Η βία που ασκήθηκε κατά ενός πολιτικού, όπως ο Κωστής Χατζηδάκης, που – αν µη τι άλλο – ήταν πάντα συνεπής µε τις ιδέες του και µε τη µετριοπάθειά του, δεν είναι µόνο αυτόπου φαίνεται. Δεν είναι µόνο βία αγανακτισµένων οι οποίοι θίγονται από τα µέτρα που προβλέπονται στο Μνηµόνιο, δεν είναι µόνο βία όσων θίγονται µεν από τα µέτρα αλλάµέχρι σήµερα έχουν ωφεληθεί πολλαπλά από την απουσία τους
Τον Δεκέμβριο του 2005 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης προώθησε προς ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο ένα μνημόνιο με τίτλο «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».
Η προβολή στην Ελλάδα του φιλμ του Αντρζέι Βάιντα «Κατίν» ατύχησε πολλαπλά. Κατ’ αρχήν ατύχησε όσον αφορά την προβολή του σε μιάμιση αίθουσα την πρώτη εβδομάδα και σε μισή τη δεύτερη και ύστερα. Ατύχησε όσον αφορά την κριτική του παρουσίαση από τους κριτικούς κινηματογράφου και ατύχησε όσον αφορά και τον διάλογο που «αναπτύχθηκε» στα διάφορα μπλογκς.
Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, αυξάνονται διαρκώς οι κριτικές κατά του κομματισμού, της κομματοκρατίας, της κατάληψης των διοικητικών και διευθυντικών θέσεων από στελέχη του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.
Οι παράγοντες που οδηγούν στην αποπολιτικοποίηση
Γιώργος Σιακαντάρης, Βιβλιοθήκη, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2007-06-22
ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ
Η δημοκρατία σε κρίση;
«ΠΟΛΙΣ», ΣΕΛ. 65, ευρώ 7
ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ
Η δημοκρατία σε κρίση;
«ΠΟΛΙΣ», ΣΕΛ. 65, ευρώ 7
Υπό άλλες συνθήκες και σε άλλους τόπους το βιβλίο του Κώστα Σημίτη θα αποτελούσε κίνητρο για το άνοιγμα μιας συζήτησης σχετικά με τα όρια της δημοκρατίας, του πολιτικού και κομματικού συστήματος, το εύρος της πολιτικής παρέμβασης, τον ρόλο του πολιτικού προσωπικού, τις εναλλακτικές μορφές πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης,
Ο εγκλωβισμός στη λογική της κατάληψης της εξουσίας
Γιώργος Σιακαντάρης, Βιβλιοθήκη, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2007-03-09
Ο Ιρλανδός καθηγητής Τζον Χολογουέι αποτελεί μια πολύ σημαντική μορφή ενός θεωρητικού ρεύματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς που κινείται πέρα από τον χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς και της μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και πέρα από τις θεωρητικές επεξεργασίες μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς που θεοποιεί την κατάκτηση της εξουσίας ως απώτατου σκοπού της επαναστατικής πρακτικής.
Από τη δεκαετία του 80 και ύστερα εμφανίζονται με όλο και συχνότερους ρυθμούς, όχι μόνο στην Ελλάδα, οι όροι μεσαία στρώματα και μεσαίος χώρος. Η χρήση των όρων συνοδεύεται και από την ταύτισή τους. Οπως όμως λέει και ο στιχουργός, άλλο ο «ανοικτομάτης (μεσαία στρώματα) και άλλο ο αυγουλομάτης (μεσαίος χώρος)». Η σύγχυση των δύο εννοιών προκαλεί επιστημονικές, αλλά και πολιτικές παρενέργειες.
Πολλοί μετέφρασαν τις αλλαγές στο ΠΑΣΟΚ ως καθαρά οργανωτικές, άλλοι, και δεν ήσαν ούτε αυτοί λίγοι, διέκριναν την επιστροφή των «εκσυγχρονιστών».
Πόσες φορές έπειτα από κάθε εκλογική αναμέτρηση δεν έχουμε ακούσει και διαβάσει πως βρισκόμαστε ήδη στο τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου και πως ξεκινάει ήδη μια νέα περίοδος αναδιοργάνωσης των πολιτικών σχηματισμών και αναδιατύπωσης των πολιτικών προταγμάτων.
Στη χώρα μας το ενδιαφέρον για την πορεία των έργων του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης εστιάζεται κυρίως στον βαθμό που έχουν προχωρήσει οι συμβάσεις και οι δαπάνες των προβλεπόμενων ενεργειών.
Οι περιπτώσεις Φλωρίδη και Παπαντωνίου κατέδειξαν πως στο ελληνικό πολιτικό σύστημα κυριαρχεί, αφενός, η τρομολαγνεία των ΜΜΕ κατά της λεγόμενης «πολυγλωσσίας» -συστατικού στοιχείου κάθε δημοκρατίας- και αφετέρου, η δύναμη των δημοσκοπήσεων.
Στις 14 Δεκέμβριου 2005, η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης αποφάσισε να προωθήσει στην Ολομέλεια (24-27 Ιανουαρίου) μνημόνιο με τίτλο «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», το οποίο προετοιμάστηκε και παρουσιάστηκε από τον Σουηδό βουλευτή Γ. Λίντμπλαντ.
