Οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές ανέδειξαν με ενάργεια ένα παράδοξο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών συγκρούσεων, αλλά και σκανδάλων που αφορούσαν στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, η Ν.Δ. διατήρησε ουσιαστικά τις δυνάμεις της. Στις αναλύσεις που ακολούθησαν αναδείχτηκε η ανικανότητα του ΠΑΣΟΚ ως κύρια αιτία αυτού του αποτελέσματος.

Έχουν χυθεί ήδη ποταμοί μελάνης, με στόχο να ερμηνεύσουν το "μήνυμα" που έστειλε ο "λαός" με την ψήφο του στις εκλογές της 15ης Οκτωβρίου. Θεωρώ ότι οι όροι "μήνυμα" και "λαός" συσκοτίζουν αντί να αποκαλύψουν το πραγματικό μήνυμα. Κατ αρχάς δεν υπάρχει ένα μήνυμα, αλλά πολλά, όπως πολλοί είναι και οι αποστολείς των μηνυμάτων:

Η μαζικότητα των φοιτητικών συνελεύσεων και κινητοποιήσεων τις τελευταίες ημέρες έχει προκαλέσει έκπληξη σε πολλούς, ίσως και στους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Αποτελεί δε και την καλύτερη μαρτυρία για τον αντιδραστικό και αδιέξοδο χαρακτήρα των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων στο χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Δεν θα ασχοληθώ σήμερα με το θέμα των ιδιωτικών, συγγνώμη, μη κρατικών, πανεπιστημίων. Έχουν ήδη γραφτεί πολλά για το θέμα αυτό. Θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις για μια από τις προτεινόμενες "μεταρρυθμίσεις", την πρόταση περιορισμού των ετών φοίτησης σε ν+2, ήτοι δύο επιπλέον έτη από τον προβλεπόμενο χρόνο ...

Η συζήτηση για την αξιολόγηση έχει "ανάψει" για τα καλά τον τελευταίο καιρό. Για τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. η αξιολόγηση αποτελεί ένα μέσο για την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών, με τις οποίες εμείς διαφωνούμε –και καλά κάνουμε. Το ερώτημα είναι: Είναι σωστό να διαφωνούμε και με τη διαδικασία αξιολόγησης; Ή πρέπει να θέτουμε την αξιολόγηση στη σωστή της βάση;