Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε να επανέρχεται (με ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ) μια διχαστική αντιπαράθεση με λογικές του εμφυλίου πολέμου.

Οι προσεγγίσεις όμως που αφορούν τα φαινόμενα ολοκληρωτισμού και τα εγκλήματά τους, πρέπει να είναι ιδιαίτερα ψύχραιμες και να ενώνουν τους πολίτες για την αποφασιστική καταδίκη τους, μη επιτρέποντας την επανάληψη ανάλογων φαινομένων στο μέλλον.

Η ταύτιση κομμουνισμού και ναζισμού είναι ανιστόρητη.

Όμως τα ιστορικά αποδεδειγμένα εγκλήματα και του ναζισμού και του σταλινικού καθεστώτος, βρίσκουν όλους μας αντίθετους.

Στις 20-21 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 49 χρόνια από την εισβολή των Σοβιετικών και των συμμάχων τους στην Πράγα. Πριν από λίγες ημέρες ο κ. Κοντονής αποφάσισε να μη συμμετάσχει η χώρα σε διεθνές Συνέδριο στο Ταλίν με θέμα «τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων». Μετά την καταστολή της Ανοιξης αποκαλύφτηκε ότι το κομμουνιστικό σύστημα δεν είναι δυνατόν να εκδημοκρατισθεί. Ο πρώτος που υποστήριξε κάτι τέτοιο ήταν ο Ευρωκομμουνισμός, τον οποίο επικαλείται ο κ. υπουργός για να τεκμηριώσει την αρνητική απόφασή του.

...Στρατηγικά- με όρους ιστορίας και παράδοσης- ο βασικός αντίπαλος του προοδευτικού φορέα είναι η συντηρητική παράταξη και η νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Κατά συνέπεια σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας της χώρας η σοσιαλδημοκρατία έχει ανταγωνιστική κατεύθυνση με την Δεξιά. Πρόκειται για την μεγάλη εικόνα που ξεπερνά την σημερινή σύγκρουση με τον αριστερό λαϊκισμό και αφορά τους ορίζοντες της Ευρώπης, άρα και της χώρας, μέσα στη κρίση της παγκοσμιοποίησης.

Θα πρότεινα στην κυβέρνηση επιτέλους να κάνει και κάτι αριστερό, προοδευτικό. Οι υπεύθυνοι για τις πυρκαγιές, μιλάω για όσες πυρκαγιές δεν ανάβουν λόγω ανθρώπινου λάθους ή απροσεξίας, ξέρουν πολύ καλά και εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι η κυβέρνηση, με το που θα ξεχαστεί το θέμα, θα περάσει κάποια χαριστική ρύθμιση για αυθαίρετα, ώστε να νομιμοποιήσουν τα αυθαίρετα. Αυτά να σταματήσουν εδώ και τώρα. Να σταματήσουν την λογική των αυθαιρέτων και να τηρήσουν επιτέλους τους νόμους σε αυτό το ζήτημα.
Η πρόληψη και αντιμετώπιση των πυρκαγιών είναι ένα δύσκολο ζήτημα και θα πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων, κάτι που δεν υπάρχει –όπως διαπιστώσαμε στην ανατολική Αττική, όπου δεν ήταν δύσκολη η πρόσβαση τη στιγμή που ξεκίνησε η πυρκαγιά και έπρεπε άμεσα να αντιμετωπιστεί– αλλά δεν είναι η ώρα να κάνουμε τέτοια αντιπολίτευση.

Η διαφαινόμενη πρόθεση του Δημάρχου Αθηναίων κ. Καμίνη να είναι υποψήφιος για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερα ρηχό τρόπο από τους γνωστούς δικαστές προθέσεων και τους εκφραστές υπεραπλουστευμένων γενικεύσεων και κατηγοριοποιήσεων. Γιατί το έκανε; Γιατί τώρα; Είναι σε συνεννόηση με κάποιον ή κάποιους; Θα εκφράσει μόνο το εκσυγχρονιστικό μπλοκ ή θα επιδιώξει και μεγαλύτερες συσπειρώσεις; Ο ίδιος είναι σοσιαλδημοκράτης, κεντροαριστερός, κεντρώος, εκσυγχρονιστής, φιλελεύθερος, κάτι άλλο, δεν ξέρω/δεν απαντώ; Και έτσι κάθε φορά η πολιτική συζήτηση συρρικνώνεται και απολιτικοποιείται.

Η υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη για την ηγεσία του νέου Ενιαίου Φορέα της κεντροαριστεράς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ως μια υποψηφιότητα ενός κορυφαίου παράγοντα της κοινωνίας των πολιτών, εκτός των κομμάτων της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, δίνει πρόσθετο κύρος στην προσπάθεια ενότητας και ανανέωσης του χώρου και εύρος στην εκλογική διαδικασία.

Η αρθρογραφία για την υποψηφιότητα δίνει και παίρνει. Και αυτό είναι καλό. Ταυτοχρόνως όμως, πριν ακόμη υπάρξει η επίσημη δήλωση υποψηφιότητας από μέρους του, έχουν σπεύσει να αποδώσουν και τις …«ταμπέλες». Ποιας ακριβώς πλευράς στην πολιτική γεωγραφία του χώρου θα ηγηθεί, ποιών απόψεων θα γίνει εκφραστής!

Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση των νέων δεδομένων, ως προς την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, ανοίγει επιτέλους ο δρόμος για να επαναληφθεί η πολλαπλώς ατυχήσασα σχετική διαγωνιστική διαδικασία και να ρυθμισθεί οριστικά το τηλεοπτικό τοπίο.

Η σημερινή σύνθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης αποτελεί, νομίζω, την καλύτερη εγγύηση ότι αυτή τη φορά όλα θα γίνουν σύμφωνα με το Σύνταγμα και χωρίς την παρείσφρηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ωστόσο, ο συνταγματικός ρόλος του ΕΣΡ δεν εξαντλείται στην προκήρυξη του διαγωνισμού.

... Ο κύβος ερρίφθη. Ο δρόμος για τη συγκρότηση της νέας μεγάλης παράταξης είναι ανοιχτός. Ολοι όσοι ανήκουν σε αυτό τον χώρο οφείλουν να ανταποκριθούν. Αυτή είναι η απαίτηση της κοινωνικής μας βάσης, οι εξελίξεις τρέχουν, δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις. Ολοι μαζί μπορούμε να φέρουμε τη δημοκρατική παράταξη στην πρώτη γραμμή. Εμπνέοντας και συσπειρώνοντας τον προοδευτικό κόσμο απέναντι στην συντήρηση και τον λαϊκισμό. Με τις διαφορετικές προσεγγίσεις και απόψεις σε επιμέρους θέματα να αποτελούν πλούτο και όχι πρόβλημα.

Το θέμα «Ευρώπη» εξακολουθεί να διχάζει την ευρωπαϊκή Αριστερά. Αυτή την περίοδο το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας - το οποίο στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου κατέγραψε απρόσμενη επιτυχία με την εντυπωσιακή αύξηση της εκλογικής του δύναμης - σπαράσσεται από συγκρουόμενες απόψεις γύρω από τη μελλοντική θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ).

Η ηγετική ομάδα του κόμματος υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν έχει υιοθετήσει μια ιδιαίτερα ανελαστική στάση υπέρ του λεγόμενου «σκληρού Brexit» (hard Brexit) που σημαίνει έξοδο της χώρας τόσο από την εσωτερική αγορά όσο και από την τελωνειακή ένωση. Η θέση αυτή είναι σχεδόν ταυτόσημη με τα όσα ακραία υποστηρίζει η πρωθυπουργός Τ. Μέι και οι πλέον έξαλλοι Συντηρητικοί.

Σήμερα δεν έχει φθάσει ακόμη η ώρα της υποβολής υποψηφιοτήτων. Εξάλλου πρέπει να απαντήσουμε πρώτα σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Επικεφαλής ποιου φορέα, του νέου και ενιαίου κόμματος ή του ομοσπονδιακού-πολυκομματικού φορέα; Γι’ αυτό το ορθότερο θα ήταν πρώτα να συγκροτήσουμε το νέο κόμμα μέσω Ιδρυτικού Συνεδρίου και μετά να εκλέξουμε επικεφαλής. Σε αντίθετη περίπτωση όμως, όλη η βάση της Κεντροαριστεράς πρέπει να αποφασίσει για τη μορφή του φορέα, νέος ενιαίος ή πολυκομματικός. Δική μου θέση είναι ότι πρέπει να προχωρήσουμε για έναν πραγματικά νέο και ενιαίο φορέα της κεντροαριστεράς με υπέρβαση των υφιστάμενων κομμάτων και κινήσεων.

Συχνά πυκνά , από το 2012 κιόλας , όταν άρχισε να γιγαντώνεται το φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτείται ο ιδιότυπος λόγος του , μέχρι και τώρα που ασκεί την διακυβέρνηση της χώρας , ετίθετο και τίθεται το ερώτημα για την αριστερή η μη πολιτική και ιδεολογική του φύση. Βέβαια , ο ίδιος και τα στελέχη του δηλώνουν σχεδόν θριαμβευτικά και ανεπιφύλακτα ότι είναι κόμμα της αριστεράς. Το ίδιο δηλώνουν ανεπιφύλακτα και πολλοί δεξιοί και συντηρητικοί , οι οποίοι στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική του βρήκαν την ιδανική ευκαιρία για την πλήρη , πολιτική και ηθική , απονομιμοποίηση και απαξίωση της αριστεράς.

Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον Λευτέρη Παπαγιαννάκη, λαμπρό πανεπιστημιακό, που πέθανε πριν αρκετά χρόνια, πάνω στην ωριμότητά του, αντιπρύτανη του ΕΜΠ που αγωνίστηκε με πείσμα, θάρρος και προσωπικό κόστος, κατά την παρακμή του ελληνικού πανεπιστημίου στην οποία το ωθούσε ένα σημαντικό τμήμα του καθηγητικού κατεστημένου, σε συμπαιγνία με τους «μπάχαλους» και ορισμένες «αριστερές» νεολαίες. Μας τον ξαναέφερε στη μνήμη η επανάληψη της κυβερνητικής δημαγωγίας περί του πανεπιστημιακού ψευτοασύλου.

Όλοι μαζί γιατί ουδείς περισσεύει. Θυμάμαι πόσο κοινότοπες θεωρήθηκαν και λοιδωρήθηκαν αυτές οι εκφράσεις όταν επίμονα τις επαναλαμβάναμε πριν από μήνες , τότε που το σχέδιο για την συγκρότηση της ευρείας κεντροαριστεράς ήταν στα σπάργανα.
Και πόσο ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ελπιδοφόρες ακούγονται σήμερα.
Ουσιαστικά όλους αυτούς τους μήνες δύο σχέδια αντιπαρατέθηκαν. Ένα ρητά διατυπωμένο και ένα που κυκλοφορούσε ως πιθανότητα. Ένα με κατάληξη το Ιδρυτικό Συνέδριο και κρίσιμους ενδιάμεσους σταθμούς το Συνέδριο της ΔΗΣΥ και την εκλογή ηγεσίας από καθολική ψηφοφορία του κόσμου της παράταξης .

Ο ορυμαγδός των κυβερνητικών επιθέσεων κατά της Δικαιοσύνης (τηλεοπτικές άδειες, πενταετής παραγραφή των φορολογικών υποθέσεων, Ηριάννα κ.λπ.) συνεχίζεται. Και δεν εννοώ τις ασυναρτησίες του κ. Πολάκη. Θα ήταν σχεδόν αδιάφορες, αν δεν ήταν υπουργός. Τι να πει όμως κανείς, αν σε αυτή την επίθεση πρωτοστατεί ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής αλλά ακόμη και ο Πρωθυπουργός της χώρας; Τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Στον διάλογο όμως που ξεκίνησε για το αν κρίνεται η Δικαιοσύνη, έχουν ειπωθεί απίστευτα πράγματα

Η πρώτη έξοδος στις αγορές ήταν ένα θετικό βήμα. Βεβαίως, δεν προσφέρεται για πανηγύρια. Από τα 3 δισ. ευρώ που πήρε η χώρα με το 5ετές ομόλογο, 1,5 δισ. πήρε από επενδυτές που είχαν ήδη αναλάβει ελληνικό ρίσκο το 2014 και μόνο 1,5 δισ. από νέους, πρόθυμους να αναλάβουν αυτό το ρίσκο. Και το ανέλαβαν έναντι υψηλής απόδοσης (4,625%), όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δανείζονται για 5ετία με σχεδόν μηδενικά (Πορτογαλία) ή αρνητικά (Κύπρος) επιτόκια. Η υψηλή απόδοση ενσωματώνει ένα διπλό κόστος. Κόστος της καθυστέρησης να γίνει ό,τι πρέπει για να βγει η χώρα από τα μνημόνια και κόστος βαθύτατης διάβρωσης της αξιοπιστίας της.

Πριν από λίγες εβδομάδες ολοκληρώθηκε το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, το οποίο είχε αδιαμφισβήτητα θετικό αποτύπωμα και ευρύτερη απήχηση σηματοδοτώντας την ενότητα και ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην πορεία ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου. Δεν πρέπει όμως να χάσουμε το momentum ούτε να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις. Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο. Σε ένα ενιαίο προοδευτικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με υπέρβαση της μεταβατικής ομοσπονδιακής πολυκομματικής δομής. Χωρίς μεσοβέζικες λύσεις που δεν τις καταλαβαίνει ο κόσμος.

Ολα δείχνουν πως στην ελληνική κοινωνία διαμορφώνονται δύο ισχυρές τάσεις. Η πρώτη ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία. Μια κρίσιμη μάζα συμπολιτών μας καθοδηγείται στην αντιπολίτευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ από έναν υπεραπλουστευτικό φανατισμό.

Από την άλλη, όπως δείχνουν σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις, τέσσερις στους δέκα έλληνες πολίτες ζουν ακόμα με το όνειρο του αντιμνημονίου και της νίκης κατά των «ευρωπαίων τοκογλύφων».

Σπανίως μικρά γεγονότα προκαλούν τόσο μεγάλη πολιτική έξαψη όσο η πρόσφατη ανταλλαγή πενταετών ομολόγων 3 δισ. ευρώ με παρόμοιους τίτλους που λήγουν τρία χρόνια αργότερα.

Η μεν αντιπολίτευση εξαπέλυσε μύδρους εναντίον της ανταλλαγής ομολόγων, λησμονώντας ότι εντελώς παρόμοιες συνθήκες επικρατούσαν και όταν έγινε η αρχική έκδοσή τους πριν από τρία χρόνια.

Και τότε το κόστος αποδόσεων ήταν μεγάλο, η προθέρμανση φιλικών αγοραστών πολύμηνη και το ποσόν τόσο μικρό ώστε να μην προδικάζει άνετη πρόσβαση στις αγορές όταν οι ανάγκες δανεισμού εκδηλώνονταν αργότερα σε πλήρη έκταση.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ με τη συγκρότηση και συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της, την εβδομάδα που πέρασε, ουσιαστικά εισέρχεται στην τελική φάση, που θα οδηγήσει στην συγκρότηση του Ενιαίου Φορέα της κεντροαριστεράς.

Η μείζων απόφαση του Συνεδρίου της ΔΗΣΥ στο ΣΕΦ, στις αρχές του τρέχοντος μηνός, ήταν ότι η διαδικασία αυτή, που θα συμπεριλαμβάνει το Ιδρυτικό Συνέδριο του Ενιαίου Φορέα και την εκλογή αρχηγού της παράταξης-όχι κατ΄ανάγκη με τη σειρά αυτή- θα πρέπει να έχει περαιωθεί με το τέλος του 2017!

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ε/Κ πλευρά στρέφει την πολεμική της κατά του Eιδικού Εκπροσώπου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Κατ’ ακρίβεια την ίδια τύχη είχαν 28 προηγούμενοι ειδικοί αντιπρόσωποι που περιγράφηκαν από τους ελληνοκύπριους ως «φιλότουρκοι» και ως «όργανα της Άγκυρας». Για κάποιους, μάλιστα, εκφράσαμε δυσφορία ακόμα και για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Φορείς αυτής της πολεμικής ήταν πάντα οι εκπρόσωποι της «πατριωτικής» γραμμής στο κυπριακό, που σήμερα αντιστοιχούν στα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία της κυπριακής πολιτικής ζωής και που αυτοπεριγράφονται ως «ενδιάμεσος χώρος», ενώ στην πραγματικότητα εκπροσωπούν την πιο ακραία, εθνικιστική και σοβινιστική έκφανση της κυπριακής κοινωνίας.