Οι χρόνιες στρεβλώσεις στην αγορά του φαρμάκου συνέθεταν προνομιακό πεδίο για την εκτροφή πιθανόν σκανδάλων και προφανούς σκανδαλολογίας για τα οποία θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Στα χρόνια της κρίσης ορισμένες από τις στρεβλώσεις αυτές αντιμετωπίστηκαν λόγω αφενός των μνημονιακών μας υποχρεώσεων και αφετέρου των μέτρων που ελήφθησαν κυρίως από το αρμόδιο υπουργείο Υγείας. Η συγκέντρωση όλης της ευθύνης για το φάρμακο στο υπουργείο Υγείας, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, η επαναφορά της θετικής λίστας συνταγογραφούμενων φαρμάκων, η δημιουργία του ΕΟΠΥΥ και κυρίως οι περικοπές στις τιμές μείωσαν σημαντικά τη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη από 5,1 δισ. ευρώ το 2009 σε 1,98 δισ. ευρώ το 2017 (μείωση κατά 61,9%).

Η χώρα έχει ανάγκη σήμερα, περισσότερο από χθες, από μια ισχυρή δημοκρατική προοδευτική παράταξη, παράγοντα πολιτικής σταθερότητας και καταλύτη εθνικής συνεννόησης. Την έξοδο από την κρίση δεν μπορεί να την εξασφαλίσει ούτε ο συντηρητισμός της ΝΔ, ούτε ο λαϊκισμός και κρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο κοινωνικής και οικονομικής ανόρθωσης και μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία φιλοευρωπαϊκών-μεταρρυθμιστικών δυνάμεων στη Βουλή και στην κοινωνία για να το υλοποιήσει.

Τα κομματικά συνέδρια δεν παρουσιάζουν κατά κανόνα ευρύτερο ενδιαφέρον. Συνήθως επικυρώνουν τις επιλογές της ηγεσίας, ενώ σπανίως σηματοδοτούν ριζικές αλλαγές σε θέσεις ή πρόσωπα, οι οποίες να συνιστούν μείζονα πολιτικά γεγονότα. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξαιρέσεις, όπως το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, που επιχείρησε τομή με το σταλινικό παρελθόν, το συνέδριο στο Μπαντ-Γκόντεσμπεργκ το 1959, όπου το γερμανικό SPD εγκατέλειψε τον μαρξισμό και τον αμιγώς εργατικό του χαρακτήρα, το συνέδριο στο Επινέ το 1971,

Η ενότητα και ανανέωση της Δημοκρατικής Παράταξης με τη δημιουργία ενός ισχυρού φορέα της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας θα προχωρήσει γιατί αποτελεί αίτημα χιλιάδων προοδευτικών πολιτών, αλλά και γιατί αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας. Το εγχείρημα όμως αυτό θα προχωρήσει εφόσον διαμορφωθεί ένας αξιόπιστος οδικός χάρτης που δεν θα αφήνει ξανά περιθώρια για παρελκυστικές τακτικές, άσκοπες προστριβές και σκόπιμες καθυστερήσεις, ούτε για την επανάληψη λαθών που συνέτειναν στην πρόσφατη εμπλοκή των διαβουλεύσεων.

Ο τόπος για να βγει από την κρίση με ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή χρειάζεται ένα νέο πολιτικο-οικονομικό μοντέλο. Τον μετασχηματισμό του κυρίαρχου μοντέλου του πελατειακού κράτους και της κρατικοδίαιτης οικονομίας μπορούν να τον υλοποιήσουν αξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις, ικανές να εκφράσουν μια νέα και στέρεη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αποβλέπουν σε μια δημιουργική Ελλάδα.

Το έδαφος της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού Κέντρου το διασχίζουν όχι ένα, αλλά δύο ποτάμια και περισσότεροι παραπόταμοι που τεμαχίζουν τη γεωπολιτική ενότητα του χώρου. Η επαρκής ύδρευση μπορεί να τροφοδοτεί τη γονιμότητα ιδεών, πρωτοβουλιών και προτάσεων, αλλά χωρίς γέφυρες δεν μπορούν να αξιοποιηθούν και ο τόπος αυτός δεν μπορεί να προκόψει.
Τέτοιες γέφυρες προσπάθησαν να κτίσουν το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου με την Ελιά και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γενημματά με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Άλλοι πάλι προσπάθησαν να τις γκρεμίσουν είτε με διασπάσεις είτε με προσωπικές στρατηγικές και υπέρμετρες φιλοδοξίες. Γέφυρες προσπάθησε να κτίσει και Το Ποτάμι, μόνο όμως με την κοινωνία, χωρίς τελικά ιδιαίτερη επιτυχία.

Με την κυβέρνηση ανίκανη να κυβερνήσει, με την οικονομία να καταρρέει, με την πλειονότητα του λαού να μη συνειδητοποιεί ότι χωρίς επώδυνα μέτρα δεν θα βγούμε ποτέ από την κρίση, προβάλλει η απειλή μιας νέας εθνικής τραγωδίας. Για να αποτρέψουμε την απειλή αυτή, χρειάζεται πολιτική σταθερότητα, εθνική συνεννόηση, επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών, καθώς και ισχυροποίηση των φιλοευρωπαϊκών, μεταρρυθμιστικών προοδευτικών δυνάμεων, τις οποίες κυρίως εκφράζει σήμερα η Δημοκρατική Συμπαράταξη και δευτερευόντως το Ποτάμι.

Το γεγονός ότι οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταγράφουν σταθεροποίηση της εκλογικής επίδοσης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε αντίθεση με τις πτωτικές τάσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ποταμιού, δεν θα πρέπει να αποτελέσει αιτία εφησυχασμού αλλά προβληματισμού. Είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη με την τωρινή της μορφή και με τη μέχρι σήμερα λειτουργία της, συντηρεί τις δυνάμεις της αλλά δεν μπορεί να τις αυξήσει παρά τις πιο ευνοϊκές συνθήκες που δημιουργεί η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις στη ΝΔ και οι διαψεύσεις των προσδοκιών του Ποταμιού.

Στην αρχή, οι διεκδικητές του τρίτου πόλου ανάμεσα στους δύο άλλους πόλους του πολιτικού φάσματος, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, ήταν τρεις. Το ΠΑΣΟΚ, Το Ποτάμι, η ΔΗΜΑΡ. Πριν από τις πρόσφατες εκλογές έγιναν δύο με τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Κινήσεων Πολιτών.

Αν και οι πιο απαισιόδοξες προβλέψεις φαίνονται προς το παρόν να διαψεύδονται, δεν μπορεί να προβλεφθεί ακόμα η έκταση που θα λάβει και οι επιπτώσεις που θα έχει η πανδημία του νέου ιού της γρίπης διεθνώς και στη χώρα μας.

Με την ιδρυτική συνθήκη της ΕΟΚ (Συνθήκη της Ρώμης) και στη συνέχεια με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), τη Συνθήκη του Αμστερνταμ (1999) και τη Συνθήκη της Νίκαιας (2000), σηματοδοτείται μια ολοένα και πιο ουσιαστική προσπάθεια εναρμόνισης των νομοθεσιών και των αγορών των κρατών-μελών στα ζητήματα της υγείας, αλλά και σταδιακής σύγκλισης των επιμέρους εθνικών συστημάτων υγείας.

Πριν από λίγες μέρες «γιορτάσαμε» την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος. Προφανώς δεν επρόκειτο για γιορτή, αλλά για θρήνο για τα 5.000.000 άτομα που πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας του καπνίσματος και που μέχρι το 2020 θα έχουν διπλασιαστεί.