Διαβάσατε, ακούσατε την είδηση -εκτός αν χάθηκε μαζί με τις ειδήσεις των καναλιών. Στο Κρυονέρι, στις γραμμές του τρένου, την Παρασκευή το μεσημέρι. Ι.Χ. αυτοκίνητο με επιβάτες δύο ηλικιωμένους βρέθηκε στις γραμμές του τρένου σε σημείο όπου δεν υπήρχε διάβαση - ίσως από ατύχημα. Οι τροχοί του κόλλησαν στις σιδηροτροχιές. Τρεις Πακιστανοί, που αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί, έτρεξαν να βοηθήσουν. Οι δυο εξ αυτών άρχισαν να σπρώχνουν το αυτοκίνητο. Τη στιγμή εκείνη διέρχονταν αμαξοστοιχία Intercity, που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα.

Η πολιτική απαρέγκλιτης εφαρμογής του μνημονίου που προωθούν το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, υποστηρίζοντας ότι το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό και δηλώνοντας «αναγκασμένοι » το προσυπογράφουν και εφαρμόζουν εξουθενωτικές για τους εργαζόμενους πολιτικές, είναι αδιέξοδη. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής δε θα φέρει ανάταξη της οικονομίας και βιώσιμη διαχείριση του χρέους, ενώ δεν μπορεί να προσφέρει ανεκτές συνθήκες διαβίωσης για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού . Επίσης σε αδιέξοδο οδηγεί η απόλυτη άρνηση κομμάτων της Αριστεράς απέναντι σε αναγκαίες και ώριμες μεταρρυθμίσεις. Όμως μόνον οι ιδεολογικές στοχεύσεις δεν μπορούν να απαντήσουν στα προβλήματα του λαού και της χώρας.

To παρόν κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα μίνι – ρεπορτάζ της γερμανικής ραδιοφωνίας σχετικά με τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις του ελληνικού κράτους με την Εκκλησία και η άποψη μου ζητήθηκε λόγω της συμμετοχής μου σε ομάδες του Facebook που ζητάνε την φορολόγηση της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος αυτών των ομάδων είναι εν μέρη παραπλανητικός καθώς η Εκκλησία φορολογείται . Το ερώτημα όμως είναι : Φορολογείται επαρκώς και με ισονομία; Και εάν όχι, γιατί όχι; Η προσωπική μου εκτίμηση και απάντηση είναι όχι και αυτό θα γίνει προσπάθεια να αιτιολογηθεί στη συνέχεια.

Μια φορά κι έναν καιρό τα πράγματα ήταν και ιδεολογικώς καλά τακτοποιημένα στην Ελλάδα. Η Αριστερά είχε κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο και οι απόψεις της είχαν γίνει κοινός τόπος. Το κράτος ήταν στο επίκεντρο της σκέψης όλων κι όλοι -αριστεροί και δεξιοί- προσέβλεπαν σ’ αυτό διά πάσαν νόσον.

Προφανώς η ελληνική οικονομική κρίση έχει τις δικές της ιδιομορφίες. Όλες εκείνες που σχετίζονται με το πελατειακό κράτος και την υποτίμηση της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Όμως ο κοινός παρονομαστής της κρίσης σε όλη την Eυρώπη είναι η αποδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού μοντέλου του καπιταλισμού. Δηλαδή όλη εκείνη η νέα οικονομική πραγματικότητα που συνδέθηκε με το πλαστικό χρήμα, τους άυλους τίτλους, τη γρήγορη κίνηση των κεφαλαίων.

Δεν υπάρχει φαντάζομαι κανείς που να μην έχει κατανοήσει σήμερα ότι με αφορμή την κρίση χρειάζονται να γίνουν στη χώρα ουσιαστικές αλλαγές που: α) να αντιμετωπίζουν τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτήν β) να αντιμετωπίζουν τα αδικίες των μέτρων που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης και τις επιπτώσεις τους. Μέτρα που πολλά από αυτά είναι αναποτελεσματικά και ας ισχυρίζονται το αντίθετο.

Η κρίση του Κυπριακού το ’74 αποτέλειωσε τη χούντα και εγκαθίδρυσε την Δημοκρατία στη χώρα μας. Για 38 χρόνια το πολιτικό σκηνικό οικοδομήθηκε πάνω σε ένα δικομματικό πλαίσιο που υποστηρίχτηκε από ένα πελατειακό σύστημα και από ένα σύστημα διαπλοκής. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως της αριστεράς δεν μπόρεσαν να σπάσουν αυτό το μπλόκ του δικομματισμού παραμένοντας σταθερά στο περιθώριο και με μόνη δυνατότητα να καταθέτουν ανέξοδες κριτικές που δεν συγκινούσαν την μεγάλη πλειοψηφία.

Ένα θέμα, δύο κόσμοι. Στα δύο άκρα της Ευρώπης, στο βορά, στην παγωμένη Ισλανδία και στο νότο, στην εύκρατη Ελλάδα, καταγράφονται σαφώς δύο διαφορετικοί τρόποι σχεδιασμού και λειτουργίας των θεσμών, δύο διαφορετικές νοοτροπίες για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: τις ευθύνες του πολιτικού προσωπικού για λάθη ή παραλήψεις που ζημιώνουν την κοινωνία και τους πολίτες. Οι διαπιστώσεις και οι σκέψεις που γεννούν, δεν τιμούν καθόλου τη χώρα μας και το πολιτικό της σύστημα.

Τα ψέματα τελειώνουν... Στις 6 Μαΐου εκλέγουμε την επόμενη κυβέρνηση της χώρας. (το διευκρινίζω για όσους πιστεύουν ότι πρόκειται να εκλέξουμε την επόμενη... αντιπολίτευση).
Η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να φέρει σε πέρας το δυσκολότερο έργο της μεταπολίτευσης: να συνδυάσει την εκπλήρωση των δεσμεύσεων και των στόχων απέναντι στους δανειστές μας, με την προσπάθεια για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση και το πέρασμά της σε αναπτυξιακή τροχιά.
Η ΔΗΜΑΡ θα εμφανιστεί στον εκλογικό χάρτη, για πρώτη φορά, το βράδυ της 6ης Μαΐου. Και θα είναι η πρώτη φορά στον τόπο μας, που στον χάρτη αυτόν θʼ απεικονιστεί η δύναμη μιας αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική και που φιλοδοξεί να αποδειχτεί κυβερνώσα !

Το πρόβλημα της μετανάστευσης ή λαθρομετανάστευσης είναι πρωτίστως Ευρωπαϊκό και όχι Ελληνικό και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή ένωση.
Τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα έχει διογκωθεί με αποτέλεσμα ο αριθμός των νόμιμων και παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα να ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια.
Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής, όπως και κάθε άλλης πολιτικής άλλωστε από την Πολιτική Ηγεσία της Χώρας έχει οδηγήσει στη δημιουργία μίας ωρολογιακής βόμβας στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

-Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν ούτε προγραμματικές ούτε πολιτικές προϋποθέσεις για να συμμετέχουμε σε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αριστερό άλλοθι σε συντηρητικές πολιτικές δεν πρόκειται να δώσουμε.

-Η αρνητική μας απάντηση στα επικοινωνιακά κελεύσματα συνεργασίας από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν πηγάζουν από κάποιας μορφής δογματισμό. Έχουν να κάνουν με τις ουσιαστικές διαφωνίες που υπάρχουν σε στρατηγικά ζητήματα για τη χώρα και την κοινωνία. Οι συνεργασίες, άλλωστε, δεν γίνονται στη βάση των δημοσκοπήσεων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η πρότασή μας για προγραμματική συμφωνία θα απευθυνθεί και στις άλλες δυνάμεις της αριστεράς.

Ένας από τους βασικούς πολιτικούς πυλώνες της ΔΗΜΑΡ είναι ο οικολογικός πολιτισμός, στα πλαίσια των αρχών της προοδευτικής πολιτικής οικολογίας.
Η Δημοκρατική Αριστερά ασπάζεται τις θέσεις του διεθνούς προοδευτικού οικολογικού κινήματος και στα ζητήματα των Δικαιωμάτων των Ζώων, έχοντας συμπεριλάβει στις θέσεις της και στο προεκλογικό της πρόγραμμα τη Διακήρυξη του Παρισιού για τα Δικαιώματα των Ζώων. Σε αυτές τις θέσεις συγκαταλέγεται απαρέγκλιτα η κατάργηση του εμπορίου της γούνας. Ενός φθίνοντος, παρακμιακού εμπορίου, ασύμβατου με τις αντιλήψεις μιας σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας.