Δύο χρόνια, περίπου, μετά τις βουλευτικές εκλογές, η χώρα βρίσκεται στην δίνη της βαθύτερης κρίσης στην σύγχρονη ιστορία της.

Μιας κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αγγίζει όλες τις πλευρές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Συνειδητοποιείται, από όλο και περισσότερους πολίτες, ότι οι αιτίες της κρίσης βρίσκονται στο πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε, με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από την μεταπολίτευση και μετά. Ένα πολιτικό σύστημα που ευνόησε την ανάπτυξη του πελατειακού κράτους και στηρίχθηκε σ’αυτό, καλλιέργησε την αδιαφάνεια, ανέχθηκε την διαφθορά, οικειοποιήθηκε την δημόσια διοίκηση, ευνόησε την ανάπτυξη ενός κρατικοδίαιτου, μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα και αποδιάρθρωσε την παραγωγική δυνατότητα της χώρας.

Σ’αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, η πιο σημαντική εξέλιξη και ταυτόχρονα ελπίδα, είναι η αντίδραση της κοινωνίας. Μέσα από μια αργή, στην αρχή αλλά συνεχώς επιταχυνόμενη διαδικασία, ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού αντιδρούν και αναζητούν νέες μορφές συλλογικής και πολιτικής έκφρασης. Τα πρώτα σημάδια αυτής της αντίδρασης φάνηκαν στις ευρωεκλογές του 2009 με την μεγάλη αποχή από την εκλογική διαδικασία για να επαναληφθεί το φαινόμενο, με μεγαλύτερη ένταση, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του περασμένου χρόνου.

Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια εντελώς νέα πραγματικότητα. Πολιτικοί αναλυτές, επικοινωνιολόγοι και πολιτικά κόμματα διαπιστώνουν την μεγάλη κινητικότητα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, με κύρια χαρακτηριστικά την κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις των πολιτών μετά κόμματα και την απόρριψη του τρόπου άσκησης της πολιτικής, έτσι όπως την γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι εξελίξεις αυτές, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστα τα πολιτικά κόμματα. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχουν ανακατατάξεις, ζυμώσεις και εν εξελίξει πρωτοβουλίες. Το ζητούμενο, όλων αυτών των διαδικασιών είναι η αποτύπωση, σε πολιτικό επίπεδο, των νέων ρευμάτων και των νέων συσχετισμών που αναπτύσσονται στην κοινωνία.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, από την ίδρυσή της, εδώ και ένα χρόνο, προσπαθεί να συμβάλει, με την διαμόρφωση ενός εναλλακτικού πολιτικού προγράμματος, με την διατύπωση ρεαλιστικών προτάσεων για αδιέξοδο από την οικονομική κρίση στην προσπάθεια για μια ανορθωτική πορεία της χώρας.

Σ’αυτή τη προσπάθεια, είναι αναγκαία η συμπόρευση με ευρύτερες δυνάμεις του δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου. Με δυνάμεις που αποδεσμεύτηκαν από το ΠΑΣΟΚ και ήδη έχουν συγκροτήσει νέα πολιτικά σχήματα ή παραμένουν ακόμη στο εσωτερικό του αναζητώντας νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης. Σ’αυτές τις δυνάμεις η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ απευθύνει πρόσκληση για διάλογο και κοινή δράση.

Στις συνθήκες ρευστοποίησης της κοινωνίας και του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος, είναι άμεσης προτεραιότητας ζήτημα η ανασύνθεση και η ανασυγκρότηση του ευρύτερου δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου. Η προωθητική δύναμη των κομματικών συσχετισμών που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στο χώρο αυτό, έχει εξαντληθεί.

Στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των σημερινών κομματικών φορέων, πρέπει να δοθεί απάντηση από τις δυνάμεις, που, ανεξάρτητα από καταβολές και ιστορικές προελεύσεις, είναι διατεθειμένες χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και χωρίς αποκλεισμούς να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση της χώρας σε μια κατεύθυνση μεγαλύτερης ισότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης και οικολογικής ανάπτυξης.

Η άσκηση αντιπολίτευσης, χωρίς «εύκολες λύσεις», αλλά στη βάση εναλλακτικού προγράμματος, η προώθηση ενός συνόλου προοδευτικών μεταρρυθμίσεων για την λειτουργία του κράτους και του πολιτικού συστήματος, η απόρριψη των αδιέξοδων και αντικοινωνικών επιλογών του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος με την παράλληλη διεκδίκηση ενός καινούργιου παραγωγικού μοντέλου για την οικονομία, μπορούν να αποτελέσουν το πλαίσιο για την ανάπτυξη κοινών δράσεων.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι έτοιμη να αναλάβει πρωτοβουλίες και να συμβάλει σε μια τέτοια προσπάθεια, μαζί με άλλα κόμματα, πολιτικές κινήσεις και συλλογικότητες που έχουν ανάλογους προβληματισμούς.

Ο στόχος της ανασυγκρότησης του δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου είναι φιλόδοξος. Η προσπάθεια που απαιτείται είναι μεγάλη και δεν μπορεί και δεν πρέπει, να περιοριστεί στα όρια της επιρροής μια πολιτικής δύναμης.

Το στοίχημα όμως πρέπει να κερδηθεί.