Ευρωπαϊκές λύσεις και επιλογές
Π.Κ. Ιωακειμίδης, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2010-02-27
Η ΕΝΤΑΞΗ στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) το 2000 υπήρξε το μείζον επίτευγμα της Ελλάδας μετά την προσχώρηση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.).
Ουσιαστικά η ένταξη στην ΟΝΕ ολοκλήρωσε τη διαδικασία συμμετοχής της χώρας στην Ε.Ε. Έφερε την Ελλάδα στο κέντρο της Ένωσης, στον εσωτερικό πυρήνα διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης αποφάσεων, με τεράστιες οικονομικές και πολιτικές ωφέλειες. Το επίτευγμα αυτό φαίνεται τώρα να κλονίζεται. Και δεν κλονίζεται μόνο η ένταξή μας στην ΟΝΕ. Κλονίζεται η συμμετοχή μας στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί έξοδος από την ΟΝΕ (αν και νομικά και θεσμικά αδύνατη γιατί οι Συνθήκες δεν προβλέπουν κάτι τέτοιο) θα σήμαινε- φοβάμαι- και έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και τούτο γιατί ενώ δεν προβλέπεται ούτε εθελουσία ούτε εξαναγκαστική έξοδος από την ΟΝΕ, προβλέπεται ωστόσο (από τη Συνθήκη της Λισαβώνας) εθελουσία αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και πάντοτε σύμφωνα με τη νομική πραγματικότητα των Συνθηκών, δεν μπορεί μια χώρα να είναι μόνιμα εκτός ΟΝΕ και εντός Ε.Ε. (με την εξαίρεση δύο χωρών, δηλαδή του Ηνωμένου Βασιλείου και της Δανίας. Η περίπτωση της Σουηδίας παραβιάζει τη Συνθήκη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, καθώς η Σουηδία είναι... Σουηδία και όχι Ελλάδα). Βεβαίως οι πολιτικές ισορροπίες και συσχετισμοί είναι αυτοί που πάντοτε προσδιορίζουν την ερμηνεία και τελικά την εφαρμογή των Συνθηκών. Και αυτό ίσως να είναι το δυσάρεστο σημείο για τη χώρα μας, ότι δηλαδή οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκοί και αυτό φαίνεται καθαρά. Ωστόσο σε ρεαλιστική προοπτική ενδεχόμενο εξόδου δεν υπάρχει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να ακυρώσουμε όλα τα σενάρια που θα ήθελαν τη χώρα στο περιθώριο της ΟΝΕ/Ε.Ε. Και η ακύρωση ξεκινά με τη θεολογική προσήλωση στους «κανόνες του παιχνιδιού» (εφαρμογή Προγράμματος Σταθερότητας κ.λπ.) αλλά και την αποφυγή αυτοκαταστροφικών ενεργειών από πλευράς μας. Η Ευρώπη έχει υποχρέωση να στηρίξει την Ελλάδα και η Ελλάδα έχει υποχρέωση να αναζητήσει «ευρωπαϊκές λύσεις» στο πρόβλημά της. Άλλες επιλογές θα την οδηγούσαν ενδεχομένως εκτός συστήματος Ε.Ε.
Ουσιαστικά η ένταξη στην ΟΝΕ ολοκλήρωσε τη διαδικασία συμμετοχής της χώρας στην Ε.Ε. Έφερε την Ελλάδα στο κέντρο της Ένωσης, στον εσωτερικό πυρήνα διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης αποφάσεων, με τεράστιες οικονομικές και πολιτικές ωφέλειες. Το επίτευγμα αυτό φαίνεται τώρα να κλονίζεται. Και δεν κλονίζεται μόνο η ένταξή μας στην ΟΝΕ. Κλονίζεται η συμμετοχή μας στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί έξοδος από την ΟΝΕ (αν και νομικά και θεσμικά αδύνατη γιατί οι Συνθήκες δεν προβλέπουν κάτι τέτοιο) θα σήμαινε- φοβάμαι- και έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και τούτο γιατί ενώ δεν προβλέπεται ούτε εθελουσία ούτε εξαναγκαστική έξοδος από την ΟΝΕ, προβλέπεται ωστόσο (από τη Συνθήκη της Λισαβώνας) εθελουσία αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και πάντοτε σύμφωνα με τη νομική πραγματικότητα των Συνθηκών, δεν μπορεί μια χώρα να είναι μόνιμα εκτός ΟΝΕ και εντός Ε.Ε. (με την εξαίρεση δύο χωρών, δηλαδή του Ηνωμένου Βασιλείου και της Δανίας. Η περίπτωση της Σουηδίας παραβιάζει τη Συνθήκη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, καθώς η Σουηδία είναι... Σουηδία και όχι Ελλάδα). Βεβαίως οι πολιτικές ισορροπίες και συσχετισμοί είναι αυτοί που πάντοτε προσδιορίζουν την ερμηνεία και τελικά την εφαρμογή των Συνθηκών. Και αυτό ίσως να είναι το δυσάρεστο σημείο για τη χώρα μας, ότι δηλαδή οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκοί και αυτό φαίνεται καθαρά. Ωστόσο σε ρεαλιστική προοπτική ενδεχόμενο εξόδου δεν υπάρχει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να ακυρώσουμε όλα τα σενάρια που θα ήθελαν τη χώρα στο περιθώριο της ΟΝΕ/Ε.Ε. Και η ακύρωση ξεκινά με τη θεολογική προσήλωση στους «κανόνες του παιχνιδιού» (εφαρμογή Προγράμματος Σταθερότητας κ.λπ.) αλλά και την αποφυγή αυτοκαταστροφικών ενεργειών από πλευράς μας. Η Ευρώπη έχει υποχρέωση να στηρίξει την Ελλάδα και η Ελλάδα έχει υποχρέωση να αναζητήσει «ευρωπαϊκές λύσεις» στο πρόβλημά της. Άλλες επιλογές θα την οδηγούσαν ενδεχομένως εκτός συστήματος Ε.Ε.
