...Είναι λογικό, πιστεύω, να μην κατανοώ την αποδοχή του 70% του μνημονίου εκ μέρους του. Να μην κατανοώ, επίσης, την στροφή για την εκταμίευση των 7,5 δισ. ευρώ. Γιατί αυτό που ήξερα είναι ότι το μνημόνιο θα το σκίζαμε. Και ότι τα λεφτά δεν τα θέλαμε. Τώρα όλα αλλάζουν και πάλι. Νομίζω ότι δεν έχω άδικο να ζητάω από τον Υπουργό να δείξει λίγη κατανόηση και να σταθεροποιηθεί επιτέλους σε μια και μόνη θέση.

Η κυβέρνηση μπορεί να τα βρει με την Ευρώπη, όπως προσπαθεί να μας πείσει γι αυτό η συνιστώσα του ρεαλισμού, αλλά μπορεί και να μην τα βρει, εφόσον επιμένει σε μη ρεαλιστικές προσεγγίσεις. Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι είναι το ποιος θα πληρώσει στο τέλος τον λογαριασμό. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Διότι το κράτος είναι σαν τον μινώταυρο που θέλει συνεχώς νέο αίμα. Δηλαδή, νέους φόρους. Καλά καταλάβατε! Κι όσοι νομίζετε ότι έχετε την ασφάλεια των ελβετικών τραπεζών θα πρέπει να κάνετε και πάλι τους λογαριασμούς σας!

Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν και πάλι. Γέμισαν με σκληροπυρηνικούς διαδηλωτές. Και με οργή. Αν ένας λαός που υποφέρει βγαίνει στους δρόμους ή, μάλλον, αν ένας λαός που υποφέρει επιστρέφει στους δρόμους, θα έχει τους λόγους του. Οι πολιτικοί πρέπει να κατανοήσουν αυτούς τους λόγους και να δρομολογήσουν λύσεις. Στην πραγματικότητα, πρέπει όχι μόνο να προτείνουν λύσεις, αλλά και να τις υλοποιήσουν.

Οι εξελίξεις τρέχουν κι εμείς τρέχουμε από πίσω τους. Αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα μόνο σε όσους καλύπτουν την επικαιρότητα αλλά επίσης σε εκείνους που γράφουν σχόλια, τα οποία δημοσιεύονται με καθυστέρηση δύο και τριών ημερών. Νομίζω όμως ότι παρά τις δυσκολίες θα μπορούσαμε με σχετική ασφάλεια να απομονώσουμε κάποιες γενικές τάσεις ή κινήσεις που έχουν αρχίσει να διαφαίνονται. Και η προφανέστερη απ’ αυτές έχει να κάνει με τη μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ από την προεκλογική ρητορική στη δεσμευτικότητα των δύσκολων επιλογών που απαιτούνται από μια κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση ζητεί εύλογο χρόνο για να ολοκληρώσει την πρότασή της για μια νέα συμφωνία με τους εταίρους μας. Οι τελευταίοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να τον δώσουν. Ποια είναι η κατάσταση;
Οι ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτούνται μέσω του μηχανισμού έκτακτης χρηματοδότησης (ELA), από τον οποίο έχουν λάβει 59,8 δισ. ευρώ συνολικά (το 2012 είχαν φτάσει στα 123 δισ. ευρώ ) και θα λαμβάνουν όσα κι αν χρειαστούν, υπό την προϋπόθεση (α) ότι η χώρα θα βρίσκεται σε πρόγραμμα και (β) η ΕΚΤ θα δίνει, ανά 15νθήμερο, την έγκρισή της. Ομως, τα κρατικά ταμεία μπαίνουν στο κόκκινο περί τις 20 Φεβρουαρίου. Απαιτείται νέος δανεισμός, με έκδοση εντόκων γραμματίων. Μοναδικός αγοραστής, οι ελληνικές τράπεζες.

Το ξέρουμε και από τον Ησίοδο: «Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ’, αυτάρ έπειτα Γαί’ ευρύστερνος». Πρώτα πρώτα ήταν το Χάος, και ύστερα γεννήθηκε η Γη η ευρύστερνη. Και το Χάος εγέννησε το Ερεβος και τη μαύρη Νύχτα.

Εχει πάψει λοιπόν να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι με κάθε αλλαγή κυβέρνησης ακούμε το ημιβιβλικό-ημιμυθολογικό «παρέλαβα χάος».

Την ώρα που η Ελλάδα εκστρατεύει με σημαίες και με ταμπούρλα για τη μείωση του χρέους της, άλλες χώρες το «κουρεύουν» σιωπηλά. Η Φινλανδία, χωρίς πολλά ταρατατζούμ και μεγαλοστομίες, αποφάσισε να ανταλλάξει ένα δισ. χρέους της με νέα ομόλογα που λήγουν το 2020 πετυχαίνοντας αρνητικό επιτόκιο (-0,017%). Οπως γράφει το Bloomberg, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης κερδίζουν από την ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας

Εκανε καλά ο κ. Βαρουφάκης να αναφερθεί στους ναζί στην κοινή συνέντευξη με τον κ. Σόιμπλε; Κατ’ άλλους ήταν το δεύτερο ταμπού, εκτός του ενδυματολογικού, που έσπασε μέσα σε λίγες ώρες. Aκουσα κάποιον ρεπόρτερ να λέει πως στη Γερμανία μπορείς να αφήνεις υπονοούμενα για το ζήτημα, αν είσαι επισκέπτης εννοείται, όμως δεν δικαιούσαι να το αναφέρεις ρητά.

Άκουγα τις δηλώσεις του Γιάνη για το μνημόνιο. Ο Γιάνης, ο πρώτος υπουργός Οικονομικών μιας αριστερής κυβέρνησης, συμφωνεί με το μνημόνιο σε ποσοστό 67%. Θα μπορούσε να συμφωνεί κατά 66% ή 71%, αλλά αυτός ξέρει γιατί τελικά συμφωνεί με το 67%. Γενικά, ο Γιάνης ξέρει. Το ερώτημα είναι αν εκείνοι που τον ψήφισαν ξέρουν πόσο συμφωνούν οι ίδιοι με το μνημόνιο. Μία απορία: Εγώ που συμφωνώ κατά 50%, θεωρούμαι μνημονιακός;

Η Δημοκρατική Αριστερά, όταν οι μεν «έσχιζαν» το μνημόνιο και οι δε κατασκεύαζαν μια εικονική έξοδο από αυτό, είχε σταθερά ταχθεί υπέρ μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους με στόχο την ουσιαστική μείωση του χρέους και τη σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία.
Η νέα κυβέρνηση σήμερα επιλέγει, και καλώς πράττει, να προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους, στοχεύοντας σε μια νέα συμφωνία. Αυτή η διαδικασία δεν θα είναι ένας δρόμος εύκολος και ατάραχος. Θα εμπεριέχει συμμαχίες και αντιπαλότητες, διάλογο και αντιπαραθέσεις, με τελικό ζητούμενο εκ μέρους της Ελλάδας έναν προωθητικό συμβιβασμό που θα αλλάξει το πολιτικό πλαίσιο εξόδου από την κρίση.

Πριν τρία χρόνια, στις 2/3/2012, ο κ. Βαρουφάκης αφιέρωσε ένα μακροσκελές άρθρο 3.300 λέξεων στο Protagon για το ερώτημα τι θα έλεγαν οι Keynes και Hayek, ιδίως ο Hayek, για το μνημόνιο. Στη συνέχεια έχοντας απαντήσει, διερμηνεύοντας τον Hayek, με έψεγε (ήμουν τότε πρόεδρος της Δράσης) επειδή δεν έλεγα όσα, κατ’ αυτόν, θα έλεγε ο Hayek.

Η ΔΗΜΑΡ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 πήγε με κεντρικό σύνθημα «εντολή λύση». Πράγματι, αμέσως μετά τις εκλογές, συνεργάστηκε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου η χώρα να γλιτώσει τη χρεοκοπία και να παραμείνει στην ευρωζώνη. Η τρικομματική κυβέρνηση, λοιπόν, είχε ένα ξεκάθαρο πλαίσιο ύπαρξης, το οποίο –άσχετα αν δεν επιτεύχθηκε– συνδυαζόταν και με μια προσπάθεια να αλλάξουν κάποιοι από τους σκληρούς όρους της συμφωνίας με τους εταίρους