Αν διαβάσει κανείς το περιεχόμενο της απάντησης του Κώστα Καραμανλή, στο πρόσφατο άρθρο του Κώστα Σημίτη για την συμπλήρωση 20 χρόνων από την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στο Ελσίνκι για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, θα κατανοήσει το εξής: το πώς ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος και του διπλωματικού κατεστημένου εμποδίζει την Ελλάδα να επιλύσει τις διαφορές της με την Τουρκία, βασιζόμενο σε ξεπερασμένα στερεότυπα εξωτερικής πολιτικής.

Η ουσία και σημασία της χθεσινής Δήλωσης της Διάσκεψης Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) για την Τουρκία είναι ότι άνοιξε «μια σταδιακή και αντιστρέψιμη» διαδικασία ενίσχυσης της συνεργασίας (προώθησης της «θετικής ατζέντας») με την Τουρκία «σε τομείς αμοιβαίου ενδιαφέροντος» κυρίως με τον εκσυγχρονισμό της τελωνειακής ένωσης. Ολα τα άλλα είναι εν πολλοίς τα γνωστά ωραία λόγια των διασκέψεων κορυφής (έστω κι αν και αυτά έχουν κάποια σημασία).

Ενδείξεις υπήρχαν, τελευταία, ότι η Τουρκία, εκτιμώντας και τα νέα δεδομένα – όχι ευχάριστα – με την εκλογή Μπάϊντεν, θα τροποποιούσε την τακτική της στην Ανατολική Μεσόγειο. Γίνονταν αναγνωριστικές κινήσεις για εξομάλυνση των σχέσεών της τόσο με την Αίγυπτο όσο και με το Ισραήλ. Τις τελευταίες μέρες αυτό, ιδίως με την Αίγυπτο, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από τον ίδιο τον κ. Τσαβούσογλου.

Ο πρώτος γύρος των διερευνητικών επαφών της 25ης Ιανουαρίου υπήρξε ασφαλώς μια επικοινωνιακή επιτυχία της Αγκυρας, όχι όμως αποτυχία ελληνική.

Η επιτυχία του οικοδεσπότη συνίστατο στην εικόνα καλών προθέσεων, ιδιαίτερα με την παρουσία του Ιμπραήμ Καλίν, με στόχο να αποφευχθεί η επιβολή κυρώσεων εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά, σημαντικότερο, να αρθούν ήδη επιβεβλημένες κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Δεν ήταν όμως αποτυχία της Ελλάδος.

Η έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία αποτελεί καλή είδηση. Πρώτον, γιατί, όπως είπε ο πρωθυπουργός, «σταματήσαμε να παίζουμε τις κουμπάρες» -και τις κουμπάρες για το διάλογο παίζαμε κυρίως εμείς. Δεύτερον, επειδή ενόσω διεξάγεται διάλογος παραμερίζονται τα σενάρια στρατιωτικής αντιπαράθεσης και κυρώσεων. Τρίτον, επειδή η σοβαρότητα του Παύλου Αποστολίδη εμπνέει κάποια αισιοδοξία πως το παιχνίδι της κουμπάρας δεν μετατέθηκε απλά στις διερευνητικές, ενώ διακρίνουμε και κάποια δειλά ανοίγματα στο λόγο του πρωθυπουργού.

Επειτα από πολλές συζητήσεις, αντεγκλήσεις και προκλήσεις της τουρκικής πλευράς οι 61ες διερευνητικές συνομιλίες επιτέλους αρχίζουν. Μέσα σε ένα αντίξοο περιβάλλον, με μια Τουρκία που έρχεται εκούσα άκουσα στις συναντήσεις αλλά και μια ελληνική κυβέρνηση που δυσκολεύεται να αρθρώσει τους στόχους της.

Οι διερευνητικές επαφές μεταξύ των δύο χωρών ξεκινούν στις 25 Ιανουαρίου και εφόσον τελεσφορήσουν μπορεί να οδηγήσουν στην τυπική διαπραγμάτευση και ενδεχομένως σε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

Θετική εξέλιξη η επανεκκίνηση των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας με στόχο τη μείωση της έντασης και την ειρηνική επίλυση διαφορών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.
Κάθε πλευρά θα θέσει τα θέματα που κρίνει. Γι αυτό άλλωστε λέγονται διερευνητικές οι επαφές. Γίνονται για να διαπιστωθεί αν συμφωνούν ποια θέματα να συζητήσουν μετά από αυτές 
Και εάν οι διερευνητικές επαφές δεν μπορέσουν να ευοδωθούν επόμενο βήμα είναι η σύναψη συνυποσχετικού για προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης.
Ο διάλογος που βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο είναι ο δρόμος για να δοθεί διέξοδος στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Κατά κάποιο τρόπο, η Ελλάδα έχει υποκαταστήσει την αναγκαία πολιτική διαλόγου και διαπραγμάτευσης με την πολιτική των κυρώσεων. Αυτό είναι λάθος

1.Ελλάδα και Κύπρος «έχουν βάλει όλα τα κεράσια τους στο καλάθι των κυρώσεων», μην έχοντας υπολογίσει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, και το ποιοι είναι οι στόχοι των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών. Οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν κατά βάση κυρώσεις στην Τουρκία. Αυτό είναι φανερό εδώ και μήνες. Ελλάδα και Κύπρος δεν το έχουν αντιληφθεί ή παριστάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται. Αν δεν το καταλάβουμε, αντί να απομονωθεί η Τουρκία, όπως θέλουν κάποιοι, κινδυνεύουμε να απομονωθούμε εμείς. Η Ελλάδα ξοδεύει άσκοπα πολύτιμο πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο επιμένοντας στην άγονη πολιτική των κυρώσεων.