Αυτό που εξέθρεψε η κρίση των τελευταίων χρόνων ήταν η τεράστια οργή της Ελληνικής κοινωνίας για τις πολιτικές δυνάμεις που είχαν κυριαρχήσει τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ιδιαίτερα τα λαϊκά και μεσαία στρώματα που είχαν συμπορευθεί για δεκαετίες με το ΠΑΣΟΚ αναζήτησαν πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούσε ένα καταγγελτικό πολιτικό λόγο και εξέφραζε ένα πολιτικό βολονταρισμό που δεν είχε καμία σχέση με τις παραδόσεις της αριστεράς. Μια πολιτική ελαφρότητα χαρακτήριζε τις ενέργειες της ηγετικής του ομάδας. Θα περίμενε κάποιος ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα συνδεόταν από μια υπεύθυνη στάση που θα βοηθούσε πραγματικά τον κόσμο της εργασίας και ιδιαίτερα την νεολαία.

Τις τελευταίες ημέρες ο πρωθυπουργός, τα στελέχη της κυβέρνησής του και του κόμματός τους, μιλούν συνεχώς για «πραξικόπημα» που έγινε σε βάρος της χώρας από τους «αδίστακτους δανειστές», επιχειρώντας έτσι να δικαιολογήσουν το «Βατερλό» της δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσής τους.

Το 1937 ο γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Ρενουάρ σκηνοθέτησε τη «Μεγάλη Χίμαιρα». Η υπόθεση διαδραματίζεται το 1916, στα μέσα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και περιγράφει την αδυναμία των εθνικών ταυτοτήτων να εξαλείψουν τις ταξικές διαφορές. Εκατό χρόνια αργότερα η Ελλάδα ζει την αριστερή προσπάθεια δημιουργίας της δικής της μεγάλης χίμαιρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν κάποιοι τώρα που απαλλάχτηκε από τα βαρίδια της Αριστερής Πλατφόρμας, μπορεί να προχωρήσει στην εκλογίκευσή του. Ας δούμε λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ που δεν οφείλονταν μόνο στους λαφαζάνηδες, στους οποίους τώρα ρίχνεται το ανάθεμα.

Απάντηση δίνει η πρόσφατη μελέτη που έκανε η Ernst &Young σε συνεργασία με την Oxford Economics, σε εκτέλεση παραγγελίας πελατών της που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και ήθελαν να αποκτήσουν μια ακριβέστερη εικόνα των συνεπειών ενός τέτοιου ενδεχόμενου, για να λάβουν επιχειρηματικές αποφάσεις – όχι για να ικανοποιήσουν ιδεολογικές ή κομματικές ανησυχίες, που ίσως και να μην τους ταλαιπωρούν ιδιαίτερα.

Α​​ν ήμασταν μία κανονική χώρα ο Κώστας Καραμανλής θα είχε κυβερνήσει έως τον Σεπτέμβριο του 2011 και όποιος εκλεγόταν τότε θα κυβερνούσε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015. Ακούγεται περίεργο στα αυτιά μας, γιατί συνηθίσαμε στην αβεβαιότητα και την ανωμαλία.

Να εκμεταλλευθούνε την κοινοβουλευτική συναίνεση και την εθνική ωρίμανση προτείνει η Αννα Διαμαντοπούλου με επιστολή της προς τους πολιτικούς αρχηγούς Ν.Δ., ΠαΣοΚ, Ποτάμι από τους οποίους ζητά να εκπονήσουν ένα νέο εθνικό σχέδιο για τη χώρα.
Σε μείζον όμως εθνικό ζήτημα αναδεικνύει την ανεργία και τις πρωτοβουλίες που πρέπει να ληφθούν για τη μείωσή της.

Ο Αύγουστος αυτός δεν θα είναι Αύγουστος. Ηδη η κυοφορία του τρίτου Μνημονίου αποδεικνύεται πολύ δυσκολότερη απ’ ό,τι είχε υπολογίσει το Μαξίμου. Ο δρόμος που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε από την υπογραφή της συμφωνίας με τους εταίρους σε εκλογές, με ενδιάμεση στάση ένα συνέδριο ξεκαθαρίσματος στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ευθύς.

Φωτογραφία: Εκείνη με την οποία ακούσια ή εκούσια πορεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Δεν ήταν ελληνική. Μιλώ για την εισβολή πάνοπλου αστυνομικού σε σπίτι στην Ισπανία με στόχο την εκτέλεση πλειστηριασμού. Σε επίπεδο συμβολισμού, ο θύτης εδώ ήταν ο ακραίος νεοφιλελεύθερος Ραχόι.

Η ιδέα για αυτό το κείμενο ωρίμαζε μέσα μου και αποκρυσταλλώθηκε όταν άκουσα τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να επισημαίνει πολύ ορθά στον Τσίπρα ότι «το «Όχι» είναι ανομοιογενές, ότι άλλο ο Λαφαζάνης που τον ξέρουμε 41 χρόνια και άλλο ο Βαρουφάκης που μας φορτώσατε τελευταία».

Ισως να μην έχει κατανοηθεί πλήρως. Η συμφωνία της συνόδου κορυφής της 12ης Ιουλίου καθορίζει μέτρα που πρέπει να ληφθούν από την κυβέρνηση ως ελάχιστες απαιτήσεις για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, ώστε η χώρα να συμφωνήσει με τον ESM και το ΔΝΤ για το νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης. Δίνουμε εξετάσεις μήπως και επιτύχουμε την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών για την επόμενη τριετία, με την παράλληλη ανάληψη επιπλέον μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών από την ελληνική πλευρά.

Ε​​​​ίναι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ο αληθινός πρωθυπουργός της Ελλάδας;» ρωτάει Γερμανός κωμικός τον εκπρόσωπο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Μάρτιν Γέγκερ, στην καθιερωμένη ενημέρωση των αρμόδιων συντακτών. Εκείνος αναγνωρίζει τον συντελεστή της κωμικής εκπομπής, Τίλο Γιουνγκ, και σκάει στα γέλια, αλλά συνεχίζει να απαντάει –όσο μπορεί– σοβαρά: «Οχι, δεν είναι».

Οταν ο Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε την αμερικανική κυβέρνηση για την άμεση παρέμβασή της ώστε η χώρα να μη συρθεί σ’ έναν καταστροφικό πόλεμο, θύμα της μεγάλης χίμαιρας του εθνικισμού, η τότε Αριστερά της προόδου τον «φιλοδώρησε» με απίστευτες λοιδορίες και ειρωνείες για την «προδοσία» του. Ο κ. Δραγασάκης, ευχαριστώντας τους Αμερικανούς, ευτυχώς δεν είχε την ανάλογη αντιμετώπιση.
Αντιθέτως ο Πρωθυπουργός της «εθνικής αξιοπρέπειας» στην ομιλία του στη Βουλή κατά την ψήφιση της συμφωνίας απέφυγε να πει έστω και ένα σιγανό ευχαριστώ στον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος μαζί με τον Ματέο Ρέντσι και τις περισσότερες ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές δυνάμεις έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να στηρίξουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ.