Η χώρα βιώνει πρωτοφανή κρίση, μια κρίση «τριφασική». Τα προβλήματα στην οικονομία ξεκίνησαν από το τέλος του 2019, παρά τους ισχυρισμούς της Κυβέρνησης. Ο κορωνοϊός επισκέφθηκε τη χώρα αρχές του χρόνου, ενώ το μείγμα επιβαρύνθηκε δραματικά με την κρίση στα Ελληνοτουρκικά. Ηδη εδώ και έναν μήνα τουρκικό ερευνητικό σκάφος κινείται (και όχι μόνο) σε περιοχές όπου η χώρα μας ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα.

Η αντίθεση της Καστελίνα στη θέση του Μπερτινότι - "Δεν είναι εφικτός ένας πράσινος καπιταλισμός. Η οικολογική επανάσταση -η χρήση αυτής της σημαντικής λέξης από εμένα γίνεται συνειδητά- προϋποθέτει το τέλος της κομβικότητας του πλέον ευαίσθητου οργανισμού του καπιταλισμού, της αγοράς ως αυτόνομου οργάνου"

Η κυβέρνηση δεν επιδίωξε ποτέ μακρόπνοες λύσεις στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, αλλά αφοσιώθηκε αποκλειστικά στο δόγμα της με κάθε τρόπο αποτροπής των προσφυγικών ροών, μία ανεδαφική και αντιδραστική επιλογή που δεν μπορούσε να έχει καμία άλλη κατάληξη από όσα παρακολουθούμε στη Μόρια αυτές τις ώρες.

Το ενδεχόμενο αγοράς πολεμικών αεροσκαφών Rafale του γαλλικού ομίλου Ντασό από την κυβέρνηση Μητσοτάκη έρχεται ξανά στο προσκήνιο μετά το ναυάγιο των γαλλικών φρεγατών, προς μεγάλη ικανοποίηση του Παρισιού, διότι οι καιροί είναι δύσκολοι λόγω της οικονομικής κρίσης. Εξάλλου το συγκεκριμένο γαλλικό αεροσκάφος είχε ανέκαθεν προβλήματα να βρει αγοραστές επειδή, παρά τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά, θεωρείται ακριβό σε σχέση με τον υφιστάμενο ανταγωνισμό κυρίως των ΗΠΑ, και όχι μόνο.

Παρά την εκτόξευση της ανεργίας τους τελευταίους μήνες (σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ οι εγγεγραμμένοι άνεργοι τον Ιούλιο «εκτοξεύτηκαν» στα 1.095.997 άτομα, αριθμός αυξημένος κατά 125.796 σε σχέση με τους 970.201 που είχαν καταγραφεί έναν χρόνο νωρίτερα, δηλαδή αύξηση 12,97%), η κυβέρνηση διά υπουργικών αποφάσεων άρχισε το «ξήλωμα» του προγράμματος «Συν-Εργασία», κάνοντας πολύ ευκολότερες τις απολύσεις για χιλιάδες εργαζομένους.

H πυρκαγιά των Μυκηνών ήταν η θρυαλλίδα που διέλυσε την επικοινωνιακή μυθοπλασία της μετάδοσης των ειδήσεων που έχει καθιερώσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. ξεπερνώντας τεχνικές σκηνοθετικής αναπαράστασης. Πάντα με την επικουρία των πρόθυμων, «πετσωμένων» μιντιακών μέσων.

Δεν ξάφνιασε η ανακοίνωση της ύφεσης το δεύτερο τρίμηνο συγκριτικά με το αντίστοιχο περυσινό. Η ύφεση ήταν εντός πλαισίου προβλέψεων του υπουργείου Οικονομικών, μάλιστα ελαφρά μικρότερη από αυτές – αντί για 2,6% ήταν 0,5% το πρώτο τρίμηνο και αντί 15,7% ήταν 15,2% το δεύτερο.

Οι τουρκικές προκλήσεις τον τελευταίο μήνα κλιμακώνονται όλο και πιο έντονα, με απόγειο τις δηλώσεις Ερντογάν, Τσαβούσογλου και άλλων αξιωματούχων του κράτους, που απειλούν ευθέως την Ελλάδα με επιβολή στρατιωτικών μέτρων, τη χρήση βίας, αν η Ελλάδα δεν συνετιστεί. Αυτές οι δηλώσεις από μόνες τους αποτελούν παραβίαση της αρχής απαγόρευσης απειλής και χρήσης βίας, που προβλέπεται στο Αρθρο 2 παρ. 4 του Καταστατικού των Ηνωμένων Εθνών, και έχει ταυτόχρονα αναχθεί σε κανόνα γενικού εθιμικού δικαίου, με καταναγκαστική ισχύ (jus cogens).

Οι διαδοχικές ελληνοτουρκικές κρίσεις (1976, 1987, 1996, σήμερα), αλλά και οι υφέσεις τους για μια αρκετά μεγάλη περίοδο στις αρχές του 21ου αιώνα οδηγούν σε κάποιες διαπιστώσεις.

■ Πρώτη διαπίστωση: Η Τουρκία διεκδικεί εδώ και πολλές δεκαετίες έξοδο στη θάλασσα. Το υλικό κέντρο βάρους της αναπτύχθηκε σταδιακά στα παράλιά της, καταρχάς στα δυτικά. Η υλική πραγματικότητα της θάλασσας επενδυόταν ιδεολογικά σε ένα εθνι(κιστι)κό αφήγημα, ανάλογα με την εποχή -τουρκική, περιφερειακή, διεθνή.

Σήμερα κατατίθεται, κατά πάσα πιθανότητα, στη Βουλή νομοσχέδιο που θα προβλέπει δέσμη μέτρων προστασίας των εργαζομένων και των ανέργων, από τις συνεχιζόμενες επιπτώσεις της πανδημίας στην αγορά εργασίας.

Το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων επιχειρεί, με τις νέες ρυθμίσεις, να περιορίσει την εργοδοτική αυθαιρεσία εις βάρος των εργαζομένων, καθότι οι καταγγελίες για αναγκαστικές άδειες άνευ αποδοχών, για παράνομες υπερωρίες και για εκβιασμούς εις βάρος των εργαζομένων έχουν χτυπήσει κόκκινο.

Η ελληνική διπλωματία ανήκει, διαχρονικά, στη «σχολή της ακινησίας»: αφήνουμε για τους επόμενους την επίλυση προβλημάτων και διαφορών με τους γείτονες, ώστε να μην αναλάβουμε εμείς το πολιτικό κόστος της όποιας υποχώρησης ή αναγκαίου συμβιβασμού θα απαιτηθεί στη διαπραγμάτευση.