Τα Μνημόνια προσδιορίζονται ανεξαιρέτως από δημοσιονομικές παρεμβάσεις με στόχο την εξυγίανση της οικονομικής διαχείρισης και την προσαρμογή του Δημοσίου. Η εισοδηματική πολιτική είναι ιδιαίτερα περιοριστική με συνεχείς μειώσεις των πραγματικών αμοιβών, ώστε να αποκαθιστούν στον βραχυχρόνιο ορίζοντα τη χαμένη ανταγωνιστικότητα που επιφέρει η μείωση της παραγωγικότητας και της δημοσιονομικής αναποτελεσματικότητας. Το μείγμα αυτής της πολιτικής συνεπικουρείται από μεταρρυθμίσεις που ολοένα «αναμένεται» να μεταθέτουν τις παραγωγικές δυνατότητες.

Αναλυτικά, όλες τις κινήσεις που οφείλει να κάνει η κυβέρνηση μέχρι το τέλος του 2015 , έτσι ώστε να τηρήσει τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου και φυσικά να λάβει τα απαραίτητα χρήματα το Reuters.
Mάλιστα όπως αναφέρεται και στο σχετικό δημοσίευμα, η πλευρά των δανειστών μόνο αν προωθηθούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα μπορέσει να ξεκινήσει την συζήτηση για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας.

Αναλυτικά οι βασικές μεταρρυθμίσεις ως το τέλος του 2015:

Η νέα «περίοδος» στην οποία έχει εισέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά για εμάς, όχι μια τακτική ή μερική υποχώρησή του σε σχέση με τις επιδιώξεις και εξαγγελίες του, αλλά μια στρατηγική ήττα ή, ακόμα καλύτερα, μια χρεοκοπία. Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου, η ενεργητική υποστήριξή του και η μετατροπή του σε στρατηγικό ορίζοντα, ο άνευ όρων κυβερνητισμός και η πλήρης περιθωριοποίηση και απαξίωση του κόμματος, συνιστούν τους βασικούς λόγους γι’ αυτή τη χρεοκοπία, καθώς και για το γεγονός πως πλέον δεν μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας εντός ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως και να υπερασπιστούμε την επιδίωξη της συνέχισης μιας αριστερής στρατηγικής με όχημα τον μεταλλασσόμενο ΣΥΡΙΖΑ.

Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ βάσισε τη σκόπιμη, ή έστω αφελή, εξαπάτηση των ψηφοφόρων του σε ένα διπλό πολιτικό αίτημα: την κατάργηση των Μνημονίων και την αλλαγή της Ευρώπης. Ξημερώματα Παρασκευής (14/8/2015), ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το «Μνημόνιο 3», ενώ ήδη ήταν φανερό πως, μέσα σε έξι μήνες, η Ευρώπη άλλαξε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Το παλιό αντιμνημονιακό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς οδεύει ταχύτατα σε «εμφύλια» διάσπαση και η κυβέρνηση μειοψηφίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξαντλεί πλέον τον πολιτικό της χρόνο με τακτικισμούς εσωτερικής κατανάλωσης (βλ. πρόταση για «ψήφο εμπιστοσύνης»).

Αν δήλωνα έκπληκτος, θα έλεγα ψέματα. Κατηγορούσαν τον Αλ. Τσίπρα ότι δεν κλείνει τον δρόμο στη ρήξη και ότι έτσι ρισκάρει την καταστροφή της χώρας. Του έδιναν, με την ψήφο τους στη Βουλή, σαφή εντολή να πάει στη Σύνοδο Κορυφής, υπό τον μοναδικό όρο, ότι θα επιστρέψει έχοντας μία, όποια, συμφωνία. Του υποδείκνυαν με αυστηρότητα την ανάγκη να υπογράψει συμφωνία πάση θυσία, γιατί εναλλακτική δεν υπάρχει. Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει Ελλην τόσο ανυποψίαστος, που να μην είχε προεξοφλήσει το σκηνικό της επόμενης ημέρας. Οτι όλα αυτά θα παραχωρούσαν τη θέση τους σε μύδρους κατά της κυβέρνησης, επειδή υπέγραψε συμφωνία…

Οταν έγινε η πρώτη συγκέντρωση στο Σύνταγμα υπέρ του «όχι», το δελτίο ειδήσεων ενός βρετανικού καναλιού είχε ζωντανό ρεπορτάζ από το μπαλκόνι κάποιου ξενοδοχείου της πλατείας με φόντο την εικόνα του πλήθους.
Μετά την εισαγωγή και μερικές γενικές πληροφορίες, ο δημοσιογράφος συνομίλησε με στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, τη Βασιλική Κατριβάνου (αν δεν με απατά η μνήμη μου· αν με απατά, ζητώ συγγνώμη), στην οποία έθεσε και το εξής ερώτημα: Πώς θα περάσετε τις θέσεις σας όταν τα υπόλοιπα 18 κράτη της ευρωζώνης τις απορρίπτουν;
Η απάντηση -δεν θυμάμαι ακριβώς τις λέξεις, αλλά αποδίδω το νόημα- δόθηκε αμέσως, με σιγουριά, ωσάν να επρόκειτο για κάτι φυσιολογικό και γνωστό τοις πάσι:«Η κόντρα είναι με τις κυβερνήσεις και όχι με τους λαούς, οι οποίοι βρίσκονται στο πλευρό μας».