Ίσως φίλοι μου, όλη αυτή η κρίση και οι Πλατείες είναι ή θα γίνουν μια οδυνηρή τελετή πολιτικής ενηλικίωσης του νεοέλληνα....
Όταν, μπροστά στις συγκλονιστικές και κρίσιμες στιγμές που βιώνει η χώρα, την αποκάλυψη των συνεπειών του διαρκούς πολιτικοοικονομικού εγκλήματος των τελευταίων δεκαετιών, η συνείδηση έρχεται αντιμέτωπη με τις επόμενες γενιές που θα πληρώσουν, χωρίς να φταίνε, την ακολασία της καταναλωτικής κραιπάλης και της ξενδιατροπιάς, της γενιάς της ρεμούλας, του ατομικού βολέματος, της αρπαχτής, και του «να περνάω καλά κι όλα τ άλλα είναι για τους μαλάκες», της καμαρίλας του κάθε χρώματος και απόχρωσης κομματικού μηχανισμού...

Επειδή πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες ηµέρες για µια µορφή άµεσης δηµοκρατίας η οποία λειτουργεί µέσω του Διαδικτύου και προτείνεται ως πιθανή εναλλακτική εκδοχή στον καρκινοβατούντα κοινοβουλευτισµό, δεν βλάπτει να θυµηθούµε ορισµένα ιστορικά χαρακτηριστικά της.

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά αγανακτισμένοι; Οι αγανακτισμένοι πολίτες στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ήταν εκείνοι που στέκονταν δίπλα τα ΜΑΤ για να ξυλοφορτώνουν διαχρονικά αριστερούς διαδηλωτές, εσχάτως δε ατυχείς σκουρόχρωμους μετανάστες.

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά κατσαρόλες; Κατσαρόλες χτυπούσαν οι διαδηλωτές στις όντως μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Αλιέντε, πριν τον ανατρέψει ο Πινοτσέτ, στην Χιλή το ’73.

Αν ρωτήσει κανείς τους αγανακτισμένους για το τι θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνει από εδώ και στο εξής, και ποια μέτρα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να βγει από την κρίση, δεν θα έπαιρνε μία ενιαία απάντηση, αλλά πολλές. Πολλές και αντιφατικές. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγανακτισμένων θα συμφωνούσε χωρίς πολλή δυσκολία σε μέτρα που να άπτονται της πολιτικής: τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής αποζημίωσης και της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, τη δήμευση των περιουσιών όσων έχουν εμπλακεί τα ονόματά τους σε υποθέσεις σκανδάλων, ανεξάρτητα από αν αυτό έχει αποδειχθεί ή όχι.