Ένας λαός, έλεγε ο εκ των θεμελιωτών του γαλλικού διαφωτισμού Ζαν Ζακ Ρουσώ, είναι ό,τι τον κάνει να είναι η φύση της διακυβέρνησής του. Η ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία έρχεται και επιβεβαιώνει την ακρίβεια των λόγων του μεγάλου διανοητή. Διαφθορά, διαπλοκή, πελατειακός συντεχνιασμός, εύκολο κέρδος, αντιαναπτυξιακή λογική, καλλιεργήθηκαν συστηματικά σε όλη αυτή την περίοδο, με την ευθύνη να επιμερίζεται πρωτίστως στα δύο κόμματα που διαχειρίστηκαν εναλλάξ την εξουσία, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, χωρίς να είναι άμοιροι ευθύνης και οι ελάσσονες πολιτικοί σχηματισμοί, ακόμα και αυτοί των κομμάτων της αριστεράς. Το ότι δεν κυβέρνησαν, δεν σημαίνει πως δεν ανέχτηκαν και δεν ευνόησαν, στην τάξη μεγέθους τους, πελατειακές και συντεχνιακές πρακτικές.
Στη σημερινή κρίση, όπως και σε κάθε κρίση, παροξύνονται και γίνονται ευδιάκριτα προτερήματα και μειονεκτήματα, αρετές και ελαττώματα. Στη χώρα μας, δυστυχώς, πλειοψηφούν απολύτως τα δεύτερα. Έτσι, στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ επιμένει να αποδεικνύει ότι ποτέ του δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει να γίνει ένα σοβαρό και υπεύθυνο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αντίστοιχο των άλλων δυτικοευρωπαϊκών ομολόγων του. Με δική του ευθύνη, το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τη διεύρυνση και την εμβάθυνση των πελατειακών σχέσεων και των συντεχνιακών προνομίων, αντί με ισχυρά συστήματα υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης και κοινωνικής προστασίας, ώστε να αντέχουν ακόμα και στις νεοσυντηρητικές απόπειρες αποδόμησής τους, όπως στην υπόλοιπη ανεπτυγμένη Ευρώπη. Το ΚΚΕ επιμένει να υπενθυμίζει ότι νοσταλγεί τον υπαρκτό, αναγνωρίζοντας και αποδίδοντας τιμή στον Ζαχαριάδη, τον Στάλιν, τον μακαρίτη Κιμ Γιονγκ Ιλ της Βόρειας Κορέας και σε άλλα απολιθώματα του παρελθόντος. Μαζί πάει και η προτίμηση προς την επιστροφή στη δραχμή. Όσο για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει να μοιάζει με το ΚΚΕ, γι` αυτό ευαγγελίζεται την ανατροπή του καπιταλισμού χωρίς νοσταλγία προς τον υπαρκτό. Προτιμά τον «αντιιμπεριαλιστή» Τσάβες που εναγκαλίζεται θερμά τον ιρανό πρόεδρο Αχμαντινετζάντ και δηλώνει πίστη σε μια εναλλακτική Ευρώπη, με το ένα τρίτο (;) των δυνάμεών του να αγωνίζονται και να προκρίνουν την επιστροφή στη δραχμή. Προπονημένος με τέτοιες ακροβασίες είναι εύκολη και η από μέρους του φλυαρία περί ενότητας της αριστεράς, γιατί θεωρεί πως μπορεί να ενώσει οτιδήποτε με οποιονδήποτε, χωρίς να προκύπτει περεταίρω πρόβλημα.
Στο χώρο της δεξιάς, η Ν.Δ αδυνατεί να συγχρονιστεί επαρκώς με τα άλλα ευρωπαϊκά συντηρητικά κόμματα και να αποτελέσει ένα σοβαρό φορέα του φιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς στην Ελλάδα. Φάνηκε περίτρανα με το σήριαλ της υπογραφής του κου Σαμαρά για την εκταμίευση της 6ης δόσης. Δεν πρόκειται απλώς για λαϊκή αλλά για λαϊκιστική δεξιά που σε συνδυασμό με στοιχεία εθνικισμού καθιστούν το μίγμα άκρως παρελθοντικό. Για τον ΛΑΟΣ τα σχόλια περιττεύουν, καθώς συναγωνίζεται σε λαϊκισμό τη ΝΔ, πρωταγωνιστεί στην πολιτική ανακυβίσθηση μη διστάζοντας να υποστηρίξει απολύτως αντίθετες μεταξύ τους θέσεις, αρκεί να ευθυγραμμίζεται κάθε φορά με το αυθόρμητο λαϊκό αίσθημα, ανεξαρτήτως της ορθότητάς του. Όσο για τη Δημοκρατική Συμμαχία, η συγκυρία δεν φαίνεται να την ευνοεί.
Από τη συμπεριφορά μάλιστα των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, οι πολίτες αντιλαμβάνονται και συνειδητοποιούν ότι για το πολιτικό σύστημα προτεραιότητα δεν αποτελεί η διάσωση της χώρας, αλλά του εαυτού του και μάλιστα με τις συνηθισμένες από το παρελθόν μεθόδους. Όμως τι νόημα έχει η κομματική και προσωπική πολιτική επιβίωση σε μια κατεστραμμένη χώρα;
Η κατάσταση έχει φτάσει στα άκρα με πλήρη απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών. Παρόλα αυτά, η λύση δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο δια της πολιτικής. Και αυτό το ρόλο θέλει και φιλοδοξεί να παίξει η Δημοκρατική Αριστερά. Γεννημένη μέσα στην κρίση, θέλει να αποκαταστήσει τη σχέση ορθολογισμού και πολιτικής, για να πάψουν οι αντιφατικές και εξωπραγματικές εκφωνήσεις να εκπέμπονται αχρεωστήτως. Τα κόμματα έχουν και παιδευτικό ρόλο απέναντι στην κοινωνία. Επιδιώκει να συγκροτηθεί επιτέλους και στη χώρα μας ένας σοβαρός προοδευτικός μεταρρυθμιστικός φορέας σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης που θα συγχρονίσει και θα συντονίσει τη χώρα μας με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Που θα αγωνίζεται για να αντιμετωπίσει τις καθυστερήσεις και τις αγκυλώσεις στο εσωτερικό μέτωπο υπέρ των πιο αδύναμων και των πιεζόμενων μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, ταυτόχρονα με τις αναγκαίες αλλαγές σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Τα πρώτα δείγματα γραφής, με τις όποιες αδυναμίες, μπορούν να χαρακτηριστούν θετικά. Κυρίως όμως, οι πολίτες είναι αυτοί που πρέπει να δώσουν την ευκαιρία στη Δημοκρατική Αριστερά να δράσει ως καταλύτης για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Να δώσουν μια ευκαιρία στην πολιτική. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος τρόπος. Γιατί μόνο με το ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας θα προκύψει η δυνατότητα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και εφόσον τα νέα υλικά υπερτερούν ποσοτικά και ποιοτικά στο πολιτικό μίγμα. Η συνέχεια και η ρήξη συνυπάρχουν στις κοινωνικές εξελίξεις. Οι εκλογές όλο και πλησιάζουν. Η προσωπική επιλογή του καθενός θα είναι καθοριστική για το παρόν και το μέλλον όλων μας.
