Η μείωση του ποσοστού της ανεργίας τον Οκτώβριο δείχνει κάτι (ως τάση) αλλά δεν λέει πολλά πράγματα αυτή καθαυτή. Γιατί, η μείωση του αριθμού των καταμετρούμενων ανέργων προκύπτει και από την «εξαγωγή» ανέργων (περισσότεροι από 400.000 νέοι έχουν αναζητήσει την ευκαιρία μιας δημιουργικής ζωής εκτός της ελληνικής επικράτειας…) και από τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τα κριτήρια με τα οποία οι στατιστικές υπηρεσίες μετρούν και (παγίως) υποτιμούν τον πραγματικό αριθμό των ανέργων.

Οι οικονομικές κρίσεις του 20ου αιώνα (κρίση του 1929, του 1987, της Ν. Ανατολικής Ασίας κλπ) έδωσαν το έναυσμα για την ανάληψη κυβερνητικών πρωτοβουλιών με σκοπό τη αποτροπή νέων κρίσεων στο μέλλον. Αυτό σε μεγάλο βαθμό έγινε εφικτό επειδή μετά την εκδήλωση της κρίσης διαμορφώθηκε ευρύτερη συναίνεση για τα αίτια που οδήγησαν σ’ αυτήν. Οι όποιες διαφωνίες υπήρξαν αφορούσαν κυρίως το μετά. Ποιος δηλαδή θα ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος διορθωτικής παρέμβασης για να περιοριστεί το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της κρίσης και να αποτραπεί το ενδεχόμενο επανάληψής της μελλοντικά.