Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε μια νέα φάση μετά την επικράτηση της ΝΔ στις εκλογές. Με πλειοψηφία της Δεξιάς αλλά και άνοδο της Ακροδεξιάς, με ό,τι αυτό σημαίνει για τα κοινωνικά δικαιώματα και την ποιότητα της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση της ΝΔ ήδη δείχνει τα πρώτα σημάδια, κινείται ανεξέλεγκτη με αλαζονεία και αντιμετωπίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών ως “λευκή επιταγή”.

Ταυτόχρονα μόλις πριν δέκα μέρες είχαμε την εκλογή του νέου προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Στέφανου Κασσελάκη, ενώ το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα ακολουθήσει Συνέδριο όπου θα αναλυθούν τα αίτια της εκλογικής ήττας, θα καθορισθεί το πολιτικό σχέδιο και οι προγραμματικές θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μια Κρήτη αλλιώς, της αειφορίας, της γνώσης και της ευημερίας, οραματίζεται ο Σπύρος Δανέλλης, υποψήφιος περιφερειάρχης Κρήτης, επικεφαλής του συνδυασμού Η Κρήτη μας Αλλιώς, και προτάσσει ένα διαφορετικό μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης με παρεμβάσεις και πολιτικές στοχευμένες σε όλους τους κρίκους της παραγωγικής αλυσίδας, με στόχο την άμβλυνση των ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων. Ο Σπύρος Δανέλλης είναι αρχιτέκτονας-μηχανικός, με πλούσια προσφορά και εμπειρία στα κοινά καθώς έχει διατελέσει βουλευτής Ηρακλείου, δήμαρχος Χερσονήσου και ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ.

Τί ενδιαφέρει την κυβέρνηση; Να είναι χρήσιμη ή να είναι αρεστή; Το ερώτημα δεν θα ετίθετο ούτε καν ως ρητορικό, αν η κυβερνητική ηγεσία δεν αναλωνόταν κάθε λίγο και λιγάκι σε διαβεβαιώσεις ότι επιθυμεί η κυβέρνηση να είναι χρήσιμη, ότι είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί με μικρά και μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα για να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος προκειμένου να το πράξει.

Νομίζω ότι το κυριότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η επιφυλακτικότητα και η δυσπιστία. Η δημοφιλία του είναι μεγάλη, μπορεί όμως να χαθεί ταχύτατα ή και να γίνει αρνητική, αν δεν κερδίσει, σε εύλογο χρόνο, την εμπιστοσύνη στο πολιτικό του σχέδιο και στην ικανότητα να χειριστεί την ύλη της πολιτικής και τη συγκυρία. Πέραν των όσων έχουν λεχθεί για την επικοινωνιακή του δεινότητα, έχει ένα σκεπτικό το οποίο το ξεδίπλωσε σε δύο ευκαιρίες, άγνωστες στο ευρύτερο κοινό.

Πρόκειται για έναν από τους πιο πετυχημένους δημάρχους. Ο Γιώργος Ιωακειμίδης έχει υπηρετήσει την Αυτοδιοίκηση επί περίπου 30 χρόνια ως δήμαρχος και σήμερα διεκδικεί την Περιφέρεια Αττικής με την -ακομμάτιστη, όσο και πολυσυλλεκτική- παράταξη «Αττικός Κύκλος Εμπιστοσύνης και Συνεργασίας».

Ο υποψήφιος περιφερειάρχης μιλά στην «Εφ.Συν.» για την ανάγκη ανανέωσης των υποδομών της Αττικής, όσο και την ανάγκη αντιπλημμυρικής θωράκισης, καταθέτοντας την καινοτόμο πρόταση «το 1% του ΦΠΑ που καταβάλλεται στην Αττική να διοχετεύεται σε υποδομές Πολιτικής Προστασίας. Ενα ταμείο ανθεκτικότητας της Αττικής δηλαδή»

Αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε την ιστορία των Ρώσων σοσιαλιστών από τον θάνατο του Μαρξ μέχρι την επανάσταση του ’17 θα αντικρίσετε ένα θέαμα παράξενο. Φανταστείτε δυο-τρεις χιλιάδες αστούς και διανοουμένους κατά κανόνα, που θεωρούσαν εαυτούς «επαγγελματίες επαναστάτες» και οι οποίοι φυλακίζονταν, περνούσαν μερικά χρόνια στη Σιβηρία, δραπέτευαν και ξανά τα ίδια.

Η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής ανέδειξε έναν μεγάλο πρωταγωνιστή και ένα μεγάλο ερωτηματικό. Πρωταγωνιστής για μία ακόμη φορά ο Λαός του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ. Που συμμετέχοντας μαζικά έδωσε στο κόμμα του μια δεύτερη ευκαιρία. Σε ένα κόμμα που βρισκόταν έπειτα από μια διπλή εμφατική ήττα και την αποχώρηση του χαρισματικού του ηγέτη σ. Α. Τσίπρα σε κατάσταση σοκ, προσπαθώντας να ανιχνεύσει τις εξελίξεις και ταυτόχρονα να προετοιμασθεί για κάτι που δεν είχε ζήσει μέχρι τώρα σε τέτοια ένταση.

Η μεγάλη πλημμύρα

Ξάφνιασε; Ναι. Ήταν ξαφνική; Όχι.

Δεν ήταν μόνο η μεγάλη εικόνα, του κόσμου, γνωστή: Η κλιματική κρίση επελαύνει, με 66% πιθανότητες πάμε να ξεπεράσουμε το όριο του 1,5 βαθμού Κελσίου πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα, καταφέραμε να εξασθενεί το Gulf Stream στον Ατλαντικό, φέτος ήταν το θερμότερο καλοκαίρι που έχει καταγραφεί, hot spot της υπερθέρμανσης η Μεσόγειος. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα πυκνώνουν και αλληλοτροφοδοτούνται, καύσωνες και mega-πυρκαγιές διαδέχονται οι πιο άγριες καταιγίδες και πλημμύρες. Φαινόμενα που θα συνέβαιναν κάθε 500 ή 1000 χρόνια, συμβαίνουν κάθε 1-2 χρόνια. Η νέα κανονικότητα στον κόσμο, είναι τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Το γνωρίζαμε όλοι.

«Δεν απορροφήθηκαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Δεν προχώρησαν ώριμες αντιπλημμυρικές μελέτες και έργα. Δεν κατανεμήθηκαν όπως έπρεπε οι υλικοί και οι ανθρώπινοι πόροι. Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, το δήθεν επιτελικό κράτος απέτυχε και στην πρόληψη και την αντιμετώπιση των πλημμυρών…»

Για «πλήρη ανετοιμότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη που για ακόμα μία φορά, άφησε τη χώρα μας στο έλεος των πυρκαγιών και των πλημμυρών, την ώρα που ανθρώπινες ζωές χάθηκαν τόσο άδικα” έκανε λόγο ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Στέργιος Καλπάκης στην Κυριακάτικη Kontranews.

…Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, βρισκόμαστε δίπλα στον κόσμο της Θεσσαλίας που δοκιμάζεται και αγωνιά, δίπλα στις γυναίκες και άνδρες του πυροσβεστικού σώματος, τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, τα σώματα ασφαλείας, το στρατό και τους εθελοντές που υπερβαίνουν δυνάμεις για τη διάσωση ανθρώπινων ζωών και κάθε έμβιου όντος.

Δυστυχώς, τρία χρόνια μετά, βιώνουμε τις ίδιες ανείπωτες τραγωδίες. Τον Σεπτέμβριο του 2020, σε περιοχές της Θεσσαλίας θρηνήσαμε συνανθρώπους μας, βιώνοντας ανείπωτες καταστροφές σε υποδομές και περιουσίες από τα πλημμυρικά φαινόμενα.

Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, είναι και δικό μας. Αναφερόμαστε στον φαύλο κύκλο της κλιματικής κρίσης: Η χώρα καίγεται από τους πρωτοφανείς καύσωνες και την ξηρασία και, μετά, πνίγεται από τις πρωτοφανείς πλημμύρες. Αλλά ενώ η υπερθέρμανση δεν εξαρτάται από καμία χώρα μεμονωμένη, η αντοχή των υποδομών είναι (και) υπόθεση καθεμίας. Μόνη, καμία χώρα δεν μπορεί να μειώσει τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου. Αλλά εξαρτάται από καθεμία αν θα προνοήσει να κάνει ανθεκτικές τις υποδομές της, να τις προσαρμόσει στις συνθήκες της κλιματικής κρίσης που προκαλούν αυτά τα αέρια.

Όταν πέρσι τον Ιούνιο οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισαν να ονομάσουν την Ουκρανία και τη Μολδαβία υποψήφιες για ένταξη χώρες, η συμβατική σοφία ήταν πως επρόκειτο για μια συμβολική κίνηση αλληλεγγύης προς την αντιστεκόμενη στη βάρβαρη ρωσική επίθεση Ουκρανία.

Η απόφαση προκάλεσε κάποιες ανησυχίες σχετικά με τον κίνδυνο παραπέρα κλιμάκωσης της σύγκρουσης με τη Μόσχα, την κραυγαλέα καταπάτηση των κριτηρίων της Κοπεγχάγης για να θεμελιωθούν οι νέες υποψηφιότητες, και τις συνέπειες της απόφασης αυτής για τον ευρωπαϊκό δρόμο των Δυτικών Βαλκανίων.