...Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων. Ο θρήνος άλλωστε ήταν ατομικός. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι περίπου χρόνια, να φτάσουμε στο 1962 για να γίνει ένα μνημείο στη μνήμη των θυμάτων.

Για να υπερβεί η χώρα την κρίση επιτέλους χρειάζεται αλλαγή πολιτικής, αποτελεσματική διαπραγμάτευση, προοδευτική πολιτική, με στόχο τη μείωση της σπατάλης πόρων με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ένα υγιές παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης με αρμονική συνύπαρξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με ενίσχυση της υγιούς επιχειρηματικότητας με κοινωνική συνοχή και ποιοτικές υπηρεσίες κοινωνικής πολιτικής χωρίς επιδοματική πολιτική ανακύκλωσης της φτώχειας. Αυτά μόνο ο δικός μας χώρος μπορεί να τα εγγυηθεί και θα τα προωθήσει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με την διαστρέβλωση της πραγματικότητας από την κυβέρνηση. Ουσιαστικά ταραγμένος ο κ. Τσίπρας από την διαδικασία ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς την προηγούμενη εβδομάδα, παρουσίασε εσπευσμένα στο διάγγελμά του μια εικονική πραγματικότητα και ανακοίνωσε τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος, ενάμιση μήνα πριν την καταβολή του. Ο κ. Τσίπρας όμως δεν επιστρέφει παρά ένα πολύ ελάχιστο μέρος των χρημάτων που αποσπά η κυβέρνησή του από τους πολίτες. Πως τα αποσπά; Με υπερφορολόγηση, περικοπή κοινωνικών δαπανών και ουσιαστικά φοροκεντρική λιτότητα.

Σήμερα, αναστοχαζόμενοι τη ζωή και τη δράση του κορυφαίου συντρόφου μας, που έζησε τα πάθη και μέσα στα πάθη της Αριστεράς - την ήττα της, την ανθοφορία της ανανεωτικής περιόδου, την κρίση, τις αναζητήσεις για το νέο της πρόσωπο, θα μπορούσαμε, με όλους τους υποκειμενισμούς, να καταγράψουμε καθοριστικές εγχαράξεις της παρουσίας και δράσης του στη συλλογική μας μνήμη:
-Από τις οργανώσεις της ύστατης παράνομης ΕΠΟΝ στην ΕΔΑ και από εκεί στους Λαμπράκηδες, στο ΚΚΕ εσωτερικού, στην ΕΑΡ και στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, η διαδρομή του Γρηγόρη Γιάνναρου αντιπροσωπεύει μια από τις κανονικότητες του βίου των αγωνιστών της γενιάς του.

Η Δημοκρατική Αριστερά σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία για την χώρα, την αριστερά και την ευρύτερη προοδευτική παράταξη αποφάσισε να διοργανώσει την σημερινή εκδήλωση για τον Γρηγόρη Γιάνναρο. Όχι μόνο γιατί η μνήμη πρέπει να νικά πάντοτε την λήθη, αλλά γιατί σήμερα, 20 χρόνια μετά την απώλειά του, αποδεικνύεται πόσο σωστά και προφητικά ήταν τα λόγια, οι πράξεις και τα έργα του. Σε μία εποχή ευμάρειας και ανόδου του βιοτικού επιπέδου, δεν παρασύρθηκε από σειρήνες αλλά έμεινε σταθερός σε αρχές και αξίες, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για όσα έρχονται.

Ναι ακριβώς η χώρα χρειάζεται πολιτική σταθερότητα, συναίνεση και πολιτική συνεννόηση. Αυτό που αναζητούν και δεν βρίσκουν οι ξένοι επενδυτές είναι αυτή ακριβώς η συνεννόηση και η σταθερότητα. Η οικονομία απαιτεί κλίμα εμπιστοσύνης για να πάρει μπρος. Και η δύναμη- που ευελπιστώ ότι θα είναι η παράταξή μας- που θα εγγυηθεί την εθνική συνεννόηση και την σταθερότητα, θα προσφέρει πολλά στη χώρα. Εμείς θα εγγυηθούμε την σταθερότητα, τη συναίνεση και συνεννόηση. Γιατί χωρίς αυτά τα τρία, ανάπτυξη δεν θα υπάρξει.

Και δυστυχώς στη χώρα μας, όπως δείχνουν οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, κυρίως όσον αφορά τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης στη δικαιοσύνη, κινούμαστε πάλι σ’ ένα πολιτικό τέλμα και στο τέλμα ο μόνος σταθερός είναι αυτός που έχει ήδη βουλιάξει σ’ αυτό. Εμείς δεν πρέπει να συρθούμε σ’ αυτό το τέλμα.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν θα ψηφίσει μέτρα απαράδεκτα τα οποία έρχονται ως προϊόν μιας αναποτελεσματικής διαπραγμάτευσης. Η αξιολόγηση έπρεπε να κλείσει χθες, το 2016, εγκαίρως και, όπως λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, αν αυτό είχε γίνει δεν θα χρειαζόταν αυτά τα νέα απαράδεκτα μέτρα.

Βρισκόμαστε στην κατάσταση όπου συνεχίζεται μία αναποτελεσματική διαπραγμάτευση και στην οποία δεν ξέρει κανένας τι προτείνει και σε τι συμφωνεί η κυβέρνηση.

Ο κ. Τσίπρας ήρθε στη Βουλή και δεν μίλησε ούτε για τη μείωση των συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου, ούτε για τις ομαδικές απολύσεις, για το μόνο που είπε ήταν ότι δέχθηκε την προληπτική νομοθέτηση και μάλιστα με μία απίστευτη επιχειρηματολογία ότι έτσι νομοθετούμε και σε άλλα νομοσχέδια εκ των προτέρων!

H χώρα δεν μπορούσε να αποφύγει την απώλεια μέρους του ΑΕΠ καθώς η ενίσχυσή του σε ονομαστικούς όρους μέχρι το 2007 ήταν το αποτέλεσμα αποκλειστικά του άμετρου δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού.

Έτσι, το ονομαστικό ΑΕΠ φούσκωνε και έκρυβε τους κινδύνους από την ονομαστική αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.

Θα μπορούσαν όμως οι απώλειες σε ΑΕΠ και κατεστραμμένες θέσεις εργασίας να περιοριστούν σε σημαντικό βαθμό αν συνέτρεχαν οι αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις από το ξεκίνημα της κρίσης.

Μία στρατηγική στόχευση για μετάβαση των καθαρών εισροών ξένων επενδύσεων από το κάτι λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ, που βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια, στον μέσο Ευρωπαϊκό όρο κοντά στο 5% του ΑΕΠ, πέραν από άκρως επιθυμητή, μπορεί, υπό προϋποθέσεις να είναι εφικτή.

Το μείζον είναι η εκπλήρωση των προϋποθέσεων! Οι προϋποθέσεις αυτές δεν συνιστούν τίποτε άλλο παρά πλευρές των σημαντικών μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων που πρέπει να γίνουν στη χώρα.