Respect στον Λαφαζάνη

Η ιδέα για αυτό το κείμενο ωρίμαζε μέσα μου και αποκρυσταλλώθηκε όταν άκουσα τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να επισημαίνει πολύ ορθά στον Τσίπρα ότι «το «Όχι» είναι ανομοιογενές, ότι άλλο ο Λαφαζάνης που τον ξέρουμε 41 χρόνια και άλλο ο Βαρουφάκης που μας φορτώσατε τελευταία». Θα πρόσθετα ότι εξίσου ανομοιογενές είναι και το «Ναι» και δεν υπάρχει πιο ισχυρή απόδειξη για αυτό από το γεγονός ότι από προχτές τα ξημερώματα κοσμεί εκ νέου τις τάξεις του ο Βαρουφάκης αυτοπροσώπως.

Σας είχα προϊδεάσει βέβαια στο άρθρο «Τον ψεύτη ή τον φανατικό» στις 26 Φεβρουαρίου εδώ στο Protagon. Έγραφα λοιπόν:

«Είναι πολύ πιθανό να βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον ψεύτη που συνειδητοποιεί ότι τα ψέματα τέλειωσαν και τον φανατικό που νομίζει ότι κτυπώντας στον τοίχο θα ραγίσει ο τοίχος. Δεν θα είναι εύκολο για τον ψεύτη. Ούτε για εμάς. Όσοι δε γνωρίζουμε πρόσωπα και διαδρομές ανθρώπων θα σας πούμε κατά πάσα πιθανότητα (εγώ πάντως το λέω) ότι σε ανθρώπινο επίπεδο ανάμεσα στον ψεύτη και τον νάρκισσο από τη μια μεριά και τον φανατικό ιδεολόγο από την άλλη προτιμώ τον ευθύ τύπο. Όμως επειδή δεν αποφασίζουμε για την παρέα μας αλλά για τον τόπο πρέπει και εμείς να πράξουμε με μοναδικό γνώμονα το κοινό καλό».

Η τελευταία φορά, λοιπόν, που συμφωνήσαμε με τον Λαφαζάνη ήταν τον Φλεβάρη του 1973 στην κατάληψη της Νομικής. Θυμάμαι την ανακούφιση που αισθανθήκαμε στην ταράτσα όταν είδαμε τους φοιτητές της Φυσικομαθηματικής να φτάνουν εν πομπή από τη Σόλωνος και να μπαίνουν μέσα λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Χωρίς αυτούς ίσως να μην είχαμε την κρίσιμη μάζα για την κατάληψη. Ο Παναγιώτης ήταν μπροστά-μπροστά, βασικός συνδικαλιστής στη Σχολή του όταν ο φοιτητικός συνδικαλισμός είχε κόστος. Και καλό είναι να το θυμούνται σήμερα αυτό όσοι εκτός αλλά και εντός του κόμματός του με ευκολία τον κανιβαλίζουν. Καλώς ή κακώς η πολιτική ζωή αυτού του τόπου δεν αρχίζει με την κρίση.

Έκτοτε οι διαφωνίες μας ήσαν συνεχείς. Στο ΚΚΕ όσο μπορούσε να γίνει τότε συζήτηση ήμασταν σε άλλο ρεύμα σκέψης και όταν διαγράφηκα ακολουθήσαμε φυσιολογικά ασύμπτωτες πορείες. Για ένα διάστημα ξαναβρεθήκαμε στον ΣΥΝ, αλλά οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά όταν μαζί με μια ομάδα στελεχών αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε πλέον τον ανερμάτιστο παλαιοκεντρώας προέλευσης λαϊκισμό του Κωνσταντόπουλου και να στηρίξουμε τον Κώστα Σημίτη και την πολιτική του. Ο Λαφαζάνης όπως και τα στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστερής Πλατφόρμας της οποίας ηγείται ήταν σε τακτική συμμαχία με τον Κωνσταντόπουλο, άρα απέναντί μας. Έχει όμως σημασία ο τρόπος που εκδήλωνε την αντίθεσή του από θέση πλειοψηφίας, δηλαδή από θέση ισχύος. Γιατί ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, δεν είναι μόνο οι ιδέες του, είναι και ο χαρακτήρας του. Η αντίθεσή του ήταν πάντα σε πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο, με ευπρέπεια, χωρίς προσωπικές επιθέσεις, υπονοούμενα και αγριανθρωπισμούς. (γι’ αυτό και το «Όχι» του διαφέρει και από αυτό της Κωνσταντοπούλου). Κάτι που επίσης πρέπει να έχουν κατά νου οι σύγχρονοι κανίβαλοι.

Από τότε, το 2000, είναι ζήτημα αν έχουμε βρεθεί τρεις φορές και πάντα στο πόδι. Παρακολουθούσα όμως πάντα τη δράση του και διάβαζα τα γραπτά του γιατί ήταν ο πιο συνεπής εκφραστής και φυσικός ηγέτης του συντηρητικού κατ” εμέ (αριστερού κατ” αυτόν) ρεύματος στον ΣΥΝ και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα πεθάνω με την απορία γιατί έφυγε από το ΚΚΕ αλλά ήταν η εποχή Γκορμπατσόφ και οι κλυδωνισμοί στα ΚΚ, φυσιολογικό φαινόμενο. Παρέμεινε ένας κομμουνιστής παλαιάς κοπής, σταθερός σε εσφαλμένες και προδήλως παρωχημένες απόψεις. Αυτός πιστεύει ότι η Ιστορία θα του ξαναχαμογελάσει. Πιστεύω ότι οι άνεμοι της Ιστορίας θα τον παραμερίσουν και ένα μικρό μέρος της ισχύος τους πρέπει να ένοιωσαν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το εξάμηνο.

Ας έρθουμε στο σήμερα. Ορισμένοι -εκτός και εντός ΣΥΡΙΖΑ- στην προσπάθειά τους να αναδείξουν την ηγετική στόφα και το βάθος της στροφής του Τσίπρα δαιμονοποιούν τον Λαφαζάνη. Έχω σοβαρές αμφιβολίες για αυτή την ανάγνωση του Τσίπρα και απέχθεια για τη στοχοποίηση του Λαφαζάνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί και μάλιστα σύντομα αλλά οι αιτίες της διάσπασης βρίσκονται στο πρόγραμμα και τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και όχι σε καπρίτσιο του Λαφαζάνη που συνεχίζει να υπερασπίζεται αυτό το πρόγραμμα και αυτές -διάολε, μέχρι την επομένη του Δημοψηφίσματος- τις εξαγγελίες. Δεν θα γίνουμε λωτοφάγοι επειδή ο Τσίπρας είδε τελευταία στιγμή τον χάρο με τα μάτια του και έστριψε απρόθυμα. Για αυτό που ζούμε σήμερα ο βασικός υπαίτιος είναι ο Τσίπρας και όχι ο Λαφαζάνης. Όταν έλεγε ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ, δεν νομιμοποιούσε και συσπείρωνε τους οπαδούς της δραχμής; Αν το 10 % από όσα έγραψε το Κυριακάτικο Βήμα είναι αλήθεια δεν είναι προφανές ότι όλη η ηγετική ομάδα μέχρι το βράδυ του Δημοψηφίσματος άφηνε ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα; Όταν απέτρεπε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ήξερε ότι υπονόμευε τη δυνατότητα της χώρας να ολοκληρώσει μια επώδυνη πορεία και να βγει αργά αλλά σταθερά στο ξέφωτο; Όταν έλεγε συνεχώς ψέματα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι το Δημοψήφισμα και έτρεφε το κτήνος του λαϊκισμού, το μπάχαλο των αγανακτισμένων και την ανομία, δεν φαντάστηκε ότι έχουν οι καιροί γυρίσματα; Όταν έκανε κυβερνητική συνεργασία με τον πολιτικό υπόκοσμο, δεν ήξερε ότι δηλητηρίαζε έτι περαιτέρω την ελληνική κοινωνία; Ο Λαφαζάνης τα έκανε μόνος του όλα αυτά; Αυτός ήταν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Λαφαζάνης τού φταίει που τώρα χάνει το κόμμα του και από εκεί που μας έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικό κόμμα, αριστερό και δημοκρατικό, με άλλες αρχές και αξίες, όχι μόνο αγνοεί τα συλλογικά όργανα αλλά ανακαλύπτει και την αναντιστοιχία του κομματικού με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ;

«Μα» είναι η ένσταση πολλών φίλων, «δεν βλέπεις ότι κάνει ειλικρινή στροφή και κυρίως δεν βλέπεις ότι είναι κυρίαρχος πολιτικά;». Όχι, ειλικρινά, δεν βλέπω καμία ειλικρινή στροφή, ούτε τρόπο υλοποίησης της Συμφωνίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο αφορά την πολιτική κυριαρχία, τα πράγματα είναι απλά: Όσο τον κοιτάνε όπως ο λαγός τα φώτα του αυτοκινήτου, χωρίς να ενώνουν δυνάμεις σε ένα ευρωπαϊκό μέτωπο, να βρίσκουν έναν επικεφαλής κοινής αποδοχής ώστε να δώσουν με ψυχή την εκλογική μάχη, η κυριαρχία θα προκύπτει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.