Η έκρηξη του… ηφαιστείου του μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του 90 υπήρξε η μήτρα για την έκλυση της λάβας του ανορθολογισμού στη χώρα μας. Την ώρα που το “συγκλονιστικό 89” άλλαζε τον κόσμο η Ελλάδα στράφηκε στον εαυτό της, κλείστηκε σ’ αυτόν μηρυκάζοντας την “ένδοξη τρισχιλιετή στορία” της και χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες της νέας ιστορικής περιόδου που ξεκινούσε. Η λάβα εκείνου του ανορθολογισμού κάλυψε έκτοτε την ελληνική κοινωνία, λαμβάνοντας κατά καιρούς διαφορετικές μορφές (Οτσαλάν, ταυτότητες, “αγανακτισμένοι” κ.ο.κ.) ενώ συνδέθηκε και με διαφορετικές πλευρές του πολιτικού φάσματος.
Βλέπω δεξιά και αριστερά ανθρώπους να υποστηρίζουν πως παρά την πρόσφατη εκλογική νίκη Τσίπρα (ο …”αυτός” του τίτλου), το αργότερο ως την άνοιξη θάχουμε ξανά εκλογές. Δεν το στηρίζουν μόνο ή κυρίως στην άθλια κυβέρνηση που σχημάτισε, στο επεισόδιο με το Δ. Καμμένο, στο κάζο της επίσκεψης στις ΗΠΑ κ.ο.κ.
Η ξαφνική σύγκληση της Βουλής, ώστε να εγκρίνει την ελληνική πρόταση που έχει σταλεί στα αρμόδια όργανα, ως βάση διαπραγμάτευσης της κυβερνητικής ομάδας, μου μοιάζει καλοστημένη παγίδα.
Ο κ. Τσίπρας βάζει στο "τσουβάλι" του την αντιπολίτευση.
Αν η πρόταση χρειαστεί περαιτέρω διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, που είναι και το πιθανότερο, έχει τη δυνατότητα να κάνει το κόλπο grosso να μείνει αμετακίνητος στις "πιέσεις" και να επιστρέψει μετά από ρήξη, έχοντας ακυρωμένη την αντιπολίτευση, καθώς η ρήξη θα έχει γίνει και στο δικό της όνομα.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν σαφές. Το ΟΧΙ κέρδισε με μεγάλη και αναπάντεχη –για όλους- διαφορά. Ο λαός, που έχει το δικαίωμα να σφάλει, μίλησε.
Η κυβέρνηση έχει τώρα στους ώμους της την ευθύνη για την περαιτέρω πορεία. Η ευθύνη της ανήκει, πλέον, εξ ολοκλήρου και δεν μπορεί να τη μετακυλήσει στις πλάτες των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, όπως φάνηκε να επιδιώκει με τον τακτικισμό της ετεροχρονισμένης σύσκεψης κορυφής.
Η πολύ πετυχημένη συγκέντρωση της Πέμπτης στο Σύνταγμα ας μείνει ως παρακαταθήκη και διαρκής υπόμνηση στις εξελίξεις που έρχονται κι ας μη γίνει αφορμή για αχτιβίστικο μπιζιμποντισμό.
Η σκέψη αυτή, προφανώς, δε διατυπώνεται με αφορμή τις ανάλογες συγκεντρώσεις που ανακοινώνονται σ” άλλες πόλεις της Ελλάδας. Διατυπώνεται εξαιτίας της αναγγελίας νέας συγκέντρωσης στην Αθήνα την ερχόμενη Δευτέρα. Οι καλούντες πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως η χθεσινή επιτυχία ναι μεν τους «πιστώνεται» αλλά ταυτόχρονα απομάκρυνε από τα δικά τους χέρια την ευθύνη για τα περαιτέρω. Και τούτου δοθέντος πρέπει να ξανασκεφτούν νηφάλια και ώριμα αυτή τη νέα πρόσκληση.
Η αποψινή συζήτηση στη Βουλή είναι η πιο κρίσιμη «στροφή» στο δράμα που ζούμε από τις 25 Ιανουαρίου.
Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης που δε βρίσκονται στα καλύτερά τους -στο ΠΑΣΟΚ π.χ. ξεκινά σήμερα το Συνέδριο που ενδέχεται να δρομολογήσει την εκλογή της Φώφης (!!)- έχουν μια μεγάλη ευκαιρία. Να καταφέρουν ένα πρώτο αλλά καίριο πλήγμα στην ασφυκτική μετεκλογική ηγεμονία Τσίπρα.
Η συζήτηση η οποία είχε ως κατάληξη τη ψήφιση του νόμου για την επανασύσταση της ΕΡΤ επικεντρώθηκε, σχεδόν αποκλειστικά, στο “μαύρο” που είχε επιβάλει η κυβέρνηση Σαμαρά πριν δύο χρόνια.
Όταν, όμως, η συζήτηση γίνεται με όρους του χθες τότε και η νομοθέτηση γίνεται με όρους του χθες. Ακόμα χειρότερα γίνεται με όρους ρεβάνς και είναι πιθανό να επαληθευθεί η πρόβλεψη πως η ΕΡΤ κινδυνεύει να γίνει η “πλατεία Κλαυθμώνος” του 21ου αιώνα.
Ο δημόσιος διάλογος που αναπτύσσεται γύρω από την υπόθεση του βασικού μετόχου έχει εξελιχθεί σε μείζον παράδειγμα των παθογενειών του πολιτικού μας συστήματος.
Το πρόβλημα γεννάται την εποχή της τελευταίας συνταγματικής αναθεώρησης.
Τη 17η Δεκεμβρίου δεν σφυρίχθηκε η λήξη, απλώς δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα. Όμως και μόνο η απόδοση ημερομηνίας έναρξης για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, συνιστά μείζονα ιστορική εξέλιξη.
H συζήτηση για την απογραφή είναι επίκαιρη, αφού διανύουμε το πρώτο κρίσιμο ευρωπαϊκό διήμερο εξαιτίας της συνόδου του ECOFIN, είναι όμως και παρακινδυνευμένη, καθώς δεν γνωρίζουμε ακόμα την κατάληξη της συνεδρίασης.
...Στην κρίση με ιστορικό βάθος, βρίσκεται η ερμηνεία του αποτελέσματος του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές. Και η κρίση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με «ξόρκια» και επιπόλαιες, ασυνάρτητες, ρηχές και - τελικά - απολίτικες κινήσεις, όπως κάνει ο Γ. Παπανδρέου.
Τονίζαμε απ’ αυτή τη στήλη ότι, μετά τη στροφή στην τουρκική πολιτική και την περιθωριοποίηση Ντενκτάς, μείναμε μόνοι - χωρίς βαρβάρους - μπροστά στον καθρέφτη μας. Ότι ήταν, πλέον, πολύ πιθανό να δούμε το πραγματικό - και σοβινιστικό - είδωλό μας. Και πράγματι, το είδαμε και μάλιστα σε... μεγέθυνση 76%!
