Οι αγροτικές φυλακές στην Ελλάδα αποτελούν ένα καινοτόμο για τα διεθνή δεδομένα μοντέλο ανοιχτής διαβίωσης και έκτισης της ποινής. Λειτουργούν στη χώρα μας ήδη από το 1925. Σήμερα, αγροτικές φυλακές υπάρχουν στην Αγιά Χανίων, στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, στην Τίρυνθα, στην Κασσαβέτεια Βόλου αλλά και στον Κορυδαλλό, στην Κεντρική Αποθήκη Υλικού Φυλακών, όπου λειτουργούν φούρνοι που παράγουν ψωμί. Το 2017 άρχισε να λειτουργεί το πρώτο Αγροτικό Τμήμα φυλακής γυναικών στον Ελεώνα Θηβών.

Θα ήταν κάποιος αφελής αν πίστευε, ότι με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης έχουμε οριστικά ξεμπερδέψει με το φαινόμενο του νεοφασισμού στην Ελλάδα. Η ημέρα που ανακοινώθηκε η απόφαση του δικαστηρίου ήταν υπέροχη, ιστορική, άξια να μνημονεύεται ως μία συλλογική νίκη της συγκροτημένης Πολιτείας απέναντι στον νεοφασισμό.

Κάτι καινούργιο χρειάζεται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Ομως πριν από την όποια προσπάθεια για ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου απαιτείται προγραμματική συζήτηση. Μέσα από αυτήν τη διαπίστωση ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης δηλώνει προσηλωμένος στις προτεραιότητες της πόλης και ακυρώνει τα σενάρια που τον εμφανίζουν πρόθυμο να ηγηθεί ενός ενιαίου κεντροαριστερού σχήματος. «Δεν αντιμετωπίζω τον δήμο ως σκαλοπάτι πολιτικής ανέλιξης» λέει στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», με την επισήμανση πως παρά την πίεση που υφίσταται ο ενδιάμεσος χώρος (μεταξύ Αριστεράς - Δεξιάς) διατηρεί το πολιτικό βάρος του.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται, επιτέλους, μεταξύ των χωρών που συμμορφώνονται με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις συνταγματικές ελευθερίες.

Το γεγονός ότι η διαφωνία για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου διαπέρασε οριζοντίως το κομματικό σύστημα, αποδεικνύει ότι το προοδευτικό και το συντηρητικό δοκιμάζονται κυρίως στο πεδίο της πραγματικής ζωής και της καθημερινότητας και δευτερευόντως στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

Η χώρα έχει εισέλθει σε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας της. Η επιστροφή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής σε μία ανεκτή κανονικότητα θα αποτελέσει ζητούμενο για τα επόμενα χρόνια. Η προσδοκία ότι οι «αποκλεισμένοι» θα επανενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία και στην οικονομική δραστηριότητα γίνεται και πάλι μακρινή. Ομως σε περιόδους σαν κι αυτήν είναι που ο ιστορικός χρόνος πυκνώνει απότομα και μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά μεγάλες μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν για δεκαετίες.

Οι πρόσφατες και άκρως ανησυχητικές εξελίξεις δείχνουν – για μια ακόμη φορά αλλά με επείγοντα, τώρα, τρόπο – την απόλυτη ανάγκη να εφαρμοστεί στη χώρα μας, μια συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική. Ούτε αποσπασματικές λύσεις έχουν πλέον νόημα, ούτε βεβαίως επιλογές που δεν θα είναι ευρωπαϊκές. Η κυβέρνηση επιτέλους μοιάζει να αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα ακυρώνει τα ιδεολογήματα. Συνεπώς, πρέπει να υπάρξουν μέτρα. Να λειτουργήσουν Κέντρα Υποδοχής και προσωρινής Φιλοξενίας με ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Να επιταχυνθούν, παράλληλα, και οι διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων για χορήγηση ασύλου.

Είναι τελείως διαφορετικό μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα να έρχονται εκ των υστέρων να την υποστηρίξουν τα κόμματα, και τελείως διαφορετικό να συνεδριάζει ένα κομματικό όργανο ή να αποφασίζει ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος και να τοποθετεί ως υποψήφιο δήμαρχο ένα κομματικό μέλος. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο για τον υποψήφιο. Το πρόβλημα είναι κυρίως για τη λογική με την οποία αντιμετωπίζουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση οι κομματικοί μηχανισμοί και τα κομματικά επιτελεία. Βρισκόμαστε απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να μπλέξουν τους δήμους στην κομματική αριθμητική.

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον Νοέμβριο του 2010, τότε που οι πολίτες της Αθήνας μάς τίμησαν με την ψήφο τους.
Η περίοδος αυτή, ήταν για μένα, για τα εκλεγμένα στελέχη μας αλλά και τους εργαζόμενους στον Δήμο, μια αδιάκοπη δοκιμασία. Ένας καθημερινός αγώνας.
Αγώνας απέναντι στην απαξίωση του αστικού περιβάλλοντος.
Αγώνας κατά της υποβάθμισης περιοχών της πόλης.
Αγώνας απέναντι στην καθήλωση της αγοραστικής κίνησης στην πόλη.
Αγώνας για να παραμείνει η Αθήνα ζωντανή και δυνατή στην κρίση.

Ποιος να θυμάται άραγε σήμερα το μήνυμα των τελευταίων δημοτικών εκλογών, των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010; Οι πολίτες έστειλαν το μήνυμα ότι οι δήμοι-πολιτικό εφαλτήριο, οι δήμοι-παραμάγαζο κομματικό εξυπηρετήσεων, οι δήμοι των πανάκριβων έργων βιτρίνας και όχι υποδομών, χρεοκόπησαν. Οι πολίτες ήταν οι πρώτοι που διαπίστωσαν, και εν τέλει καταδίκασαν σε πολιτική χρεοκοπία, ένα σύστημα πολιτικής και συνδικαλιστικής συναλλαγής, που για τον τελευταίο που ήταν χρήσιμο ήταν για τον δημότη, για τον κάτοικο, για τον πολίτη.

Ηταν από την πρώτη στιγμή φανερό ότι η απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τη Δημοτική Αστυνομία ήταν βεβιασμένη και παντελώς ασχεδίαστη και για τον λόγο αυτό εκφράσαμε εξαρχής την αντίθεσή μας. Αντίθεση που δεν εδράζεται σε κάποια ιδιότυπη συντεχνιακή λογική, αναφορικά με το εύρος των εξουσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά στη λογική των τυφλών καταργήσεων χωρίς αξιολόγηση, προκειμένου να καλυφθεί όπως όπως η πολύχρονη αδράνεια, κυρίως όμως λόγω της σκληρής πραγματικότητας, που ήδη κάνει εμφανή τα σημάδια της στο κέντρο της Αθήνας.

- Η κοινή διακήρυξη των πέντε δημάρχων στο πρόσφατο συνέδριο της ΚΕΔΕ ερμηνεύτηκε από πολλούς ως κίνηση για την ανασύσταση της μεγάλης μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς. Πόσο βάσιμη είναι αυτή η ερμηνεία;

- Το κείμενο που υπογράψαμε από κοινού με τους δημάρχους που εξελέγησαν ως ανεξάρτητοι έχει αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, δυόμισι χρόνια θητείας και άσκησης διοίκησης είναι αρκετά ώστε να έχουμε καταλήξει στις πολιτικές παρεμβάσεις που απαιτούνται, ώστε η Τοπική Αυτοδιοίκηση να περάσει στη νέα εποχή.

Η αξιολόγηση πρέπει να είναι συνεχής και τακτική. Ο δημόσιος υπάλληλος, όχι μόνο δεν πρέπει να τη φοβάται, αλλά κατά τη γνώμη μου να την επιδιώκει, αφού σε χρονική περίοδο που θα έχει απαλλαγεί από τα φορτία της οικονομικής κρίσης, θα μπορούσε να συνδυαστεί και με την οικονομική του αναβάθμιση. Αρκεί να τον πείσουμε -εν τοις πράγμασι- ότι και εμείς έχουμε απαλλαγεί οριστικά από τα νοσηρά φαινόμενα των πελατειακών πολιτικών σχέσεων και συναλλαγών, που έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε.