Με τα σημερινά δεδομένα υπάρχει θέμα βιωσιμότητας του χρέους μας. Δεν αναφέρομαι στο παιχνίδι με τους αριθμούς, αν το χρέος θα είναι 120% ή 122% του ΑΕΠ. Το όριο 120% τέθηκε επειδή εκείνη τη χρονική στιγμή τόσο ήταν το δημόσιο χρέος της Ιταλίας και, αν ετίθετο χαμηλότερο, το ιταλικό χρέος αυτομάτως θα χαρακτηριζόταν μη βιώσιμο – προς τρόμο όλης της Ευρώπης. Το 120% είναι ένας δείκτης, το 90% που είχαν θέσει οικονομολόγοι της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών ή ανέδειξαν οι Rogoff-Reinhart (με τα γνωστά προβλήματα τεκμηρίωσης...) είναι ένα ενδιάμεσο, και το 60% του ΑΕΠ που έθεσε το Μάαστριχτ ένας τρίτος δείκτης, στο άλλο άκρο.

Το θέμα της έκδοσης ευρωομολόγων και γενικότερα της από κοινού κάλυψης των κρατικών χρεών στη ζώνη του ευρώ αναμένεται να εισέλθει ορμητικά στο προσκήνιο της επικαιρότητας αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Ενα πρώτο σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη στην Ευρωβουλή με την ευκαιρία της παρουσίασης μιας σημαντικής επί του θέματος έκθεσης, την εκπόνηση της οποίας παρήγγειλε τον Ιούλιο του 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η έξοδος στις αγορές είναι μια αναγκαία πράξη για την ομαλή χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Δεν πρέπει η επιλογή αυτή να εξυπηρετεί τρέχουσες εκλογικές και επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Δεν πρέπει μια περιορισμένη και πιλοτική έξοδος δανεισμού στις αγορές, να παρουσιάζεται ως δήθεν λύση για τις μεγάλες επιβαρύνσεις του υπάρχοντος δανεισμού και να δίνεται εντέχνως η εικόνα ότι ισοδυναμεί με το τέλος των μνημονίων και το πέρασμα στην ανάπτυξη. Επί της ουσίας, η έξοδος στις αγορές και η ανταπόκριση των επενδυτών έχει θετικό αντίκρισμα για τη χώρα, δεν αλλάζει όμως την κυρίαρχη εικόνα της ελληνικής οικονομίας, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανάπτυξης, ύφεση, έλλειψη επενδύσεων και από δραματική ανεργία.
Αυτά είναι τα κρίσιμα ζητούμενα για τη χώρα μαζί με μια τολμηρή διευθέτηση του χρέους. Αυτά είναι που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για την έξοδο της χώρας από την κρίση και θα ανοίξουν ένα δρόμο σταθερής πρόσβασης της ελληνικής οικονομίας στις αγορές, διευκολύνοντας την αναγκαία αναπτυξιακή ρευστότητα που χρειάζεται η χώρα.
Η ΔΗΜΑΡ δεν υιοθετεί ούτε τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς, ούτε μια στάση καταστροφολογίας.

Αρχίζουμε να είμαστε μάρτυρες ενός παραδόξου στην καρδιά του καπιταλισμού, που τον οδήγησε σε επιτυχία αλλά τώρα απειλεί το μέλλον του: Η ισχύς των ανταγωνιστικών αγορών μειώνει τα κόστη τόσο πολύ, που πλέον πολλά αγαθά και υπηρεσίες προσφέρονται σχεδόν δωρεάν, χωρίς περιορισμό και χωρίς να υπόκεινται στις δυνάμεις της αγοράς.

Τις θέσεις της για τη βιωσιμότητα των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, παρουσίασε η ΔΗΜΑΡ σε ημερίδα που πραγματοποίησε.
Την ημερίδα άνοιξε ο πρόεδρος του κόμματος Φώτης Κουβέλης, ο οποίος επισήμανε μεταξύ άλλων ότι η τόνωση της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας αποτελεί όρο για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Ακολούθησαν οι ομιλίες του υπεύθυνου για την Οικονομική και Κοινωνική πολιτική της ΔΗΜΑΡ Δημήτρη Χατζησωκράτη, που παρουσίασε τη συνολική οπτική του κόμματος για τη Μικρομεσαία επιχείρηση, της βουλευτού Ασημίνας Ξηροτύρη, που περιέγραψε τις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις της ΔΗΜΑΡ, καθώς και του καθηγητή Διεθνούς Οικονομικής Γιάννη Τσαμουργκέλη, που μίλησε για την πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό και την τόνωση της ρευστότητας.

Στην ημερίδα το λόγο έλαβαν και κατέθεσαν τις απόψεις τους ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γιώργος Καββαθάς και το μέλος του ΔΣ της ΕΣΕΕ Παύλος Πολιτάκης.

Η εναρκτήρια Ομιλία του Φώτη Κουβέλη
Η εισήγηση του Δημήτρη Χατζησωκράτη
Η εισήγηση της Ασημίνας Ξηροτύρη
Η εισήγηση του Γιάννη Τσαμουργκέλη

Η κυβέρνηση μοιράζει το πρωτογενές πλεόνασμα και έχει επιλέξει ως πρώτους δικαιούχους τους αστυνομικούς/στρατιωτικούς/λιμενικούς. Αυτό θα συνέβαινε -γιατί είχε ήδη εξαγγελθεί- ακόμη και αν δεν είχε προηγηθεί η απόφαση του ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές στη συγκεκριμένη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων με το σκεπτικό ότι αποτελούν τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”.

Η οικονομική κρίση και η πολιτική προσαρμογής που ακολούθησε με τα Μνημόνια δεν επηρέασαν απλά κάποια οικονομικά μεγέθη, ας πούμε το διαθέσιμο εισόδημα ή την κατανάλωση. Απειλούν επιπλέον την ίδια την κοινωνική δομή με τη χαρακτηριστική της πληθώρα αυτοαπασχολουμένων και μικροπαραγωγών.

Η καταστροφή είναι δεδομένη, το ίδιο και η απόγνωση. H πρώτη δεν είναι για όλους ευδιάκριτη, η δεύτερη ακόμα δεν κραυγάζει. Eπιτείνεται συνεχώς η οικονομική ανισότητα, η άδικη μεταχείριση των πολιτών από το κράτος – και η αδικία είναι το πιο εύφλεκτο υλικό, προσάναμμα για το χάος.

Η συγκυρία των διεθνών αγορών χαρακτηρίζεται από δύο στοιχεία που η Ελλάδα θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αξιοποιήσει. Πρώτον, «ξεχειλίζουν» από κεφάλαια, που τους προσφέρουν πάμφθηνα οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες (κυρίως ΗΠΑ, Ιαπωνίας) μέσω «quantitative easing», σε μια απόπειρα να στηριχτεί η ανάκαμψη. Δεύτερον, έχει αναστραφεί η ροή των διεθνών κεφαλαίων. Ενώ από το 2007 κατευθύνονταν από τις ανεπτυγμένες στις αναδυόμενες οικονομίες, μετά το 2010 αλλάζουν ρότα και κατευθύνονται προς τις οικονομίες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Η αλλαγή οφείλεται κυρίως (α) στην άρση των μεγάλων αβεβαιοτήτων για την εξυπηρέτηση του χρέους και την οικονομία των ΗΠΑ, (β) στις ισχυρές ενδείξεις ότι ο ανοδικός κύκλος στην Κίνα εξαντλεί τη δυναμικότητά του και (γ) στη βεβαιότητα ότι στον ευρωπαϊκό νότο κρύβονται μεγάλα κοιτάσματα υποτιμημένων αξιών.

Τέσσερις μεγάλες αβεβαιότητες αναφορικά με την Ελλάδα είναι αντικείμενο συζητήσεων στις εν Αθήναις πρεσβείες, σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (κυρίως στο Βερολίνο...), στο Λονδίνο και σε άλλα μητροπολιτικά κέντρα των διεθνών αγορών. Αβεβαιότητες που ερμηνεύουν γιατί τα ξένα κεφάλαια (με εξαίρεση διάφορα μικρά κερδοσκοπικά funds που μπαινοβγαίνουν στο Χρηματιστήριο με βραχύτατο ορίζοντα ενός μηνός...) επιλέγουν να μένουν εκτός της Ελλάδας για το επόμενο προβλεπτό διάστημα.

Είμαστε μια ανάδελφη χώρα.
Κατά μια δοξασία το ελληνικό πρόβλημα γεννήθηκε το 2010. Έχοντας το μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ευρώπη, το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, τις δημόσιες δαπάνες να ’χουν αγγίξει το 52% του ΑΕΠ και τα έσοδα να ’χουν καταρρεύσει στο 39%. Σε καμία κανονική χώρα δεν συνέβαινε ό,τι στην πατρίδα μας. Με ένα αδηφάγο και υπερδιογκωμένο Δημόσιο. Το έλλειμμα ήταν αδύνατο να μειωθεί χωρίς αντίστοιχη μείωση του μισθολογικού κόστους.

Στα τέσσερα χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης και το σπάσιμο της ελληνικής φούσκας, το πολιτικό σύστημα αρέσκεται να λέει παραμύθια. Αρχικά, όταν οι αγορές μας έκοψαν, είπε το παραμύθι ότι κάποιος «θείος» από την Κίνα ή τη Ρωσία θα μας δάνειζε άνευ όρων όσα χρειαζόμαστε. Μετά, ακούστηκαν τα παραμύθια του Ζαππείου, που «προσέφεραν» 18 δισ., μηδένιζαν το έλλειμμα σε 18 μήνες και έστηναν νέο παραγωγικό μοντέλο με ατμομηχανή την... οικοδομή. Το 2012 η χώρα βομβαρδίστηκε με το παραμύθι της επαναδιαπραγμάτευσης: Θα άλλαζαν το Μνημόνιο κι ο λαός θα απολάμβανε τους καρπούς της σκληρής διαπραγμάτευσής τους. Μετά ενάμιση χρόνο επιβολής μιας καταστροφικής πολιτικής, εμφανίζεται νέο παραμύθι: Αιτία όλων των δεινών είναι το «κούρεμα» που δεν έγινε το 2010...