Πριν ξεκινήσουμε την κουβέντα για τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ που εμένα εξ αρχής μου φαίνεται κουραστική και βαρετή, να συζητήσουμε τα ενδιαφέροντα δηλαδή το ζήτημα της πολιτικής κατεύθυνσης του χώρου μας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, στη Βουλή (προγραμματικές δηλώσεις) έδωσε τον τίτλο «αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση» και το ίδιο ακριβώς άρωμα απέπνεαν και οι ομιλίες του Φώτη Κουβέλη και του Δημήτρη Παπαδημούλη.

Είναι πανθομολογούμενο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου μας έχει πρήξει με την πράσινη ανάπτυξη. Προσπαθεί συστηματικά να μας πείσει ότι η νέα διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα σέβεται το περιβάλλον και ότι η αναπτυξιακή της πολιτική θα κινείται στη σφαίρα της βιωσιμότητας και της αειφορείας!

Πράσινη ανάπτυξη δεν ειναι απλά να μην κολλάς γιγαντιαίες αφίσες με το πρόσωπο σου σε όλη την χώρα 15 μέρες πριν τις εκλογές και να διατυπώνεις γενικότητες περί αναδιάρθρώσης της παραγωγικής διαδικασίας ...

Ναι αυτός είναι ο χώρος μας με το brand name ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κατ αρχήν... Λίγη σημασία έχει όμως για την κοινωνία οι λέξεις που έπονται. Είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, στις 4 Οκτώβρη έχουμε εθνικές εκλογές. Όλα όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες (και πριν τις ευρωεκλογές φυσικά) έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πληγώσει όχι μόνο τον κόσμο αλλά και την χαμηλή και μεσαία στελέχωση του χώρου μας (ίσως και ανεπανόρθωτα).

Σχόλιο : Η πολιτική κατάσταση στον ΣΥΝ είναι οριακή, δυστυχώς αντί να συζητάμε πολιτικές συζητάμε για πρόσωπα, αντί να κοιτάμε προς τα έξω κοιτάμε προς τα μέσα, αντί να ενημερωνόμαστε για τις διεθνείς εξελίξεις για τα νέα ρεύματα στην προοδευτική διανόηση παγκοσμίως ασχολούμαστε με τις κινήσεις της κάθε φράξιας σε κάθε τάση, αντί να αξιοποιούμε τις ευκαιρίες στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας με ανακριβείς δηλώσεις και με λασπολογία εναντίον των συντρόφων μας.

Η μεγάλη πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στην Αττική τις τελευταίες μέρες και έκαψε δασική και έκταση και κατοικημένη περιοχή δείχνει με τον πιο ρητό και κατηγορηματικό τρόπο ότι όχι μόνο η κυβέρνηση είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα τα οποία από χρόνια είναι γνωστά ότι συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο αλλά και ότι η πολιτική της στο επίπεδο των νομοθετημάτων και των εξαγγελιών είναι μια καθαρά εμπρηστική πολιτική.

Στις 6/7 ζήτησα από γνωστούς, συντρόφους και φίλους να στοιχηματίσουν για το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν βρέθηκε κανείς να μου απαντήσει κάτω από 5%. Αν κάποιος τολμούσε να το κάνει, χωρίς δεύτερη σκέψη θα τον χαρακτήριζα ως τρελό, εμπαθή, κομπλεξικό κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα σόκαρε τους πάντες. Για όσους δεν έχουν εμπειρία εσωκομματικών εντάσεων και άσχημου κλίματος η εικόνα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ το λιγότερο ως μελαγχολική χαρακτηρίζεται.

Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, προ δεκαημέρου, έκανε δηλώσεις για δημιουργία αυτόνομου υπουργείου περιβάλλοντος με χωριστές και συγκεκριμένες αρμοδιότητες που μόνο ως κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο μπορούν να χαρακτηριστούν.

Αστείο... Διότι, παρ’ όλο που το εξήγγειλε, είπε ότι θα υλοποιηθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010. Εμπνευσμένη εξαγγελία, αφού σε κάτι παραπάνω από έναν χρόνο από τώρα θα έχουν γίνει εκλογές και το μπαλάκι θα πάει στη επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή.

Ήταν το καλοκαίρι του 2005 όταν με την τριμελή αντιπροσωπεία της Νεολαίας ΣΥΝ βρέθηκα στο Καράκας της Βενεζουέλας για να συμμετέχουμε στο φεστιβάλ της ΠΟΔΝ ως παρατηρητές. Ήταν η πρώτη φορά που μελή της νεολαίας ΣΥΝ πήγαιναν στην χώρα του Σιμόν Μπολιβάρ. Επιστρέφοντας στην Αθήνα μαζί με τις εκδηλώσεις και την παρουσίαση της δουλειάς που κάναμε στην οργάνωση έγραψα και ένα άρθρο για την ενέδρα (το περιοδικό της Νεολαίας Συν ) με τίτλο «Βενεζουέλα η χώρα του υπαρκτού δημοκρατικού σοσιαλισμού».

Δεν είναι κ λίγα αυτά που έχουν συμβεί στο χώρο της παιδείας τα τελευταία χρόνια... Οι κυβερνήσεις προσπαθούν με επιμονή και υπομονή να διαλύσουν την δημόσια παιδεία σε όλες της τις βαθμίδες. Οι σχεδιασμοί τους όμως παρά την μεθοδικότητα τους δεν έχουν πετύχει διότι συνάντησαν τεράστιες αντιστάσεις από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και από ευρύτερα τμήματα της διανόησης της χώρας που δημιούργησαν μια πλατιά κοινωνική συσπείρωση που διαπερνούσε οριζοντίως το πολιτικό φάσμα και τύγχανε μεγαλύτερης απήχησης στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς και στους προοδευτικούς πολίτες.

Είτε το θέλουμε είτε όχι το 2009 είναι το τελευταίο έτος της πρώτης δεκαετίας της τρίτης χιλιετίας. Η δεκαετία αυτή τα είχε σχεδόν όλα... Εκεί που θα περίμενε κανείς μετά τις παγκόσμιες ανακατατάξεις στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις αρχές της δεκαετίας του 90, η τρέχουσα δεκαετία να σημαδευτεί από την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ και την κυριαρχία τους σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και οικονομικής ζωής βλέπουμε ότι κάθε άλλο παρά έτσι έγιναν τα πράγματα.

Την τελευταία εβδομάδα, με αφορμή την δολοφονία του 15χρονου μαθητή γίναμε μάρτυρες μιας μεγάλης κοινώνικής έκρηξης. Χιλιάδες μαθητές, γονείς, φοιτητές αλλά και πλήθος νέων κυρίως ανθρώπων βγαίνουν στο δρόμο και διαδηλώνουν. Διαδηλώνουν για μια άδικη δολοφoνία αλλα όχι μόνον γι αυτή, διαδηλώνουν και για λογαριασμό τους, διότι η καθημερινότητα τους είναι αβάσταχτη, διότι δέν αντέχουν άλλο, διότι η αδικία και η εκμετάλλευση είναι η καθημερινότητα τους.

Δεν είναι η εκλογή νέων προσώπων σε νευραλγικές θέσεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό που δείχνουν ότι τα πράγματα αλλάζουν και ότι νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις εισβάλουν στη κεντρική πολιτική σκηνή με οργή και ορμή. Επιτέλους συντελούνται πολιτικές διεργασίες σε όλο και μεγαλύτερο φάσμα της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής ζωής οι οποίες συνολικοποιoύνται και αντανακλώνται στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.