Μέρες που είναι (40 χρόνια από την Μεταπολίτευση), δύο γενιές (του 114 και του Πολυτεχνείου), γεμάτες ενοχές για τα συντρίμια που παραδίδουν στις επόμενες γενιές, κάθονται στον καναπέ του δημόσιου ψυχαναλυτή και πασχίζουν σε κάτι έστω να αυτοδικαιωθούν... Έτσι, ο Κώστας Σημίτης μας λέει από την Καθημερινή ότι «το επίτευγμα της Μεταπολίτευσης είναι ότι μετέτρεψε μια χώρα αυταρχισμού και μισαλλοδοξίας σε μια λειτουργούσα δημοκρατία με ελευθερίες που ποτέ άλλοτε δεν είχαν υπάρξει σ’ αυτόν τον τόπο» και ότι ​«η οικονομική κρίση δεν ήταν αναπόφευκτο προϊόν της μεταπολίτευσης. Ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών μετά το 2004». Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει η ʼμπάραʼ της καταστροφής του 2004 που επικαλείται ο πρώην πρωθυπουργός. Η καταστροφή της χώρας ξεκίνησε από το 1981, σταδιακά και σε πολλά επεισόδια σαπουνόπερας.

Εντυπωσιάζομαι από την στάση πολλών αριστερών και ενεργών πολιτών που παινεύουν το Ποτάμι, χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πώς ’ανάβλυσε’ και το πώς κυλά.

Εννοώ ότι το κόμμα αυτό ιδρύθηκε από έναν άνθρωπο, ο οποίος προέκυψε από δική του πρωτοβουλία. Δεν υπήρξε κάποια πρωτοβουλία πολιτών, δεν εκλέχθηκε από κάποια συνέλευση. Και σήμερα, έναν μήνα μετά την εμφάνισή του, αν και προβλέπεται από το καταστατικό που δημοσιεύει στις σελίδες του, ΔΕΝ έχει κανένα όργανο, εκλεγμένο ή έστω διορισμένο, παρά μόνο έναν αρχηγό.

Ρίχνοντας μια ματιά στην ’φόρμα πρότασης υποψήφιου ευρωβουλευτή’ (http://topotami.gr/pion-thelis-stin-evrovouli/), διαπιστώνει κανείς τα εξόχως αντι-δημοκρατικά, ηθικιστικά (και άρα λαϊκιστικά) και εξόχως μηντιοκρατικά κριτήρια που ζητάει το ποτάμι:

Μετά από την πρόσφατη διαφωνία και αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, που σχηματίσθηκε τον Ιούνιο του 2012, με στόχο τη διάσωση της χώρας, ο Φώτης Κουβέλης και η πλειοψηφία του κόμματος που έλαβε την απόφαση βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας εντυπωσιακά ογκώδους και οξείας κριτικής στη δημόσια σφαίρα, που αν συμπυκνωνόταν σε έναν τίτλο θα μπορούσε να είναι: «Για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε ο Κουβέλης και οι κομματάρχες του!».

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν δημοκράτης, Αριστερός, οικολόγος και φεντεραλιστής**. Εργάστηκε ως δημόσιο πρόσωπο, σωστότερα ως statesman, επί πολλά χρόνια, υπηρετώντας το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης, με κοινωνική δικαιοσύνη, υψηλού επιπέδου δημοκρατία, περιβαλλοντική προστασία και ποιότητα ζωής. Αυτές τις ιδιότητες του Μιχάλη πιστεύω ότι θα πρέπει να έχει και ένα ρεαλιστικό, προοδευτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.

Στη σημερινή συγκυρία, βρισκόμαστε σε ένα σημείο του έργου «Χρέος της Ελλάδας», όπου μόλις έφτασε το ιππικό (τελευταία συμφωνία με επαναγορά ομολόγων, μερική μείωση του χρέους και είσπραξη σημαντικών ποσών, άνοιγμα πιστοδοτικών γραμμών για τις τράπεζες από την ΕΚΤ, σημαντικές κινήσεις παροχής κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, κάποια κινητικότητα με τις επενδύσεις), αλλά είναι ένα μεγάλο ερώτημα αν οι βαριά τραυματισμένοι αξιωματικοί (σημερινή κυβέρνηση) και οι βαριά τραυματισμένοι στρατιώτες (μεγάλες μάζες σε ή υπό εξαθλίωση), που κράτησαν το φυλάκιο όρθιο από τις επιθέσεις των Ινδιάνων (αγορές, τροϊκανές πολιτικές) θα επιβιώσουν.

...Πιστεύω ότι η διεκδίκηση του αριστερού πολιτικού λόγου δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην φιλοδοξία διεκδίκησης ενός κοινωνιστικού οράματος. Έχει άραγε όραμα η Δημοκρατική Αριστερά και ποιο είναι αυτό; Έχοντας συμμετάσχει από την πρώτη στιγμή στη δημιουργία της, θα έλεγα ότι η ΔΗΜΑΡ έχει σκιαγραφήσει το πλαίσιο ενός νέου οράματος, αλλά η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί. Αυτό για κάποια μέλη, που στην αγωνία τους να βρουν γρήγορη απάντηση στην κρίση τείνουν να ξεχνάνε αυτόν τον ευγενή στόχο, δεν αποτελεί προτεραιότητα.

Ένας άστεγος πέθανε στο Άλσος του Θησείου από το βαρύ ψύχος του χιονιά τα ξημερώματα στις 9 Μαρτίου 2011.
Διαβάζουμε την είδηση και λέμε «κρίμα». Και προχωράμε παρακάτω.
Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότεροι οι νεκροί άστεγοι. Επειδή, κανείς σε αυτήν την πόλη δεν γνωρίζει πόσοι είναι οι άστεγοι και δεν υπάρχει μέριμνα για όσους απειλείται άμεσα η ζωή τους.
Μήπως μοίρασε κανείς κουβέρτες στους άστεγους που βρέθηκαν παγωμένοι στο Θησείο τη νύχτα που χιόνιζε στην Αθήνα (αλήθεια, πού μοιράστηκαν οι κουβέρτες);

Στην εξαιρετικά δύσκολη εποχή που ζούμε, οι ΟΤΑ βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα οξύτατα προβλήματα και οφείλουν να βρουν τρόπους να ανταποκριθούν.

Με τις δυσκολίες και τη δραματική πτώση των δεδομένων της ποιότητας ζωής στις ελληνικές πόλεις, το αίτημα για την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης στον αστικό χώρο είναι ένα κάθε άλλο παρά ανεπίκαιρο «αίτημα-ομπρέλα» για τους αγωνιώντες πολίτες. Σήμερα, μπορούμε να διεκδικούμε μια πόλη αξιοβίωτη, με υψηλή ποιότητα ζωής και οικολογική διαχείριση του αστικού περιβάλλοντος, μια πόλη που δρομολογεί αναπλάσεις με άξονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Είναι αλήθεια ότι έχουμε πολλές κακές συμβάσεις του ελληνικού κράτους με κατασκευαστικές εταιρείες και άπληστες τράπεζες που επέτρεψαν μια συνεχή, καταχρηστική, αδιαφοροποίητη και άδικη αύξηση του αντιτίμου των διοδίων στους χρήστες των νέων αυτοκινητοδρόμων τα τελευταία χρόνια. Αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί όμως επαρκή δικαιολογία για την Αριστερά της ευθύνης να καταλήξει να αποδεχθεί τα αιτήματα των δυνάμεων του λαϊκισμού και της κοινωνικής αδικίας του «δεν πληρώνω» για πλήρη κατάργηση των διοδίων.

Δεν θα ασχοληθώ με τους εργολάβους και τα διόδια. Το ταξίδι με ΙΧ είναι προαιρετικό –υπάρχουν και τα ΚΤΕΛ και τα τρένα. Αντίθετα, η δημόσια συγκοινωνία σε μεγάλες πόλεις είναι «υποχρεωτική» για την μεγάλη πλειονότητα των μετακινούμενων και θα όφειλε να είναι «υποχρεωτική» για πολύ μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού, αν φυσικά μας ενδιαφέρει ως κοινωνία η βελτίωση της ποιότητας ζωής και το περιβάλλον.

Παρά την άστοχη και εντέλει υπονομευτική για την υποψηφιότητα του Καμίνη πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να αλλάξει το νόημα των εκλογών από αυτοδιοικητικές σε τεστ για το μνημόνιο, ο συνδυασμός «Δικαίωμα στην Πόλη» τα κατάφερε, πήγε αρκετά καλά και διεκδικεί με αξιώσεις την εκλογή στον β’ γύρο.
Η εξέλιξη αυτή είναι από κάθε άποψη θετική και ελπιδοφόρα για το μέλλον της πρωτεύουσας, που τα τελευταία χρόνια βυθίζεται σε ένα τέλμα διάχυτης απειλής εγκληματικότητας, βρωμιάς, δυσλειτουργίας, απανθρωπιάς και ασχήμιας. Η Αθήνα του 2010 θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει τον τίτλο της χειρότερης πρωτεύουσας της Ε.Ε.. Την κατάντια την γνωρίζουμε όλοι.

Η βαθιά κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα, αναδύει νέα σοβαρά προβλήματα κλιμάκωσης των κοινωνικών ανισοτήτων και απειλεί με αποπτώχευση και απώλεια της αξιοπρέπειας σημαντικά τμήματα του πληθυσμού.
Σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία, η χώρα μας έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει μακροχρόνια οξύτατα οικολογικά προβλήματα, τα οποία δημιουργήθηκαν από την αλόγιστη χρήση ή από τη βάναυση εκμετάλλευση των πολύτιμων φυσικών μας πόρων τις τελευταίες δεκαετίες. Ταυτόχρονα, υπάρχει η πρόκληση να κατορθώσουμε ως κοινωνία να δημιουργήσουμε και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε ευκαιρίες για την ανάπτυξη μιας ισόρροπης πράσινης οικονομίας, ως μια ρεαλιστική διέξοδο στην κρίση.