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία καταστροφική στάθηκε περισσότερο πρόθυμη να προσχωρήσει στο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μπλοκ» ακόμα και εάν αυτό σήμαινε να κάνουμε τα στραβά μάτια στο παρελθόν και το παρόν του ΠΑΣΟΚ, στα αποτελέσματα μιας φανερά αντικοινωνικής πολιτικής που αυξάνει τις ανισότητες και την ανεργία. Οι πολιτικές απόψεις είναι όλες θεμιτές, ωστόσο η διαρκής ανακίνηση του θέματος ακόμα και όταν αυτό είχε οριστικά κλείσει με απόφαση Συνεδρίου δημιούργησε μια εικόνα ότι οι μισοί σε αυτό το κόμμα θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού.

Τι εκφράζουν στην ουσία τους οι απόψεις των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών ρευμάτων στην Ευρώπη και στην Αμερική, ήδη από την αρχή της δεκαετίας του ‘80; Συνοπτικά, τη βούλησή τους να επιβάλουν στα κράτη και στην Ελλάδα, τα τελευταία μάλιστα 4-5 χρόνια, τα παρακάτω: Να σταματήσουν τις ανοησίες για το κράτος ευημερίας το οποίο συρρικνώνει την ισχύ των ατομικών δυνάμεων της κοινωνίας, ήτοι τα animal spirits του Ανταμ Σμιθ.Κάτω η προστασία των εργαζομένων, δηλαδή των συνδικάτων, εμπρός για το ελάχιστο κράτος που εγκαινιάστηκε από τον Ρ. Νόζικ, κάτω οι οπαδοί της δημόσιας παιδείας κ.λπ.

Θεωρώ ότι η βασική προϋπόθεση για να μετατοπιστεί προς προοδευτική-αριστερή κατεύθυνση η σημερινή συντηρητική πολιτική πρέπει να κατατεθεί προς την ελληνική κοινωνία η πολιτική πρόταση της Κεντροαριστεράς – του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Πάνω σε αυτή την πολιτική πρόταση θα συγκροτηθεί το νέο μπλοκ εξουσίας, και όχι το αντίθετο. Και το νέο αυτό μπλοκ εξουσίας δεν μπορεί να έχει στρατηγική στόχευση τον εκφραστή, στην Ελλάδα, των συντηρητικών πολιτικών της Ευρώπης, δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία, αλλά το ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά έχουμε να καταλογίσουμε για ανακολουθίες, ταλαντεύσεις, πισωγυρίσματα ακόμα και «κωλοτούμπες» στο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι το οποίο συστηματικά καταθέταμε κατά το προηγούμενο διάστημα. Άλλο όμως αυτό και εντελώς διαφορετική η απαίτηση και ανάγκη να προσαρμοστεί η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο ρεαλιστικές, βιώσιμες κυβερνητικές αντιλήψεις.

Θεωρώ αναγκαίο, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, όπως είχε ο Φ. Κουβέλης ένα μήνα πριν τις εκλογές υποσχεθεί, να αναλάβει πρωτοβουλίες –βεβαίως κάτω από διαφορετικούς όρους- για μια ευρύτερη συνάντηση του χώρου της κεντροαριστεράς χωρίς αποκλεισμούς και προαπαιτούμενα (εδώ πλέον περιλαμβάνεται και το ΠΟΤΑΜΙ μετά τη δήλωση ένταξης των ευρωβουλευτών του στους Σοσιαλιστές – Δημοκράτες). Με μια ξεκάθαρη στόχευση: Τη συγκρότηση ενός ισχυρού συμμαχικού σχήματος στη βάση μιας Προγραμματικής πλατφόρμας και μιας στρατηγικής επιδίωξης για μια κυβέρνηση προοδευτικής κατεύθυνσης μετά τις προσεχείς εκλογές. Το εκλογικό σώμα, απορρίπτοντας τις ακολουθούμενες πολιτικές υπέδειξε αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης.

Η κεντροαριστερά από αυτή την εκλογική αναμέτρηση βγήκε αποδυναμωμένη. η ΔΗΜΑΡ με βαριά ήττα, το ΠΑΣΟΚ - ΕΛΙΑ με νέα εκλογική συρρίκνωση και το ποτάμι αρκετά πιο κάτω από τις προσδοκίες του. Όπως και να το κάνουμε, ο νέος διπολισμός - έστω και με καχεκτικό τρόπο θέτει διλήμματα. Επομένως είναι ανάγκη να υπάρξει ένας σοβαρός διάλογος στην κεντροαριστερά για τα επόμενα βήματα για το μέλλον. Ειδικά όσο η χώρα μπαίνει σε συνθήκες ομαλοποίησης μέσα στο ευρώ.

Ισχυρίζομαι προκαταβολικά ότι αν η κεντροαριστερά στην Ελλάδα θυμίζει τη συμπαθή κεντρώα εκδοχή της ΕΔΗΚ στη μεταπολίτευση, θα συνεχίσει στην πορεία απομείωσης και στους συσχετισμούς και σε πολιτικό ρόλο.

Αντίθετα θα ήταν απαραίτητο να διατυπώσει ένα καθαρό σχέδιο για ένα νέο μπλοκ εξουσίας σε προοδευτική κατεύθυνση στη "μετα-μνημόνιο" εποχή .

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δημιουργούν ένα νέο περιβάλλον. Όμως η απήχηση της ΔΗΜΑΡ και του Προέδρου της Φώτη Κουβέλη είναι πολύ μεγαλύτερη από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Τα όργανα μας θα συζητήσουν θέματα στρατηγικής, προσανατολισμού και πολιτικού σχεδιασμού. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό περιεχόμενο είναι εκείνο που καθορίζει τη στρατηγική συμμαχιών και συνεργασιών. Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι συμμαχίες με βαθιά προοδευτικό περιεχόμενο. Με πολιτικό περιεχόμενο που αναμφισβήτητα θα μετακινεί την βαθιά συντηρητική κατεύθυνση της πολιτικής σε προοδευτική. Θα κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή για το καλό της χώρας και της κοινωνίας.

•Η αξιολόγηση των δομών όλων των υπουργείων, ένα τεράστιο έργο, έχει ολοκληρωθεί και έχει εγκριθεί από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Μεταρρύθμισης.

•Τα νέα οργανογράμματα και τα προεδρικά διατάγματα είναι έτοιμα. Για πρώτη φορά η ελληνική δημόσια διοίκηση θα έχει μια σταθερή και ορθολογική δομή, σύμφωνη με τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας, που δεν θα τροποποιείται αυθαίρετα και με βάση την πελατειακή λογική.

.•Για πρώτη φορά επίσης γίνονται περιγράμματα θέσεων εργασίας, ώστε κάθε δημόσιος υπάλληλος να ξέρει ακριβώς ποια καθήκοντα καλείται να επιτελέσει, με ποια προσόντα, σε ποια θέση

-ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΡΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

-ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΟ-ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ — ΕΣΠΑ

-Ι. Νόμοι
-ΙΙ. Σχέδια Νόμων

-ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΥΔΔΑΔ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΙΟΥΛΙΟΣ 2012 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

Ενισχυτική διδασκαλία στα Γυμνάσια όλης της χώρας Τριετούς διάρκειας (2013-2015) μέσω ΕΣΠΑ ύψους 70 εκ. € (ήδη έχει δρομολογηθεί για την επόμενη χρονιά)

-7000 Αναπληρωτές Καθηγητές επιλεγμένοι αξιοκρατικά σε αντίθεση με πρακτικές παρελθόντων ετών σύμφωνα με τα μόρια από τον πίνακα αναπληρωτών.

-Δράση κοινωνικής συνοχής, μείωσης της σχολικής διαρροής και εξομάλυνσης κοινωνικών ανισοτήτων.

-511 Κέντρα Ενισχυτικής Διδασκαλίας σε όλη τη χώρα

-45.000 μαθητές σε όλη την Ελλάδα και 70.000 για την επόμενη χρονιά

Οι υποκειμενικοί όροι συμμετοχής μου.

Ανέλαβα την ευθύνη της Υφυπουργού θεωρώντας ότι:

• κάτω από τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της χώρας, οι πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούσαν την τρικομματική κυβέρνηση θα είχαν ως διττό στόχο α) τον εξορθολογισμό των δαπανών στην Υγεία και β) την απόδοση των εξοικονομούμενων πόρων σε τομείς που δεν ήταν αναπτυγμένοι ή που χρειάζονταν ιδιαίτερη ενίσχυση.

Το έργο που αναφέρεται παρακάτω, έγινε την χρονική περίοδο Οκτωβρίου 2012 – Ιουνίου 2013, κατά την οποία ήμουν Γενική Γραμματέας του ΕΚΔΔΑ, ύστερα από πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) προς την Τρικομματική Κυβέρνηση. Αρμόδιος Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, στον οποίο υπάγεται το ΕΚΔΔΑ, ήταν ο Αντώνης Μανιτάκης. Πίστευα και πιστεύω στην καθιέρωση μόνιμου Γενικού Γραμματέα ως ανώτατη ιεραρχία της Διοίκησης, ή έστω με θητεία 5ετή ως αρχή. Αυτό άλλωστε απαιτεί, πέραν οποιασδήποτε νομοθετικής αλλαγής και άλλες διαδικασίες επιλογής. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, κατά συνέπεια με την αλλαγή της Κυβέρνησης, υπέβαλα την παραίτησή μου από τη θέση αυτή.

Με την ευκαιρία υποβολής του παρόντος απολογιστικού σημειώματος των εργασιών της Γενικής Γραμματείας Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, τόσο η Γενική Γραμματέας όσο και η Ομάδα των συνεργατών της, εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας προς τον Υπουργό ΠΕΚΑ κο Ευ. Λιβιεράτο -με τον οποίο συνεργαστήκαμε κυρίως σε θέματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και περιβαλλοντικής αδειοδότησης- και τον Αν Υπουργό κο Στ. Καλαφάτη -με τον οποίο είχαμε ευρύτερη συνεργασία σε θέματα απορριμμάτων, βιοποικιλότητας και προστατευόμενων περιοχών, σύνδεσης περιβάλλοντος / χωροταξίας και περιβαλλοντική αδειοδότηση κρίσιμων τομέων όπως οι εξορύξεις και οι τουριστικές υποδομές- για το κλίμα εμπιστοσύνης που οικοδομήθηκε, σ΄ αυτήν την πρότυπη για το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνεργασία

Η ΠΟΡΕΙΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ 2007-2013ΚΑΙ Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2014-2020

Οι προτεραιότητες της Ειδικής Γραμματείας Κοινοτικών Πόρων και Υποδομών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα ήταν, αφενός, η επιτάχυνση της υλοποίησης του τρέχοντος Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης (ΠΑΑ) -με αποδοτικότητα, ποιότητα και διαφάνεια- και, αφετέρου, η έγκαιρη προετοιμασία για τη νέα Προγραμματική Περίοδο 2014-2020.

Η ανάληψη καθηκόντων στο ΣΕΠΕ, έγινε στα μέσα Οκτωβρίου 2012 και ενώ το Σώμα είχε μείνει "ακέφαλο" πάνω από δύο μήνες. Όπως ήταν αναμενόμενο, είχε συσωρευτει μεγάλος όγκος διαδικαστικών υπηρεσιακών θεμάτων, τα οποία έπρεπε να αντιμετωπιστούν άμεσα.

Επιπλέον, το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας βρισκόταν μπροστά σε μια διαδικασία ριζικής εσωτερικής του αναδιοργάνωσης και ανασχεδιασμού των διαδικασιών του. Το μεν πρώτο σχετίζεται με τη διαδικασία διοικητικής μεταρρύθμισης του ΥΔΙΜΗΔ, ενώ το δεύτερο, με την διεξαγωγή ανεξάρτητης αξιολόγησης αναγκών από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, η οποία επισήμανε τα προβλήματα, αλλά και τις προοπτικές του συστήματος Επιθεώρησης Εργασίας στην Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη τη διεθνή εμπειρία και τις εγχώριες ιδιομορφίες.

Η βασική λειτουργία της Ειδικής Γραμματείας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας περιορίζεται στις επιθεωρήσεις στο περιβάλλον (σε κάθε δραστηριότητα, δημόσια ή ιδιωτική, για τη λειτουργία της οποίας απαιτείται –και- περιβαλλοντική αδειοδότηση), την ενέργεια (μόνον στον έλεγχο του θεσμού των Πιστοποιητικών Ενεργειακής Απόδοσης των κτηρίων), στη δόμηση (εποπτεία του θεσμού των ελεγκτών δόμησης) και στα αυθαίρετα (σε συνεργασία με τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις).

Η γενική αντίληψη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δουλειά μου ξεκινούσε με την παραδοχή ότι οι έλεγχοι αποτελούν εργαλείο προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά, ταυτόχρονα, είναι και αναπτυξιακό εργαλείο.

Σημαντικότερα Πεπραγμένα της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας για την περίοδο: Αύγουστος 2012 – Ιούνιος 2013

•Σχεδιασμός και Κατάρτιση του Αναπτυξιακού Προγραμματισμού 2014-2020.Προετοιμασία της Στρατηγικής για την Έρευνα και Καινοτομία – Διαμόρφωση κατευθύνσεων Αναπτυξιακού Προγραμματισμού για την Νέα Προγραμματική Περίοδο.Διαβούλευση με τις περιφέρειες για την Ανάπτυξη Στρατηγικής για την Έξυπνη Εξειδίκευση (RIS3), συμμετοχή στα Αναπτυξιακά Συνέδρια των Περιφερειών, επιτόπιες επισκέψεις και συζητήσεις με τις Περιφερειακές Αρχές. Διαβούλευση με Υπουργεία και εκπροσώπους του παραγωγικού Τομέα.

Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση για πρώτη φορά στη χώρα ολοκληρωμένης στρατηγικής και αναπτυξιακής πολιτικής που να καλύπτει το σύνολο της νησιωτικής Ελλάδας με βάση τη συνταγματική επιταγή (άρθρα 101 και 106) ήταν ο βασικός στόχος που ανέλαβε να υλοποιήσει η Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής (ΓΓΑΙΝΠ) στη περίοδο από τον Αύγουστο 2012 μέχρι σήμερα. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της σήμερα μετά τη σταδιακή ενίσχυση των περιφερειακών δομών της χώρας και ιδιαίτερα με πρόσφατη διοικητική διάρθρωση της χώρας με αιρετές Περιφέρειες, ισχυρούς Δήμους και την Αποκεντρωμένη Διοίκηση.