To 2019 είναι χρονιά πολλαπλών εκλογών.
Τα πρώτα δείγματα για το κλίμα που επιδιώκεται να διαμορφωθεί από τώρα και να επικρατήσει στην προεκλογική περίοδο που ήδη διανύουμε είναι απολύτως αποθαρρυντικό.
Ένα άκρως τοξικό και διχαστικό νέφος καλύπτει τη χώρα την ώρα που την βαραίνουν τα μεγάλα άλυτα προβλήματα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Η επικίνδυνη πολωτική αναμέτρηση ετοιμάζεται ενώ ο μεγάλος Δημοκρατικός Μεταρρυθμιστικός Αριστερός χώρος, αυτός που θα γεννούσε ελπίδες, βιώνει τον κατακερματισμό του, τις παθογένειες του, την ατολμία του.
Χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες παρατηρούν αμήχανα τις ευκαιρίες να περνούν και να χάνονται.

...Παντού στην Ευρώπη δύο είναι τα αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα. Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά. Με αυτή την έννοια στρατηγικός ιδεολογικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ είναι η ΝΔ. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή κανονικότητα. Και εφόσον οι πολίτες ενισχύσουν το ΚΙΝΑΛ ώστε να πάρει διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα απευθυνθούμε προς τις πολιτικές δυνάμεις με συγκεκριμένες θέσεις και γνώμονα την εθνική συνεννόηση. Για να υπάρχει περιθώριο όμως πρέπει να συμφωνήσουμε ότι επείγει να ηττηθεί το κομματικό και πελατειακό κράτος γιατί αν συνεχισθεί η εναλλαγή του δεν θα έχει μέλλον η χώρα.

Τα λαϊκά στρώματα στη Δύση προδόθηκαν δύο φορές. Πρώτα από την Αριστερά, που τους υποσχέθηκε ότι θα τους λυτρώσει από την εργασία και τους άφησε απροστάτευτους στις επιθέσεις των αγορών. Υστερα από τη Δεξιά, που τους υποσχέθηκε ότι θα τους σώσει με την εργασία και δημιούργησε τις κοινωνίες του 1%.

...Υπάρχει και ένα αξίωμα το οποίο διαπερνά εγκάρσια ολόκληρη την πολιτική διαδρομή της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή μισεί το μίσος. Γιʼ αυτή δεν υπάρχουν «ελαττωματικές ιδέες», δεξιές ή αριστερές, δεν υπάρχουν εμείς ή αυτοί, σε σχέση με αυτούς που κινούνται στο πλαίσιο σεβασμού της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των κανόνων της.

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία θα αναπτυχθεί μόνο αν υπερβεί κάθε μορφή μυθολογίας και μίσους. Αυτή η υπέρβαση δεν έχει μόνο θεωρητική σημασία. Γιατί μόνο τότε θα είμαστε σίγουροι πως habemus ισχυρή σοσιαλδημοκρατία.

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων για την ανάγκη συμπόρευσης της Κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά. Παλιότερα με τον Πιτέλα, πρόσφατα με τον Ούντο Μπούλμαν. Eπίσης υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το τέλος της πρωθυπουργικής «αυταπάτης». Τα αυτονόητα, δυστυχώς για τη δική μας χώρα, είναι ζητούμενα. Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα.

Η πρόταση διατυπώνεται κάπως έτσι: εμείς κατά βάθος είμαστε αριστεροί, μην κοιτάτε που συμμαχήσαμε με τους ανελίτες, από ανάγκη το κάναμε, για να σώσουμε τη χώρα, αλλά αυτό μετά τις εκλογές θα τελειώσει, για να μην επιστρέψει λοιπόν η Δεξιά ελάτε να τα βρούμε και να κυβερνήσουμε μαζί, να ασκήσουμε μια προοδευτική και αυτόνομη οικονομική πολιτική, όπως ασκούμε ήδη μια προοδευτική κοινωνική πολιτική και έχουμε εκθέσει τους συντηρητικούς που δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.

Εχω υποστηρίξει ότι μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θητεύσει στην αντιπολίτευση και αναλόγως με το τι θα πράξει θα φανεί αν κανονικοποιείται ή όχι. Μισή αλήθεια. Η κανονικοποίησή του θα εξαρτηθεί και από το τι είδους πολιτική θα ασκήσει στην τελευταία περίοδο της κυβερνητικής του θητείας και στην προεκλογική περίοδο. Και απʼ ό,τι δείχνει η επίθεσή του κατά των εφημερίδων «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα», «ο λύκος κι αν εγέρασε» κ.λπ., κ.λπ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ονόμασε «σκουπιδότοπο» «ΤΑ ΝΕΑ και «Το Βήμα», ενώ ο διευθυντής Γραφείου του Πρωθυπουργού τα θεωρεί «συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου, πυροβολαρχία θανάτου - της δημοσιογραφίας, της αλήθειας, της προσωπικότητας αθώων, της ενημέρωσης του πολίτη».

...Πράγματι, στην ζωή όλα αλλάζουν. Όμως υπάρχουν δύο αγκάθια, που όλη η φιλολογία ως προς την «κανονικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, πέφτει στο κενό. Το πρώτο είναι ο συνεχιζόμενος εναγκαλισμός με τον ψεκασμένο. Ακόμα και προχθές, με εκείνον τον άθλιο, (πως τον λένε;) που ταύτισε την ομοφυλία με την παιδεραστία, δεν σηκώθηκε ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να τον κράξει και το έκανε ο δεξιός Βαρβιτσιώτης. Και δεύτερο, είναι το πολιτικό κλίμα που εκπορεύεται από την «παρέα του Μαξίμου». Βαρβαρότητα, κυνισμός, ηθικολογία μιας «περιούσιας» παράταξης που εκπροσωπεί το «καλό», όλη η χυδαία και ανιστόρητη μεταφυσική του «ή εμείς, ή οι άλλοι».

Είναι επίκαιρη σήμερα μια συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής; Στο ερώτημα αυτό, που τελευταία έχει τεθεί με έμφαση -αλλά και με πολλές άκριτες δαιμονοποιήσεις... - στον δημόσιο διάλογο, η άποψή μου, όπως την εξέφρασα και σε πρόσφατη πολιτική εκδήλωση, συνοψίζεται στα εξής:

Α. Γενικά πιστεύω - και το έχω αναλύσει στο βιβλίο μου «Ποια Αριστερά;» (εκδόσεις Πόλις) - ότι στην Ευρώπη μόνο μια νέα πλουραλιστική και ρηξικέλευθη Αριστερά, που θα ενώσει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, μπορεί να σταθεί απέναντι στον φονταμενταλισμό των αγορών. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει άκριτη και μηχανιστική εφαρμογή ενός γενικού προτύπου, πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα με τόσο έντονες ιδιαιτερότητες

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί τροχοπέδη για την ανάκαμψη της χώρας. Διευρύνει τις παθογένειες σε όλους τους τομείς. Υπέγραψε τερατώδη πλεονάσματα με αβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις που στραγγίζουν την οικονομία. Μειώσεις συντάξεων και επισφαλής υποαμοιβόμενη εργασία οδηγούν σε απόγνωση. Διόγκωση της γραφειοκρατίας και ανυπαρξία ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Ερασιτεχνισμοί στην εξωτερική πολιτική. O ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε επεδίωξε πραγματικά την εθνική συνεννόηση. Προφανώς χρειάζεται άλλη κυβέρνηση και πρωτίστως άλλη πολιτική, προοδευτική και όχι συντηρητική.

Ακούμε συνήθως δύο κατηγορίες επιχειρημάτων όταν κάποιος συζητά για τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά.

Το πρώτο επιχείρημα- με βάση την δυσφορία για την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική -καλεί σε «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο και το δεύτερο επικαλείται την «ρεαλιστική στροφή» του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ ως «καλοδεχούμενη εξέλιξη» για ένα πεδίο προνομιακής συνεργασίας. Και τα δύο έχουν στον πυρήνα τους ορισμένους λαθεμένους συλλογισμούς. Οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση, δυσκολεύουν την αυτόνομη δράση της κεντροαριστεράς για την αλλαγή των συσχετισμών και για την διαμόρφωση μιας ισχυρής σοσιαλδημοκρατικής βάσης στην διέξοδο από την κρίση.

Σωστά ο Νίκος Μαραντζίδης στο πρόσφατο άρθρο του στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" αναλύει ότι η λογική του "αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου" δεν ειναι μία ορθή επιλογή. Κατά την γνώμη μου συσκοτίζει τις διάφορες των αντίθετων δυνάμεων,καλλιεργεί ακραία πόλωση- που ειναι σε κάθε περίπτωση επιζήμια για την χώρα - και ακυρώνει την ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κεντροαριστερά και την συντηρητική παράταξη.

Όμως η περιγραφή της "ρεαλιστικής στροφής" του ΣΥΡΙΖΑ απο τον Μαραντζίδη ως μιας καλοδεχούμενης εξέλιξης για την πορεία της χώρας και την αποδυνάμωση των λεγόμενων αντί-συστημικών τάσεων έχει ένα μεγάλο κενό.