Η κρίση που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε μερίδα του ΣΥΝ και στις περιώνυμες Συνιστώσες του είναι δεδομένη και καθόλου επίπλαστη. Η τελευταία εκδήλωση σημειώθηκε με την παρέμβαση του Π. Κοροβέση, ο οποίος επανέλαβε αναπόδεικτες φήμες για χρηματισμό του ΣΥΝ από τη Siemens, όταν συμμετείχε μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. στην κυβέρνηση Ζολώτα.

Τελευταία εκδηλώνεται, δίκην παραληρήματος, η αιώνια πίστη στην αντισυστημική Αριστερά με ταυτόχρονη καταγγελία της ανανεωτικής Αριστεράς. Η πρώτη προσφέρεται ως επαναστατική βεβαιότητα, η δεύτερη ως μεταρρυθμιστική δύναμη. Η πρώτη διατείνεται ότι δεν συμβιβάζεται στους κοινωνικούς αγώνες (προφανώς δεν περιλαμβάνονται οι ατομικοί συμβιβασμοί), διακηρύσσει ότι δεν συντάσσεται με οιανδήποτε προοπτική κυβερνητισμού, διατρανώνει ότι το μέλλον περνά μέσα από την εξέγερση.

Η ανώμαλη προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ ίσως ήταν η έκπληξη των εκλογών. Ουδείς, ακόμη και ζηλόφθονες αντίπαλοι, ανέμεναν τέτοια καθίζηση. Και για να ακριβολογούμε, πρόκειται για ήττα του Συνασπισμού, όχι των συνιστωσών και των συνεργαζόμενων. Ο ΣΥΝ έφερε το βάρος της παράταξης, αυτός έθεσε κεντρική επιλογή τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μετάδοση των αγώνων των Ελλήνων αθλητών από τους δημοσιογράφους της κρατικής ΕΡΤ και των ιδιωτικών ΜΜΕ στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου μού θυμίζει τα λογύδρια των καθηγητών μου στο Γυμνάσιο επί χούντας. Μου θυμίζει ακόμη περιγραφές αθλητικών εκδηλώσεων από τα στελέχη της αλήστου ΥΕΝΕΔ.