Το πρόβλημα του ονόματος της γειτονικής μας χώρας (των Σκοπίων) μπήκε στην τελική του φάση. Η διεθνής κοινότητα έχει ήδη αποφανθεί. 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει το γειτονικό μας κράτος με το συνταγματικό του όνομα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας πρωτοφανούς εκστρατείας, που κόστισε αμύθητα ποσά για να τα καρπωθούν κάποιοι αργυρώνητοι και γελοιοποίησε τη χώρα μας προς μεγίστη ζημία των πραγματικών μας εθνικών συμφερόντων.

«Δεν μου αρέσουν οι αυτοβιογραφίες», ξεκινά ο Λεωνίδας Κύρκος το βιβλίο του «Στιγμές», που σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει από το «Βιβλιοπωλείον της Εστίας». Και, για να δικαιολογήσει την αποστροφή του, δανείζεται μια φράση του ποιητή Γιάννη Δάλλα: οι περισσότερες είναι, λέει, «απολογίες αζήτητες», «τα γνωστά και δηλωμένα».

Γνωστά και δηλωμένα είναι, όμως, και τα περισσότερα από όσα διαλέγει να μας διηγηθεί από την τόσο πλούσια και σημαντική για τον τόπο μας πορεία του. Και είναι από τις λίγες φορές που τα «γνωστά και δηλωμένα» διαβάζονται σαν πρωτόγνωρες αλήθειες και βάλσαμο ξεχασμένο.

Τον τερματισμό του πολυκερματισμού και της σύγκρουσης των προοδευτικών δυνάμεων προτείνει με τη συνέντευξή του στην "Κ.Α." ο ιστορικός ηγέτης της ανανεωτικής αριστεράς Λ. Κύρκος, που τονίζει ότι βλέπει την προσέγγιση σαν ένα είδος λαϊκού κινήματος και όχι ως κίνηση κορυφής. Ο Λ. Κύρκος επισημαίνει την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, και τονίζει ότι "απομακρυνόμαστε από τη βασική επαγγελία της ανανεωτικής αριστεράς για τον σχηματισμό της πιο πλατιάς συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων".

Τον συναντήσαμε εκεί ψηλά, στον 6ο όροφο του δρόμου με τις μουριές, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Καλλιδρομίου. Μας υποδέχτηκε ένας σοφός της πολιτικής, που σφράγισε την πορεία της Αριστεράς, αλλά και του τόπου μετά τον πόλεμο...

Μυαλό πεντακάθαρο, τολμηρό, ελεύθερο, όπως πάντα. Μιλήσαμε για τα παλιά και τα τωρινά και διαπιστώσαμε άλλη μια φορά ποια ήταν αυτή η δύναμη που μάγευε πάντοτε όχι μόνον τους συντρόφους - συναγωνιστές, αλλά και τους αντιπάλους του Λεωνίδα…

Εχασα τη μάχη και μέσα στο κόμμα μου. Σήμερα είμαι απόβλητος και από το κόμμα μου. Με θεωρούν δεξιό, με θεωρούν ότι τους πάω στην ουρά του ΠΑΣΟΚ, σήμερα φυσικά μου πέφτει πολύ λιγότερος λόγος από ό,τι άλλοτε, αλλά πιστεύω ότι αυτή η ευκαιρία χάθηκε για την Ελλάδα. Θα μπορούσε να γίνει μια πολύ μεγάλη παράταξη, δημοκρατική, που να κυβερνήσει για χρόνια τον τόπο και να τον κυβερνήσει με έμπνευση, όχι μπακάλικα

Μερικά φαινόμενα στον ΣΥΝ γεμίζουν σκεπτικισμό αφοσιωμένους φίλους και οπαδούς. Το αποτέλεσμα είναι πως χάθηκε ο ενθουσιασμός, η φλόγα πως επιχειρούσαμε κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο, κάτι που ενέπνεε στο να ενταχθείς στην προσπάθεια αδιαφορώντας για τις προσπάθειες και τις θυσίες που συνεπάγονταν. Πολλοί αναρωτιούνται: αξίζει τον κόπο να αναλωνόμαστε σε μια προσπάθεια χωρίς καμία προοπτική, εκτός του να συντηρήσουμε ένα μίζερο μικρό ποσοστό που κι αυτό είναι έξω από το "παιχνίδι" και νάχουμε μια ελάχιστη βάση να στηλιτεύσουμε τον δικομματισμό, τη φτώχεια, την ανεργία, την εξάρτηση και όλα τα κακά του σύγχρονου καπιταλισμού;