Γιατί η ΔΗΜΑΡ “έφυγε” από την τρικομματική

Τις τελευταίες μέρες η ΔΗΜΑΡ δέχεται μιαν επικοινωνιακή επίθεση η οποία εστιάζεται στην κατηγορία ότι “έφυγε” από την τρικομμματική βάζοντας σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας και της οικονομίας. Κατηγορείται ότι βρήκε “αφορμή” να φύγει για έναν έλασσον ζήτημα όπως αυτό της ΕΡΤ. Μάλιστα, από κάποιους παρουσιάζεται ότι δεν “άντεξε” να προχωρήσει σε δύσκολες μεταρρυθμίσεις εξαιτίας ενός “κρατισμού” που ενυπάρχει στην αριστεροσύνη της...Τώρα που οι κραυγές σιγά- σιγά σβήνουν και το επικοινωνιακό επίκεντρο μεταφέρεται αλλού, είναι ανάγκη να ειπωθούν τα πράματα με το όνομά τους.

1. Η ΔΗΜΑΡ δεν “έφυγε” από την κυβέρνηση εξαιτίας της ΕΡΤ. Η ΔΗΜΑΡ διαφώνησε με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία στο πρώτο άρθρο της δίνει τη δυνατότητα με υπουργικές αποφάσεις να συγχωνεύονται, να τροποποιούνται και να καταργούνται φορείς. Με βάση την ιεραρχία των κανόνων δικαίων τόσο σοβαρές υποθέσεις θα πρέπει να συζητιούνται στη Βουλή ως νομοσχέδια και με προεδρικά διατάγματα να εξειδικεύονται οι εφαρμογές. Άρα πρόκειται για κοινοβουλευτική παρέκκλιση και αναιτιολόγητη ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος της νομοθετικής με άμεση συνέπεια την μη νομιμοποίηση των σχετικών αποφάσεων. Γι αυτό μόλις έπεσε το μαύρο στις οθόνες η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν πρόταση νόμου για την κατάργηση και την αναδρομική ισχύ της συγκεκριμένης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το κύριο ζητούμενο του κ. Σαμαρά ήταν η Πράξη κι όχι το κλείσιμο της ΕΡΤ, γιατί εάν ήθελε να καταργήσει την ΕΡΤ και εν συνεχεία να την αναβαθμίσει διέθετε το νόμο 4002/2011 που του έδινε αυτή τη δυνατότητα. Η αιφνίδια κατάργηση της ΕΡΤ ήταν μια μονομερής ενέργεια, δίχως συνεννόηση με τους άλλους δύο αρχηγούς, η οποία στόχευε και στον παραγκωνισμό των εταίρων και στην επίδειξη αχρείαστης αρχηγικής αποφασιστικότητας και κυρίως στην εμπέδωση του αυταρχισμού ως λύση κάθε προβλήματος. Η άρνηση της ΔΗΜΑΡ λοιπόν αφορά την ουσία της Δημοκρατίας. Και η αξία της άρνησης μας θα αποδειχτεί σύντομα, όταν θα φανούν οι συνέπειες της Πράξης και σε άλλους φορείς και οργανισμούς.

2. Η ΔΗΜΑΡ κατηγορήθηκε ότι δια του Μανιτάκη εμπόδιζε τη μεταρρύθμιση ότι “προστάτευε” τους δημόσιους υπαλλήλους από απολύσεις. Ο Μανιτάκης όμως με την κινητικότητα και την διαθεσιμότητα, την αξιολόγηση και τις μετακινήσεις ήθελε, σε συνεννόηση και με την Task Force, να αναδιοργανώσει τη δημόσια διοίκηση χωρίς θεσμικές παρεκκλίσεις. Άλλωστε το μνημόνιο ζητούσε “αποχωρήσεις” και όχι “απολύσεις” υπαλλήλων. Και οι αποχωρήσεις μπορούσαν να υπάρξουν με συνταξιοδοτήσεις, με επίορκους, με εθελούσιες εξόδους κ.λ.π. Ο Μανιτάκης αντέδρασε. Αντέδρασε σε οποιαδήποτε οριζόντια διευθέτηση με μαζικές απολύσεις. Η ΔΗΜΑΡ πιστεύει ότι η ανάκαμψη δεν μπορεί να προχωρήσει με εξοντωμένη δημόσια διοίκηση και δια του Μανιτάκη προσπάθησε να συμβάλλει στην αναβάθμιση της διοίκησης με σεβασμό στους θεσμούς. Σύντομα όλοι θα διαπιστώσουν του λόγου το αληθές και θα κατανοήσουν – όπως πολλοί κατανοούν σήμερα τις επιλογές Γιαννίτση – τη σημασία των επιλογών του Μανιτάκη και το σιωπηλό ρόλο της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική.

3. Σ’ όλη τη διάρκεια της τρικομματικής υπήρξαν τριβές και υπόγειες συγκρούσεις ανάμεσα στους τρεις εταίρους. Αυτό ήταν φυσιολογικό μια και δεν υπήρχε κουλτούρα συνεργασίας και επιπλέον οι τρεις εταίροι ήταν ιδεολογικά διαφορετικοί. Όμως από την πλευρά του κ. Σαμαρά και της ολιγομελούς ομάδας που τον περιστοιχίζει, υπήρξε οργανωμένη προσπάθεια να επιβληθεί ένα ιδιότυπο μονοκομματικό διευθυντήριο που να αχρηστεύει την παρουσία δύο μικρότερων εταίρων. Ιδιαίτερα τους τρεις τελευταίους μήνες τα φαινόμενα μονομέρειας αυξήθηκαν (το γένος των αξιωματικών, το αντιρατσιστικό, η ιθαγένεια, η ΕΡΤ, το φορολογικό που θα έρθει σύντομα...) όπως αυξήθηκαν και οι επιλογές που επίτηδες δεν προωθήθηκαν - κι έτσι εξυπηρετούνται συγκεκριμένα συμφέροντα (περιουσιολόγιο, φοροδιαφυγή, λίστες Λιχτενστάιν, λαθρεμπόριο, τραπεζικές διευθετήσεις...) Η ΔΗΜΑΡ αντιδρούσε σε όλα αυτά. Και η ΕΡΤ έγινε πλέον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εκτίμησή μου είναι ότι ο κύκλος Σαμαρά επέλεξε την ΕΡΤ ως την πλέον “ανώδυνη” δημοσκοπικά επιλογή ώστε να προκαλέσει εκλογές τις όποιες πίστευε ότι θα κερδίσει. Δεν υπολόγισε την αντίδραση του διεθνούς παράγοντα και των Ευρωπαίων. Αναγκάστηκε να τα συμμαζέψει και να ελιχθεί. Σ’ αυτό τον βοήθησε ο Βενιζέλος, ο οποίος ενώ υπόγραψε την κοινή με τη ΔΗΜΑΡ πρόταση νόμου και δήλωσε ότι θα συμπλεύσει με τη ΔΗΜΑΡ, αναίρεσε τις δηλώσεις και έσωσε τον Σαμαρά και τον εαυτό του.