Μπορεί μια πολιτική δολοφονία να αφήνει αδιάφορο ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης; Μπορεί ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται από τις πολιτικές δυνάμεις και τις δικαστικές Αρχές ως εγκληματική οργάνωση να συγκρατεί το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής του πελατείας;
Κατά τα φαινόμενα μπορεί! Η Χρυσή Αυγή, όπως δείχνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις, πέφτει, αλλά δεν καταρρέει, καταβάλλοντας ένα «λελογισμένο» τίμημα για όσα φρικώδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Εζησα στη Νίκαια και στο Πέραμα από τη δεκαετία του 1960, τη δεκαετία εκείνη εργάστηκα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Ηταν κυρίως η Νίκαια της Αριστεράς, των Λαμπράκηδων, που αποθεωνόταν από τη λαϊκή μουσική στις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη.

Όταν κάποια ομάδα προσπάθησε να διακόψει τη συναυλία για να διαβάσει στο κοινό τις απόψεις της, ο Σωκράτης Μάλαμας δεν το επέτρεψε. Επανήλθαν στην επόμενη και το πέτυχαν, διάβασαν ένα κείμενο εναντίον του φασισμού. Στο βίντεο από το γεγονός μού έκανε εντύπωση μια μικρή λεπτομέρεια.

Η αντίδραση της Δικαιοσύνης μετά τον φόνο του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή αιφνιδίασε και χαροποίησε. Αιφνιδίασε, επειδή το ελληνικό κράτος ουδέποτε κινήθηκε με τέτοια ταχύτητα και αποτελεσματικότητα εναντίον της άκρας Δεξιάς. Και χαροποίησε, γιατί επιτέλους ικανοποιήθηκε το γενικό αίτημα να αντιμετωπιστεί το νεοναζιστικό μόρφωμα ως εγκληματική οργάνωση.

Μετά τις εξελίξεις με τις συλλήψεις, τις αποφυλακίσεις μερικών και τις προφυλακίσεις άλλων στελεχών της Χρυσής Αυγής, αντί να συγκροτήσουμε άμεσα τη συμμαχία όλων των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου κατά του φασισμού, κάποιοι επικαλούνται νέα διμέτωπα (σύγκρουση με το Μνημόνιο και τη ΧΑ) και κάποιοι άλλοι επαναφέρουν δριμύτεροι την απλουστευτικά επικίνδυνη θεωρία της ταύτισης των δυο άκρων.

Χρειάζεται, πιστεύω, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό αποφάσεων, ειδήσεων και σχολίων, και των συγχύσεων που αναγκαστικά δημιουργούνται στην κοινή γνώμη, να γίνει μια προσπάθεια αποσαφήνισης της καλούμενης «ποινικής ασυλίας» που απολαμβάνουν οι βουλευτές. Διότι εκεί ελλοχεύουν, κατά τη γνώμη μου, σοβαρές παρανοήσεις και βρίσκουν έρεισμα συμπεριφορές υβριστικές ως και εγκληματικές.

Βιώνουμε μία κρίση με σοβαρές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Οι Ελληνες αισθάνονται εξαπατημένοι και σε πολύ μεγάλο βαθμό απορρίπτουν στις συνειδήσεις τους το έως τώρα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Την αγανάκτηση και την απογοήτευσή τους εισέπραξε το κόμμα της Χρυσής Αυγής, που από το μηδέν και κάτι έφθασε να καταγράφει υψηλά ποσοστά προτιμήσεων με αυξητική τάση.

Από μία άποψη είναι θετικό το γεγονός ότι όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Χρυσής Αυγής αρνήθηκαν κάθε σχέση με τον ναζισμό. Σύμφωνοι! Ψέματα έλεγαν, όπως ψεύδονταν όταν ισχυρίζονταν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον Γ. Ρουπακιά, ο οποίος ομολόγησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Είναι σίγουρα μεγάλη ανακούφιση που έσπασε επιτέλους το απόστημα των νεοναζί. Που επιτέλους κυβέρνηση, Αστυνομία και Δικαιοσύνη έκαναν αυτό που έπρεπε να έχουν κάνει ήδη από καιρό. Οσες ενστάσεις κι αν υπάρχουν για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι έστω και καθυστερημένα οι θεσμοί αυτοπροστασίας της Δημοκρατίας λειτούργησαν.

Από τότε που το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής άρχισε να αυξάνει την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία και η επιρροή αυτή μεταφράστηκε σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και δημοσκοπική άνοδο, άρχισαν και οι περισπούδαστες αναλύσεις για τα αίτια του φαινομένου.

Η Χρυσή Αυγή, από τη στιγμή που άρχισε να γιγαντώνεται, βρέθηκε τυλιγμένη σε ένα βολικό γι’ αυτή πέπλο παραλλαγής, το οποίο της ύφαναν άλλοι με υλικό τα νήματα δύο μύθων. Ο πρώτος μύθος ήταν ότι επρόκειτο για άλλο ένα ευρωπαϊκό ακροδεξιό κόμμα, ανάμεσα στα πολλά που υπάρχουν σήμερα σχεδόν παντού στην ήπειρο, απλώς λίγο πιο «ζωηρό».

Οι εικόνες του Κασιδιάρη, άρτι αποφυλακισθέντος, να κλωτσά έναν φωτορεπόρτερ και να γκρεμοτσακίζει δύο κάμεραμεν προβλήθηκαν ξανά και ξανά στους τηλεοπτικούς δέκτες και προκάλεσαν, φυσικά, αποστροφή. Ωστε αυτός, που δεν διστάζει να φέρεται έτσι σε κοινή θέα μέσα στο προαύλιο των δικαστηρίων, δεν κρίθηκε ύποπτος να κάνει άλλα, τρισχειρότερα από αυτά που ήδη του αποδίδονται, όταν βρεθεί ελεύθερος και αθέατος; αναρωτιόταν ο σοκαρισμένος τηλεθεατής.