Ανάγκη για ενιαία μεταρρύθμιση των αγορών

Καθώς πολλές χώρες, σε όλο τον κόσμο, επιχειρούν με σοβαρότητα να μεταρρυθμίσουν τα χρηματοοικονομικά τους συστήματα, η ανάγκη μεγαλύτερου συντονισμού σε διεθνές επίπεδο αναδεικνύεται πιο επιτακτική. Άλλωστε, τα εθνικά συστήματα αποτελούν μέρος ενός παγκόσμιου πλαισίου, αλλά στην πορεία, μοιάζουμε να ξεχνάμε ένα σημαντικό δίδαγμα αυτής της κρίσης: ότι ο συντονισμός λειτουργεί καλύτερα από τη μονομερή δράση.

Ιδού ένα απλό παράδειγμα:

Ορισμένες χώρες έχουν αποφασίσει ότι οι ξένες τράπεζες, ακόμη και στην περίπτωση που λειτουργούν μέσω θυγατρικών τους, θα πρέπει να διασφαλίσουν μεγαλύτερη ρευστότητα σε τοπικό επίπεδο, προκειμένου να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενο πρόβλημα στην πρόσβαση σε κεφάλαια. Από αυτή την άποψη, η συγκεκριμένη κίνηση είναι σοφή. Όμως, οι μεγάλες τράπεζες συνήθως διαχειρίζονται τα ρίσκα από τη χρηματοδότηση και δανειοδότηση σε διεθνές επίπεδο.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που αναγκαστούν να δεσμεύσουν ρευστό σε κάθε κράτος που δραστηριοποιούνται, τότε θα περιοριστεί η δυνατότητά τους να μεταφέρουν διασυνοριακά τα κεφάλαιά τους, ενώ θα αυξηθεί και το κόστος των συναλλαγών, κάτι που θα βλάψει την παγκόσμια οικονομία.

Βεβαίως, μέχρις ότου φτάσουμε κοντά σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο, παρόμοιο με εκείνο που ισχύει για τις περιπτώσεις ατυχημάτων στη ναυσιπλοΐα, είναι αναπότρεπτο η κάθε χώρα να προσπαθεί να περιορίσει την έκθεση των δικών της φορολογούμενων σε ενδεχόμενους κινδύνους.

Στο μεταξύ δε, οι επιχειρήσεις που θα φτάσουν στο όριο της χρεοκοπίας, θα αναγκάζονται να μεταφέρουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στη χώρα προέλευσης, σε βάρος των προσπαθειών να δοθεί μια ενιαία λύση στο πρόβλημα, σε διεθνές επίπεδο. Δεν πρέπει να χαθεί χρόνος για την επίτευξη μιας παγκόσμιας συμφωνίας. Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, θα εργαστεί ώστε να αναδείξει τις συστημικές και μακροοικονομικές επιπτώσεις της μεταρρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα - αλλά και τις επιπτώσεις μιας αποτυχίας να καταλήξουμε σε ενιαία λύση.