O υπεύθυνος Εξωτερικής και Ευρωπαϊκής Πολιτικής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Γεράσιμος Γεωργάτος, σχετικά με τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει στην Ε.Ε με αφορμή τα ελλείμματα και το μηχανισμό στήριξης, δήλωσε:

«Η κρίση χρεών και ελλειμμάτων καταδεικνύει με χαρακτηριστικό τρόπο τον κίνδυνο αποδιάρθρωσης της Ε.Ε εξαιτίας της απουσίας κοινής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Είναι απολύτως αναγκαίος ένας μηχανισμός στήριξης των υπερχρεωμένων χωρών χωρίς τη συμμετοχή τραπεζών και ιδιωτών που θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τις αγορές και τους κερδοσκόπους. Όμως αυτό δεν αρκεί. Επείγει η ανάγκη αναθεώρησης της πολιτικής που απορρέει από το Σύμφωνο Σταθερότητας με προτεραιότητα στην απασχόληση και την περιβαλλοντική προστασία, με αυξημένο κοινοτικό προϋπολογισμό και πολιτικές αναδιανομής για ενίσχυση της σύγκλισης ως πρώτα βήματα αποκατάστασης της ενδοευρωζωνικής οικονομικής ανισορροπίας και αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών – μελών».

Αυτό που χρειάζονται οι πολίτες και τα κράτη μέλη της Ένωσης δεν είναι οι οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις εν ονόματι της οικονομικής ορθοδοξίας, αλλά η καθολική αλληλεγγύη και η ουσιαστική προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης

Η γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ και ο γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζί φρόντισαν να προκαταλάβουν, ως μη όφειλαν, το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών, εκφράζοντας τη θέλησή τους για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας και την επιβολή αυστηρότερων κυρώσεων και προστίμων στα κράτη – μέλη που παραβιάζουν τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας.

Πρόκειται για πρωτοφανή οικονομική καταστολή που θα έχει βαρύτατες συνέπειες για τους ευρωπαίους πολίτες, εξαφανίζοντας κάθε προοπτική οικονομικής ανάκαμψης των ασθενέστερων κρατών αλλά και του συνόλου της ευρωζώνης.

Η ΕΕ δεν πρέπει να επιμένει δογματικά σε μια αδιέξοδη και αποτυχημένη πολιτική. Η ΕΕ θα διασωθεί μόνο αναπροσανατολίζοντας τις πολιτικές της για την εγκαθίδρυση μιας Ευρώπης της αλληλεγγύης αντί για μια Ευρώπη της οικονομικής και κοινωνικής καταστολής.

Οι κοινές πολιτικές και η προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όχι μόνο στο πεδίο της οικονομίας αλλά και της δημοκρατικής νομιμοποίησης των οργάνων της, είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαίες. Μόνο έτσι μπορούν να ελεγχθούν και να ρυθμιστούν οι χρηματαγορές, να ανακτήσει η πολιτική την πρωτοκαθεδρία απέναντι στον ισχυροποιημένο και παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό τομέα και να διαμορφωθούν εναλλακτικές υπέρ των πολιτών πολιτικές, ιδιαίτερα των ασθενέστερων και των ανέργων.

Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί επιβεβλημένο και επικροτεί κάθε μέτρο που ενισχύει την κοινή ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Επιδιώκει όμως αυτή να έχει διαφορετικό περιεχόμενο με προτεραιότητα στην οικολογική οικονομική ανάπτυξη, την αναδιανομή και την αντιμετώπιση της ανεργίας, αντί για τον μονομερή δημοσιονομικό συντονισμό που αποφάσισε σήμερα το Ecofin, αφήνοντας και πάλι στο απυρόβλητο το τραπεζικό σύστημα και εκτός κάθε ρύθμισης τις χρηματαγορές.

Οι υπουργοί οικονομικών των χωρών – μελών της Ε.Ε στη χθεσινή τους συνεδρίαση αποφάσισαν να λάβουν περαιτέρω μέτρα και να επιβάλουν αυστηρότερες κυρώσεις με περικοπή των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων και των ενισχύσεων στην γεωργία και την αλιεία στα πιο «απείθαρχα» κράτη ως προς την τήρηση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας για έλλειμμα κάτω από το 3% στους εθνικούς προϋπολογισμούς και χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ.

Η επικράτηση του κόμματος των Φλαμανδών αυτονομιστών στις εκλογές του Βελγίου είναι μαχαιριά στην καρδιά της Ευρώπης. Αντί της πορείας ενοποίησης και δημιουργίας μιας μεγάλης Ευρώπης, ικανής να σταθεί με αξιώσεις στο διεθνή ανταγωνισμό απέναντι στην Αμερική και την Κίνα, μιας Ευρώπης της αλληλεγγύης και της ευημερίας, οι ευρωπαίοι μοιάζει να γυρνούν στο 19ο αιώνα, στην εποχή της δημιουργίας των σύγχρονων ευρωπαϊκών εθνικών κρατών, για να "διορθώσουν" την ιστορία.

Η δημοτικότητα των περισσότερων πολιτικών κομμάτων στην Ευρώπη μειώνεται διαρκώς. Φταίει βέβαια και η οικονομική κρίση, οι λόγοι όμως είναι γενικότεροι και βαθύτεροι. Για να μη χάσουν λοιπόν τη δουλειά τους, οι πολιτικοί βρήκαν τη λύση: περισσότερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, μεγαλύτερη παρέμβαση στη λήψη αποφάσεων.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ Ένωση επέλεξε, ως γνωστόν, την περασμένη εβδομάδα την πολιτική ηγεσία της, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις της Συνθήκης της Λισαβώνας. Ειδικότερα, για τη θέση του σταθερού προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου επέλεξε τον πρωθυπουργό του Βελγίου Ηerman van Rompoy, ενώ για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών (ύπατου εκπροσώπου) τη Βρετανίδα C. Αshton, μέλος της Επιτροπής σήμερα υπεύθυνης για το διεθνές εμπόριο.

Το πιο κρίσιμο ερώτημα που τίθεται με τον προϋπολογισμό για το 2010 είναι αν θα μπορέσει να υλοποιηθεί όπως κατατέθηκε προχθές στη Βουλή: αν οι δαπάνες θα συγκρατηθούν στα όρια που προβλέπει και αν θα συγκεντρωθούν τα προβλεπόμενα έσοδα. Οι όροι για να επιτευχθούν οι ποσοτικοί στόχοι δεν διαγράφονται ευνοϊκοί ούτε διεθνώς ούτε στο εσωτερικό της χώρας. Και το ερώτημα αυτό είναι το κρισιμότερο, διότι ενδεχόμενες αποκλίσεις συνεπάγονται αναγκαστικά επώδυνα μέτρα, τα οποία η κυβέρνηση προσπάθησε μέχρι στιγμής να αποφύγει.

Ενα ντουέτο σχεδόν άγνωστων πολιτικών με μηδενική πείρα στην εξωτερική πολιτική, δΎΟ πολιτικοί αγνώστων «ευρωπαϊκών φρονημάτων», ένα ντουέτο μινιμαλιστικής αίγλης ηγείται από προχθές της Ευρωπαϊκής Ένωσης - ο ιστορικός του μέλλοντος θα μιλήσει άραγε για μια διορατική επιλογή ή για μια χαμένη ευκαιρία; Ο Φλαμανδο-βέλγος χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός Ερμάν Βαν Ρομπόι είναι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και η Βρετανή Εργατική επίτροπος εμπορίου βαρόνη Κάθριν Άστον είναι η «υπουργός Εξωτερικών» της Ε.Ε.

Σχετικά με την επιλογή Προέδρου της Ε.Ε., ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Π.Γ. και υπεύθυνος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Ο Πρόεδρος της Ε.Ε., ο κ. Χέρμαν Βαν Ρόμπαϊ, ανήκει σε άλλη πολιτική οικογένεια από τη δική μας. Ανήκει στη συντηρητική ευρωπαϊκή δεξιά, που έχει μεγάλες ευθύνες για τις ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η αδιαφανής επιλογή του Προέδρου γίνεται με βάση μια Συνταγματική Συνθήκη, που δεν είναι αυτή που θα θέλαμε. Γίνεται με βάση τη Συνθήκη της Λισαβόνας η οποία έχει μεγάλο δημοκρατικό, κοινωνικό και οικολογικό έλλειμμα.