«Συντηρητισμός και επαναστατικότητα συνυπάρχουν στα ίδια πρόσωπα» επεσήμαινε στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής ο Αντώνης Καρακούσης παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας τα αποτελέσματα μιας ενδιαφέρουσας έρευνας γνώμης που φιλοξένησε η εφημερίδα. Η άνοδος ακραίων συναισθημάτων και αντιφατικών επιλογών εκφραζόμενων από το ίδιο πρόσωπο εκπλήσσει, και φαντάζει ακατανόητη.

Εντύπωση προκάλεσε τη νύχτα της Τρίτης, τότε που η νέα κυβέρνηση λάμβανε εντός του κοινοβουλίου ψήφο εμπιστοσύνης, η στοχευόμενη «αμνησία» του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, αναφερόμενος στην περίοδο εφαρμογής της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το 1981. Ήταν μια αναφορά, μια ελλειμματική ιστορική αναδρομή, που αποσκοπούσε να ερεθίσει την μείζονα αντιπολίτευση και να την αποπροσανατολίσει. Χαλκεύοντας τον σημαντικότερο κοινοβουλευτικό διάλογο. Αντιδρώντας η αξιωματική αντιπολίτευση, με κίνηση «νηπιακής» συμπεριφοράς, αποχώρησε από το Κοινοβούλιο

Πολλοί επιχείρησαν να ταυτίσουν τα κινήµατα εξέγερσης στις αραβικές χώρες µε το δικό µας κίνηµα των «Αγανακτισµένων». Τα κοινά σηµεία τα οποία διακρίνουν είναι η ολική αµφισβήτηση του πολιτικού συστήµατος και η ευρεία χρήση του ∆ιαδικτύου και του facebook.

Όλες αυτές τις μέρες που γίνονται οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, με τον τρόπο που εξελίσσεται η κατάσταση, δηλαδή χαλαρά και χωρίς εντάσεις, δεν δόθηκε έδαφος σε κουκουλοφόρους και άλλους προβοκάτορες.
Τους έβαλαν σε μεγάλη αμηχανία.
Οποιαδήποτε «παρέμβασή» τους, έτσι στην ψύχρα, θα τους εξέθετε ανεπανόρθωτα. Δεν θα είχαν κανέναν συμπαραστάτη, από αυτούς δηλαδή που σε κάθε ανάλογη περίπτωση θα έσπευδαν να τα φορτώσουν, κυρίως, στην αστυνομία και να τους αφήσουν ...απερίσπαστους στο έργο τους.

...O Μαρκ Λαζάρ, καθηγητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, αναλύει τα γνωρίσματα αυτού του πρωτόγνωρου κινήματος των «αγανακτισμένων».

Το κίνημα των «αγανακτισμένων» (indignados) παρουσιάζει παραδοσιακά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα ανανεωτικές όψεις, που έχουν μια σημασία η οποία υπερβαίνει τα όρια της Ιβηρικής Χερσονήσου

Προ ηµερών ο Γιώργος Παπανδρέου επανέφερε την ιδέατου δηµοψηφίσµατος. Ενώ το ερώτηµα εξακολουθούσε να µη διατυπώνεται, διαβάζαµε µια οργισµένη κυβερνητική ανακοίνωση ενάντια στα ΜΜΕ και τονυπονοµευτικό ρόλο τους στην πολιτική ζωή. Οι κινήσεις αυτές, σε συνδυασµό, θυµίζουν τη ρελάνς που επιχειρούσε σε µια περίοδο πολιτικού κενού ο τότε αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, προτάσσοντας την ανάγκη για την «αυτονοµία της πολιτικής».

Όταν άκουσα στις ειδήσεις για το κείμενο των 32 "προσωπικοτήτων", προτού να το έχω διαβάσει και χωρίς να γνωρίζω τους υπογράφοντες, είπα, απευθυνόμενος στον εαυτό μου: επιτέλους, έστω και αργά, μιλούν δημόσια κάποιοι άνθρωποι του συγγραφικού, πανεπιστημιακού κατεστημένου, κάποιοι άνθρωποι της τέχνης που κατά τεκμήριο ασκούν ευρύτερη επιρροή στην κοινωνία! Όταν, ωστόσο, το διάβασα -με πολλή προσοχή, όπως όφειλα- κατάλαβα το... υπονοούμενο και χαμογέλασα πικρά!

Αγανακτισμένοι καθιερώθηκε να αποκαλούνται τα πλήθη που συρρέουν κατά χιλιάδες καθημερινά απέναντι από τη Βουλή, εδώ και μέρες, διαμαρτυρόμενα για την ασυνάρτητη πολιτική της κυβέρνησης, που πλήττει κυρίως και βασικά τις πλατειές λαϊκές μάζες. Ε, λοιπόν οι μάζες διαμαρτύρονται! Έτσι! Ακηδεμόνευτα! Συναισθηματικά! Χωρίς πρόγραμμα. Διαμορφώνοντας τα πράγματα μέρα με τη μέρα. Αναζητώντας μια κάποια μορφή αυτοοργάνωσης. Αναζητώντας τη συντροφικότητα. Την αλληλεγγύη. Τον αλτρουισμό. Τον συναισθηματικό δεσμό! Ένα κίνημα μαζικό, ειρηνικό και ακέφαλο. Απουσιάζει ο ηγέτης, η ηγεσία. Όχι η καθοδήγηση, η ηγεσία.

Ο διάλογος για το κίνημα των «αγανακτισμένων» είναι, πλέον, εξαιρετικά πλούσιος και δημοφιλής. Πρόκειται για κοινωνική κινητικότητα, που είναι πολύ νωρίς κάποιος να την αξιολογήσει συνολικά. Συνυπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία, τα οποία χρειάζεται να μελετηθούν ψύχραιμα και προσεκτικά. Είναι προφανές θετικό δεδομένο ότι η μαζικότητα και ο ειρηνικός χαρακτήρας των κινητοποιήσεων δίνουν ισχυρό μήνυμα για αλλαγή πορείας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Είναι ταυτόχρονα, όμως, αρνητικό χαρακτηριστικό ότι σε τέτοιου είδους πράξεις διαμαρτυρίας διοχετεύεται εύκολα η δημαγωγία, εύκολα συγκροτούνται νέα στερεότυπα λαϊκισμού.

Σχεδόν ένα χρόνο πριν, 27 Ιουνίου 2010, στην παρέμβασή μου στην πανελλαδική συνδιάσκεψη για την δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ., σε μια προσπάθεια ιατροψυχοκοινωνικής προσέγγισης της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας, είχα μιλήσει για την σημαντική παράμετρο, την οποία πρέπει να λάβουμε υπόψη αναλύοντας το παρόν, κατά την άποψή μου πάντα, και για να μπορέσουμε να συνεισφέρουμε θετικά στην διαμόρφωση μιας πολιτικής, η οποία σε βάθος χρόνο να επιφέρει τις απαιτούμενες αλλαγές τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα ώστε να μπορέσει να πάρει μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Από την περασμένη εβδομάδα, λοιπόν, ακούω διαρκώς, σε δημόσιες και ιδιωτικές «συζητήσεις», από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, μορφωτικού επιπέδου και οικονομικής επιφάνειας, όταν επιχειρούν να σχολιάσουν ή να ονομάσουν τους σημερινούς κυβερνώντες να χρησιμοποιούν τις λέξεις «χούντα», «ναζί», «φασίστες». Είχε προηγηθεί μοντάζ σε τηλεοπτική σατιρική(;) εκπομπή που εξομοίωνε σημερινά πολιτικά πρόσωπα με τους πρωταίτιους της επτάχρονης δικτατορίας, χαϊδεύοντας με τον πιο άκριτο τρόπο το θυμικό του κοινού της.

Πλήθη συμπολιτών μας κατακλύζουν καθημερινά τις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων της χώρας. Τι συμβαίνει;
Οι πολιτικοί αναλυτές εντοπίζουν την αιτία των κινητοποιήσεων στο μνημόνιο και τις επιπτώσεις του. Είναι όμως αλήθεια;
Στο Σύνταγμα αυτές τις ημέρες κατεβαίνουν εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές και καθηγητές, ελεύθεροι επαγγελματίες και δημόσιοι υπάλληλοι, πολύτεκνοι και άτομα με ειδικές δεξιότητες, ένστολοι και συνταξιούχοι.