Αυτοί ξέρουν τι κάνουν. Εμείς;
Γιάννης Πανούσης, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2009-09-28
Προς το παρόν
απαγορεύεται να ονομάσεις
ποιος έδωσε το κώνειο στον Σωκράτη
ποιος πήρε τα τριάκοντα αργύρια
Δ. Πιστικός, Νόμιμον
Οι εκλογές είναι γιορτή της Δημοκρατίας και η ψήφος η ύψιστη στιγμή άσκησης πολιτικού δικαιώματος και προσωπικής ευθύνης του κάθε πολίτη.
ΜΕ τόσες εφημερίδες, εκπομπές, μηνύματα, συνθήματα, καταχωρίσεις, ομιλίες, δεν είναι πλέον νοητό να δηλώνει κανείς πριν από τις εκλογές αδαής και ανυποψίαστος και μετά τις εκλογές «κοψοχέρης». Ολοι γνωρίζουν, πολλοί «παίζουν», μερικοί ελπίζουν. Κατά βάθος όμως, ο Ελληνας ψηφοφόρος πρώτα επιλέγει (με τα όποια δικά του κριτήρια) ποιο κόμμα θα ψηφίσει και μετά τάχα αξιολογεί προγράμματα. Εξ ου και το φαινόμενο να ακούμε μόνον ό,τι θέλουμε ν’ ακούσουμε, να βλέπουμε μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε και κυρίως να καταλαβαίνουμε ό,τι θέλουμε να καταλάβουμε. Ισως γι’ αυτό ξυπνάμε απότομα μετά τις εκλογές κι αρχίζουμε τη «μουρμούρα». Πάντοτε επιμηθείς και ποτέ προμηθείς οι Ελληνες, σπανίως ψηφίζουν με το κεφάλι, δηλαδή με βάση αντικειμενικά, πασιφανή, ιδεολογικά κριτήρια. Εχει κανείς την εντύπωση ότι όλοι μας συγκροτούμε μια αγαπημένη οικογένεια που μέσα στην παράδοσή της ενυπάρχει και το στοιχείο τής -κατά δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια- μηνιαίας διάρκειας σύγκρουσης των φιλόδοξων πρωτότοκων διαδόχων και ύστερα πάλι όλοι μαζί συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε (ανεξαρτήτως νικητή).
ΑΥΤΟ που δεν κατανοώ είναι γιατί χρησιμοποιείται πολεμική ορολογία για διαδικασίες που έχουν προσυμφωνηθεί (κυρίως για να εξαφανιστούν και τα τελευταία ίχνη της δικομματικής ενοχής για τη Siemens).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ «εκστρατείες», ταξικοί «εχθροί», εκλογικές «μάχες», επικοινωνιακά «στρατηγεία», «μονομαχίες» αρχηγών, «αντάρτες» που κόπηκαν από τα ψηφοδέλτια, το «βαρύ πυροβολικό» των εκλεκτών της Επικρατείας, οι «σύμμαχοι» και οι «ενισχύσεις» από τα αδελφά κόμματα. Ολα θυμίζουν πόλεμο, ενώ είναι λίγο-πολύ γνωστό -από τη Μεταπολίτευση και μετά- ότι τα όπλα είναι άσφαιρα, οι λοχαγοί και οι απλοί στρατιώτες των δύο κυβερνήσιμων στρατοπέδων είναι μεταξύ τους φίλοι (αφού στηρίζουν το ίδιο «εναλλασσόμενο» σύστημα εξουσίας), ενώ οι στρατοί των δύο αριστερών στρατοπέδων είναι ετεροθαλή αδέλφια που διεκδικούν με πάθος την πατρική ιδεολογική περιουσία (κι έτσι επιδίδονται σε χάρτινες πατροκτονίες και αδελφοκτονίες).
Αυτοί κάνουν πως διαφωνούν κι εμείς κάνουμε πως τους πιστεύουμε. Πότε άραγε θα τελειώσει αυτό το «δημοκρατικό παράδοξο»;
ΥΓ. Πρέπει να ψηφίσουμε γιατί μόνο με την εναλλαγή των κομμάτων μπορούμε να συμμετέχουμε και να ελέγχουμε. Πρέπει να στείλουμε στην «αποστρατεία» όλους τους παλιούς φύλαρχους. Ας δώσουμε την ευκαιρία στους νέους να διαπράξουν τα δικά τους λάθη (χωρίς όμως να γίνουν ίδιοι με τους προηγούμενους).
www.giannispanousis.gr
απαγορεύεται να ονομάσεις
ποιος έδωσε το κώνειο στον Σωκράτη
ποιος πήρε τα τριάκοντα αργύρια
Δ. Πιστικός, Νόμιμον
Οι εκλογές είναι γιορτή της Δημοκρατίας και η ψήφος η ύψιστη στιγμή άσκησης πολιτικού δικαιώματος και προσωπικής ευθύνης του κάθε πολίτη.
ΜΕ τόσες εφημερίδες, εκπομπές, μηνύματα, συνθήματα, καταχωρίσεις, ομιλίες, δεν είναι πλέον νοητό να δηλώνει κανείς πριν από τις εκλογές αδαής και ανυποψίαστος και μετά τις εκλογές «κοψοχέρης». Ολοι γνωρίζουν, πολλοί «παίζουν», μερικοί ελπίζουν. Κατά βάθος όμως, ο Ελληνας ψηφοφόρος πρώτα επιλέγει (με τα όποια δικά του κριτήρια) ποιο κόμμα θα ψηφίσει και μετά τάχα αξιολογεί προγράμματα. Εξ ου και το φαινόμενο να ακούμε μόνον ό,τι θέλουμε ν’ ακούσουμε, να βλέπουμε μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε και κυρίως να καταλαβαίνουμε ό,τι θέλουμε να καταλάβουμε. Ισως γι’ αυτό ξυπνάμε απότομα μετά τις εκλογές κι αρχίζουμε τη «μουρμούρα». Πάντοτε επιμηθείς και ποτέ προμηθείς οι Ελληνες, σπανίως ψηφίζουν με το κεφάλι, δηλαδή με βάση αντικειμενικά, πασιφανή, ιδεολογικά κριτήρια. Εχει κανείς την εντύπωση ότι όλοι μας συγκροτούμε μια αγαπημένη οικογένεια που μέσα στην παράδοσή της ενυπάρχει και το στοιχείο τής -κατά δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια- μηνιαίας διάρκειας σύγκρουσης των φιλόδοξων πρωτότοκων διαδόχων και ύστερα πάλι όλοι μαζί συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε (ανεξαρτήτως νικητή).
ΑΥΤΟ που δεν κατανοώ είναι γιατί χρησιμοποιείται πολεμική ορολογία για διαδικασίες που έχουν προσυμφωνηθεί (κυρίως για να εξαφανιστούν και τα τελευταία ίχνη της δικομματικής ενοχής για τη Siemens).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ «εκστρατείες», ταξικοί «εχθροί», εκλογικές «μάχες», επικοινωνιακά «στρατηγεία», «μονομαχίες» αρχηγών, «αντάρτες» που κόπηκαν από τα ψηφοδέλτια, το «βαρύ πυροβολικό» των εκλεκτών της Επικρατείας, οι «σύμμαχοι» και οι «ενισχύσεις» από τα αδελφά κόμματα. Ολα θυμίζουν πόλεμο, ενώ είναι λίγο-πολύ γνωστό -από τη Μεταπολίτευση και μετά- ότι τα όπλα είναι άσφαιρα, οι λοχαγοί και οι απλοί στρατιώτες των δύο κυβερνήσιμων στρατοπέδων είναι μεταξύ τους φίλοι (αφού στηρίζουν το ίδιο «εναλλασσόμενο» σύστημα εξουσίας), ενώ οι στρατοί των δύο αριστερών στρατοπέδων είναι ετεροθαλή αδέλφια που διεκδικούν με πάθος την πατρική ιδεολογική περιουσία (κι έτσι επιδίδονται σε χάρτινες πατροκτονίες και αδελφοκτονίες).
Αυτοί κάνουν πως διαφωνούν κι εμείς κάνουμε πως τους πιστεύουμε. Πότε άραγε θα τελειώσει αυτό το «δημοκρατικό παράδοξο»;
ΥΓ. Πρέπει να ψηφίσουμε γιατί μόνο με την εναλλαγή των κομμάτων μπορούμε να συμμετέχουμε και να ελέγχουμε. Πρέπει να στείλουμε στην «αποστρατεία» όλους τους παλιούς φύλαρχους. Ας δώσουμε την ευκαιρία στους νέους να διαπράξουν τα δικά τους λάθη (χωρίς όμως να γίνουν ίδιοι με τους προηγούμενους).
www.giannispanousis.gr
