Η ΔΗΜΑΡ παραμένει η Αριστερά των λύσεων και της ευθύνης, στοχεύοντας σε κυβερνητικές συνεργασίες με προοδευτικό πρόσημο. Σας παραπέμπω στην ομιλία μου της περασμένης Κυριακής, στην παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του σχήματος «Δημοκρατική Αριστερά - Προοδευτική Συνεργασία», όπου εξήγησα αναλυτικά πώς αντιλαμβανόμαστε τον κυβερνητικό μας ρόλο. Εκεί επανέλαβα ότι το κόμμα μας διεκδικεί ισχυρή πολιτική εντολή για να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στη μελλοντική συγκρότηση κυβερνήσεων προγραμματικής συνεργασίας. Καλούμε τους πολίτες να υποστηρίξουν τον προοδευτικό πόλο που συγκροτήσαμε για να ισχυροποιηθεί μια πρόταση που υπερβαίνει τη συντηρητική πολιτική και τον αριστερό λαϊκισμό. Στόχος μας είναι να συμμετέχουμε σε κυβερνητικές λύσεις με ξεκάθαρους όρους και διακριτές πολιτικές. Πολιτικές που θα ανακουφίσουν τους πολίτες και θα δημιουργήσουν βάσιμες ελπίδες ανάκαμψης.

Με αφορμή την «έξοδο» της χώρας στις αγορές, ήρθαν στο προσκήνιο και πάλι οι δύο διαφορετικές αφηγήσεις για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Η αφήγηση της κυβέρνησης εστίασε στη δικαίωση των «θυσιών» του ελληνικού λαού και με αμετροεπείς πανηγυρισμούς έσπευσε να πουλήσει και πάλι στην πολιτική αγορά το γνωστό «success story». Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη μεριά, χαρακτήρισε την έξοδο στις αγορές ως «προεκλογικό έγκλημα κατά του ελληνικού λαού», φροντίζοντας παράλληλα να ανοίξει με χαοτικό τρόπο το θέμα του περίφημου δημοψηφίσματος για το «ευρώ» και την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Η πρώτη αφήγηση επενδύει στο φόβο∙ η δεύτερη στη μιζέρια. Και οι δύο ισορροπούν πάνω στο τεντωμένο σκοινί ενός πολωτικού διπολισμού, που, εδώ και καιρό, πολιτεύεται με διάφορες «σημαίες ευκαιρίας»

Την κοινή κάθοδο με την υποψηφιότητα της Μαρίας Γιαννακάκη για την Περιφέρεια Αττικής αποφάσισαν η Παρέμβαση για την Αττική και η Αττική Οικολογική Απάντηση με επικεφαλής τον Κώστα Διάκο.

Η «Αττοικα» ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της Παρέμβασης για συνεργασία με δυνάμεις της οικολογίας και της κοινωνίας των πολιτών με στόχο την κατάθεση μιας εναλλακτικής πρότασης για την Περιφέρεια.

«Η συμπόρευση των δύο συνδυασμών σηματοδοτεί και πραγματώνει την αναγκαία συνάντηση του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου με εκείνον της πολιτικής οικολογίας. Απέναντι σε λογικές που καθιστούν την Αυτοδιοίκηση λεπτομέρεια μπροστά σε κομματικούς σχεδιασμούς και σε μια ξεπερασμένη νοοτροπία διοίκησης, ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να φέρουμε την περιφέρεια στο κέντρο των εξελίξεων.

Η έξοδος στις αγορές δηλαδή η εκ νέου χρηματοδότηση του Ελληνικού Δημοσίου από τις Διεθνείς Αγορές είναι ένα σημαντικό και αναγκαίο οικονομικό γεγονός. Η εν λόγω έξοδος είναι θετική εφόσον εντάσσεται σε μια σαφή, μακροπρόθεσμη και κοστολογημένη στρατηγική διαχείρισης του χρέους. Είναι λοιπόν σημαντικά τα επόμενα βήματα και θα φάνουν οι πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης.

Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε τη σημαντική υποστήριξη της Ευρώπης καθώς δύσκολα θα μπορούσαμε να πούμε εάν η Ελλάδα θα είχε σε αυτή την παρούσα στιγμή τη δυνατότητα να βγει μόνη της στις αγορές χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια των χωρών της ευρωζώνης».

•Ξεκινάμε τον αγώνα για τις ευρωεκλογές. Μια σημαντική αναμέτρηση που θα επιδράσει στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ο κίνδυνος ενίσχυσης του ευρωσκεπτικισμού και των ακραίων πολιτικά δυνάμεων είναι υπαρκτός. Εδράζεται στην τεράστια υποβάθμιση των συνθηκών ζωής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο πιο ευνοϊκός παγκοσμίως χώρος για τις δυνάμεις της εργασίας, για τους πολίτες γενικότερα, δεν πρέπει να οπισθοδρομήσει και να συμβιβαστεί με μια πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί με γερμανική επιμονή σε όλη την Ευρώπη. Μια πολιτική που βαθαίνει τις ανισότητες μεταξύ Βορά – Νότου. Που βαθαίνει τις ανισότητες και την ανεργία εντός των κρατών.

Το ευρωηφοδέλτιο της συμπαράταξης «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική Συνεργασία».

Όσο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τη ΔΗΜΑΡ αποδυναμωμένη, τόσο πληθαίνει και η αρθρογραφία, η οποία «θρηνεί» τη μειωμένη απήχηση του κόμματος. Φυσικά ούτε οι δημοσκοπήσεις είναι στημένες, ούτε οι αρθρογράφοι είναι προκατειλημμένοι. Οι λόγοι της κριτικής στη ΔΗΜΑΡ είναι πολύ βαθύτεροι. Αυτή η κριτική είναι απόρροια της ιδεολογικής ήττας, που μετά το 2010 υπέστησαν στη χώρα μας εκείνες οι απόψεις, οι οποίες θεμελίωναν ή τουλάχιστον επιχειρούσαν να θεμελιώσουν ένα διαφορετικό λόγο για την υπεράσπιση του δίκαιου και κοινωνικά αποτελεσματικού δημόσιου τομέα. Στόχος είναι οι αρχές της ΔΗΜΑΡ και όχι οι επιμέρους πρακτικές της. Αυτές είναι το πρόσχημα.

Η έξοδος στις αγορές είναι μια αναγκαία πράξη για την ομαλή χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Δεν πρέπει η επιλογή αυτή να εξυπηρετεί τρέχουσες εκλογικές και επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Δεν πρέπει μια περιορισμένη και πιλοτική έξοδος δανεισμού στις αγορές, να παρουσιάζεται ως δήθεν λύση για τις μεγάλες επιβαρύνσεις του υπάρχοντος δανεισμού και να δίνεται εντέχνως η εικόνα ότι ισοδυναμεί με το τέλος των μνημονίων και το πέρασμα στην ανάπτυξη. Επί της ουσίας, η έξοδος στις αγορές και η ανταπόκριση των επενδυτών έχει θετικό αντίκρισμα για τη χώρα, δεν αλλάζει όμως την κυρίαρχη εικόνα της ελληνικής οικονομίας, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανάπτυξης, ύφεση, έλλειψη επενδύσεων και από δραματική ανεργία.
Αυτά είναι τα κρίσιμα ζητούμενα για τη χώρα μαζί με μια τολμηρή διευθέτηση του χρέους. Αυτά είναι που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για την έξοδο της χώρας από την κρίση και θα ανοίξουν ένα δρόμο σταθερής πρόσβασης της ελληνικής οικονομίας στις αγορές, διευκολύνοντας την αναγκαία αναπτυξιακή ρευστότητα που χρειάζεται η χώρα.
Η ΔΗΜΑΡ δεν υιοθετεί ούτε τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς, ούτε μια στάση καταστροφολογίας.

Κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφιβάλλει μετά και την «αποκάλυψη» Μπαλτάκου ότι όχι μόνο κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας που το λένε και πολιτικο-κομματικό σύστημα, αλλά ότι με τη συνέχιση αυτού του συστήματος ακόμη και αν βγούμε στις αγορές θα πρόκειται για μια όαση της φαντασίας στην έρημο.

Η συζήτηση του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη δείχνει τις κρυφές διαδρομές που συνδέουν τη ΝΔ με την ξενοφοβία και με το νεοναζιστικό κόμμα. Το δε υβρεολόγιό του κατά του Πρωθυπουργού, του ανθρώπου που τον διόρισε στη θέση του γενικού γραμματέα της Κυβέρνησης, όπως και οι κατά καιρούς δηλώσεις του άλλου «εθνικιστή» της ΝΔ, του Φαήλου Κρανιδιώτη, αποδεικνύουν και την απευθείας σχέση τους όχι μόνο με την Ακροδεξιά αλλά και με το «κόμμα της αγένειας». Ο γεμάτος με θρησκευτικές εικόνες τοίχος στο γραφείο του κυρίου Μπαλτάκου, σε συνδυασμό με τις ανεπίτρεπτες ύβρεις, δείχνει και το μέγεθος της υποκρισίας. Δεν αξίζει αυτός ο τόπος τέτοιο πολιτικό σύστημα.

«Ποτέ δεν αντιλήφθηκα τον αναγκαίο προοδευτικό εκσυγχρονισμό της χώρας ως μια απολίτικη διαδικασία κάποιων δυνάμεων του ενδιάμεσου χώρου. Η χώρα δεν έχει ανάγκη ενός δήθεν κεντροαριστερού πόλου που κρύβεται είτε πίσω από αντιπολιτικά ρεύματα, είτε πίσω από απολίτικους όρους του τύπου «ενδιάμεσος χώρος».
Αντιθέτως η χώρα έχει ανάγκη ενός προοδευτικού πόλου, ο οποίος δεν θα κρύβει ότι στο δίλημμα προτεραιότητα της αγοράς έναντι της κοινωνίας ή προτεραιότητα της κοινωνίας σε μια ελεύθερη και ελεγχόμενη αγορά τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της δεύτερης επιλογής. Ενός χώρου για τον οποίο η σύγκρουση με τον λαϊκισμό και τον κρατισμό δεν σημαίνει και άρνηση της ανάγκης να εκφραστούν τα συμφέροντα των ανθρώπων της εργασίας.

Οι διαπλοκές της κυβέρνησης με την ποινικά διωκόμενη συμμορία της Χρυσής Αυγής μέσω του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου κου Μπαλτάκου αποδεικνύει:
Α. πρόβλημα λειτουργίας της δημοκρατίας, καθώς καταγράφονται απόπειρες να πολιτικών παραγόντων να διαπλέξουν την πολιτική με τη δικαστική εξουσία
Β. Πρόβλημα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος:
Bi. σε θεσμικό επίπεδο,
-καθώς οι προσωποπαγείς εξουσίες και ο κυρίαρχος ρόλος του πρωθυπουργού στη λειτουργία του συστήματος επιτρέπει την ευδοκίμηση παρασίτων και την ανεξέλεγκτη ανάδειξη εγκληματικών στοιχείων.

Η «υπόθεση Μπαλτάκου» δεν είναι υπόθεση ενός συγκεκριμένου προσώπου. Είναι υπόθεση πολιτικής, για τη ΝΔ και, κατ’ επέκταση, για την κυβέρνηση. Οι συνέπειες είναι προφανείς: Πρώτον «στραπατσάρισε» το σενάριο «οικονομικής αισιοδοξίας» της κυβέρνησης στην εκκίνησή του. Εκτός των άλλων, οδήγησε π.χ. και στην αναβολή της έκθεσης της Moody’s για μετά τις ευρωεκλογές...
Δεύτερον, ενίσχυσε τις «αποσχιστικές τάσεις» στο πλαίσιο του κυβερνητικού συνασπισμού, προκαλώντας αναταράξεις τόσο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ όσο και στο εσωτερικό της ΝΔ (έστω και λιγότερο εμφανείς).
Και τρίτον, ίσως και το μείζον, ξαναθέτει ζήτημα στρατηγικού πολιτικού προσανατολισμού για τη ΝΔ. Προς το κέντρο ή προς τα δεξιά; Ο «Μπαλτάκος» είναι το αποτέλεσμα μιας σαφούς πολιτικής θέσης που υιοθέτησε η ΝΔ μετά την κυριαρχία Σαμαρά...

Πιστεύω ότι η κυβέρνηση, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, υιοθέτησε ένα σχέδιο προσεταιρισμού των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, στο οποίο, όπως αποκαλύπτεται, πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε ο Τ. Μπαλτάκος. Η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας σε μία σειρά εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, θεωρώ πως υπήρξε καρπός αυτού του σχεδίου. Η Δημοκρατική Αριστερά το κατήγγειλε από τότε, αλλά πολλοί παράγοντες του δημοσίου βίου που σήμερα παριστάνουν τους έκπληκτους, μας καταλόγιζαν τότε "αριστερίστικες υπερευαισθησίες". Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ποιοι είχαν δίκιο και ποιοι αρνούνταν να αντικρύσουν τη ζοφερή πραγματικότητα.

Τον ιδιαιτέρως παρεμβατικό ρόλο του στην κυβερνητική ατζέντα, πλην των οικονομικών, τον είχαμε διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή. Από τον Φεβρουάριο του 2013, όμως, όταν πλέον είχε δρομολογηθεί μια πορεία, όπου η χώρα μέσα από τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού διασφαλίζονταν από την αποφυγή της πτώχευσης και χρεοκοπίας, είχε αρχίσει να βάζει την ακροδεξιά σφραγίδα του στα άλλα μείζονα ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει η τρικομματική κυβέρνηση. Αναφέρομαι, κυρίως, στον αντιρατσιστικό νόμο, την ιθαγένεια, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι παρεμβάσεις του ήταν καθοριστικές, ως μη όφειλε εκ των καθηκόντων του. Προφανώς δεν θα μπορούσε χωρίς τη γενική συγκατάθεση του πρωθυπουργού.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι υπεύθυνη δύναμη και δεν επενδύει στην πολιτική των αδιεξόδων. Σήμερα, οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στα διχαστικά διλήμματα και τάσσονται με συντριπτικά ποσοστά υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας. Κανείς, επομένως, δεν μπορεί να αποκλείσει μία κυβέρνηση ευρείας συνεννόησης, εάν το απαιτήσουν οι περιστάσεις και τα συμφέροντα της χώρας. Μία διακομματική κυβέρνηση συνεννόησης προγραμματικού χαρακτήρα, η οποία είναι αδύνατο να προωθηθεί χωρίς την εξισορροπητική παρουσία ενός ισχυρού προοδευτικού πόλου, της «Δημοκρατικής Αριστεράς - Προοδευτικής Συνεργασίας».

Τη στρατηγική του κόμματος εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών, τα βασικά σημεία της εκλογικής καμπάνιας και το ευροψηφοδέλτιο του σχήματος «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική Συνεργασία» ενέκρινε ομόφωνα στην σημερινή της συνεδρίαση η Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ.

Η σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου, που θα παρουσιαστεί επίσημα στις 13 Απριλίου

Τα 39 ονόματα των υποψηφίων.

Μέσα σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης και προκειμένου η χώρα να ακολουθήσει ένα Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής ανασυγκρότησης οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί είναι το πιο βασικό εργαλείο τόσο για την παραγωγική ανασυγκρότηση των χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών , όσο και για να λειτουργήσει σαν ομπρέλα προστασίας του αγρότη μέσα στο δύσκολο οικονομικό και Κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε .
Κατά συνέπεια κάθε ολιγωρία και εγκατάλειψη αυτού του στόχου σημαίνει Πολιτική ανεπάρκεια και εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων από όσους θέλουν να λένε ότι τους ενδιαφέρει η παραγωγική ανασύνταξη της χώρας και η αξιοποίηση του αγροτικού παραγωγικού δυναμικού.Υπάρχει μια αναγκαιότητα για τη μικρομεσαία αγροτιά, η συλλογικότητα και η συνεργασία.

Πολλά χρόνια πριν η χώρα μας φτάσει στη δύσκολη σημερινή κατάσταση σε κάθε συζήτηση για την Νέα ΚΑΠ έμπαινε και το θέμα της αλλαγής της σχέσης Ακαθαρίστου. Εθν. Προϊόντος Φυτικής προς Ζωϊκή Παραγωγή.
Πάντοτε έμπαινε σαν στόχος η ανατροπή αυτής της σχέσης προς όφελος της Ζωϊκής Παραγωγής γιατί η Ζωϊκή παραγωγή δημιουργεί βιώσιμες Αγροτικές Εκμεταλλεύσεις και βελτιώνει το αρνητικό για την Ελλάδα ισοζύγιο ζωικών προιόντων μειώνοντας τις εισαγωγές Κρέατος και Γάλακτος.

Σήμερα μάλιστα που η χώρα μας πρέπει να έχει σαν στόχο την Παραγωγική Ανασυγκρότηση για να δημιουργήσει νέες θέσεις Εργασiας και να βγεί από την Ύφεση που βρίσκεται εδώ και 5 χρόνια κάθε λογικός άνθρωπος και κάθε ΄΄κοινός νούς΄΄ δεν μπορεί να αγνοεί αυτό το στόχο δηλαδή την υποστήριξη της Κτηνοτροφίας , έφ΄όσον μιλάμε για την Πρωτογενή –Αγροτική Παραγωγή.

Εντυπωσιάζομαι από την στάση πολλών αριστερών και ενεργών πολιτών που παινεύουν το Ποτάμι, χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πώς ’ανάβλυσε’ και το πώς κυλά.

Εννοώ ότι το κόμμα αυτό ιδρύθηκε από έναν άνθρωπο, ο οποίος προέκυψε από δική του πρωτοβουλία. Δεν υπήρξε κάποια πρωτοβουλία πολιτών, δεν εκλέχθηκε από κάποια συνέλευση. Και σήμερα, έναν μήνα μετά την εμφάνισή του, αν και προβλέπεται από το καταστατικό που δημοσιεύει στις σελίδες του, ΔΕΝ έχει κανένα όργανο, εκλεγμένο ή έστω διορισμένο, παρά μόνο έναν αρχηγό.

Ρίχνοντας μια ματιά στην ’φόρμα πρότασης υποψήφιου ευρωβουλευτή’ (http://topotami.gr/pion-thelis-stin-evrovouli/), διαπιστώνει κανείς τα εξόχως αντι-δημοκρατικά, ηθικιστικά (και άρα λαϊκιστικά) και εξόχως μηντιοκρατικά κριτήρια που ζητάει το ποτάμι:

Μα για το γάλα θα κινδυνεύσει η συμφωνία με την τρόικα και η εκταμίευση της δόσης; Αυτό ακουγόταν ως καταλυτικό επιχείρημα από πολλούς κυβερνητικούς παράγοντες τις τελευταίες μέρες, ενόψει της συζήτησης του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή. Αυτό μεταφέρεται και ως κλίμα στην κοινή γνώμη, προτάσσοντας την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, αλλά και διασφάλισης της κυβερνητικής σταθερότητας. Και τελικά βρέθηκε λύση, έστω και αν αυτή βασίζεται σε απλές μετονομασίες. Πράγματι, αν δει κάποιος αυτό το μέτρο απομονωμένο από το γενικότερο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, ίσως πεισθεί για το ασήμαντο του πράγματος. Αν μάλιστα ξεχάσει ότι στην Ελλάδα, με τη φθίνουσα κτηνοτροφία και με τη συνεχώς αυξανόμενη εισαγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, καταναλώνουμε το ακριβότερο γάλα στην Ευρώπη, τότε ίσως πεισθεί ευκολότερα.

Στην “Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία” συμμετέχουν όσοι δεν αποδέχονται την οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας και υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική έννοια. Όσοι απαιτούν ανανεωμένο κράτος πρόνοιας και επαναθεμελίωση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Τα στελέχη που αναφέρατε και πολλές άλλες κινήσεις και στελέχη ανήκουν σε αυτές τις δυνάμεις και το ζητούμενο είναι πώς τοποθετούνται σήμερα απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές. Αλλά δεν συνεργαζόμαστε μόνο με αυτά τα στελέχη και για του λόγου το αληθές μόλις πρόσφατα υπήρξε η δημοσίευση της διακήρυξης που έφερε υπογραφές 101 ενεργών πολιτών και πλαίσιο υποστήριξης από 181 προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών οι οποίοι προσδιορίζουν και τη δυναμική της συμπαράταξης.

• Συζητούμε με κατεπείγουσες διαδικασίες. Συμπιέζονται ουσιαστικά, κατά τρόπο απαράδεκτο, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και αυτό το συχνό φαινόμενο, η απαξίωση του κοινοβουλίου, είναι πλέον ζήτημα δημοκρατίας.
• Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης με επικοινωνιακούς όρους. Η κυβέρνηση επιχειρεί τη δημιουργία επίπλαστης ευφορίας. Η αντιπολίτευση το μηδενισμό του ζητήματος .
Έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση.
• Σε ό,τι αφορά τη διανομή του , πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία είχαν αποδεχθεί η υπεραπόδοση στην κάλυψη των δημοσιονομικών στόχων να δεσμεύεται στο λογαριασμό αποπληρωμής του δημοσίου χρέους.
Η Δημοκρατική Αριστερά προεκλογικά και στη διάρκεια της συμμετοχής της στην κυβέρνηση έθεσε θέμα τροποποιήσεων του μνημονίου, μεταξύ αυτών και της συγκεκριμένης ρύθμισης.

ΤΟ «ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΟ» ΚΛΙΜΑ, το οποίο επανέφερε στην Ελλάδα ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου κύριος Μπαλτάκος (60 περίπου χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου στην πατρίδα μας) με την αντικομμουνιστική δήλωσή του, είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό.

Οχι διότι ο κύριος Μπαλτάκος δηλώνει αντικομμουνιστής (έχει κάθε δικαίωμα να είναι), αλλά διότι ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου είναι «όργανο» με θεσμικό ρόλο στην κυβέρνηση και την ελληνική Βουλή, η οποία -λειτουργούσα σε συνθήκες και περιβάλλον δημοκρατίας- αποκλείει τέτοιας μορφής ρητορική.

Η αντικομμουνιστική θέση του κυρίου γραμματέα πλαισιώνεται και με αφορισμούς για τις «βλαβερές συνέπειες» της ελληνικής Αριστεράς (εν συνόλω) στη χώρα και την ελληνική κοινωνία, από καταβολής κόσμου που λέει ο λόγος.

Οποιος δεν βλέπει ότι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες μάλλον έχει μεγάλη μυωπία.

Το επιχείρημα ότι η παγκοσμιοποίηση έχει στριμώξει την πορεία της Γηραιάς Ηπείρου είναι η μία πλευρά της αλήθειας. Η άλλη είναι ότι έχουν κυριαρχήσει - για τα καλά - οι κανόνες της νεοφιλελεύθερης αντίληψης με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση του ευρωσκεπτικισμού. Οι πολιτικοί υποχωρούν μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα. Μια ελίτ στις Βρυξέλλες χωρίς καμιά συναίσθηση προσωπικής λιτότητας (σε αντίθεση με τις διακηρύξεις) διαχειρίζεται με αφόρητες ιδεοληψίες το μέλλον της Ενωσης.

Οι ανισότητες και ο κοινωνικός αποκλεισμός μάς γυρίζουν πίσω στον 19ο αιώνα. Η Ακρα Δεξιά έχει σηκώσει κεφάλι. Οι εθνικές περιχαρακώσεις επανήλθαν. Την ίδια ώρα η συγκατοίκηση σοσιαλδημοκρατών και (νεο)φιλελευθέρων σε ορισμένες κυβερνήσεις ακυρώνει τις ιστορικές διαχωριστικές γραμμές και δυναμώνει τα άκρα.

Οι τιμές πολλών προϊόντων της καθημερινότητας είναι εξαιρετικά, μέχρι παράλογα, υψηλές. Εν μέσω κρίσης, αντί να μειώνονται, ακολούθησαν ανοδική πορεία. Πολλά δε προϊόντα πολυεθνικών πωλούνται στην Ελλάδα πιο ακριβά από ό,τι σε άλλες χώρες, αδικαιολόγητα... Το δε πιο εξωφρενικό είναι ότι ακόμα και ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό πωλούνται φθηνότερα απ’ ό,τι στην Ελλάδα!

Κλειστές ολιγοπωλιακές αγορές μαζί με τα καρτέλ διαμορφώνουν ακριβές τιμές, με υπερκέρδη. Αντί λοιπόν να γίνουν διαρθρωτικές παρεμβάσεις στο κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας, που να εξασφαλίζουν έναν υγιή ανταγωνισμό, ο οποίος να διαμορφώνει ένα μόνιμο όφελος στους καταναλωτές, και να στηρίζουν την παραγωγή προωθούνται μεμονωμένες επιλογές υπέρ των πολυεθνικών, με βάση διάφορες ιδεολογικές εμμονές και προκαταλήψεις, όπου το μακροπρόθεσμο όφελος του καταναλωτή κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι.

«Αντικομμουνιστής ασφαλώς και είμαι. Δεν συζητείται αυτό. Από μικρό παιδί. Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα πεθάνω»,[1] δήλωσε πρόσφατα ο γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου κ. Τάκης Μπαλτάκος, με αφορμή ορισμένες διατάξεις του νομοσχεδίου για το μεταναστατευτικό. Η δήλωση μοιάζει να βγαίνει από τον σκοτεινό θάλαμο της μετεμφυλιακής δεξιάς εθνικοφροσύνης. Και είναι μια απεχθής, παλιομοδίτικη και γελοία δήλωση∙ πόσο μάλλον όταν προέρχεται από ένα πολιτικό πρόσωπο με θεσμική θέση σε μια συγκυβέρνηση, που μέχρι πριν λίγους μήνες συνεργαζόταν με ένα κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς.

Έχει 3 ½ χρόνια που ιδρύσαμε την ΔΗΜΑΡ. Στόχος της δημιουργίας του κόμματος ήταν μια αριστερή, ρεαλιστική, υπεύθυνη, δημοκρατική απάντηση στην πολύμορφη κρίση. Μακριά από οχλαγωγίες, μηδενισμούς και ανορθολογισμούς που υπερέβαιναν κατά πολύ τις ιστορικές παρακαταθήκες του Διαφωτισμού και της νεωτερικότητας. Με το βλέμμα πάντα στους αδύναμους αυτής της κοινωνίας, την Ευρώπη, την κοινωνική δικαιοσύνη. Αναγνωρίζοντας τις υπαρκτές κοινωνικές συγκρούσεις, την διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς αλλά και τις πολλαπλές ταυτότητες του ατόμου και τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας. Απευθυνθήκαμε σε κάθε Έλληνα και σε κάθε Ελληνίδα.

Την αυγή το ποτάμι πότισε την ελιά που κινδύνευε να ξεραθεί από τον καυτό ήλιο.
Οχι, δεν πρόκειται για ποιητική απόπειρα, ούτε για λογοτεχνικό δοκίμιο, αλλά για μια προσπάθεια κριτικής αποτίμησης του φαινομένου της από-ιδεολογικοποίησης της πολιτικής. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: τι είναι ένα πολιτικό κόμμα; Απάντηση: είναι ένας συλλογικός φορέας υπεράσπισης των συμφερόντων μια κοινωνικής ομάδας με σαφή κοινωνικά ή οικονομικά ή εθνικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Προφανώς τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν είναι αλληλοαναιρούμενα. Μπορεί κάποιος να προτάσσει κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά (βλ. το κόμμα της εργατικής τάξης, παλιότερα το αγροτικό κόμμα κ.λπ.), ή κυρίως εθνικά χαρακτηριστικά (π.χ. παράταξη εθνικοφρόνων ή πατριωτών) ή τέλος κυρίως θρησκευτικά χαρακτηριστικά ή συνδυασμό με πολιτικά φρονήματα (χριστιανοδημοκράτες, χριστιανοσοσιαλιστές κ.λπ.). Ολοι οι συνδυασμοί είναι δυνατοί.

...Το καταρρέον πολιτικό σύστημα όμως, επιμένει στην άμβλυνση και στο θάνατο των ιδεών. Εξυπηρετείται από τη διαχειριστική λογική, την επιτυχή εφαρμογή της οποίας βεβαίως διεκδικεί κατ’ αποκλειστικότητα, είτε ποντάροντας στην έλλειψη πολιτικής μνήμης, όπως στην περίπτωση της Ελιάς, όπου το παλιό κι αποτυχημένο εμφανίζεται ως καινούριο, είτε στην περίπτωση του μεταμοντέρνου μορφώματος «Το Ποτάμι», που ως εφεδρεία του συστήματος, ως μιντιακό κατασκεύασμα, ως άσσος στο μανίκι των επικοινωνιολόγων, μετά την αυτανάφλεξη της «Ελιάς», προβάλλει το εξής πρωτοποριακό:
«Την καταδίκη των πολιτικών και της πολιτικής, προκειμένου να του δοθεί η ευκαιρία να ασκήσει πολιτική.» Μια πολιτική που υποτίθεται θα συνδιαμορφώσει με τους πολίτες, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι προαποφασισμένη, προσχεδιασμένη και καταφανώς αποτυχημένη.

Στη διάρκεια της προηγούμενης 10ετίας, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη βίαιη εξαγωγή της σε όλο τον κόσμο με τη χρεοκοπία της Lehman στις 15.9.2008, οι αγορές ξεχείλιζαν από πληθώρα κεφαλαίων που με τρέλα αναζητούσαν επικερδείς τοποθετήσεις. Ολοι δανείζονταν εύκολα και φτηνά. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, που είχε φτάσει να δανείζεται με επιτόκιο περίπου όσο ήταν αυτό που δανειζόταν η Γερμανία. Σήμερα, στις διεθνείς αγορές υπάρχει πάλι πληθώρα κεφαλαίων, εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες του κόσμου (quantitative easing), επιχειρώντας να υποστηρίξουν και να διευκολύνουν τη διεθνή ανάκαμψη.

Το «Ποτάμι» είναι ένα αποτέλεσμα της κρίσης εκπροσώπησης . Όταν η κρίση αυτή αντιμετωπισθεί και η πολιτική ξαναμπεί στην κοίτη της υπευθυνότητας και της αξιοπιστίας, τα πάσης φύσεως ποτάμια θα επανέλθουν στη φυσιολογική τους στάθμη. Μην το ξεχνάμε, άλλωστε… Μπορεί η πολιτική να βρίσκεται σε βαθιά κρίση, παραμένει, ωστόσο, το μοναδικό όπλο που έχουν στα χέρια τους οι κοινωνίες για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Ούτε η τηλεδημοκρατία θα μας σώσει, ούτε η ουδέτερη τεχνοκρατία ούτε οι μιντιακές επαναστάσεις…

Στη ΔΗΜΑΡ μελετούμε με προσοχή την εικόνα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις τόσο για εμάς όσο και για τα άλλα κόμματα. Θα σας πρότεινα, ωστόσο, να μην εστιάζουμε μόνο στην πρόθεση ψήφου, αλλά και στα ευρήματα που προϊδεάζουν για το πώς μπορεί να συμπεριφερθεί η μερίδα εκείνη της κοινής γνώμης που αρνείται να τοποθετηθεί ή δηλώνει αναποφάσιστη. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η ΔΗΜΑΡ παραμένει μετά τον ΣΥΡΙΖΑ το δεύτερο κόμμα σε δημοφιλία ή το ότι κατατάσσεται επίσης δεύτερη όταν οι πολίτες, αποφασισμένοι και αναποφάσιστοι, ερωτώνται ποιος ασκεί καλύτερη αντιπολίτευση, μας δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι άλλη θα είναι η τελική εκλογική εικόνα.

Στην Ουκρανία και για την Ουκρανία, πρέπει να πάψουμε να μιλάμε με όρους «νίκης» και «ήττας» και, κυρίως, με όρους ηθικούς. Ως μέλος της Task Force της Ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ουκρανία, δεν εκτιμώ ότι το «καλό» και το «κακό» είναι σαφές.

Είναι να σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά με αυτά που δείχνουν τους τελευταίους μήνες οι δημοσκοπήσεις, είτε αποδειχθεί ότι οι καταγραφές αυτές θα έχουν αντιστοίχηση προς την τελική, την εκλογική προτίμηση των πολιτών είτε όχι, πράγμα αδιάφορο εν προκειμένω, αν δεχθούμε ότι οι μετρήσεις καταγράφουν πάντα τις διαθέσεις της στιγμής.

Τον Δεκέμβριο του 2013 η κίνηση των «58» στο ξεκίνημά της εφθανε σε ποσοστά έως και 16 % και τρείς μήνες μετά, αθροιζόμενη με το ΠΑΣΟΚ, καταγράφει ως «Ελιά» το ποσοστό που είχε μόνο του το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή 5-6 %.

Το πρόσφατο «Ποτάμι» ξεκίνησε με παρόμοιες επιδόσεις και μολονότι είναι ακόμη πρόωρο, μπορούμε να στοιχηματίσουμε με βεβαιότητα για την ανάλογη συνέχεια, αν και ίσως να μη βρούμε πρόθυμους παίκτες με την αντίθετη επιλογή.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι από τους παρεμβατικότερους αρθρογράφους που έχει η χώρα. Καταρτισμένος, με σταθερή και γενναία άποψη που δεν τη στρογγυλεύει, παρ’ όλα αυτά συγκαταλέγεται στους δημοσιογράφους που έχουν δεχτεί τις περισσότερες επιθέσεις, όχι μόνο λεκτικές, ενώ το Διαδίκτυο βρίθει προσβλητικών αναφορών εναντίον του. Χθες, λέει, όταν μίλαγε σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας τού έσπασαν το αυτοκίνητο έξαλλοι που δρουν στο όνομα της Αριστεράς. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα σε αυτούς τους ανθρώπους ότι ντροπιάζουν την Αριστερά.

Την ημέρα ακριβώς που δημοσιοποιήθηκε το ναυάγιο της κίνησης των «58», ο Σταύρος Θεοδωράκης, γνωστός δημοσιογράφος του Mega, εξήγγειλε την ίδρυση νέου κόμματος με το όνομα «Ποτάμι». Η εξαγγελία έλαβε τεράστια δημοσιότητα από τα κατεστημένα ΜΜΕ. Υπήρξε δε αρκετά πρωτότυπη, αφού ο «ηγέτης» (όπως αυτοχαρακτηρίσθηκε) του κόμματος δεν παρουσίασε πρόγραμμα ή ιδρυτική διακήρυξη, αλλά διάσπαρτες θέσεις σε συνεντεύξεις ή με τη μορφή απαντήσεων σε ερωτήματα. Επίσης δεν παρουσιάσθηκαν τα ιδρυτικά μέλη της κίνησης, αλλά ένας κατάλογος τριάντα ονομάτων με τους ο οποίους ο Θεοδωράκης «συζητά» (και από τους οποίους τρεις-τέσσερεις στη συνέχεια διέψευσαν ότι συμμετέχουν στο νέο κόμμα).

Από το 2009 έως και το 2013, δηλαδή επί πέντε συνεχή έτη, είχε κυριαρχήσει στο δημόσιο λόγο μια αίσθηση έκτακτης ανάγκης. Η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη ήταν μονίμως υπό αίρεση, η ενδεχόμενη έξοδος συνεπαγόταν μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή, το διεθνές περιβάλλον κάθε άλλο παρά θετικό ήταν για εμάς.

Ήταν αυτή η αίσθηση έκτακτης ανάγκης που κατέστησε δυνατή τη ψήφιση μέτρων που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδιανόητα όπως τις απανωτές μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, την πρωτόγνωρη περιστολή των δημοσίων δαπανών (κυρίως των κοινωνικών), την εκτίναξη του φορολογικού βάρους των μισθωτών κ.ο.κ.

Η καινοτομία σε αυτή την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο δεν είναι οι συμμαχίες, τα μέτωπα και οι συσπειρώσεις που συγκροτούνται, αλλά η θαυμαστή τελειοποίηση των ιδεολογικοπολιτικών ελιγμών. Σκόρπιες ιδέες, εξαγγελίες και υποσχέσεις χωρίς ιδεολογικές συντεταγμένες, χωρίς σαφές πολιτικό πλαίσιο, χωρίς φορτίο. Δεν πρόκειται για πολιτικά προγράμματα αλλά για ένα μωσαϊκό συλλογισμών από γνωστούς πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής, που εμφανίζονται πια με τα κωδικά τους ονόματα. Σύνθημα Ελιά, παρασύνθημα Ποτάμι. Λέξεις που, σκοπίμως, δεν παραπέμπουν στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, αλλά σε έναν περίπατο στην εξοχή.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Σας καλωσορίζω όλες και όλους απόψε σε μια συνάντηση που φιλοδοξεί να είναι κάτι παραπάνω από μια κομματική συγκέντρωση. Η θετική σας ανταπόκριση για το κοινό μας εγχείρημα, μας ενθάρρυνε για να χαράξουμε το δρόμο της αυτόνομης πολιτικής μας πορείας, με ένα νέο ξεκίνημα. Οι δυνάμεις της δημοκρατικής και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της πολιτικής οικολογίας και του προοδευτικού κέντρου συγκροτούμε τον προοδευτικό πόλο. Συγκροτούμε τη "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ".

Συγκροτούμε μια συμπαράταξη ανοικτή στους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών και στα προοδευτικά ρεύματα ιδεών, δημιουργώντας μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με τους ενεργούς πολίτες.

Η προοπτική δημιουργίας, μέσα στο 2014, ενός μηχανισμού εποπτείας του τραπεζικού τομέα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) διχάζει σοβαρά τα Κράτη-μέλη και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η πίεση που ασκείται από τη Γερμανία είναι μεγάλη, στο βαθμό που αν δεν ψηφισθεί ο σχετικός μηχανισμός από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέχρι τον Απρίλιο, τότε το όλο σχέδιο παραπέμπεται στην νέα κοινοβουλευτική περίοδο μετά τις ευρωεκλογές.

Το ερώτημα είναι γιατί επείγεται τόσο η Γερμανία; Και γιατί αντιδρά σοβαρή μερίδα των ευρωβουλευτών, από όλες τις πολιτικές ομάδες;

Όσοι υπογράφουμε αυτή τη διακήρυξη, θεωρούμε πως η συγκρότηση του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, καθώς και η ανάγκη για ένα προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης αποκτούν σήμερα καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Η πρόσφατη πρωτοβουλία της «ΔΗΜΑΡ- Προοδευτική Συνεργασία», η συμπόρευση δηλαδή των δυνάμεων της ανανεωτικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας, ανοίγει μια νέα προοπτική ελπίδας, ακριβώς επειδή στο επίκεντρό της βρίσκεται το αίτημα αλλαγής της ασκούμενης πολιτικής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

...Ο Πρόεδρος αντιμετώπισε με ιδιαιτέρως υπεύθυνο και σοβαρό τρόπο το Ποτάμι. Προέβη, ως όφειλε, σε ευθεία κριτική βασικών δομικών στοιχείων που συνέθεταν τον αρχικό λόγο του Στ. Θεοδωράκη. Και για το «νέο», και για την επίκληση στην «κοινή λογική» και για τις προγραμματικές δεσμεύσεις που θα προέκυπταν από την «κλοπή από δεξιά και αριστερά».
Και σήμερα πραγματικά έχουμε δικαίωμα να διερωτόμαστε για τον κοινότυπο λόγο και την έλλειψη πρωτοτυπίας από τις πρώτες προγραμματικές θέσεις που παρουσιάστηκαν.
Δημοσκοπικές εκρήξεις πρωτοεμφανιζόμενων σχημάτων τις έχουμε συνηθίσει και παλαιότερα και εντελώς πρόσφατα. Γνωρίσαμε και την … κατάληξή τους. Γιαυτό και δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε, στο βαθμό φυσικά που εντείνουμε τις προσπάθειές μας και ενδυναμώνουμε τις δικές μας θέσεις και πολιτικές πρωτοβουλίες.

...Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το «Ποτάμι» κινείται στη σκιά και στη σύγχυση, καθώς οι θέσεις του είναι ένα μείγμα «δημοφιλών» ίσως απόψεων, χωρίς ωστόσο ιδεολογική ραχοκοκαλιά και σαφές πολιτικό στίγμα.

Υποστηρίζουν πως εκπροσωπούν το αντικομφορμιστικό και ότι κομίζουν το νέο. Διαφωνώ. Το «νέο» δεν προσδιορίζεται από τον χρόνο της εμφάνισής του ή από τις δηλώσεις των δημιουργών του. Το νέο προϋποθέτει λόγο συγκεκριμένο και για το σήμερα και για το αύριο, καθώς και προγραμματικές δεσμεύσεις. Δεν διαπιστώνω στο νέο σχήμα κάτι τέτοιο. Το "νέο" δεν μπορεί να δομείται πάνω στα υλικά του παρελθόντος με εργαλεία την ιδεολογική ασάφεια και την πολιτική σύγχυση. Ποια διαφορά έχει τότε από το «παλιό» που υποτίθεται πως αντιπαλεύει;

Παραδομένη στο έλεος μιας νέας πόλωσης, που αναπαράγει τις χειρότερες παραδόσεις του δικομματισμού, η πολιτική ζωή βρίσκεται εγκλωβισμένη σε αδιέξοδες αναμετρήσεις, που διαστρέφουν τις πραγματικές αντιθέσεις. Η επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων που επιχείρησε να εισαγάγει η ΝΔ και ο ισοπεδωτικός αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ συνθέτουν πλέον ένα σκηνικό διαρκών επεισοδίων, που ακυρώνει κάθε πιθανότητα πολιτικού διαλόγου και αναζήτησης λύσεων. Οι πολεμικές ρητορικές αφθονούν, ο πολιτικός διάλογος σπανίζει, η πολιτική ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται. Η αντίληψη των στρατοπέδων απειλεί να διαγράψει κάθε διαφορετική άποψη, ανατροφοδοτώντας διαρκώς πολώσεις, που διχοτομούν επικίνδυνα την ελληνική κοινωνία.

Αρκεί άραγε ένας «δημοσκοπικός πραγματισμός», ο οποίος συνιστά ένα μείγμα ανεπεξέργαστων «αριστεροδεξιών» αντιλήψεων, που αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους, χωρίς ενιαίο ιδεολογικό και πολιτικό ιστό, να βγάλουν τη χώρα από την κρίση; Αυτό είναι το ερώτημα ουσίας. Και η απάντηση είναι αρνητική. Αλλά το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη δεν είναι οι θέσεις που τόσο επίμονα του ζητούσαν απ’ την αρχή κάποιοι. Είναι ο ίδιος ο.... κ. Θεοδωράκης.

Οι θέσεις του είναι θέσεις γνωστές, διατυπωμένες δημοσίως από καιρό από πολλούς «παλαιούς ή νέους πολιτικούς» με δεξιές ή αριστερές αφετηρίες, δημοφιλείς στη μεγάλη πλειοψηφία τους στις έρευνες κοινής γνώμης (με δυο – τρεις εξαιρέσεις), που αποτυπώνουν αυτό που ονομάσαμε στην αρχή «δημοσκοπικό πραγματισμό».

...Ααν η πολιτική της κυβέρνησης για την αυτοδιοίκηση είναι η αποθέωση της αδίστακτης μικροπολιτικής, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι καταφανώς κοντόφθαλμη και εν πολλοίς αυτοκτονική, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια, σχεδόν νομοτελειακά, σε μια ευρεία πολιτική ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, με ενδεχόμενη επίπτωση και στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
Από αυτή την άποψη, η επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι για όλους μια μεγάλη ευκαιρία για αυτοκριτική και περισυλλογή. Για μεν την κυβέρνηση ως προς τα όρια του πολιτικού κυνισμού, του θεσμικού αμοραλισμού και της ουσιαστικής υποτίμησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Για δε τον ΣΥΡΙΖΑ, ως προς τα όρια της θεσμικής εθελοτυφλίας και του πολιτικού του απομονωτισμού, που τον απομακρύνουν από ζωντανές προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις και τον υποτάσσουν σε έναν αδιέξοδο και αυτοκαταστροφικό πολιτικό ναρκισσισμό…

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Στο νέο ξεκίνημα. Μαζί. Οι δυνάμεις της δημοκρατικής και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της πολιτικής οικολογίας και του προοδευτικού κέντρου. Συγκροτούμε τον προοδευτικό πόλο. Συγκροτούμε τη "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ".

Συγκροτούμε μια συμπαράταξη ανοικτή στους ενεργούς πολίτες και στα προοδευτικά ρεύματα ιδεών. Θα διευρύνουμε αυτή τη συμπαράταξη με την ένταξη νέων πολιτικών κινήσεων και προσώπων.

Δημιουργούμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Αναδεικνύουμε ως πρώτιστη αρχή την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και των συλλογικών αγαθών.

Πως θα είναι η επόμενη μέρα; Ποιο είναι το αντίκρισμα της κρίσης, του οικονομικού και κοινωνικού κόστους της 6χρονηςη ύφεσης, των 1,5 εκ ανέργων, της αφαίμαξης των εισοδημάτων και της συντριπτικής απώλειας του εθνικού πλούτου;

Είναι οι 4 τράπεζες, οι 3 γαλακτοβιομηχανίες, η μια αεροπορική εταιρεία και η γενικευμένη κυριαρχία των ολιγοπωλίων στις αγορές; Είναι η εξαφάνιση της μεσαίας και μικρής επιχειρηματικότητας, η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και η εδραίωση της ψηλής και μακροχρόνιας ανεργίας;

Είναι η παλινόρθωση των γνωστών κρατικοδίαιτών και ολιγαρχικών συμφερόντων που απλώς θα προσέχουν να αποφεύγουν τις αμετροέπειες του παρελθόντος; Είναι οι ίδιες πελατειακές πολιτικές σχέσεις που ακυρώνουν κάθε έννοια ίσων ευκαιριών και κατανέμουν τον πλούτο της χώρας κατά τις αποφάσεις εξαρτημένων ή και αργυρώνητων πολιτικών;

Τι ακριβώς θέλουμε όσοι σήμερα είμαστε εδώ συγκεντρωμένοι και πολλοί άλλοι που δεν μπορούσαν να είναι μαζί μας;

Θέλουμε να ανασυγκροτήσουμε και να εκπροσωπήσουμε αξιόπιστα την ευρεία πολιτική πλειοψηφία που εκτείνεται από το χώρο του δημοκρατικού και προοδευτικού κέντρου μέχρι τα όρια της παραδοσιακής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της υπεύθυνης δημοκρατικής αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας είναι σήμερα κατακερματισμένες και διάσπαρτες, υποεκπροσωπούμενες ή εξ ανάγκης δανείζουσες την ψήφο τους σε άλλα κόμματα που δεν τις εκπροσωπούν.

Σήμερα ξεκινάμε. Ξεκινάμε μια δύσκολη προσπάθεια υπό αντίξοες συνθήκες, μια προσπάθεια αναγκαία, απαραίτητη, ζωτική για τον τόπο και την κοινωνία.

Η Δημοκρατική αριστερά - Προοδευτική Συνεργασία είναι πια γεγονός και οι δυνάμεις, οι άνθρωποι που αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου, ως αυτόνομου χώρου, είμαστε εδώ.

Ζούμε σε έναν ιδιότυπο διπολισμό, με τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια και την ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ από την άλλη. Ανάμεσα σε έναν αριστερόστροφο λαϊκισμό και μια κυβερνητική συμμαχία που διολισθαίνει σε ολοένα και πιο συντηρητικές και αδιέξοδες πολιτικές. Κι αυτό, σε ένα πλαίσιο ολοένα και μεγαλύτερης ταύτισης της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ με την πιο συντηρητική εκδοχή της ΝΔ.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν θα καταγράψουν σε καμία περίπτωση κομματικούς συσχετισμούς, αν και οι εκλογές για την περιφερειακή αυτοδιοίκηση έχουν ένα πολιτικό χρώμα. Οι ευρωεκλογές έχουν την αυτονομία τους. Μια μεγάλη διαφορά όμως θα αναδείξει φωνές που θα λένε ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Δηλαδή το αποτέλεσμα θα είναι κρίσιμο μέγεθος για την αμφισβήτηση της κυβέρνησης. Πιστεύω ότι η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές αλλά αλλαγή της πολιτικής. Αν η κυβέρνηση δεν αλλάξει πολιτική, δεν αποκρούσει την επιβολή νέων μέτρων, δεν οδηγήσει σε νέα διαπραγμάτευση με θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα, τότε οι εκλογές είναι μονόδρομος

Τις θέσεις της για τη βιωσιμότητα των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, παρουσίασε η ΔΗΜΑΡ σε ημερίδα που πραγματοποίησε.
Την ημερίδα άνοιξε ο πρόεδρος του κόμματος Φώτης Κουβέλης, ο οποίος επισήμανε μεταξύ άλλων ότι η τόνωση της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας αποτελεί όρο για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Ακολούθησαν οι ομιλίες του υπεύθυνου για την Οικονομική και Κοινωνική πολιτική της ΔΗΜΑΡ Δημήτρη Χατζησωκράτη, που παρουσίασε τη συνολική οπτική του κόμματος για τη Μικρομεσαία επιχείρηση, της βουλευτού Ασημίνας Ξηροτύρη, που περιέγραψε τις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις της ΔΗΜΑΡ, καθώς και του καθηγητή Διεθνούς Οικονομικής Γιάννη Τσαμουργκέλη, που μίλησε για την πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό και την τόνωση της ρευστότητας.

Στην ημερίδα το λόγο έλαβαν και κατέθεσαν τις απόψεις τους ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γιώργος Καββαθάς και το μέλος του ΔΣ της ΕΣΕΕ Παύλος Πολιτάκης.

Η εναρκτήρια Ομιλία του Φώτη Κουβέλη
Η εισήγηση του Δημήτρη Χατζησωκράτη
Η εισήγηση της Ασημίνας Ξηροτύρη
Η εισήγηση του Γιάννη Τσαμουργκέλη

•Η αξιολόγηση των δομών όλων των υπουργείων, ένα τεράστιο έργο, έχει ολοκληρωθεί και έχει εγκριθεί από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Μεταρρύθμισης.

•Τα νέα οργανογράμματα και τα προεδρικά διατάγματα είναι έτοιμα. Για πρώτη φορά η ελληνική δημόσια διοίκηση θα έχει μια σταθερή και ορθολογική δομή, σύμφωνη με τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας, που δεν θα τροποποιείται αυθαίρετα και με βάση την πελατειακή λογική.

.•Για πρώτη φορά επίσης γίνονται περιγράμματα θέσεων εργασίας, ώστε κάθε δημόσιος υπάλληλος να ξέρει ακριβώς ποια καθήκοντα καλείται να επιτελέσει, με ποια προσόντα, σε ποια θέση

-ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΡΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

-ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΟ-ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ — ΕΣΠΑ

-Ι. Νόμοι
-ΙΙ. Σχέδια Νόμων

-ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΥΔΔΑΔ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΙΟΥΛΙΟΣ 2012 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

Ενισχυτική διδασκαλία στα Γυμνάσια όλης της χώρας Τριετούς διάρκειας (2013-2015) μέσω ΕΣΠΑ ύψους 70 εκ. € (ήδη έχει δρομολογηθεί για την επόμενη χρονιά)

-7000 Αναπληρωτές Καθηγητές επιλεγμένοι αξιοκρατικά σε αντίθεση με πρακτικές παρελθόντων ετών σύμφωνα με τα μόρια από τον πίνακα αναπληρωτών.

-Δράση κοινωνικής συνοχής, μείωσης της σχολικής διαρροής και εξομάλυνσης κοινωνικών ανισοτήτων.

-511 Κέντρα Ενισχυτικής Διδασκαλίας σε όλη τη χώρα

-45.000 μαθητές σε όλη την Ελλάδα και 70.000 για την επόμενη χρονιά

Οι υποκειμενικοί όροι συμμετοχής μου.

Ανέλαβα την ευθύνη της Υφυπουργού θεωρώντας ότι:

• κάτω από τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της χώρας, οι πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούσαν την τρικομματική κυβέρνηση θα είχαν ως διττό στόχο α) τον εξορθολογισμό των δαπανών στην Υγεία και β) την απόδοση των εξοικονομούμενων πόρων σε τομείς που δεν ήταν αναπτυγμένοι ή που χρειάζονταν ιδιαίτερη ενίσχυση.

Το έργο που αναφέρεται παρακάτω, έγινε την χρονική περίοδο Οκτωβρίου 2012 – Ιουνίου 2013, κατά την οποία ήμουν Γενική Γραμματέας του ΕΚΔΔΑ, ύστερα από πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) προς την Τρικομματική Κυβέρνηση. Αρμόδιος Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, στον οποίο υπάγεται το ΕΚΔΔΑ, ήταν ο Αντώνης Μανιτάκης. Πίστευα και πιστεύω στην καθιέρωση μόνιμου Γενικού Γραμματέα ως ανώτατη ιεραρχία της Διοίκησης, ή έστω με θητεία 5ετή ως αρχή. Αυτό άλλωστε απαιτεί, πέραν οποιασδήποτε νομοθετικής αλλαγής και άλλες διαδικασίες επιλογής. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, κατά συνέπεια με την αλλαγή της Κυβέρνησης, υπέβαλα την παραίτησή μου από τη θέση αυτή.

Με την ευκαιρία υποβολής του παρόντος απολογιστικού σημειώματος των εργασιών της Γενικής Γραμματείας Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, τόσο η Γενική Γραμματέας όσο και η Ομάδα των συνεργατών της, εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας προς τον Υπουργό ΠΕΚΑ κο Ευ. Λιβιεράτο -με τον οποίο συνεργαστήκαμε κυρίως σε θέματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και περιβαλλοντικής αδειοδότησης- και τον Αν Υπουργό κο Στ. Καλαφάτη -με τον οποίο είχαμε ευρύτερη συνεργασία σε θέματα απορριμμάτων, βιοποικιλότητας και προστατευόμενων περιοχών, σύνδεσης περιβάλλοντος / χωροταξίας και περιβαλλοντική αδειοδότηση κρίσιμων τομέων όπως οι εξορύξεις και οι τουριστικές υποδομές- για το κλίμα εμπιστοσύνης που οικοδομήθηκε, σ΄ αυτήν την πρότυπη για το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνεργασία

Η ΠΟΡΕΙΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ 2007-2013ΚΑΙ Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2014-2020

Οι προτεραιότητες της Ειδικής Γραμματείας Κοινοτικών Πόρων και Υποδομών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα ήταν, αφενός, η επιτάχυνση της υλοποίησης του τρέχοντος Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης (ΠΑΑ) -με αποδοτικότητα, ποιότητα και διαφάνεια- και, αφετέρου, η έγκαιρη προετοιμασία για τη νέα Προγραμματική Περίοδο 2014-2020.

Η ανάληψη καθηκόντων στο ΣΕΠΕ, έγινε στα μέσα Οκτωβρίου 2012 και ενώ το Σώμα είχε μείνει "ακέφαλο" πάνω από δύο μήνες. Όπως ήταν αναμενόμενο, είχε συσωρευτει μεγάλος όγκος διαδικαστικών υπηρεσιακών θεμάτων, τα οποία έπρεπε να αντιμετωπιστούν άμεσα.

Επιπλέον, το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας βρισκόταν μπροστά σε μια διαδικασία ριζικής εσωτερικής του αναδιοργάνωσης και ανασχεδιασμού των διαδικασιών του. Το μεν πρώτο σχετίζεται με τη διαδικασία διοικητικής μεταρρύθμισης του ΥΔΙΜΗΔ, ενώ το δεύτερο, με την διεξαγωγή ανεξάρτητης αξιολόγησης αναγκών από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, η οποία επισήμανε τα προβλήματα, αλλά και τις προοπτικές του συστήματος Επιθεώρησης Εργασίας στην Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη τη διεθνή εμπειρία και τις εγχώριες ιδιομορφίες.

Η βασική λειτουργία της Ειδικής Γραμματείας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας περιορίζεται στις επιθεωρήσεις στο περιβάλλον (σε κάθε δραστηριότητα, δημόσια ή ιδιωτική, για τη λειτουργία της οποίας απαιτείται –και- περιβαλλοντική αδειοδότηση), την ενέργεια (μόνον στον έλεγχο του θεσμού των Πιστοποιητικών Ενεργειακής Απόδοσης των κτηρίων), στη δόμηση (εποπτεία του θεσμού των ελεγκτών δόμησης) και στα αυθαίρετα (σε συνεργασία με τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις).

Η γενική αντίληψη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δουλειά μου ξεκινούσε με την παραδοχή ότι οι έλεγχοι αποτελούν εργαλείο προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά, ταυτόχρονα, είναι και αναπτυξιακό εργαλείο.

Σημαντικότερα Πεπραγμένα της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας για την περίοδο: Αύγουστος 2012 – Ιούνιος 2013

•Σχεδιασμός και Κατάρτιση του Αναπτυξιακού Προγραμματισμού 2014-2020.Προετοιμασία της Στρατηγικής για την Έρευνα και Καινοτομία – Διαμόρφωση κατευθύνσεων Αναπτυξιακού Προγραμματισμού για την Νέα Προγραμματική Περίοδο.Διαβούλευση με τις περιφέρειες για την Ανάπτυξη Στρατηγικής για την Έξυπνη Εξειδίκευση (RIS3), συμμετοχή στα Αναπτυξιακά Συνέδρια των Περιφερειών, επιτόπιες επισκέψεις και συζητήσεις με τις Περιφερειακές Αρχές. Διαβούλευση με Υπουργεία και εκπροσώπους του παραγωγικού Τομέα.

Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση για πρώτη φορά στη χώρα ολοκληρωμένης στρατηγικής και αναπτυξιακής πολιτικής που να καλύπτει το σύνολο της νησιωτικής Ελλάδας με βάση τη συνταγματική επιταγή (άρθρα 101 και 106) ήταν ο βασικός στόχος που ανέλαβε να υλοποιήσει η Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής (ΓΓΑΙΝΠ) στη περίοδο από τον Αύγουστο 2012 μέχρι σήμερα. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της σήμερα μετά τη σταδιακή ενίσχυση των περιφερειακών δομών της χώρας και ιδιαίτερα με πρόσφατη διοικητική διάρθρωση της χώρας με αιρετές Περιφέρειες, ισχυρούς Δήμους και την Αποκεντρωμένη Διοίκηση.