Σε έναν κόσμο που κινείται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, με την τεχνολογία να μετασχηματίζει την παραγωγική διαδικασία, τον τρόπο εργασίας και επικοινωνίας των ανθρώπων, τα κόμματα ως φορείς πολιτικής εκπροσώπησης κοινωνικών συμφερόντων και συμμαχιών καλούνται να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες. Χρέος της Αριστεράς είναι όχι μόνο να παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις αλλά να βρίσκεται στην πρωτοπορία. Γιατί ό,τι δεν κινείται, λιμνάζει.

Αλλαγή εποχής. Η μακρά περίοδος των χαμηλών ή/και αρνητικών επιτοκίων τελειώνει, οι θεωρίες που είχαν τεθεί σε ευρεία κυκλοφορία τέτοια εποχή πέρυσι -πως τα επιτόκια θα παραμείνουν χαμηλά επί πολλές 10ετίες- αποσύρονται, μαζί τους ανασκευάζονται και όσες πολιτικές εμπνέονταν από τέτοιες προσδοκίες. Μετά την Βρετανία και τη Νορβηγία, η FED θα αυξήσει τα επιτόκιά της τον Μάρτιο και ίσως τα αυξήσει άλλες τρεις φορές το 2022 για να ανακόψει τον πληθωρισμό (7%).

Εδώ και χρόνια, αρκετοί προειδοποιούσαμε ότι είναι ανέφικτη η κατασκευή του φαραωνικού αγωγού EastMed μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ. Ευτυχώς που υπάρχουν τα αρχεία του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου. Δεν είμαστε "Επιμηθείς". Δεν τα διαπιστώνουμε εκ των υστέρων.

Η αλλαγή των συνθηκών διαμορφώνει περιβάλλον Βρισκόμαστε σε φάση έντονων κοινωνικών διεργασιών. Οι πολίτες αναζητούν έκφραση, μετασχηματισμό των αναγκών τους σε πρόταση διακυβέρνησης, και αυτό διαπερνά οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα. Στις πυκνές διεργασίες κρίσης, ανακατατάξεων και νέων αντιθέσεων του καπιταλισμού, η σύγχρονη πληθυντική Αριστερά, κορμός της προοδευτικής παράταξης, καλείται να αντιπαραθέτει τη σύγχρονη κοινωνική προγραμματική και πολιτική πρόταση (alternative).

Οι διερευνητικές συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν μακρά προϊστορία. Αποτελούν το αποτέλεσμα της απόφασης του Συμβουλίου Κορυφής του Ελσίνκι (1999), που υποχρέωνε την Τουρκία, ως υποψήφια προς ένταξη χώρα, να επιλύσει τις διαφορές της με τα γειτονικά κράτη, ως τα τέλη του 2004, με επίβλεψη της διαδικασίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και με πιθανή κύρωση (σε περίπτωση που οι διαδικασίες - συμπεριλαμβανόμενης και προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - επίλυσης απέβαιναν άκαρπες) τη διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Κατά τη «θεωρία της δημοκρατικής ειρήνης», καντιανής προέλευσης, τα δημοκρατικά κράτη και αυτά που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι φιλειρηνικά ως κράτη, ειδικά στις σχέσεις τους με άλλα δημοκρατικά κράτη. Αντιθέτως, όπως το είχε διατυπώσει ο αρχιστράτηγος και υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, George Marshall: «Οι κυβερνήσεις που συστηματικά παραγνωρίζουν τα δικαιώματα του δικού τους λαού είναι λιγότερο πιθανό να σεβαστούν τα δικαιώματα άλλων λαών, και είναι πιο πιθανό να επιδιώκουν τους στόχους τους με καταναγκασμό και βία».

Η κοινωνία στις εκλογές του 2019 ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ στη μεγάλη δύναμη της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης, δίνοντας ταυτόχρονα την εντολή του μετασχηματισμού μας. Ο Αλέξης Τσίπρας, το ίδιο το βράδυ των εκλογών, στο διάγγελμά του είπε κατά λέξη: «Να γίνουμε ένα σύγχρονο, αριστερό, προοδευτικό κίνημα με βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Αυτούς τους δεσμούς θα σφυρηλατήσουμε για να μετασχηματιστούμε σε μια μεγάλη, δημοκρατική παράταξη με ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου».

Οι τομείς της πρωτογενούς παραγωγής και της βιομηχανίας τροφίμων σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελούν τους κορυφαίους τομείς ασφάλειας, ανεξαρτησίας και κυριαρχίας κάθε κράτους. Παραδείγματα στην Ιστορία, παλαιότερη και σύγχρονη, υπάρχουν πολλά. Το πιο πρόσφατο, και ίσως πιο χαρακτηριστικό, είναι αυτό της Ισλανδίας. Μετά την οικονομική κατάρρευση της χώρας επένδυσε στην αλιεία του μπακαλιάρου, όχι με τυχοδιωκτικούς όρους, αλλά με προοπτική ανάπτυξης. Και πέτυχε.

Δεν φταίνε τα πολυπληθή τμήματα, το εξωφρενικό πρωτόκολλο του 50%+1 και η έλλειψη δασκάλων και καθηγητών για τις μολύνσεις

Τον Σεπτέμβριο του 2020, ανακοινώνονται ημερησίως περίπου 300 κρούσματα στη χώρα, ενώ περίπου 67 πολίτες βρίσκονται διασωληνωμένοι στις ΜΕΘ.

Ένα από τα αρνητικά της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα, είναι η συνεχής εκλογολογία. Αποτελεί προσφιλή απασχόληση αναλυτών, δημοσιογράφων, πολιτικών κομμάτων και πολιτών. Αυτό έχει δυσμενή αποτελέσματα στην παραγωγικότητα των κυβερνήσεων, καθώς δεν επιτρέπει την λήψη αποφάσεων με μεγάλο χρονικό ορίζοντα.

Όλο και περισσότερο μεγαλώνει η απορία μου: γιατί δεν παίρνονται αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας (δημόσια σχολεία, ΜΜΜ, ΕΣΥ, Μαζικοί χώροι εργασίας- χειρώνακτες κ.α.); Πέρα από την αρνητική έως απορριπτική στάση της κυβέρνησης για κάθε δημόσιο φορέα και την ολοφάνερη πρόθεση της να υπηρετεί την οικονομική ελίτ, υπάρχει και κάτι άλλο;